ILPB1/415-44/08-4/AA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani T. B., przedstawione we wniosku z dnia 2 stycznia 2008 r. (data wpływu 11 stycznia 2008 r.), uzupełnionym w dniu 11 lutego 2008 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środków trwałych - jest prawidłowe.

W dniu 11 stycznia 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środków trwałych.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy Ordynacji podatkowej, w związku z czym pismem z dnia 25 stycznia 2008 r., znak ILPB1/415-44/08-2/AA, na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 28 stycznia 2008 r., a w dniu 11 lutego 2008 r. wniosek uzupełniono o brakujące informacje.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca nabył nieruchomość zabudowaną, w 10% z licytacji i w 90% od prywatnego właściciela. Nieruchomość jest zabudowana budynkiem i innymi urządzeniami składającymi się na stację paliw. Kwoty jakie zapłacił Wnioskodawca obejmują całość majątku. Do założenia ewidencji środków trwałych, zdaniem Wnioskodawcy potrzebna jest wycena poszczególnych składników majątku. Wnioskodawca podaje, że w biurze rachunkowym założono ewidencję środków trwałych w oparciu o wycenę rzeczoznawcy majątkowego. Wątpliwości Wnioskodawcy rodzą się stąd, że suma kosztów zaewidencjonowanych środków trwałych różni się od kwoty zapłaconej za całość.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Wnioskodawca pyta czy postąpił prawidłowo.

Zdaniem Wnioskodawcy, należało przyjąć wycenę wartości początkowej środków trwałych według wyceny rzeczoznawcy majątkowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Jak stanowi art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

Podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa środków trwałych, której zasady ustalania zawarte są w art. 22g ustawy.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy, za wartość początkową środka trwałego, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie nabycia w drodze kupna - cenę jego nabycia. W myśl art. 22g ust. 8 ustawy, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca nabył nieruchomość częściowo z licytacji i częściowo od prywatnego właściciela. Nieruchomość ta jest zabudowana budynkiem i innymi urządzeniami składającymi się na stacje paliw, kwoty jakie zapłacił Wnioskodawca obejmują całość majątku. Ustalenie w tym przypadku wartości początkowej poszczególnych środków trwałych, możliwe jest tylko na zasadach określonych w powyżej powołanym art. 22g ust. 8 ustawy. Wartość początkowa tych środków trwałych nie może być zatem ustalona na podstawie art. 22g ust. 9 ustawy, zgodnie z którym, jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w art. 22g ust. 4 ustawy, wartość początkową ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w art. 22g ust. 8, przez biegłego powołanego przez podatnika. Przepis art. 22g ust. 9 dotyczy bowiem wyłącznie sytuacji, w której środek trwały został wytworzony przez podatnika. Nie może zatem być stosowany w przypadku ustalania wartości początkowej środka trwałego nabytego w drodze kupna.

Należy zauważyć, że przy dokonywaniu przez podatnika własnej wyceny wartości początkowej środka trwałego zgodnie z art. 22g ust. 8 ustawy, dopuszczalne jest skorzystanie m.in. z pomocy osób posiadających wiedzę fachową w tym zakresie, w tym biegłych. Należy mieć przy tym na uwadze, że art. 22g ust. 16 stanowi, że przy ustalaniu wartości początkowej poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z ust. 1 pkt 3-5 oraz ust. 2, 8, 9, 14, 15, przepis art. 19 stosuje się odpowiednio.

Odnosząc przedstawiony stan prawny do opisanego stanu faktycznego uznać należy, że Wnioskodawca może ustalić wartość początkową poszczególnych środków trwałych - budynku i innych urządzeń składających się na stację paliw w oparciu o opinię rzeczoznawcy majątkowego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.