ILPB1/415-463/13-4/AA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 16 kwietnia 2013 r. (data wpływu 18 kwietnia 2013 r.), uzupełnionym w dniu 12 lipca 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej lokalu użytkowego oraz prawidłowości udokumentowania nabycia towarów i usług zakupionych do realizacji inwestycji - jest prawidłowe.

W dniu 18 kwietnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej lokalu użytkowego oraz prawidłowości udokumentowania nabycia materiałów i usług zakupionych do realizacji inwestycji.

W związku z tym, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3, art. 14f § 1 i § 2 ustawy - Ordynacja podatkowa, pismem z dnia 1 lipca 2013 r., znak ILPB1/415-463/13-2/AA, ILPP1/443-538/13-2/NS na podstawie art. 169 § 1 i § 2 tej ustawy wezwano Wnioskodawczynię do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 3 lipca 2013 r., a w dniu 12 lipca 2013 r. (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 10 lipca 2013 r.) wniosek uzupełniono.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni prowadzi indywidualną działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży detalicznej przez internet oraz transportu drogowego towarów. W lipcu 2012 r. rozpoczęła budowę dwukondygnacyjnego budynku, o łącznej powierzchni użytkowej wraz z kotłownią 144,81 m^2, gdzie na parterze zlokalizowany będzie lokal użytkowy wraz z pomieszczeniem socjalnym oraz proporcjonalnie przypisaną powierzchnią kotłowni na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej o łącznej pow. 53,39 m² (36,87%), a pozostała powierzchnia parteru, piętro oraz proporcjonalnie przypisana powierzchnia kotłowni służyć będzie zaspokojeniu własnych potrzeb mieszkaniowych o łącznej pow. 91,42 m² (63,13%).

W trakcie realizacji inwestycji, Wnioskodawczyni ponosi trzy grupy wydatków:

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. W jaki sposób ustalić wartość początkową pomieszczeń przeznaczonych na cele prowadzonej działalności gospodarczej, która stanowić będzie podstawę do naliczenia amortyzacji.

2. W jaki sposób oznaczyć nabywcę na rachunkach i fakturach dokumentujących nabycie materiałów i usług, zakupionych do realizacji inwestycji, aby stanowiły podstawę ustalenia wartości początkowej środka trwałego w zakresie pomieszczeń przeznaczonych do prowadzenia działalność gospodarczej.

Pytanie to wynika z uzupełnienia do wniosku.

Zdaniem Wnioskodawczyni, pomieszczenia przeznaczone do prowadzenia działalności gospodarczej należy wprowadzić do ewidencji środków trwałych.

Wartość początkową środka trwałego stanowić będzie suma udokumentowanych wydatków:

* bezpośrednio poniesionych na budowę pomieszczeń dla celów prowadzonej działalności gospodarczej oraz

* 36,87% pozostałych wydatków, których nie można jednoznacznie przypisać ani do pomieszczeń mieszkalnych, ani do pomieszczeń przeznaczonych na cele prowadzonej działalności gospodarczej.

Ponadto Wnioskodawczyni uważa, że oznaczenie nabywcy w formie imienia i nazwiska oraz podania nr NIP będzie poprawne z punktu widzenia podatku dochodowego od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do treści art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z treści powyższego przepisu jednoznacznie wynika, że amortyzacji podlegają środki trwałe wskazane w tym przepisie wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Jak stanowi art. 22d ust. 2 ww. ustawy, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Z kolei stosownie do treści art. 22f ust. 4 powołanej ustawy, jeżeli tylko część nieruchomości, w tym budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego, jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej bądź wynajmowana lub wydzierżawiana - odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, budynku lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości, budynku lub lokalu.

Zatem jedną z podstawowych kategorii decydujących o prawidłowości dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest właściwe określenie wartości początkowej środków trwałych, która stanowi podstawę dokonywania tych odpisów. Zasady ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych określone zostały w art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W niniejszej sprawie zastosowanie znajdzie przepis art. 22g ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, który stanowi, że za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia.

Zgodnie natomiast z treścią art. 22g ust. 4 powołanej ustawy, za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, iż Wnioskodawczyni rozpoczęła budowę dwukondygnacyjnego budynku, który częściowo będzie wykorzystywany do celów działalności gospodarczej, a częściowo będzie wykorzystywany na zaspokojenie własnych potrzeb mieszkaniowych Zainteresowanej.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, iż nakłady poniesione na wykonanie części wspólnych budynku należy przyporządkować proporcjonalnie do udziału powierzchni użytkowej przeznaczonej na działalność gospodarczą w całej powierzchni budynku, zaś nakłady np. na wykończenie części przeznaczonej na potrzeby działalności gospodarczej należy wydzielić na podstawie odrębnej dokumentacji dla tej części budynku. W związku z powyższym wartością początkową tego środka trwałego, będzie część sumy nakładów poniesionych na wykonanie elementów wspólnych budynku, przyjęta zgodnie z ww. proporcją powierzchni oraz nakłady poniesione już bezpośrednio na część budynku przeznaczoną na potrzeby związane z działalnością gospodarczą.

Odnosząc się natomiast do kwestii prawidłowości udokumentowania nabycia materiałów i usług zakupionych do realizacji inwestycji należy stwierdzić, iż jak już powyżej wskazano niezbędną cechą przy kwalifikowaniu ponoszonego wydatku, jest jego należyte udokumentowanie, pozwalające na ocenę opisanych już kryteriów. Należy zauważyć, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie określa zasad dokumentowania wydatków zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów. Nie oznacza to jednak, że podatnik ma w tym zakresie pełną dowolność. Jak wynika z ugruntowanej linii orzeczniczej obowiązkiem podatników, jako odnoszących ewentualną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego powyżej art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Skoro więc podatnik musi legitymować się dowodami potwierdzającymi istnienie związku przyczynowo-skutkowego, o którym mowa w art. 22 ust. 1 omawianej ustawy, to przede wszystkim musi posiadać dokumenty świadczące o poniesieniu wydatku.

Przepisy prawa materialnego definiując pojęcie kosztów uzyskania przychodów nie wskazują jednak w sposób bezpośredni na jakiekolwiek konkretne źródła lub środki dowodowe, które należy przedstawić by wykazać poniesienie wydatku w celu osiągnięcia przychodów. Jednakże z dokumentu potwierdzającego dokonanie transakcji powinny wynikać dane osobowe umożliwiające zidentyfikowanie nabywcy towarów i usług.

Zatem przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy stwierdzić należy, iż oznaczenie nabywcy w formie imienia i nazwiska oraz podania nr NIP na dokumentach potwierdzających dokonanie transakcji jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie tut. Organ wskazuje, iż wniosek w części dotyczącej podatku od towarów i usług został rozstrzygnięty odrębnym pismem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.