ILPB1/415-544/09-2/TW - Powstanie prawa do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieściągalnych wierzytelności w inny sposób niż wskazany w ustawie.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 5 maja 2009 r. (data wpływu 7 maja 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 7 maja 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Firma Wnioskodawcy wykonywała usługi dla Spółdzielni, która to w 2002 r. ogłosiła upadłość nie wypłacając Wnioskodawcy za wykonane usługi kwoty 184.700,17 zł. Zakończenie spraw upadłościowych przez Sąd Rejonowy nastąpiło w dniu 24 listopada 2008 r.

Sąd uznał w całości wierzytelności na kwotę 184.700,17 zł, od której to kwoty Wnioskodawca odprowadził podatki: dochodowy i od towarów i usług w należnym terminie. Z ww. kwoty została zaspokojona kwota w wysokości 57.648,22 zł postanowieniem Sądu, a pozostałą niewypłaconą kwotę w wysokości 127.051,35 zł po wydaniu postanowienia przez Sąd Wnioskodawca wlicza w koszty - straty swojej firmy w 2009 r.

Firma Zainteresowanego pomimo tak długiego czasu trwania sprawy nadal działa i boryka się z trudnościami finansowymi. Dla firmy tej jest to duża kwota, dlatego Wnioskodawca chce wliczyć ją w całości w straty, odliczając narastająco w 2009 r. aż do wyczerpania wierzytelności. Wnioskodawca podaje, że o zwrot nadpłaconych (zapłaconych) podatków Zainteresowany nie może już wystąpić, a dla jego firmy jest to duża kwota bez której tak długo musiał się borykać.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca może w całości zaliczyć w koszty uzyskania przychodów kwotę w wysokości 127.051,95 zł.

Zdaniem Wnioskodawcy, może w całości zaliczyć w koszty uzyskania przychodów kwotę w wysokości 127.051,95 zł. Wnioskodawca podaje, że jest właścicielem swojej firmy i ww. kwota jest zbyt duża aby był stratny. Zainteresowany czekał na zakończenie postępowania i nie powinien płacić dwa razy podatku za te same pieniądze.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 20 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem takich wierzytelności nieściągalnych, które uprzednio na podstawie art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została uprawdopodobniona.

Przy czym zgodnie z art. 14 ust. 1 ww. ustawy za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Natomiast przepis art. 23 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, iż za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 20, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:

W cytowanych przepisach art. 23 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dokonano ścisłego i wyczerpującego przedstawienia jakimi środkami można dokumentować nieściągalność wierzytelności. Jest to wyliczenie kompletne, co oznacza, że jakikolwiek inny dokument niż wymieniony w tym przepisie nie może skutecznie udokumentować faktu nieściągalności wierzytelności. Uznanie wierzytelności za nieściągalną może nastąpić wyłącznie w wymienionych przypadkach, stanowią one bowiem katalog zamknięty.

Udokumentowanie nieściągalności wierzytelności w inny sposób niż wskazany w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie skutkuje powstaniem prawa do zaliczenia ich wartości do kosztów uzyskania przychodów w podatku dochodowym.

Dlatego też, z treści postanowień wydawanych przez właściwy organ powinno jasno wynikać, czy i w jakim zakresie roszczenia te zostały zaspokojone.

Reasumując wierzytelność w kwocie 127.051,95 zł, która została udokumentowana postanowieniem sądu, o którym mowa w art. 23 ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zaliczona uprzednio do przychodów należnych na podstawie art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez Zainteresowanego działalności gospodarczej.

Jednakże należy wskazać, że zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów podlega jedynie kwota wierzytelności, o której mowa w art. 23 ust. 1 pkt 20 ww. ustawy w kwocie netto, tzn. kwocie pomniejszonej o należny podatek od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.