ILPB1/415-5/07-4/MT - Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów działalności gospodarczej wydatków poniesionych przez właściciela firmy na wyżywienie oraz nocleg w ramach podróży służbowej.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 11 lipca 2007 r. (data wpływu 16 lipca 2007 r., uzupełniony w dniu 2 sierpnia 2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodu - jest nieprawidłowe.

W dniu 11 lipca 2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodu.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14f § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 31 lipca 2007 r. znak ILPB1/415-5/07-2/MT na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Brakującą wpłatę uzupełniono w dniu 30 lipca 2007 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskujący jest osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą. Działalność opodatkowana jest na zasadach ogólnych w oparciu o podatkową księgę przychodów i rozchodów.

Przedmiotem działalności gospodarczej jest montaż i demontaż konstrukcji metalowych oraz usługi budowlane. W związku z charakterem działalności, usługi wykonywane są poza siedzibą firmy, głównie w Austrii. W czasie realizacji zleceń Wnioskodawca ponosi wydatki związane z noclegiem i wyżywieniem.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wydatki poniesione na wyżywienie i nocleg w ramach wyjazdu w celu wykonania usługi przez właściciela firmy, jako jedynego wykonawcy, mogą stanowić koszty uzyskania przychodu do wysokości limitów określonych przez Ministra Pracy i Polityki Społecznej.

Zdaniem Wnioskodawcy powyższe wydatki stanowią koszty uzyskania przychodu na mocy art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do przepisu art. 23 ust. 1 pkt 52 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących - w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra. Przepis ten oznacza, że osoby prowadzące działalność gospodarczą mają prawo zaliczyć w koszty uzyskania przychodów wartość diet związanych z własnymi podróżami służbowymi oraz osób współpracujących do wysokości nieprzekraczającej wysokości diet określonych dla pracowników. Zasadnicze znaczenie ma w tym przypadku ustalenie, czy osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą odbywa podróż służbową. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jak i przepisy odrębne, o których mowa w powołanym wyżej art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy tj. rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990 z późn. zm.) i rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991 z późn. zm.), nie definiują pojęcia podróży służbowej.

Definicję podróży służbowej można pośrednio wywieść z treści art. 775 § 1 ustawy z 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.). Odnosząc tę definicję do osób prowadzących działalność gospodarczą przyjąć należy, że podróżą służbową jest wykonywanie zadań poza stałym obszarem wykonywania pracy, nie jest nią natomiast wykonywanie zadań w różnych miejscowościach i terminach, wynikających z organizacji pracy samego przedsiębiorcy. Realizacja usług, których specyfika i prawidłowe wykonanie w ramach prowadzonej przez przedsiębiorcę działalności gospodarczej nierozerwalnie wiąże się z wyjazdami poza siedzibę firmy, nie mogą być utożsamiane z odbywaniem podróży służbowej w rozumieniu art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ustalane w takich przypadkach diety nie stanowią kosztów uzyskania przychodów.

Z treści wniosku wynika, że przedmiotem działalności gospodarczej jest montaż i demontaż konstrukcji metalowych oraz usługi budowlane. Realizacja tego rodzaju usług wiąże się z ich wykonywaniem poza siedzibą firmy. Pobyt poza miejscowością, w której znajduje się siedziba firmy, będący wynikiem zawartego kontraktu na wykonanie usług stanowiących istotę działalności gospodarczej, nie jest podróżą służbową, a miejsce wykonania usług w tym przypadku jest miejscem prowadzenia działalności. Dlatego też wyjazdy krajowe czy zagraniczne są nieodzowne do realizacji istoty działalności i jako takie nie są podróżami służbowymi.

Okoliczność, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia "podróży służbowej osoby prowadzącej działalność gospodarczą" nie może prowadzić do tego, że w praktyce osoby świadczące usługi budowlane, przebywając stale poza siedzibą firmy zaliczają do kosztów uzyskania przychodów wydatki związane ze swoim utrzymaniem, podczas gdy osoby wykonujące działalność gospodarczą np. w miejscu jej prowadzenia, koszty te pokrywają z dochodu po jego opodatkowaniu.

W konsekwencji należy stwierdzić, iż w przedstawionym stanie faktycznym brak jest podstaw do zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodu prowadzonej działalności wartości diet naliczonych w związku z wyjazdami w celu wykonania usługi przez właściciela firmy.

Należy równocześnie zaznaczyć, że w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby prowadzące działalność gospodarczą, w tym świadczące usługi, które z uwagi na swoją specyfikę są realizowane poza siedzibą firmy, mają prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, z uwzględnieniem określonego limitu, wartość diet związanych z własnymi podróżami służbowymi np. w związku z koniecznością zawarcia umowy o świadczenie usług bądź dokonania zakupu środka trwałego wykorzystanego następnie w prowadzonej działalności gospodarczej.

Ustosunkowując się do tej części zapytania, która dotyczy wydatków ponoszonych w ramach delegacji służbowej na noclegi, zauważyć należy, iż przedsiębiorca może zaliczyć taki wydatek do kosztów uzyskania przychodu, jeżeli wydatek ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a więc spełnia kryterium określone w art. 22 ust 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz posiada dokument potwierdzający jego poniesienie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, 64-100 Leszno, ul. Dekana 6.