ILPB1/415-51/10-5/AMN

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, reprezentowanego przez YYY, przedstawione we wniosku z dnia 11 stycznia 2010 r. (według daty wpływu), uzupełnionym w dniu19 marca 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania ekwiwalentu pieniężnego za pranie, konserwowanie i naprawę odzieży roboczej oraz obuwia roboczego - jest prawidłowe.

W dniu 11 stycznia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania ekwiwalentu pieniężnego za pranie, konserwowanie i naprawę odzieży roboczej oraz obuwia roboczego.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 168 § 2 ustawy - Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 9 marca 2010 r. znak ILPB1/415-51/10-2/AMN na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 11 marca 2010 r., a w dniu 19 marca 2010 r. wniosek uzupełniono (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 17 marca 2010 r.).

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Na podstawie zarządzenia Kierownika Urzędu Miejskiego i zarządzenia Burmistrza, zakład pracy wypłaca pracownikom ekwiwalent pieniężny jako zwrot części kosztów zakupu okularów korygujących oraz ekwiwalent za pranie, konserwowanie i naprawę odzieży roboczej i obuwia roboczego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie w zakresie opodatkowania ekwiwalentu pieniężnego za pranie, konserwowanie i naprawę odzieży roboczej oraz obuwia roboczego.

Czy ekwiwalent pieniężny za pranie, konserwowanie i naprawę odzieży roboczej i obuwia roboczego podlega obecnie zwolnieniu z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, ekwiwalent pieniężny za pranie, konserwowanie i naprawę odzieży roboczej podlega zwolnieniu z podatku dochodowego od osób fizycznych. Art. 21 ust. 1 pkt 11 stanowi bowiem, że wolne od podatku dochodowego są świadczenia rzeczowe i ekwiwalenty za te świadczenia przysługujące na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, jeżeli zasady ich przyznawania wynikają z odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw. Ekwiwalent pieniężny za pranie, konserwowanie i naprawę odzieży i obuwia roboczego wypłacany jest w oparciu o Kodeks Pracy - art. 237^6, 237⁷ (tekst jedn. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.)

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie opodatkowania ekwiwalentu pieniężnego za pranie, konserwowanie i naprawę odzieży roboczej oraz obuwia roboczego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. z 2000 r. Dz. U. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 11 ww. wolne od podatku dochodowego są świadczenia rzeczowe i ekwiwalenty za te świadczenia, przysługujące na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, jeżeli zasady ich przyznawania wynikają z odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw.

Zwolnienie przedmiotowe wynikające z zacytowanego wyżej przepisu można zastosować tylko wówczas jeżeli do wydawania świadczeń pracodawcę zobowiązują szczegółowe przepisy prawa pracy.

Zagadnienia dotyczące dostarczania pracownikom środków ochrony indywidualnej oraz odzieży i obuwia roboczego, a także związanych z tym wypłat ekwiwalentów pieniężnych reguluje dział X (Bezpieczeństwo i higiena pracy) rozdział IX (Środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze) ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn. Dz. U. z 1998 r. Nr 2, poz. 94 z późn. zm.).

W myśl art. 237^{6 §} 1 ustawy - Kodeks pracy, pracodawca jest obowiązany dostarczyć pracownikowi nieodpłatnie środki ochrony indywidualnej zabezpieczające przed działaniem niebezpiecznych i szkodliwych dla zdrowia czynników występujących w środowisku pracy oraz informować go o sposobach posługiwania się tymi środkami. Przepis art. 237^{6 §} 3 ww. ustawy stanowi, że pracodawca jest obowiązany dostarczać pracownikowi środki ochrony indywidualnej, które spełniają wymagania dotyczące oceny zgodności określone w odrębnych przepisach.

Stosownie do postanowień art. 237^{7 §} 1 ww. ustawy pracodawca ma obowiązek nieodpłatnego zapewnienia pracownikowi odzieży i obuwia roboczego, spełniających wymagania określone w Polskich Normach:

Jednocześnie w art. 237^{7 §} 2 Kodeksu pracy przewidziano, że pracodawca może ustalić stanowiska, na których dopuszcza się używanie przez pracowników, za ich zgodą, własnej odzieży i obuwia roboczego, spełniających wymagania bezpieczeństwa i higieny pracy. Pracownikowi używającemu własnej odzieży i obuwia roboczego, zgodnie z art. 237^{7 §} 2, pracodawca wypłaca ekwiwalent pieniężny w wysokości uwzględniającej ich aktualne ceny o czym stanowi art. 237^{7 §} 4 ww. Kodeksu.

Ponadto na podstawie art. 237^{9 §} 2 ustawy pracodawca jest obowiązany zapewnić, aby stosowane środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze posiadały właściwości ochronne i użytkowe, oraz zapewnić odpowiednio ich pranie, konserwację, naprawę, odpylanie i odkażanie.

Jeżeli pracodawca nie może zapewnić prania odzieży roboczej, czynności te mogą być wykonywane przez pracownika, pod warunkiem wypłacania przez pracodawcę ekwiwalentu pieniężnego w wysokości kosztów poniesionych przez pracownika, stosownie do treści art. 237^{9 §} 3 Kodeksu pracy.

Z powołanych powyżej przepisów wynika więc, że ekwiwalent pieniężny za pranie, konserwowanie i naprawę odzieży roboczej i obuwia roboczego przysługuje na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, podlega zwolnieniu od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 11 ww. ustawy.

Reasumując, ekwiwalent pieniężny za pranie konserwowanie i naprawę odzieży roboczej i obuwia roboczego, jeżeli zostanie wypłacony pracownikowi na podstawie powyższych przepisów Kodeksu pracy, będzie podlegał zwolnieniu od podatku dochodowego na mocy art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Rozstrzygnięcie przedstawionych we wniosku pytań dotyczących:

* zaistniałego stanu faktycznego w zakresie opodatkowania ekwiwalentu pieniężnego za pranie, konserwowanie i naprawę odzieży roboczej oraz obuwia roboczego, zawarto w interpretacji indywidualnej z dnia 1 kwietnia 2010 r., nr ILPB1/415-51/10-4/AMN,

* zaistniałego stanu faktycznego w zakresie opodatkowania ekwiwalentu pieniężnego stanowiącego zwrot części kosztów zakupu okularów korygujących wzrok, zawarto w interpretacji indywidualnej z dnia 1 kwietnia 2010 r., nr ILPB1/415-51/10-6/AMN,

* zdarzenia przyszłego w zakresie opodatkowania ekwiwalentu pieniężnego stanowiącego zwrot części kosztów zakupu okularów korygujących wzrok, zawarto w interpretacji indywidualnej z dnia 1 kwietnia 2010 r., nr ILPB1/415-51/10-7/AMN.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.