ILPB1/415-467/11-5/IM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 23 marca 2011 r. (data wpływu 28 marca 2011 r.), uzupełnionym w dniu 23 maja 2011 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie stawki amortyzacyjnej - jest prawidłowe.

W dniu 28 marca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej nieruchomości, w zakresie stawki amortyzacyjnej oraz w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14f § 1 i § 2 ustawy - Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 11 maja 2011 r., znak ILPB1/415-467/11-2/IM, na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 13 maja 2011 r., a w dniu 23 maja 2011 r. wniosek uzupełniono (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 19 maja 2011 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie wynajmu nieruchomości. W 2010 r. wniósł on do spółki cywilnej nieruchomość (grunt wraz z budynkiem). Budynek pochodzi z roku 1861 i do czasu jego nabycia przez Wnioskodawcę był ruiną. Po generalnym remoncie budynek został wprowadzony do użytkowania po ponad 20 latach. Wydatki na ulepszenie zostały całkowicie zamortyzowane.

Nieruchomość stanowi środek trwały spółki cywilnej i jeszcze w 2010 r. została po raz pierwszy wprowadzona do jej ewidencji środków trwałych. Budynek służy działalności medycznej (przychodnia) i został zaklasyfikowany do KŚT 106 "Budynki szpitali i zakładów opieki zdrowotnej". Wnioskodawca obciążył spółkę cywilną poniesionymi kosztami podatku od czynności cywilnoprawnych z tytułu wniesienia wkładu do spółki.

W związku z powyższym zadano następujące pytania w zakresie stawki amortyzacyjnej.

Czy możliwe jest zastosowanie indywidualnych stawek amortyzacyjnych w przypadku budynku wskazanego w stanie faktycznym. Jaki jest minimalny okres amortyzacji dla budynku wskazanego w stanie faktycznym, w przypadku zastosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, przepisem regulującym możliwość i zasady ustalania indywidualnych stawek amortyzacji jest art. 22j ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.). Przepis ten daje podatnikowi możliwość określenia indywidualnych stawek amortyzacji dla używanych lub ulepszonych środków trwałych. Przepis ten dotyczy bardzo różnych rodzajów środków trwałych, w tym również budynków. Skorzystanie z niego wymaga jednak spełnienia dwóch warunków.

Po pierwsze, środki trwałe muszą być po raz pierwszy wpisane do ewidencji środków trwałych danego podatnika. Nie jest natomiast przeszkodą do zastosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych fakt, że środek trwały figurował już w ewidencji innego podmiotu i był przez niego wykorzystywany do działalności gospodarczej. W przedstawionym stanie faktycznym nieruchomość została niedawno wniesiona do spółki cywilnej i została pierwszy raz wprowadzona do ewidencji tej spółki. Oznacza to spełnienie pierwszego z wymaganych warunków.

Po drugie, indywidualne stawki amortyzacyjne można określić wyłącznie dla środków trwałych używanych lub ulepszonych. Art. 22j u.p.d.o.f, definiuje na potrzeby stosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych rozumienie terminów "używanie" oraz."ulepszone", przy czym robi to w sposób różny dla różnych kategorii środków trwałych. Jak była mowa w opisie stanu faktycznego budynek służy prowadzeniu działalności medycznej (przychodnia) i jest zaklasyfikowany do KŚT 10 "Budynki szpitali i zakładów opieki zdrowotnej". Wobec tego jest to budynek o którym mowa w art. 22j ust. 1 pkt 4 u.p.d.o.f (wynika to z załącznika nr 1 do ustawy, który obejmuje stawką amortyzacji w wysokości 2,5% wszystkie budynki zaklasyfikowane do KŚT 10 "Budynki niemieszkalne"). W odniesieniu do środków trwałych (budynków) o których mowa w art. 22j ust. 1 pkt 4 u.p.d.o.f. ustawodawca nie zdefiniował co należy rozumieć w tym przypadku przez budynek używany lub ulepszony. Wnioskodawca uważa, że w takiej sytuacji wystarczy jeden pełny rok używania, aby można było uzyskać prawo do zastosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych. Używanie to musi wstąpić przed nabyciem środka trwałego przez podatnika. Takie samo stanowisko - podzielane przez Wnioskodawcę zaprezentował Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej dnia 8 lutego 2008 r. (sygn. IBPB1/415-239/07/KB). Wobec powyższego uznając, że budynek był używany przez wnoszącego wkład dłużej niż jeden rok, należy stwierdzić iż spółka cywilna otrzymała budynek używany. Tym samym spełniony został drugi warunek upoważniający do skorzystania z indywidualnych stawek amortyzacyjnych.

W efekcie Wnioskodawca uważa, że w przypadku budynku opisanego w stanie faktycznym istnieje możliwość zastosowania przez spółkę cywilną indywidualnych stawek amortyzacyjnych.

Jak wskazano w poprzednim punkcie do oceny zasad ustalania indywidualnych stawek amortyzacyjnych dla budynku opisanego w stanie faktycznym właściwy jest przepis art. 22j ust. 1 pkt 4 u.p.d.o.f. Zgodnie z nim okres amortyzacji nie może być krótszy niż "40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat".

W pierwszej kolejności należy zauważyć, że cytowany przepis traktuje o minimalnym okresie amortyzacji. Oznacza to, że podatnik może dowolnie ustalić okres amortyzacji (co jest istotą zastosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych) z zastrzeżeniem jednak, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż wskazany w ustawie. Zasady ustalania minimalnego okresu amortyzacji dla omawianego budynku określa cytowany wyżej art. 22j ust. 1 pkt 4 u.p.do.f. Zgodnie z nim minimalny okres amortyzacji to liczba lat jaka wynika z odjęcia od 40 pełnej liczby lat jakie upłynęły od dnia oddania budynku po raz pierwszy do używania. Jeśli wynik ten jest mniejszy niż 10 lat, to jak minimalny okres amortyzacji trzeba przyjąć właśnie 10 lat, nigdy mniej.

Przechodząc do kwestii minimalnego okresu amortyzacji dla omawianego budynku należy uznać, że będzie to okres 10 lat. Wynika to z czasu jaki upłynął od wybudowania budynku (oddania go o używania) do dnia jego wprowadzenia do ewidencji środków trwałych spółki cywilnej. Jak była już mowa budynek pochodzi z roku 1861, a został uznany za środek trwały w spółce w roku 2010. Nikt obecnie nie dysponuje dokładną, 150 - letnią historią budynku. Wiadomo jednak w którym roku został wybudowany i że w swojej historii pełnił rożne funkcje. W związku z tym należy uznać że był on "używany" w rozumieniu art. 22j ust. 1 pkt 4 u.p.d.o.f od czasu jego wybudowania. Zgodnie z przedstawionym wyżej sposobem określania minimalnego okresu amortyzacji należy przyjąć, że wynosi on 10 lat.

Reasumując: chcąc zastosować indywidualne stawki amortyzacyjne spółka cywilna będzie mogła przyjąć dowolny okres amortyzacji budynku, jednak nie krótszy niż 10 lat.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tutejszy organ informuje, że wniosek w zakresie:

* ustalenia wartości początkowej nieruchomości został rozstrzygnięty w dniu 28 czerwca 2011 r. odrębną interpretacją indywidualną nr ILPB1/415-467/11-4/IM,

* kosztów uzyskania przychodów został rozstrzygnięty w dniu 28 czerwca 2011 r. odrębną interpretacją indywidualną nr ILPB1/415-467/11-6/IM.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę pism co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, tut. organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.