ILPB1/415-469/09-2/IM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 25 marca 2009 r. (data wpływu 10 kwietnia 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 10 kwietnia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W roku 2006 zakupiliśmy mieszkanie, które planowaliśmy wykończyć i wyposażyć na własne potrzeby (zamieszkanie dzieci w trakcie kształcenia w szkole średniej i podczas studiów). Wydatki, jakie ponosiliśmy przy wykańczaniu mieszkania dotyczyły zarówno elementów wykończeniowych typowo budowlanych jak i wyposażenia typu meble, AGD, itd.

Zakupione materiały nie zawsze były udokumentowane fakturą, lecz jedynie paragonem. Wnioskodawca, jak podaje nie wiedział, że mogą one być przydatne, gdyż nie miał w planie traktować mieszkania jako źródła przychodu.

W związku z faktem, iż sytuacja osobista się zmieniła, Wnioskodawca zdecydował się ostatecznie na jego wynajem, który trwa od listopada 2008 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Wnioskodawca prosi o wskazanie czy w przedstawionym stanie faktycznym, tj. w sytuacji, gdy ponoszone wydatki dokumentowane są na podstawie paragonów fiskalnych, możliwe jest zaliczenie ponoszonych wydatków do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.; dalej: ustawa o PIT) tytułem najmu lokalu mieszkalnego rozliczanego na zasadach ogólnych.

Wydatki ponoszone na podstawie paragonów dotyczą zaliczenia ich w ciężar kosztu podatkowego bezpośrednio dotyczy to zakupów wyposażenia, takich jak:

bądź zakupów zwiększających wartość początkową środka trwałego (tj. wynajmowanego lokalu), takich jak przykładowo gniazda elektryczne, akcesoria oświetleniowe-transformatory, halogeny, itp.

Zdaniem Wnioskodawcy, przysługuje prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wydatków ponoszonych przez Zainteresowanego, udokumentowanych paragonami fiskalnymi.

O prawie zaliczenia danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów decyduje fakt, iż zostały one poniesione w celu uzyskania przychodów, a podatnik potrafi fakt ten udowodnić na podstawie paragonów fiskalnych.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o ww. ustawy "kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1".

Jak z powyższego wynika, zdaniem Wnioskodawcy, zaliczenie danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów uzależnione jest od tego, aby wydatek ten był poniesiony przez podatnika w celu uzyskania przez niego przychodu.

Ponadto jak podaje Wnioskodawca, dany podatnik zaliczając wydatek do kosztów uzyskania przychodów powinien posiadać dowody potwierdzające związek tego wydatku z przychodami. Koniecznym jest zatem posiadanie odpowiednich dokumentów potwierdzających ten fakt.

Przy czym ustawodawca nie wymaga, iż każdorazowo poniesienie wydatku powinno być potwierdzone każdorazowo fakturą VAT.

Jak wskazuje Wnioskodawca, brak faktur jako dowodów potwierdzających fakt poniesienia wydatku wynikał z tego, iż na moment zakupu Zainteresowany nie wiedział, iż zakupiony przez niego lokal mieszkalny będzie przedmiotem najmu. W ocenie Wnioskodawcy nie wyklucza to jednak możliwości uwzględnienia poniesionych wydatków bądź jako wyposażenia lokalu bądź jako wydatków zwiększających wartość początkową lokalu będącego przedmiotem najmu (poprzez amortyzację).

Zdaniem Wnioskodawcy nie ulega wątpliwości, iż w przedmiotowym stanie faktycznym pierwszy z przytoczonych powyżej warunków jest spełniony. Zainteresowany pragnie jednocześnie podkreślić, iż nabywane przez niego towary są w konsekwencji wykorzystywane jako wyposażenie wynajmowanego lokalu mieszkalnego, bądź jako wydatki zwiększające wartość początkową środka trwałego.

W świetle powyższego, bezspornym jest zdaniem fakt, iż ponoszone przez Wnioskodawcę wydatki mają charakter kosztów, o których mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie Zainteresowany uważa, iż również drugi z przytoczonych powyżej warunków jest w przedmiotowym stanie faktycznym spełniony. Posiadając bowiem jedynie paragony fiskalne dotyczące ponoszonych wydatków, Wnioskodawca potrafi wskazać:

jakie, co do rodzaju towary nabył, kiedy zostały nabyte, oraz jaką kwotę wydatkował na nabycie tych towarów.

Na potwierdzenie swojego stanowiska Wnioskodawca przytacza znane pisma organów podatkowych oraz orzecznictwo.

Podkreśla, iż poniższe przykłady odnoszą się w szczególności do kwestii dowodu w rozumieniu ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (dalej: Ordynacja podatkowa), za pomocą których podatnik może potwierdzić poniesienie wydatku związanego z osiąganymi przez niego przychodami. W tym zakresie zastosowanie mają w szczególności:

* art. 180 Ordynacji podatkowej - "jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem" oraz

* art. 181 Ordynacji podatkowej - "dowodami w postępowaniu podatkowym mogą być w szczególności księgi podatkowe, deklaracje złożone przez stronę, zeznania świadków, opinie biegłych, materiały i informacje zebrane w wyniku oględzin, informacje podatkowe oraz inne dokumenty zgromadzone w toku czynności sprawdzających lub kontroli podatkowej, z zastrzeżeniem art. 284a § 3, art. 284b § 3 i art. 288 § 2, oraz materiały zgromadzone w toku prawomocnie zakończonego postępowania karnego albo postępowania w sprawach o przestępstwa skarbowe lub wykroczenia skarbowe".

Pismo Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z dnia 5 czerwca 2007 r. (sygn. 1472/ROP1/423-129/07/KUKM) "Fakt posiadania prawidłowych dowodów księgowych, np. w postaci faktur VAT, z pewnością stanowi prawidłową dokumentację kosztów, jednakże nie posiadanie prawidłowego dowodu księgowego nie jest wystarczającą przesłanką do wykluczenia wydatków z kosztów uzyskania przychodów. Jeżeli podatnik posiada oprócz paragonu z kasy rejestrującej taksówkarza lub biletu parkingowego także inne dowody, które mogą wykazać poniesienie kosztu w celu uzyskania przychodu to ma prawo zaliczenia takich wydatków do kosztów uzyskania przychodu.

W tym przypadku mamy do czynienia z wewnętrznymi dokumentami, których wystawienie związane jest z określonymi procedurami obowiązującymi w Spółce. Należy zauważyć, że pracownik w swoim oświadczeniu zobowiązany jest dokładnie określić okoliczności, w jakich poniesiony został wydatek oraz cel odbytej podróży, w związku z która go poniesiono. Tym samym stwierdzić należy, że dokumentacja wewnętrzna oraz przyjęta w Spółce procedura pozwala powiązać paragon fiskalny z konkretną usługą świadczoną przez Spółkę i wskazuje iż wydatek potwierdzony paragonem fiskalnym poniesiony został w związku z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą".

Pismo Pierwszego Wielkopolskiego Urzędu w Poznaniu z dnia 22 czerwca 2005 r. (sygn. ZD/406-78/CIT/05) "Spółka informuje, iż na posiadanym przez nią paragonie zostanie opisany (przez uprawnioną osobę) charakter wydatków, ich przeznaczenie, potwierdzone zostanie także sprawdzenie pod kątem formalnym i rachunkowym oraz przeliczenie waluty obcej na krajową. W tej sytuacji, tak uzupełniony paragon stanowić może podstawę kwalifikowania wydatku do kosztów uzyskania przychodów. Zaznaczyć należy, iż paragon dodatkowo opisany przez Spółkę winien znaleźć potwierdzenie w pozostałym posiadanym materiale dowodowym, na przykład dokumentującym podróże służbowe, ich cel i związek z funkcjonowaniem Podmiotu."

Pismo Urzędu Skarbowego Warszawa-Ursynów z dnia 28 maja 2004 r. (sygn. US38/DP/423/325/BJ/2004). "Jednocześnie należy zwrócić uwagę, iż przepis art. 180 § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa dopuszcza jako dowód wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.

Stąd dowód poniesienia wydatku, udokumentowany jedynie wydrukiem biletu z bankomatu lub paragonem fiskalnym może być uznany za koszt uzyskania przychodu w Spółce, jeżeli inne dowody i ustalenia dokonane w całokształcie materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie pozwolą na wykazanie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy oznaczonym wydatkiem a uzyskanym w Spółce przychodem".

Pismo Urzędu Skarbowego Poznań-Jeżyce z dnia 24 stycznia 2006 r. (sygn. TD/423-17/05) "Odnosząc się do stanu faktycznego w przedmiotowej sprawie, należy stwierdzić, iż dowód wystawiony za wykonanie usługi transportowej (przewóz osób), po uzupełnieniu o brakujące dane zawarte w art. 21 ustawy o rachunkowości, stanowić może podstawę kwalifikowania wydatku do kosztów uzyskania przychodu w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (art. 15 ust. 1), pod warunkiem zaistnienia związku przyczynowo - skutkowego z uzyskanym przychodem. Ponadto wydatek ten winien znaleźć potwierdzenie w pozostałym posiadanym materiale dowodowym, na przykład dokumentującym podróże służbowe, ich cel i związek z funkcjonowaniem Podmiotu".

Wyrok NSA z dnia 17 kwietnia 1998 r. (sygn. SA/Rz 130/97)

"Wystawienie wadliwego dowodu księgowego nie niweczy samego faktu poniesienia wydatku, jeżeli służył osiągnięciu przychodów, a podatnik wykazuje innymi dowodami zaistnienie zdarzenia gospodarczego uzasadniającego ten wydatek".

Wyrok NSA z dnia 27 stycznia 1998 r. (sygn. SA/Łd 1056/97)

"Dokumenty potwierdzające dokonanie konkretnych transakcji, nie spełniające wszystkich wymagań określonych w art. 21 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. Nr 121, poz. 591), mogą być uznane za dowody świadczące o poniesionych kosztach, jednakże może to dotyczyć tylko niewielkich uchybień formalnych, np. braku niektórych elementów, które mogą być uzupełnione, a fakt dokonania danej transakcji może być potwierdzony u kontrahenta".

Wyrok NSA z dnia 20 maja 1998 r. (sygn. l SA/Kr 1100/96):

"Poniesienie kosztu uzyskania przychodu może być udowodnione każdym dowodem odpowiadającym warunkom art. 75 k.p.a.".

Wyrok WSA w Warszawie z dnia 13 marca 2001 r. (sygn. III SA 68/00) "Nie można podzielić stanowiska organów, że podatnik, który wprawdzie poniósł faktycznie koszty, lecz nie posiada dowodów potwierdzających ich poniesienie, nie będzie miał prawa zaliczyć tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów. Należy przy tym zwrócić uwagę, że przepisy ustawy w zakresie kosztów uzyskania przychodów nie określają zasad, w myśl których powinno być udokumentowane poniesienie kosztów".

Mając na uwadze powyżej przedstawiony stan faktyczny a także przedstawione stanowisko, potwierdzone orzecznictwem oraz pismami organów podatkowych, Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie, iż w przedstawionym stanie faktycznym, tj. w sytuacji, gdy ponoszone wydatki dokumentowane są na podstawie paragonów fiskalnych a ponadto Zainteresowany posiada inne dokumenty potwierdzające poniesienie wydatku, Wnioskodawca ma prawo do zaliczenia ponoszonych wydatków do kosztów uzyskania przychodów w związku z osiąganiem przychodu z tytułu najmu lokalu mieszkalnego i wyboru opodatkowania na zasadach ogólnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Tut. Organ wskazuje, że przedstawiając własne stanowisko, Wnioskodawca podał art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jako przepis, wskazujący wydatki nie uznawane za koszty uzyskania przychodów. Mając jednak na uwadze merytoryczną treść przedmiotowego wniosku, tut. Organ zrozumiał, iż Wnioskodawca miał na uwadze treść art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), na który powołuje się przedstawiając własne stanowisko w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę pism urzędowych co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.