ILPB1/415-430/13-4/AMN

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 10 lipca 2013 r. Izba Skarbowa w Poznaniu ILPB1/415-430/13-4/AMN

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Komornika Sądowego, reprezentowanego przez Pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 5 kwietnia 2013 r. (data wpływu 11 kwietnia 2013 r.), uzupełnionym w dniu 3 lipca 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie przychodów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 kwietnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów oraz w zakresie przychodów.

W dniu 3 lipca 2013 r. do tut. Organu wpłynęło uzupełnienie wniosku.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi Kancelarię Komorniczą (przy Sądzie Rejonowym). W ramach wykonywanych czynności komorniczych zmuszony jest podejmować zadania na terenie całej gminy Skwierzyna. Przy realizacji zadań ustawowych istnieje konieczność nieskrępowanego przemieszczania się, czyli używania samochodu.

W celu wykonywania pewnych czynności związanych z wyjazdami lokalnymi (na terenie gminy) Zainteresowany zatrudnia pracownika na 1/2 etatu. Przy realizacji swoich zadań służbowych wykorzystuje on własny samochód osobowy. W tym celu Wnioskodawca zawarł z pracownikiem umowę cywilnoprawną o wykorzystywanie przez niego samochodu osobowego niebędącego własnością pracodawcy (kserokopia umowy stanowi załącznik do przedmiotowego wniosku o interpretację). W umowie tej zawarte są takie elementy jak:

* rodzaj pojazdu i jego dane,

* obszar wyjazdów,

* przyznany limit kilometrów,

* stawka za 1 km przebiegu.

Sposób rozliczenia ryczałtu został określony w sposób unormowany w § 1-4 rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U. z 2002 r. Nr 27, poz. 271 z późn. zm.).

W związku z tym, że liczba mieszkańców gminy Skwierzyna nie przekracza 100 tysięcy mieszkańców, pracownikowi został przyznany limit 300 km

Stawkę za 1 km przebiegu ustalono stosownie do pojemności skokowej silnika samochodu osobowego będącego własnością pracownika zgodnie z rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (powyżej 900 cm3 - 0,8358).

Wysokość ryczałtu określono jako iloczyn przyznanego limitu kilometrów (300) oraz stawki za 1 km przebiegu pojazdu.

Wypłata ryczałtu następuje po złożeniu przez pracownika pisemnego oświadczenia o używaniu przez niego pojazdu do celów służbowych w danym miesiącu (kserokopia takiego oświadczenia stanowi załącznik do niniejszego wniosku). Oświadczenie takie zawiera dane dotyczące pojazdu (pojemność silnika, marka, numer rejestracyjny) oraz określa ilość dni nieobecności pracownika w miejscu pracy w danym miesiącu z powodu choroby, urlopu, podróży służbowej lub innej nieobecności, a także ilość dni, w których pracownik nie dysponował pojazdem do celów służbowych.

Kwotę ustalonego ryczałtu zmniejsza się o 1/22 za każdy roboczy dzień nieobecności pracownika w miejscu pracy z powodu choroby, urlopu, podroży służbowej trwającej co najmniej osiem godzin lub innej nieobecności oraz za każdy dzień roboczy, w którym pracownik nie wyjeżdżał służbowo. Zmniejszenie o 1/22 jest stałe, bez względu na liczbę dni roboczych przypadających do przepracowania w danym miesiącu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie w zakresie przychodów.

Jakie skutki podatkowe generuje przedstawiony zaistniały stan faktyczny. tzn. czy wysokość ryczałtu stanowi przychód pracownika podlegający opodatkowaniu.

Zdaniem Wnioskodawcy, zwolnienia przedmiotowe z podatku dochodowego normuje art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten enumeratywnie wymienia wszystkie okoliczności, które są wolne od podatku dochodowego. Z przepisu tego wynika, że zwrot poniesionych przez pracownika kosztów z tytułu używania samochodu prywatnego do celów służbowych jest zwolniony z podatku jedynie wtedy, gdy obowiązek ponoszenia tych kosztów albo możliwość zwrotu kosztów wynika wprost z przepisów innych ustaw. Brak jest takiej ustawy szczególnej, która na komorników sądowych nakłada obowiązek ponoszenia kosztów (albo możliwość zwrotu kosztów) z tytułu użytkowania przez ich pracowników prywatnego samochodu osobowego do celów służbowych.

Zatem w takiej interpretacji przepisów wynika, że kwoty wypłacane pracownikowi z tytułu używania przez niego pojazdu prywatnego do celów służbowych będą podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych jako przychód ze stosunku pracy, w myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i to niezależnie od wysokości tych kwot.

Wypłacane kwoty ryczałtu, komornik sądowy jako pracodawca powinien doliczyć do innych przychodów uzyskanych w danym miesiącu przez pracownika ze stosunku pracy i od łącznej wartości pobrać zaliczkę na podatek dochodowy, obliczoną według zasad określonych w art. 32 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zostały określone źródła przychodów, gdzie między innymi wymienia się: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkowstwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę.

Zgodnie z przepisem art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca - komornik sądowy w celu wykonywania pewnych czynności związanych z wyjazdami lokalnymi (na terenie gminy) zatrudnia pracownika, który dla realizacji swoich zadań służbowych wykorzystuje własny samochód osobowy. Zainteresowany podpisał z pracownikiem umowę cywilnoprawną o wykorzystywanie prze niego samochodu osobowego niebędącego własnością pracodawcy. Pracownikowi przyznano ryczałt określony jako iloczyn przyznanego limitu kilometrów (300) oraz stawki za 1 km przebiegu pojazdu. Wypłata ryczałtu następuje po złożeniu przez pracownika pisemnego oświadczenia o używaniu przez niego pojazdu do celów służbowych w danym miesiącu.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika - do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

W związku z powyższym należy stwierdzić, iż jeżeli pracownik zatrudniony na podstawie umowy o pracę wykonuje czynności na podstawie polecenia wyjazdu służbowego i wyjazdy te są podróżą służbową, to zostaną zachowane przesłanki do spełnienia warunków zastosowania zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ww. ustawy. W niniejszej sprawie natomiast pracownik nie uzyskuje od Zainteresowanego (pracodawcy) polecenia wyjazdu służbowego i nie są rozliczane z tego tytułu delegacje służbowe. W takim przypadku niemożliwym jest zastosowanie w przedmiotowej sprawie zwolnienia określonego w ww. artykule.

Natomiast na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 23b ww. ustawy, wolny od podatku dochodowego jest zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika, dla potrzeb zakładu pracy, w jazdach lokalnych, jeżeli obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy albo możliwość przyznania prawa do zwrotu tych kosztów wynika wprost z przepisów innych ustaw - do wysokości miesięcznego ryczałtu pieniężnego albo do wysokości nieprzekraczającej kwoty ustalonej przy zastosowaniu stawek za 1 kilometr przebiegu pojazdu, określonych w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra, jeżeli przebieg pojazdu, z wyłączeniem wypłat ryczałtu pieniężnego, jest udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu prowadzonej przez pracownika; przepis art. 23 ust. 7 stosuje się odpowiednio.

Z powyższego wynika, iż zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika, dla potrzeb zakładu pracy jest wolny od podatku dochodowego, jeżeli samochód jest wykorzystywany w jazdach lokalnych, a obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy albo możliwość przyznania prawa do zwrotu tych kosztów wynika wprost z przepisów odrębnych ustaw.

Odrębnymi ustawami do których odsyła art. 21 ust. 1 pkt 23b ww. ustawy są:

* ustawa z dnia 5 września 2008 r. o komercjalizacji państwowego przedsiębiorstwa użyteczności publicznej "Poczta Polska" (Dz. U. Nr 180, poz. 1109 z późn. zm.),

* ustawa z dnia 28 września 1991 r. o lasach (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 12, poz. 59 z późn. zm.),

* ustawa z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 182 z późn. zm.).

W pozostałych przypadkach ryczałt samochodowy za tzw. jazdy lokalne jest opodatkowany.

Zgodnie z art. 34a ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 1265 z późn. zm.), na podstawie umów cywilnoprawnych mogą być używane, do celów służbowych, samochody osobowe, motocykle i motorowery niebędące własnością pracodawcy.

W myśl art. 34a ust. 2 ww. ustawy, minister właściwy do spraw transportu w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw finansów publicznych określa, w drodze rozporządzenia, warunki ustalania oraz sposób dokonywania zwrotu kosztów używania pojazdów, o których mowa w ust. 1, uwzględniając rodzaj pojazdu mechanicznego, jego pojemność oraz limit kilometrów w zależności od liczby mieszkańców w danej gminie lub mieście, właściwych ze względu na miejsce zatrudnienia pracownika.

Z kolei stosownie do treści § 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U. Nr 27, poz. 271 z późn. zm.), zwrot kosztów używania przez pracownika w celach służbowych do jazd lokalnych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy, zwanych dalej "pojazdami do celów służbowych", następuje na podstawie umowy cywilnoprawnej, zawartej między pracodawcą a pracownikiem, o używanie pojazdu do celów służbowych, na warunkach określonych w rozporządzeniu.

Zgodnie z § 4 ust. 1 cytowanego rozporządzenia, zwrot kosztów używania pojazdów do celów służbowych następuje w formie miesięcznego ryczałtu obliczonego jako iloczyn stawki za 1 kilometr przebiegu, o której mowa w § 2, i miesięcznego limitu przebiegu kilometrów na jazdy lokalne, o którym mowa w § 3, po złożeniu przez pracownika pisemnego oświadczenia o używaniu przez niego pojazdu do celów służbowych w danym miesiącu. Oświadczenie to powinno zawierać dane dotyczące pojazdu (pojemność silnika, marka, numer rejestracyjny) oraz określać ilość dni nieobecności pracownika w miejscu pracy w danym miesiącu z powodu choroby, urlopu, podróży służbowej lub innej nieobecności, a także ilość dni, w których pracownik nie dysponował pojazdem do celów służbowych.

Z przepisów tych nie wynika jednak obowiązek zwrotu kosztów poniesionych przez pracownika Wnioskodawcy z tytułu używania pojazdu prywatnego dla potrzeb zakładu pracy, w jazdach lokalnych.

Skoro brak jest przepisów odrębnych ustaw, które gwarantowałyby pracownikowi Wnioskodawcy możliwość przyznania prawa do zwrotu poniesionych kosztów z tytułu korzystania z prywatnego samochodu do celów służbowych w jazdach lokalnych, oznacza iż przyznany zwrot nie mieści w dyspozycji cytowanego przepisu art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ponadto należy wskazać, że zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Stosownie do treści art. 32 ust. 1 ww. ustawy, zaliczki o których mowa w art. 31, za miesiące od stycznia do grudnia, z zastrzeżeniem ust. 1a, wynoszą:

1.

za miesiące od początku roku do miesiąca włącznie, w którym dochód podatnika uzyskany od początku roku w tym zakładzie pracy przekroczył kwotę stanowiącą górną granicę pierwszego przedziału skali - 18% dochodu uzyskanego w danym miesiącu;

2.

za miesiące następujące po miesiącu, w którym dochód uzyskany od początku roku przekroczył kwotę, o której mowa w pkt 1 - 32% dochodu uzyskanego w danym miesiącu.

W świetle art. 38 ust. 1 cytowanej ustawy, płatnicy o których mowa w art. 31 i 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

W świetle przytoczonych przez Wnioskodawcę informacji oraz powołanych przepisów zakwalifikowanie wypłacanego pracownikowi świadczenia z tytułu używania przez niego samochodu prywatnego w celach służbowych do jazd lokalnych nie korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym. Brak jest przepisów odrębnych ustaw, które gwarantowałyby Wnioskodawcy zatrudniającemu pracownika możliwość przyznania prawa do zwrotu poniesionych kosztów, albo nakładających na Niego obowiązek ich zwrotu. Wobec tego przyznany zwrot nie mieści w dyspozycji cytowanego przepisu art. 21 ust. 1 pkt 23b ww. ustawy.

Mając na uwadze informacje przedstawione we wniosku oraz powołane przepisy zasadnym jest uznać, iż kwota wypłacanego przez Wnioskodawcę pracownikowi świadczenia stanowiącego ekwiwalent z tytułu używania przez niego samochodu prywatnego w celach służbowych do jazd lokalnych, stanowi przychód pracownika w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który winien być opodatkowany wraz z innymi przychodami ze stosunku pracy, a na Zainteresowanym z tytułu dokonywania ww. świadczeń, ciążą obowiązki płatnika określone w art. 31, 32 i 38 ww. ustawy.

Reasumując, wysokość przedmiotowego ryczałtu stanowi przychód pracownika podlegający opodatkowaniu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Rozstrzygnięcie przedstawionego we wniosku zapytania w zakresie kosztów uzyskania przychodów, zawarto w interpretacji indywidualnej z dnia 10 lipca 2013 r. nr ILPB1/415-430/13-3/AMN.

Ponadto tut. Organ zauważa, że Zainteresowany w treści wniosku wskazał, że kserokopia umowy cywilnoprawnej zawartej pomiędzy Wnioskodawcą a pracownikiem oraz kserokopia pisemnego oświadczenia pracownika o używaniu przez niego pojazdu do celów służbowych w danym miesiącu, stanowią załączniki do przedmiotowego wniosku. Analiza wniosku wykazała, że ww. kserokopie dokumentów nie zostały załączone do przedmiotowego wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego. Ponadto tut. Organ wyjaśnia, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do oceny przedłożonych wraz z wnioskiem dokumentów; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę. W związku z tym analizie pod kątem stosowania przepisów prawa podatkowego został poddany tylko opis zaistniałego stanu faktycznego przedstawiony we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl