ILPB1/415-449/08-2/AG - Usługi księgowe świadczone na rzecz spółki komandytowej przez jej komandytariusza jako koszt uzyskania przychodu.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani,.., przedstawione we wniosku z dnia 20 czerwca 2008 r. (data wpływu 23 czerwca 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zakwalifikowania do kosztów uzyskania przychodów usług księgowych świadczonych na rzecz spółki komandytowej przez komandytariusza tej spółki - jest prawidłowe.

W dniu 23 czerwca 2008 roku został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zakwalifikowania do kosztów uzyskania przychodów usług księgowych świadczonych na rzecz spółki komandytowej przez komandytariusza tej spółki.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Osoba fizyczna, prowadzi samodzielnie działalność gospodarczą, podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W zakres tej działalności wchodzi m.in. świadczenie usług księgowych na podstawie licencji Ministra Finansów. Ponadto, osoba fizyczna jest komandytariuszem w spółce komandytowej. Działalność gospodarcza spółki komandytowej także obejmuje świadczenie usług księgowych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wartość usług księgowych wynikająca z faktur VAT, wystawionych przez osobę fizyczną będącą komandytariuszem w spółce komandytowej na spółkę komandytową, stanowi koszt uzyskania przychodu komandytariusza w spółce komandytowej?

Zdaniem Wnioskodawcy, stosownie do art. 102 Kodeksu Spółek Handlowych (dalej k.s.h.), spółką komandytową jest spółką osobową, w której wobec wierzycieli za zobowiązania spółki co najmniej jeden wspólnik odpowiada bez ograniczenia (komplementariusz), a odpowiedzialność co najmniej jednego wspólnika (komandytariusza) jest ograniczona. Stosownie do art. 8 k.s.h., spółka osobowa prowadzi przedsiębiorstwo pod własną formą oraz może we własnym imieniu nabywać prawa, w tym własność nieruchomości i inne prawa rzeczowe, zaciągając zobowiązania, pozywać i być pozywana.

Wnioskodawca podaje, że spółka komandytowa ma zdolność prawną i własny majątek, który w czasie jej trwania jest majątkiem odrębnym od majątku wspólników. Wnioskodawca zwraca uwagę, że zgodnie z ustawą o podatku od towarów i usług, spółka osobowa jako jednostka organizacyjna nie posiadająca osobowości prawnej, wykonująca działalność gospodarczą - jest podatnikiem podatku od towarów i usług (ma zdolność podatkową w zakresie tego podatku). Inna sytuacja występuje - jak podaje Wnioskodawca, w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych - spółka osobowa nie posiada odrębnej od wspólników zdolności podatkowej.

Wnioskodawca zauważa, że stosownie do treści art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r., Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), przychody z udziału w spółce niebędacej osobą prawną u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa w udziale w zysku. Stosownie do art. 8 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat.

Wnioskodawca podał, że zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 10 cyt. ustawy, nie uważa się za koszt uzyskania przychodów wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, a w przypadku prowadzenia działalności w formie spółki cywilnej lub osobowej spółki handlowej - także małżonków i małoletnich dzieci wspólników. Wnioskodawca zauważa, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji pojęcia - praca własna.

Zdaniem Wnioskodawcy, intencją wprowadzenia do ww. ustawy przepisu art. 23 ust. 1 pkt 10, jest wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów (powstającego w związku z prowadzeniem przez podatnika działalności gospodarczej w ramach spółki osobowej), wartości jego wynagrodzenia otrzymanego na podstawie zawartych ze spółką osobową umów: o pracę lub umów zlecenia i o dzieło wykonywanych osobiście. Wnioskodawca uważa, że celem powyższego przepisu nie jest natomiast wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów w spółce osobowej, wartości pracy wspólnika wykonywanej w ramach prowadzonej działalności gospodarczej samodzielnie poza spółką osobową.

Wnioskodawca w swojej argumentacji opiera się na orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego w sprawie skargi kasacyjnej dotyczącej art. 23 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (wyrok z dnia 24 stycznia 2001 r., SK 30/99, OTK 2001/1/3). Wnioskodawca podał, że Trybunał Konstytucyjny stwierdził, iż w art. 23 ust. 1 pkt 10 ww. ustawy chodzi o - tu cyt.:

"oddzielenie kosztów uzyskania przychodów z działalności gospodarczej od zryczałtowanych kosztów uzyskania przychodów z tytułu wynagrodzenia związanego ze świadczoną pracą. Rozwiązanie to jest uzasadnione potrzebą jednolitego traktowania pod względem podatkowym przychodu z określonego źródła. Likwidacja tego rozwiązania powodowałaby, że kwota przychodu z działalności gospodarczej byłaby pomniejszona o wartość pracy własnej podatnika wypłacającego sobie samemu wynagrodzenie, które z kolei byłoby znowu przychodem tego podatnika, ale z innego źródła (nie z działalności gospodarczej ale ze stosunku pracy lub osobiście wykonywanej działalności). Prowadziłoby to do sytuacji, gdy kwota wypłacona jako wartość pracy własnej stanowiłaby koszt uzyskania przychodu (a więc automatycznie obniżałaby wysokość dochodu), ale z kolei z niej, jako przychodu ze stosunku pracy (lub osobiście wykonywanej działalności) byłyby obliczane koszty uzyskania przychodów w formie zryczałtowanej. Oznacza to, że pewna kwota byłaby w istocie dwa razy traktowana jako koszt uzyskania przychodów, co obniżałoby wysokość zobowiązania podatkowego z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych."

W świetle powyższego, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że wartość faktur VAT wystawianych na spółkę komandytową, przez prowadzącego odrębną działalność gospodarczą komandytariusza, będzie stanowić koszt uzyskania przychodów takiego komandytariusza w spółce komandytowej (natomiast wartość ta będzie podlegać opodatkowaniu jako przychód z działalności gospodarczej, prowadzonej samodzielnie przez komandytariusza).

Wnioskodawca zaznaczył, że w podobnej sprawie Krajowa Informacja Podatkowa wydała już postanowienie zgodne ze stanowiskiem Wnioskodawcy (ILPB1/415-85/07-2/IM).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do powołanego przez Wnioskodawcę wyr. Trybunału Konstytucyjnego z dnia 24 stycznia 2001 r., SK 30/99, OTK 2001/1/3, tut. Organ informuje, że zapadł on w indywidualnej sprawie, natomiast interpretacja indywidualna, wydana przez BKIP w Lesznie w imieniu Ministra Finansów, Nr ILPB1/415-85/07-2/IM, została wydana w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.