ILPB1/415-522/09-3/TW

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 20 lipca 2009 r. Izba Skarbowa w Poznaniu ILPB1/415-522/09-3/TW

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Starostwa Powiatowego, przedstawione we wniosku z dnia 22 kwietnia 2009 r. (data wpływu 27 kwietnia 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wypłaty pracownikom ekwiwalentu za środki higieny osobistej i herbatę, a także ekwiwalentu za używanie własnej odzieży i obuwia - jest:

* prawidłowe w części dotyczącej skutków podatkowych wypłaty pracownikom ekwiwalentów za środki higieny osobistej, a także ekwiwalentów za używanie własnej odzieży i obuwia,

* nieprawidłowe w części dotyczącej skutków podatkowych wypłaty pracownikom ekwiwalentów za herbatę.

UZASADNIENIE

W dniu 27 kwietnia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wypłaty pracownikom ekwiwalentu za środki higieny osobistej i herbatę, a także ekwiwalentu za używanie własnej odzieży i obuwia.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (Starostwo Powiatowe) dokonuje wypłaty na rzecz pracowników zatrudnionych na podstawie umowy o pracę: ekwiwalentów pieniężnych za używanie przez nich przy wykonywaniu pracy urządzeń stanowiących ich własność - przybory do pisania, ekwiwalentu za środki higieny osobistej i herbatę, ekwiwalentów pieniężnych za używanie własnej odzieży i obuwia roboczego dla robotników gospodarczych i zaopatrzeniowców.

Wypłata ekwiwalentów za używanie przez pracowników własnych przyborów do pisania, dokonywane jest na podstawie przepisów wewnętrznych obowiązujących w Starostwie.

Regulamin ustala minimalną kwotę wypłacanych ekwiwalentów. Wysokość ekwiwalentu jest ustalana na podstawie kalkulacji (ceny zakupu sporządzonej na podstawie średnich cen obowiązujących w punktach sprzedaży takich artykułów).

Wypłaty ekwiwalentu za środki higieny osobistej i herbatę, dokonuje się na podstawie art. 233 Kodeksu pracy i Regulaminu Starostwa.

Wysokość ekwiwalentu jest ustalana na podstawie kalkulacji (ceny zakupu sporządzonej na podstawie średnich cen obowiązujących w punktach sprzedaży takich artykułów na terenie).

Wypłata ekwiwalentu za używanie własnej odzieży i obuwia roboczego dokonywana jest na podstawie art. 237 § 1, 2 i 4 Kodeksu pracy i Zarządzenia Starosty. Wysokość wypłacanych ekwiwalentów ustalana jest na podstawie kalkulacji w sposób opisany wyżej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie w zakresie skutków podatkowych wypłaty pracownikom ekwiwalentu za środki higieny osobistej i herbatę, a także ekwiwalentu za używanie własnej odzieży i obuwia.

Czy wypłata pracownikom ekwiwalentów za środki higieny osobistej i herbatę, a także ekwiwalentów za używanie własnej odzieży i obuwia korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, wypłata ekwiwalentów za środki higieny osobistej i herbatę oraz za używanie odzieży i obuwia korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za:

* prawidłowe w części dotyczącej skutków podatkowych wypłaty pracownikom ekwiwalentów za środki higieny osobistej, a także ekwiwalentów za używanie własnej odzieży i obuwia,

* nieprawidłowe w części dotyczącej skutków podatkowych wypłaty pracownikom ekwiwalentów za herbatę.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W art. 10 ust. 1 ww. ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie między innymi w pkt 1 wymienia się: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkowstwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę.

W myśl treści art. 12 ust. 1 powołanej powyżej ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot "w szczególności" oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wymienione jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są świadczenia rzeczowe i ekwiwalenty za te świadczenia, przysługujące na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, jeżeli zasady ich przyznawania wynikają z odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw.

Zwolnienie przedmiotowe wynikające z zacytowanego wyżej przepisu można zastosować tylko wówczas jeżeli do wydawania świadczeń pracodawcę zobowiązują szczegółowe przepisy prawa pracy.

Stosownie do treści art. 233 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) pracodawca jest obowiązany zapewnić pracownikom odpowiednie urządzenia higieniczno-sanitarne oraz dostarczyć niezbędne środki higieny osobistej.

Zgodnie z § 115 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy (tekst jedn. Dz. U. z 2003 r. Nr 169, poz. 1650 z późn. zm.), pracodawca jest obowiązany zapewnić dostarczanie pracownikom środków higieny osobistej, których ilość i rodzaje powinny być dostosowane do rodzaju i stopnia zanieczyszczenia ciała przy określonych pracach.

Odnosząc wyżej powołane przepisy do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego należy stwierdzić, że skoro ustawodawca nałożył na pracodawcę obowiązek zapewnienia pracownikom środków higieny osobistej i wymienione we wniosku świadczenia rzeczowe, w postaci środków higieny osobistej (ręczników, mydła), są przyznawane pracownikom na mocy przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, to świadczenia te korzystają ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zagadnienia dotyczące dostarczania pracownikom środków ochrony indywidualnej oraz odzieży i obuwia roboczego, a także związanych z tym wypłat ekwiwalentów pieniężnych reguluje dział X (Bezpieczeństwo i higiena pracy) rozdział IX (Środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze) ustawy - Kodeks pracy.

Stosownie do postanowień art. 237 7 § 1 ww. ustawy pracodawca ma obowiązek nieodpłatnego zapewnienia pracownikowi odzieży i obuwia roboczego, spełniających wymagania określone w Polskich Normach:

1.

jeżeli odzież własna pracownika może ulec zniszczeniu lub znacznemu zabrudzeniu,

2.

ze względu na wymagania technologiczne, sanitarne lub bezpieczeństwa i higieny pracy.

Jednocześnie w art. 237 7 § 2 Kodeksu pracy przewidziano, że pracodawca może ustalić stanowiska, na których dopuszcza się używanie przez pracowników, za ich zgodą, własnej odzieży i obuwia roboczego, spełniających wymagania bezpieczeństwa i higieny pracy. Pracownikowi używającemu własnej odzieży i obuwia roboczego, zgodnie z art. 237 7 § 2, pracodawca wypłaca ekwiwalent pieniężny w wysokości uwzględniającej ich aktualne ceny o czym stanowi art. 237 7 § 4 ww. Kodeksu.

Skoro ekwiwalent pieniężny za używanie własnej odzieży i obuwia został wypłacony pracownikowi na podstawie powyższych przepisów Kodeksu pracy, korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego w części dotyczącej skutków podatkowych wypłaty pracownikom ekwiwalentów za środki higieny osobistej, a także ekwiwalentów za używanie własnej odzieży i obuwia stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Z kolei zgodnie z art. 232 ustawy - Kodeks pracy pracodawca jest obowiązany zapewnić pracownikom zatrudnionym w warunkach szczególnie uciążliwych, nieodpłatnie, odpowiednie posiłki i napoje, jeżeli jest to niezbędne ze względów profilaktycznych. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, rodzaje tych posiłków i napojów oraz wymagania, jakie powinny spełniać, a także przypadki i warunki ich wydawania.

W myśl natomiast art. 237 15 § 1 Kodeksu pracy Minister Pracy i Polityki Socjalnej w porozumieniu z Ministrem Zdrowia i Opieki Społecznej określi w drodze rozporządzenia, ogólnie obowiązujące przepisy bezpieczeństwa i higieny pracy dotyczące prac wykonywanych w różnych gałęziach pracy.

Stosownie do brzmienia § 112 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy (tekst jedn. Dz. U. z 2003 r. Nr 169, poz. 1650 z późn. zm.), wydanego na podstawie ww. delegacji ustawowej, pracodawca jest obowiązany zapewnić wszystkim pracownikom wodę zdatną do picia lub inne napoje, a pracownikom zatrudnionym stale lub okresowo w warunkach szczególnie uciążliwych - zapewnić oprócz wody inne napoje. Ilość, rodzaj i temperatura tych napojów powinny być dostosowane do warunków wykonywania pracy i potrzeb fizjologicznych pracowników. Szczegółowe zasady zaopatrzenia w napoje pracowników zatrudnionych w warunkach szczególnie uciążliwych określają odrębne przepisy.

Szczegółowe zasady zaopatrzenia w napoje pracowników zatrudnionych stale lub okresowo w warunkach szczególnie uciążliwych, na podstawie delegacji ustawowej wynikającej z cyt. powyżej art. 232 Kodeksu pracy, określa rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 28 maja 1996 r. w sprawie profilaktycznych posiłków i napojów (Dz. U. z 1996 r. Nr 60, poz. 279), rodzajów tych posiłków i napojów oraz wymagań jakie powinny spełniać, a także przypadków i warunków ich wydawania.

Zgodnie z § 1 pkt 1 tego rozporządzenia pracodawca zapewnia pracownikom zatrudnionym w warunkach szczególnie uciążliwych nieodpłatnie:

1.

posiłki wydawane ze względów profilaktycznych, zwane dalej "posiłkami", w formie jednego dania gorącego, z zastrzeżeniem § 2 ust. 2,

2.

napoje, których rodzaj i temperatura powinny być dostosowane do warunków wykonywania pracy.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca będąc pracodawcą, wypłaca pracownikom ekwiwalenty za herbatę.

Rozporządzenia z dnia 26 września 1997 r. oraz z dnia 28 maja 1996 r. nie określają kto i w jaki sposób winien przygotowywać napoje nakładając jedynie na pracodawcę obowiązek zapewnienia tychże napojów, w sposób nie budzący wątpliwości posługuje się pojęciem "napoje". Tymczasem wypłacony pracownikom ekwiwalent za paczki herbaty nie może być utożsamiany z wypłatą ekwiwalentu za napoje. Paczka herbaty pozostaje bowiem wyłącznie paczką herbaty czyli artykułem spożywczym, a nie napojem. Skoro pracownik otrzymuje ekwiwalent za opakowania herbaty, świadczenie to nie może korzystać ze zwolnienia od podatku dochodowego w myśl art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i podlega opodatkowaniu na takich samych zasadach jak wynagrodzenie za pracę.

Wobec powyższego w części dotyczącej skutków podatkowych wypłaty pracownikom ekwiwalentów za herbatę stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ informuje, że w części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wypłaty ekwiwalentów za używanie przez pracowników własnych przyborów do pisania w dniu 20 lipca 2009 r. została wydana odrębna interpretacja indywidualna nr ILPB1/415-522/09-2/TW.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl