ILPB1/415-458/13-4/TW

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 18 lipca 2013 r. Izba Skarbowa w Poznaniu ILPB1/415-458/13-4/TW

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z dnia 12 kwietnia 2013 r. (data wpływu 18 kwietnia 2013 r.), uzupełnionym w dniu 26 czerwca 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 kwietnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 13 czerwca 2013 r., znak ILPB1/415-458/13-2/TW, na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 18 czerwca 2013 r., a w dniu 26 czerwca 2013 r. wniosek uzupełniono (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 24 czerwca 2013 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W ramach prowadzonej działalności w Spółce znajduje się wiele stanowisk pracy, na których występuje konieczność dostarczania pracownikom nieodpłatnie odzieży roboczej. Z uwagi na to, iż pracodawca nie może zapewnić jej prania, ustalone zostały zasady wypłaty równoważnika pieniężnego za pranie odzieży i pracownicy we własnym zakresie piorą ją w domu. W Spółce określone zostały zarówno rodzaje odzieży, jak i stanowiska, które wymagają używania takiej odzieży. Specjalista ds. bhp określił również stopień zabrudzenia na poszczególnych stanowiskach oraz częstotliwość prania i na tej podstawie ustalił ilość niezbędnych do prania środków czystości (tekst jedn.: ilość proszku do prania, pasty bhp i mydła w gramach). Zgodnie z przyjętymi w Spółce zasadami, ekwiwalent ten jest wypłacany raz na kwartał, uwzględniając cenę jednostkową środków czystości i ich ilość. Cena jednostkowa środków czystości jest co kwartał weryfikowana i ustalana na nowo, poprzez otrzymanie potwierdzenia cen stosowanych w jednym ze sklepów, działających na rynku lokalnym, na stoisku chemiczno-papierniczym. Dodatkowo tak wyliczona wartość powiększana jest o 50% na pokrycie pozostałych kosztów związanych z praniem, tj. kosztów zużycia energii elektrycznej, wody itp. Ponadto, ekwiwalent ten ulega pomniejszeniu za okresy nieobecności pracownika w pracy, tj. dni, w których nie świadczy pracy i nie używa w związku z tym odzieży roboczej.

Na tej podstawie ustalana jest co kwartał wartość należnego ekwiwalentu za pranie. Ekwiwalent ustalany jest więc w wartości odpowiadającej co najmniej wysokości kosztów jakie pracownik ponosi rzeczywiście na pranie, gdyż ustalany jest w wysokości uwzględniającej aktualne ceny środków niezbędnych do prania.

W uzupełnieniu wniosku Spółka podała, że ekwiwalent jest wypłacany pracownikom na podstawie przepisów Kodeksu Pracy:

"Art. 2379. § 1. Pracodawca nie może dopuścić pracownika do pracy bez środków ochrony indywidualnej oraz odzieży i obuwia roboczego, przewidzianych do stosowania na danym stanowisku pracy.

§ 2. Pracodawca jest obowiązany zapewnić, aby stosowane środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze posiadały właściwości ochronne i użytkowe, oraz zapewnić odpowiednio ich pranie, konserwację, naprawę, odpylanie i odkażanie.

§ 3. Jeżeli pracodawca nie może zapewnić prania odzieży roboczej, czynności te mogą być wykonywane przez pracownika, pod warunkiem wypłacania przez pracodawcę ekwiwalentu pieniężnego w wysokości kosztów poniesionych przez pracownika".

Na tej podstawie w Spółce wprowadzone zostało Zarządzenie w sprawie naliczania i wypłaty ekwiwalentu pieniężnego za pranie odzieży roboczej określające grupy stanowisk, na których pracownicy mają prawo do ekwiwalentu za pranie odzieży oraz określające ilość przysługujących środków czystości w każdej z grup.

Ekwiwalent ten wypłacany jest więc zgodnie z przepisami bhp i uwzględnia koszty faktycznie poniesione na pranie odzieży roboczej, a nie jest ustalany w formie stałego ryczałtu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy ekwiwalent ten podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, wypłacany ekwiwalent korzysta ze zwolnienia przewidzianego zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie bowiem z Kodeksem pracy, jeżeli pracodawca nie może zapewnić prania odzieży roboczej, czynności te mogą być wykonywane przez pracownika, pod warunkiem wypłacania przez pracodawcę ekwiwalentu pieniężnego w wysokości kosztów poniesionych przez pracownika. Przepisy te nie wymagają jednak, by pracodawca dokonywał zwrotu udokumentowanych wydatków ponoszonych przez pracownika, a jedynie by zwrot ten stanowił równowartość kosztów poniesionych.

Zdaniem Spółki ustalona w opisany sposób wysokość ekwiwalentu uwzględnia rzeczywiste koszty ponoszone przez pracownika za pranie odzieży roboczej. Spółka nie ustaliła bowiem stałej ryczałtowej kwoty za pranie. Ustalając normy niezbędnej ilości środków do prania oraz weryfikując co kwartał wysokość cen stosowanych na rynku, zdaniem Spółki ekwiwalent jest wypłacany w równowartości kosztów poniesionych przez pracowników na pranie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Przepis art. 11 ust. 1 ww. ustawy stanowi, iż przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca określił katalog źródeł przychodów, wśród których w pkt 1 wymienił: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę.

Stosownie do treści art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot "w szczególności" oznacza, że kategorie przychodów zostały wymienione jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Zatem przyznany pracownikowi ekwiwalent pieniężny za pranie odzieży roboczej stanowi przychód pracownika ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednakże na mocy art. 21 ust. 1 pkt 11 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są świadczenia rzeczowe i ekwiwalenty za te świadczenia, przysługujące na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, jeżeli zasady ich przyznawania wynikają z odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw.

Zagadnienia dotyczące dostarczania pracownikom środków ochrony indywidualnej oraz odzieży i obuwia roboczego, a także związanych z tym wypłat ekwiwalentów pieniężnych reguluje dział X "Bezpieczeństwo i higiena pracy", rozdział IX "Środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze" ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.).

Stosownie do postanowień art. 2377 § 1 Kodeksu pracy, pracodawca jest obowiązany dostarczyć pracownikowi nieodpłatnie odzież i obuwie robocze, spełniające wymagania określone w Polskich Normach:

1.

jeżeli odzież własna pracownika może ulec zniszczeniu lub znacznemu zabrudzeniu,

2.

ze względu na wymagania technologiczne, sanitarne lub bezpieczeństwa i higieny pracy.

W myśl art. 2377 § 2 Kodeksu pracy, pracodawca może ustalić stanowiska, na których dopuszcza się używanie przez pracowników, za ich zgodą, własnej odzieży i obuwia roboczego, spełniających wymagania bezpieczeństwa i higieny pracy.

Ponadto na podstawie art. 2379 § 2 Kodeksu pracy pracodawca jest obowiązany zapewnić, aby stosowane środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze posiadały właściwości ochronne i użytkowe, oraz zapewnić odpowiednio ich pranie, konserwację, naprawę, odpylanie i odkażanie.

Jeżeli pracodawca nie może zapewnić prania odzieży roboczej, czynności te mogą być wykonywane przez pracownika, pod warunkiem wypłacania przez pracodawcę ekwiwalentu pieniężnego w wysokości kosztów poniesionych przez pracownika, stosownie do treści art. 2379 § 3 Kodeksu pracy.

Z powołanych powyżej przepisów wynika więc, że ekwiwalent pieniężny za pranie odzieży roboczej przysługuje na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy.

Przepisy ustawy podatkowej nie stawiają szczególnych wymogów dla możliwości zwolnienia tego rodzaju ekwiwalentu od opodatkowania. Warunkiem zwolnienia jest wyłącznie to, by prawo do ekwiwalentu i zasady jego przyznawania wynikały z przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy.

Z informacji przedstawionych przez Spółkę wynika, że ekwiwalent pieniężny za pranie odzieży roboczej jest wypłacany pracownikom na podstawie przepisów Kodeksu pracy.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że wypłata ekwiwalentu za pranie odzieży roboczej z uwagi na fakt, że ekwiwalent ten został przyznany zgodnie z przepisami bhp, korzysta ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w związku z tym Wnioskodawca jako płatnik nie jest obowiązany do pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od tych świadczeń.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl