ILPB1/415-430/13-3/AMN

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Komornika Sądowego, reprezentowanego przez Pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 5 kwietnia 2013 r. (data wpływu 11 kwietnia 2013 r.), uzupełnionym w dniu 3 lipca 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 11 kwietnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów oraz w zakresie przychodów.

W dniu 3 lipca 2013 r. do tut. Organu wpłynęło uzupełnienie wniosku.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi Kancelarię Komorniczą (przy Sądzie Rejonowym). W ramach wykonywanych czynności komorniczych zmuszony jest podejmować zadania na terenie całej gminy Skwierzyna. Przy realizacji zadań ustawowych istnieje konieczność nieskrępowanego przemieszczania się, czyli używania samochodu.

W celu wykonywania pewnych czynności związanych z wyjazdami lokalnymi (na terenie gminy) Zainteresowany zatrudnia pracownika na 1/2 etatu. Przy realizacji swoich zadań służbowych wykorzystuje on własny samochód osobowy. W tym celu Wnioskodawca zawarł z pracownikiem umowę cywilnoprawną o wykorzystywanie przez niego samochodu osobowego niebędącego własnością pracodawcy (kserokopia umowy stanowi załącznik do przedmiotowego wniosku o interpretację). W umowie tej zawarte są takie elementy jak:

* rodzaj pojazdu i jego dane,

* obszar wyjazdów,

* przyznany limit kilometrów,

* stawka za 1 km przebiegu.

Sposób rozliczenia ryczałtu został określony w sposób unormowany w § 1-4 rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U. z 2002 r. Nr 27, poz. 271 z późn. zm.).

W związku z tym, że liczba mieszkańców gminy Skwierzyna nie przekracza 100 tysięcy mieszkańców, pracownikowi został przyznany limit 300 km

Stawkę za 1 km przebiegu ustalono stosownie do pojemności skokowej silnika samochodu osobowego będącego własnością pracownika zgodnie z rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (powyżej 900 cm³ - 0,8358).

Wysokość ryczałtu określono jako iloczyn przyznanego limitu kilometrów (300) oraz stawki za 1 km przebiegu pojazdu.

Wypłata ryczałtu następuje po złożeniu przez pracownika pisemnego oświadczenia o używaniu przez niego pojazdu do celów służbowych w danym miesiącu (kserokopia takiego oświadczenia stanowi załącznik do niniejszego wniosku). Oświadczenie takie zawiera dane dotyczące pojazdu (pojemność silnika, marka, numer rejestracyjny) oraz określa ilość dni nieobecności pracownika w miejscu pracy w danym miesiącu z powodu choroby, urlopu, podróży służbowej lub innej nieobecności, a także ilość dni, w których pracownik nie dysponował pojazdem do celów służbowych.

Kwotę ustalonego ryczałtu zmniejsza się o 1/22 za każdy roboczy dzień nieobecności pracownika w miejscu pracy z powodu choroby, urlopu, podroży służbowej trwającej co najmniej osiem godzin lub innej nieobecności oraz za każdy dzień roboczy, w którym pracownik nie wyjeżdżał służbowo. Zmniejszenie o 1/22 jest stałe, bez względu na liczbę dni roboczych przypadających do przepracowania w danym miesiącu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Jakie skutki podatkowe generuje przedstawiony zaistniały stan faktyczny. tzn. czy wysokość wypłacanego pracownikowi ryczałtu jest kosztem uzyskania przychodu po stronie pracodawcy.

Zdaniem Wnioskodawcy, na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 36 lit. b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) nie uważa się za koszty uzyskania przychodów - wydatków ponoszonych na rzecz pracowników z tytułu używania przez nich samochodów na potrzeby wykonywanej działalności w jazdach lokalnych - w wysokości przekraczającej wysokość miesięcznego ryczałtu pieniężnego albo w wysokości przekraczającej stawki za jeden kilometr przebiegu pojazdu, określonych w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

W myśl wyżej powołanych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dopuszcza się zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów - do wysokości miesięcznego ryczałtu albo stawki za jeden kilometr przebiegu pojazdu - wydatków ponoszonych na rzecz pracowników.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* być należycie udokumentowany.

Powyższe oznacza, iż wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w powołanym art. 23 ust. 1 ustawy, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu źródła przychodów. Przy czym kosztami uzyskania przychodów są zarówno koszty bezpośrednio, jak i pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, dotyczące całokształtu działalności podatnika, związane z funkcjonowaniem firmy, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów, a także w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przyniosło (przynosiło) przychody także w przyszłości.

Jeżeli wydatki są związane z lokalnymi jazdami, odbywanymi przez pracowników w celach służbowych, to uznać należy, iż są ponoszone w celu osiągania przychodów, a zatem spełniają ogólną przesłankę uznania ich za koszty uzyskania przychodów w świetle wyżej powołanego art. 22 ust. 1 ww. ustawy.

Wskazany przepis nakazuje jednak uwzględnienie również regulacji wynikających z art. 23 ww. ustawy, zawierającym zamknięty katalog wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów.

Do tej kategorii ustawodawca zaliczył również wydatki ponoszone na rzecz pracowników z tytułu używania przez nich samochodów na potrzeby prowadzonej przez pracodawcę działalności gospodarczej.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 36 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków ponoszonych na rzecz pracowników z tytułu używania przez nich samochodów na potrzeby wykonywanej działalności:

- określonych w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

Przy czym, przez stawkę za jeden kilometr przebiegu pojazdu zgodnie z art. 23 ust. 4 ww. ustawy rozumie się stawkę określoną dla samochodów osobowych, uwzględniającą odpowiednio pojemność silnika.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, iż Wnioskodawca w celu wykonywania pewnych czynności związanych z wyjazdami lokalnymi (na terenie gminy) zatrudnia pracownika, który do realizacji zadań służbowych wykorzystuje własny samochód osobowy. Zainteresowany zawarł z pracownikiem umowę cywilnoprawną o wykorzystywanie przez niego samochodu osobowego niebędącego własnością pracodawcy. Pracownikowi przyznano ryczałt określony jako iloczyn przyznanego limitu kilometrów (300) oraz stawki za 1 km przebiegu pojazdu. Wypłata ryczałtu następuje po złożeniu przez pracownika pisemnego oświadczenia o używaniu przez niego pojazdu do celów służbowych w danym miesiącu.

Wobec powyższego, w sprawie będącej przedmiotem wniosku zastosowanie znajduje art. 23 ust. 1 pkt 36 lit. b ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W odniesieniu do jazd lokalnych odrębnymi przepisami, o których mowa w art. 23 ust. 1 pkt 36 ww. ustawy jest rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U. Nr 27, poz. 271 z późn. zm.).

Stosownie do treści § 1 ust. 1 ww. rozporządzenia, zwrot kosztów używania przez pracownika w celach służbowych do jazd lokalnych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy, zwanych dalej "pojazdami do celów służbowych", następuje na podstawie umowy cywilnoprawnej, zawartej między pracodawcą a pracownikiem, o używanie pojazdu do celów służbowych, na warunkach określonych w rozporządzeniu.

Zgodnie z § 2 ww. cytowanego rozporządzenia, koszty używania pojazdów do celów służbowych pokrywa pracodawca według stawek za 1 kilometr przebiegu pojazdu, które nie mogą być wyższe niż:

W myśl § 3 ust. 1 cytowanego rozporządzenia, miesięczny limit kilometrów na jazdy lokalne, z uwzględnieniem ust. 2-4, ustala pracodawca.

Natomiast stosownie do treści ust. 2 § 3 ww. rozporządzenia, limit, o którym mowa w ust. 1, ustalony w zależności od liczby mieszkańców w danej gminie lub mieście, w których pracownik jest zatrudniony, nie może przekroczyć, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4:

Zgodnie z § 4 ust. 1 cytowanego rozporządzenia, zwrot kosztów używania pojazdów do celów służbowych następuje w formie miesięcznego ryczałtu obliczonego jako iloczyn stawki za 1 kilometr przebiegu, o której mowa w § 2, i miesięcznego limitu przebiegu kilometrów na jazdy lokalne, o którym mowa w § 3, po złożeniu przez pracownika pisemnego oświadczenia o używaniu przez niego pojazdu do celów służbowych w danym miesiącu. Oświadczenie to powinno zawierać dane dotyczące pojazdu (pojemność silnika, marka, numer rejestracyjny) oraz określać ilość dni nieobecności pracownika w miejscu pracy w danym miesiącu z powodu choroby, urlopu, podróży służbowej lub innej nieobecności, a także ilość dni, w których pracownik nie dysponował pojazdem do celów służbowych.

Stosownie do § 4 ust. 2 ww. rozporządzenia, kwotę ustalonego ryczałtu, o którym mowa w ust. 1, zmniejsza się o jedną dwudziestą drugą za każdy roboczy dzień nieobecności pracownika w miejscu pracy z powodu choroby, urlopu, podróży służbowej trwającej co najmniej 8 godzin lub innej nieobecności oraz za każdy dzień roboczy, w którym pracownik nie dysponował pojazdem do celów służbowych.

Mając powyższe na uwadze należy uznać, że skoro w przedstawionym zaistniałym stanie faktycznym wysokość wypłacanego pracownikowi ryczałtu została określona w sposób unormowany w § 1-4 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy, to jego wartość - w wysokości nieprzekraczającej określonego w ww. rozporządzeniu limitu - jest kosztem uzyskania przychodu po stronie pracodawcy (Wnioskodawcy).

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Rozstrzygnięcie przedstawionego we wniosku zapytania w zakresie przychodów, zawarto w interpretacji indywidualnej z dnia 10 lipca 2013 r. nr ILPB1/415-430/13-4/AMN.

Ponadto tut. Organ zauważa, że Zainteresowany w treści wniosku wskazał, że kserokopia umowy cywilnoprawnej zawartej pomiędzy Wnioskodawcą a pracownikiem oraz kserokopia pisemnego oświadczenia pracownika o używaniu przez niego pojazdu do celów służbowych w danym miesiącu, stanowią załączniki do przedmiotowego wniosku. Analiza wniosku wykazała, że ww. kserokopie dokumentów nie zostały załączone do przedmiotowego wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego. Ponadto tut. Organ wyjaśnia, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do oceny przedłożonych wraz z wnioskiem dokumentów; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę. W związku z tym analizie pod kątem stosowania przepisów prawa podatkowego został poddany tylko opis zaistniałego stanu faktycznego przedstawiony we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.