ILPB1/415-457/14-2/TW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 28 kwietnia 2014 r. (data wpływu 29 kwietnia 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest prawidłowe.

W dniu 29 kwietnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz opis zdarzenia przyszłego.

Wnioskodawca jest polską spółką kapitałową prawa handlowego (sp. z o.o.) oraz płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych (dalej: "PIT"), w rozumieniu art. 8 Ordynacji podatkowej.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą poprzez swoją centralę oraz za pośrednictwem sieci oddziałów rozlokowanych na terytorium Polski - tj. na moment złożenia wniosku (...).

W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca wykorzystuje samochody osobowe, które zostały przydzielone do użytkowania wybranym pracownikom Spółki (dalej: "Pracownicy" lub "Pracownik" w liczbie pojedynczej). Do grupy Pracowników, którzy mogą otrzymać samochody służbowe do użytkowania należą: członkowie zarządu, dyrektorzy pionów i oddziałów, zastępcy dyrektorów oddziałów, kierownicy oddziałów i regionalni kierownicy sprzedaży oraz inni pracownicy, jeśli jest to uzasadnione charakterem ich pracy.

Celem przyznania Pracownikom samochodów służbowych jest umożliwienie im wykonywania zadań służbowych, które ze względu na zakres obowiązków i sprawowane funkcje wymagają znacznej dyspozycyjności i mobilności Pracowników, m.in. podróże pomiędzy centralą i oddziałami Spółki, między oddziałami Spółki, dojazdy na spotkania z klientami i kontrahentami, do urzędów, itd. Jednocześnie, z uwagi na skalę i geograficzny obszar działalności Wnioskodawcy, cele takich podróży mogą być zlokalizowane w znacznej odległości od centrali / oddziałów. Dlatego zapewnienie możliwości sprawnego i szybkiego przemieszczania się Pracowników jest istotne z punktu widzenia interesów Spółki.

Zasady użytkowania i eksploatacji samochodów przez Pracowników zostały zawarte w obowiązującym u Wnioskodawcy regulaminie użytkowania samochodów służbowych (dalej: "Regulamin"), do przestrzegania którego zobowiązany jest każdy Pracownik użytkujący samochód służbowy. Jednocześnie, Pracownik przyjmujący samochód do używania własnoręcznym podpisem na protokole przekazania samochodu oświadcza, że będzie przestrzegać postanowień Regulaminu.

Regulamin przewiduje m.in. że przekazany Pracownikowi do użytkowania samochód służbowy jest mieniem powierzonym w rozumieniu przepisu art. 124 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm., dalej: "k.p.").

Pracownicy są również zobowiązani do należytego zabezpieczenia samochodu służbowego przed kradzieżą, zniszczeniem lub uszkodzeniem, dlatego po każdorazowym zaparkowaniu samochodu muszą m.in. zabrać ze sobą dowód rejestracyjny i kluczyki do pojazdu, wyjąć z wnętrza wszelkie wartościowe przedmioty, które mogłyby prowokować włamanie, zamknąć pojazd oraz uaktywnić wszelkie urządzenia zabezpieczające.

Ponadto, w przypadku utraty, zniszczenia lub uszkodzenia samochodu służbowego na Pracownikach ciąży obowiązek pokrycia udziału własnego Spółki w szkodzie na warunkach określonych w Regulaminie. Pracownik może być również zobowiązany do naprawienia szkody, w tym pokrycia wartości ubezpieczeniowej samochodu lub kosztów jego naprawy, gdyby ubezpieczyciel odmówił wypłaty odszkodowania lub wypłaci je w kwocie niższej niż wartość szkody.

W związku ciążącym na Pracowniku obowiązku zabezpieczenia mienia (samochodu), odpowiedzialnością materialną oraz w związku z wymaganą mobilnością Pracowników wynikającą z charakteru wykonywanej pracy, Pracownicy decydują się na parkowanie / garażowanie samochodów służbowych w ich miejscach zamieszkania lub pobytu. Takie zasady parkowania / garażowania, oprócz zabezpieczenia samochodu przed kradzieżą, zniszczeniem lub uszkodzeniem niosą dla Spółki dodatkowe korzyści w postaci zapewnienia mobilności Pracowników oraz oszczędność kosztów i czasu w dotarciu do miejsc wykonywania przez nich obowiązków służbowych (np. możliwość przejazdu Pracownika z miejsca parkowania / garażowania samochodu bezpośrednio do klienta z pominięciem siedziby / oddziału).

W konsekwencji, samochody służbowe są wykorzystywane przez Pracowników do celów służbowych, w tym do przemieszczania się pomiędzy miejscem wykonywania obowiązków służbowych (centrala, oddział, siedziba klienta, itd.), a miejscem parkowania / garażowania samochodu służbowego.

Spółka dopuszcza również możliwość korzystania przez Pracowników z samochodów służbowych dla celów prywatnych na warunkach określonych w Regulaminie. W takim przypadku, Pracownicy są zobowiązani do pokrywania kosztów paliwa oraz innych kosztów wynikających z podróży prywatnych. Dodatkowo, Spółka dolicza Pracownikom przychód ze stosunku pracy z tytułu wykorzystywania samochodów służbowych do celów prywatnych. Wykorzystywanie samochodów służbowych w celach prywatnych Pracowników nie jest jednak przedmiotem niniejszego zapytania.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy przejazdy samochodem służbowym pomiędzy miejscem parkowania / garażowania samochodu a miejscem wykonywania obowiązków służbowych przez Pracownika (i z powrotem) stanowią dla niego przychód ze stosunku pracy, a w rezultacie czy Spółka, jako płatnik podatku PIT, jest zobowiązana do doszacowania Pracownikowi przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia oraz do obliczenia i pobrania podatku PIT w tym zakresie.

Zdaniem Wnioskodawcy, wartość przejazdów samochodem służbowym pomiędzy miejscem parkowania / garażowania samochodu a miejscem wykonywania obowiązków służbowych przez Pracownika (i z powrotem) nie stanowi dla niego przychodu ze stosunku pracy. W rezultacie, Spółka nie jest zobowiązana do doszacowania Pracownikowi przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia oraz do obliczenia i pobrania podatku PIT w tym zakresie.

Na podstawie art. 9 ustawy o PIT, opodatkowaniu tym podatkiem, co do zasady, podlegają wszelkiego rodzaju dochody - czyli, co do zasady, nadwyżka sumy przychodów z danego źródła na kosztami ich uzyskania osiągnięta w danym roku podatkowym. Natomiast art. 11 ust. 1 ustawy o PIT określa, że przychodami są zasadniczo wszelkie otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o PIT, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z kolei stosownie do art. 31 ustawy o PIT, zakłady pracy (tekst jedn.: osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej) są obowiązane jako płatnicy podatku PIT obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, które uzyskują od tych zakładów m.in. przychody ze stosunku pracy.

Przy określaniu przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczącego innych nieodpłatnych świadczeń, nie można jednak pominąć tak istotnego aspektu jakim są przepisy obowiązujące Pracowników w zakresie zasad użytkowania i dbania o powierzone im mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 k.p., Pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż pieniądze, papiery wartościowe lub kosztowności, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

W tym świetle, zdaniem Wnioskodawcy, należy uznać, że przejazdy samochodem służbowym pomiędzy miejscem parkowania / garażowania samochodu a miejscem wykonywania obowiązków służbowych przez Pracownika (centrala, oddział, siedziba klienta, itd.) i z powrotem nie generują dla Pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy te stanowią bowiem realizację przez Pracownika celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie (samochód) wyrażającą się przede wszystkim poprzez parkowanie / garażowanie samochodu służbowego w miejscu bezpiecznym, które minimalizuje ryzyko kradzieży, zniszczenia lub uszkodzenia samochodu, a tym samym zapewnia gotowość do użytkowania i generowania przychodu dla Spółki.

Dodatkowo, możliwość parkowania / garażowania samochodu w miejscu zamieszkania pracownika zapewnia, że Pracownik jest bardziej dyspozycyjny i mobilny, więc może jeszcze sprawniej realizować powierzone mu obowiązki służbowe. Ponadto, takie zasady parkowania / garażowania dają Spółce korzyści w postaci oszczędności kosztów i czasu w dotarciu Pracownika do miejsc wykonywania obowiązków służbowych (np. możliwość przejazdu Pracownika z miejsca parkowania / garażowania samochodu bezpośrednio do klienta z pominięciem siedziby / oddziału).

Reasumując, Pracownicy dojeżdżający samochodami służbowymi z miejsca parkowania / garażowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych i z powrotem nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci innego nieodpłatnego świadczenia, gdyż przejazdy do / z miejsca parkowania / garażowania samochodu służbowego (i z powrotem) są podyktowane realizacją celów służbowych, w tym przede wszystkim koniecznością odpowiedniego zabezpieczenia powierzonego Pracownikom mienia, a realizacja obowiązków służbowych przez Pracowników nie może generować dla nich dodatkowego przychodu ze stosunku pracy. W konsekwencji, na Spółce nie ciąży (nie będzie ciążyć) obowiązek doszacowania Pracownikowi przychodu z tytułu przejazdów samochodem służbowym pomiędzy miejscem parkowania / garażowania samochodu a miejscem wykonywania obowiązków służbowych (i z powrotem) oraz do obliczenia i pobrania podatku PIT w tym zakresie.

Pogląd analogiczny do przedstawionego powyżej stanowiska, tj. że przejazdy samochodem służbowym pomiędzy miejscem parkowania / garażowania samochodu a miejscem wykonywania obowiązków służbowych przez pracownika nie stanowią dla niego przychód ze stosunku pracy, jest szeroko prezentowany przez Ministra Finansów w wydawanych interpretacjach indywidualnych. Stanowisko takie zostało zaprezentowane m.in. w interpretacji indywidualnej z:

* 31 stycznia 2014 r. wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu - sygn. ILPB2/415-1072/13-2/WM;

* 21 stycznia 2014 r. wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu - sygn. ILPB2/415-1023/13-2/AJ;

* 31 grudnia 2013 r. wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu - sygn. ILPB2/415-1115/13-2/AG;

* 18 października 2013 r. wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu - sygn. ILPB2/415-714/13-2/AJ;

* 3 lipca 2013 r. wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu - sygn. ILPB2/415-400/13-2/JK.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie.

Z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) wynika, iż pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Stosownie do art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów m.in. przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy.

W świetle wskazanych wyżej przepisów pracownicy dojeżdżający samochodami służbowymi z wyznaczonego miejsca parkowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci nieodpłatnego świadczenia w sytuacji, gdy miejsce parkowania samochodu służbowego zostało im wyznaczone przez Spółkę zgodnie z obowiązującymi zasadami użytkowania samochodów służbowych w Spółce. Zatem przydzielenie samochodu służbowego pracownikom i wyznaczenie przez pracodawcę miejsca garażowania w miejscu zamieszkania lub jego okolicy tych osób (miejsce postojowe, garaż, posesja) gwarantuje jego bezpieczeństwo, stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu, a tym samym dbałość o powierzone mienie.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że przydzielenie samochodu służbowego, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku służbowego, w przypadku wykorzystywania samochodu w celach służbowych. W konsekwencji przejazdy z miejsca parkowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych i z powrotem nie będą również generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy stanowią realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Spółki wyrażająca się poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu.

Tym samym Spółka nie będzie obowiązana do wystąpienia w roli płatnika podatku dochodowego w związku z udostępnieniem samochodów służbowych pracownikom w celach służbowych.

Z uwagi na powyższe, przejazdy samochodem służbowym pomiędzy miejscem parkowania / garażowania samochodu a miejscem wykonywania obowiązków służbowych przez pracownika (i z powrotem) nie stanowią dla niego przychodu ze stosunku pracy, a w rezultacie Spółka, jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych, nie jest zobowiązana do ustalenia i przypisania poszczególnym pracownikom przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych oraz pobrania zaliczek z tego tytułu, w sytuacji gdy pracownicy są zobowiązani do garażowania samochodów służbowych w miejscu zamieszkania lub pobytu.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy:

* zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym,

* zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę pism urzędowych, tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.