ILPB1/415-512/09-2/IM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 21 kwietnia 2009 r. (data wpływu 27 kwietnia 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnień przedmiotowych - jest nieprawidłowe.

W dniu 27 kwietnia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnień przedmiotowych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Funkcjonariusz służby więziennej został przeniesiony z urzędu do pełnienia służby z aresztu śledczego w x do zakładu karnego x i w dniach roboczych dojeżdża codziennie do miejsca pełnienia służby. Na podstawie art. 109 ust. 1 ustawy z dnia 26 kwietnia 1996 r. o służbie więziennej (tekst jedn. Dz. U. z 2002 r. Nr 207, poz. 1761 z późn. zm.). W razie przeniesienia z urzędu do pełnienia służby do innej miejscowości, funkcjonariuszowi przysługują należności z tytułu przeniesienia. Uprawnienie to szczegółowo określa rozporządzenie ministra sprawiedliwości z dnia 9 kwietnia 2003 r. w sprawie należności przysługujących funkcjonariuszowi służby więziennej z tytułu podroży służbowej na obszarze kraju i przeniesień (Dz. U. z 2003 r. Nr 83, poz. 813), którego § 13 ust. 1 stanowi, iż funkcjonariuszowi przeniesionemu, który dojeżdża do miejsca pełnienia służby i nie otrzymuje równoważnika pieniężnego z tytułu braku mieszkania albo nie korzysta z kwatery tymczasowej, przysługuje zwrot kosztów przejazdu do miejsca pełnienia służby i z powrotem w wysokości ceny biletu miesięcznego na przejazd środkami publicznego transportu zbiorowego. Zakład karny w x ustalił i wypłaca funkcjonariuszowi koszty przejazdu z x i z powrotem, w wysokości ceny biletu miesięcznego na linii PKP. Należność wypłaca się funkcjonariuszowi po potraceniu zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy zwrot kosztów przejazdu funkcjonariusza służby więziennej do miejsca pełnienia służby w innej miejscowości niż miejsce zamieszkania - podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, czy tez znajduje się w zwolnieniach przedmiotowych.

Zdaniem Wnioskodawcy, stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 112 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. Nr 14, poz. 176, z późn. zm.) wolny od podatku dochodowego jest zwrot kosztów dojazdu pracownika do zakładu pracy, jeżeli obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy wynika wprost z przepisów innych ustaw.

Uprawnienie funkcjonariusza do zwrotu kosztów dojazdu do nowego miejsca pełnienia służby jest określone, co do zasady, w cytowanym przepisie art. 109 ust. 1 ustawy o służbie więziennej. A przepis wykonawczy w § 13 ust. 1 cyt. rozporządzenia jedynie określa warunki stosowania tego uprawnienia. Rozporządzenie wykonawcze nie wykracza poza upoważnienie ustawowe, nie tworzy żadnego nowego prawa dla funkcjonariusza ani odpowiadającego mu obowiązku jednostki służby więziennej. Przełożony służbowy przenosząc funkcjonariusza, w interesie służby, do pełnienia służby w jednostce służby więziennej w innym mieście przyjmuje, w imieniu tej jednostki, obowiązek pokrycia kosztów codziennego dojazdu funkcjonariusza do nowego miejsca pełnienia służby. Wypłacając zwrot kosztów dojazdu, jednostka służby więziennej nie powoduje powstania po stronie przeniesionego funkcjonariusza żadnego dochodu, a sam przejazd jest wykonywany w interesie tej jednostki.

Innymi słowy przełożony służbowy powinien liczyć się z dodatkowym wydatkiem po stronie jednostki służby więziennej, jeżeli dyspozycyjność funkcjonariusza rozszerza na teren innego miasta niż jego dotychczasowe miejsce pełnienia służby i dotychczasowe miejsce zamieszkania.

Generalnym założeniem ustawy podatkowej jest zasada, że opodatkowaniu podlega przychód osoby fizycznej po odjęciu kosztów jego uzyskania.

W przedmiotowej sprawie dochód w takim rozumieniu nie występuje albowiem cały przychód jest z góry przeznaczony na pokrycie kosztów uzyskania przychodu, jakim jest uposażenie ze stosunku służbowego - i cała ta należność jest z natury rzeczy nazywana "zwrotem kosztów".

W tym stanie rzeczy uzasadniona jest wątpliwość czy pobierana od zwrotu kosztów zaliczka na podatek dochodowy nie narusza przepisu art. 21 ust. 1 pkt 112 cyt. ustawy podatkowej i mając na uwadze przepis art. 109 ust. 1 cyt. ustawy o służbie więziennej, pytanie w tym zakresie jest konieczne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji Podatkowej zaniechano poboru podatku.

W art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie między innymi wymienia się: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 12 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

Zgodnie z art. 109 ust. 1 ustawy z dnia 26 kwietnia 1996 r. o Służbie Więziennej (tekst jedn. Dz. U. z 2002 r. Nr 207, poz. 1761 z późn. zm.) w razie przeniesienia z urzędu do pełnienia służby do innej miejscowości albo oddelegowania do czasowego pełnienia służby, funkcjonariuszowi przysługują należności z tytułu podróży służbowych na obszarze kraju i przeniesień.

W myśl § 13 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 9 kwietnia 2003 r. w sprawie należności przysługujących funkcjonariuszowi Służby Więziennej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju i przeniesień (Dz. U. z 2003 r. Nr 88, poz. 813) funkcjonariuszowi przeniesionemu, który dojeżdża do miejsca pełnienia służby i nie otrzymuje równoważnika pieniężnego z tytułu braku mieszkania albo nie korzysta z kwatery tymczasowej, przysługuje zwrot kosztów przejazdu do miejsca pełnienia służby i z powrotem, w wysokości ceny biletu miesięcznego na przejazd środkami publicznego transportu zbiorowego.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 112 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolny od podatku dochodowego jest zwrot kosztów dojazdu pracownika do zakładu pracy, jeżeli obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy wynika wprost z przepisów innych ustaw.

A zatem należy zaznaczyć, że przedmiotowym zwolnieniem są objęte tylko te świadczenia, które wynikają z przepisów odrębnych ustaw nakazujących pracodawcy zwracanie pracownikowi tego rodzaju wydatków.

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego wynika, iż funkcjonariuszowi przeniesionemu z urzędu do pełnienia służby w innej jednostce, który dojeżdża do miejsca pełnienia służby przysługuje na podstawie rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie należności przysługujących funkcjonariuszowi Służby Więziennej w tytułu podróży służbowej na obszarze kraju i przeniesień zwrot kosztów przejazdu. A zatem zwrot kosztów przejazdu nie wynika wprost z ustawy, a przyznany został rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości.

Biorąc zatem powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że zwrot kosztów przejazdu funkcjonariuszy Służby Więziennej do miejsca pełnienia służby w innej miejscowości niż miejsce zamieszkania podlega opodatkowaniu i nie korzysta ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 112 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.