ILPB1/415-426/11-4/AA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 18 marca 2011 r. (data wpływu 23 marca 2011 r.) uzupełnionym w dniach 25 marca 2011 r. i 9 czerwca 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania nieodpłatnego udostępnienia pracownikom samochodu służbowego do celów prywatnych - jest prawidłowe.

W dniu 23 marca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania nieodpłatnego udostępnienia pracownikom samochodu służbowego do celów prywatnych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Sp. z o.o. jest pracodawcą w rozumieniu przepisu art. 3 Kodeksu Pracy i płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych w rozumieniu przepisu art. 8 Ordynacji podatkowej. Spółka stosuje wewnętrzne regulacje m.in. w zakresie korzystania z samochodów służbowych.

Sp. z o.o. posiada ciąg produkcyjny, który umożliwia Spółce produkcję opon.

Fabryka pracuje w ruchu ciągłym (3-zmianowym, 7- dniowym) i położona jest na obrzeżach granicznych miasta bez możliwości swobodnego, całodobowego dojazdu. W ramach prowadzonej działalności Spółka użytkuje samochody osobowe. W niektórych przypadkach samochody te przydzielane są pracownikom ze względu na zajmowane stanowisko i pełnioną funkcję tj. użytkownikami samochodów służbowych są pracownicy, którzy zgodnie z rzeczywistymi potrzebami zarządzają w imieniu pracodawcy zakładem pracy w rozumieniu przepisu art. 128 § 2 pkt. 2 Kodeksu pracy - dalej k.p. lub są kierownikami wyodrębnionych komórek organizacyjnych.

W umowach o pracę zawartych z ww. pracownikami wymiar czasu został określony jako "pełny".

Pracownicy ci należą do kadry zarządzającej Spółki lub są kierownikami wyodrębnionych komórek organizacyjnych, w rozumieniu przepisów kodeksu pracy, których nie obowiązują ograniczenia czasowe dotyczące wymiaru tygodniowego czasu pracy łącznie z godzinami nadliczbowymi i okresu nieprzerwanego odpoczynku, o których mowa w art. 131 § 1 i § 2 oraz art. 132 § 1 i § 2 pkt 1 k.p. lub wykonują w razie konieczności pracę poza normalnymi godzinami pracy bez prawa do wynagrodzenia oraz dodatku za pracę w godzinach nadliczbowych zgodnie z art. 151-4 k.p.

W celu zapewnienia sprawnego działania przedsiębiorstwa w wyżej opisanych warunkach, w szczególności dla potrzeb dojazdów do pracy i z powrotem (do miejsca zamieszkania) oraz w sytuacjach nadzwyczajnych Spółka zdecydowała o powierzeniu tym pracownikom samochodów służbowych.

Ze względu na specyficzny profil działalności oraz zmianowy system pracy w Spółce istotną rolę w celu zapewnienia bezpieczeństwa oraz ciągłości produkcji w nadzwyczajnych lub nietypowych sytuacjach odgrywa niezwłoczny przyjazd pracownika kadry zarządzającej lub kierownika komórki organizacyjnej do Spółki. Nie ulega bowiem wątpliwości, że osoby pełniące funkcje kierownicze mogą zostać wezwane w każdym momencie do pracy na przykład w związku z:

* usterką maszyny, która może spowodować zatrzymanie produkcji;

* wypadkiem przy pracy;

* zdarzeniem pożarowym (w firmie występuje znaczne zagrożenie pożarem/wybuchem wynikające ze specyfiki stosowanych substancji chemicznych oraz procesów technologicznych)

* zaistnieniem incydentu pracowniczego;

* awarią systemów informatycznych.

W przypadku tych pracowników, zajmujących kluczowe stanowiska w Spółce, konieczność jak najszybszego dojazdu z miejsca zamieszkania do pracy wynika wprost z pełnionych przez nich obowiązków służbowych. W związku z tym parkowanie samochodu w miejscu zamieszkania stanowi realizację celu służbowego jakim jest utrzymanie stałej gotowości do użytkowania samochodów w celu służbowym, jakim jest zapewnienie niezakłóconego działania zakładu. Przejazdy służą celom określonym w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - dalej u.p.d.o.p., tj. osiągnięciu przychodów lub zachowaniu albo zabezpieczeniu źródła przychodów.

Położenie fabryki sprawia, że niemożliwy jest szybki dojazd do miejsca pracy innymi środkami niż samochód. Jedynym środkiem komunikacji publicznej dojeżdżającym na teren zakładu jest jedna linia dzienna autobusu komunikacji miejskiej, kursująca z częstotliwością dwa razy na godzinę i niedojeżdżająca do centrum miasta. W związku z tym dojazd z centrum miasta zajmuje ok. 50 min. i wymaga przesiadki na przedmieściach miasta. Dojazd środkami komunikacji miejskiej w nocy jest całkowicie niemożliwy.

Zasady wykorzystywania samochodów służbowych, powierzonych członkom kadry zarządzającej do używania w związku z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy są określone w obowiązującej procedurze wewnętrznej. Do obowiązków nałożonych na pracowników użytkujących samochody służbowe przedmiotową procedurą należy m.in.:

* używanie samochodów w sposób odpowiadający jego przeznaczeniu i właściwościom,

* należyte zabezpieczenie samochodu przed kradzieżą zniszczeniem lub uszkodzeniem,

* wydanie pojazdu Spółce w stanie niewykraczającym poza normalne zużycie po rozwiązaniu umowy.

W oświadczeniach użytkowników samochodów służbowych, jako miejsce parkowania samochodów służbowych wskazali oni miejsce zamieszkania użytkownika samochodu, co umożliwia im realizację celu służbowego opisanego powyżej. Przy czym należy podkreślić, iż pracownicy ci użytkują powierzone im samochody osobiście, bez korzystania z usług kierowcy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy pracownik, w stanie opisanym powyżej, korzystający z samochodu służbowego w celu dojazdu z miejsca parkowania do pracy i z powrotem, uzyskuje przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, korzystanie przez pracownika kadry zarządzającej z samochodu służbowego do przejazdu z miejsca zamieszkania do pracy i z powrotem ze wskazaniem miejsca parkowania w miejscu zamieszkania tych pracowników nie stanowi przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f. przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Wartość pieniężną nieodpłatnych świadczeń, w przypadku świadczeń polegających na nieodpłatnym korzystaniu z samochodów służbowych Spółki, ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b ww. ustawy. Wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Z kolei za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się zgodnie z treścią art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f. wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W świetle powyższych przepisów należy wskazać, iż użytkowanie samochodu służbowego, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku służbowego, gdyż nie powoduje żadnego przysporzenia majątkowego z tytułu jego użytkowania po stronie pracownika, lecz umożliwia mu jedynie prawidłowe wykonywanie obowiązków służbowych.

Oznacza to, że przejazdy między miejscem parkowania a miejscem pracy nie będą generowały przychodu ze stosunku pracy.

W przedstawionym stanie faktycznym, dla sprawnego działania przedsiębiorstwa, postanowiono o udostępnieniu pracownikom samochodów służbowych. Jest to wprost związane z rodzajem pełnionych funkcji i zajmowanych stanowisk przez członków kadry zarządzającej, o czym wspomniano wcześniej.

Ponadto użytkowanie przez kadrę zarządzającą samochodów służbowych, przy braku całodobowej, natychmiastowej możliwości przemieszczania się do miejsca prowadzonej działalności gospodarczej, jest podyktowane przede wszystkim potrzebą pracodawcy.

Zdaniem Wnioskodawcy, przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń, należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie.

Z dyspozycji art. 124 § 1 i § 2 k.p. wynika bowiem, że pracownik odpowiada w pełnej wysokości za szkodę w mieniu, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Określenie miejsca parkowania samochodu służbowego w miejscu zamieszkania, umożliwia pracownikom należyte zabezpieczenie samochodu przed kradzieżą lub zniszczeniem. Jednocześnie dojazd z i do miejsca zamieszkania daje Wnioskodawcy możliwość prowadzenia niezakłóconej działalności.

W świetle powyższego stwierdzić należy, ze przejazdy pracowników samochodem służbowym na trasie pomiędzy miejscem parkowania oraz miejscem siedziby Spółki służą realizacji celów służbowych i nie mogą stanowić nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 11 oraz art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f., a zatem koszty tych przejazdów nie stanowią przychodów pracowników.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie tut. Organ wskazuje, że przedstawiając zaistniały stan faktyczny, Wnioskodawca wskazał art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, mając jednak na uwadze merytoryczną treść przedmiotowego wniosku, tut. Organ zrozumiał, iż Wnioskodawca miał na myśli treść art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub częściowo odpłatnych.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego Wnioskodawca użytkuje samochody osobowe. W niektórych przypadkach samochody te przydzielane są pracownikom ze względu na zajmowane stanowisko i pełnioną funkcje, tj. użytkownikami samochodów służbowych są pracownicy, którzy zgodnie z rzeczywistymi potrzebami zarządzają w imieniu pracodawcy zakładem pracy w rozumieniu przepisu art. 128 § 2 pkt. 2 Kodeksu pracy lub są kierownikami wyodrębnionych komórek organizacyjnych.

W przypadku pracowników, zajmujących kluczowe stanowiska w Spółce, konieczność jak najszybszego dojazdu z miejsca zamieszkania do pracy wynika wprost z pełnionych przez nich obowiązków służbowych. W związku z tym parkowanie samochodu w miejscu zamieszkania stanowi realizację celu służbowego jakim jest utrzymanie stałej gotowości do użytkowania samochodów w celu służbowym, jakim jest zapewnienie niezakłóconego działania zakładu.

Z uwagi na charakter pracy pracowników, miejsce parkowania samochodów służbowych zostanie wyznaczone w miejscu zamieszkania danego pracownika. Zasady wykorzystywania samochodów służbowych zostały uregulowane w obowiązującej procedurze wewnętrznej. W oświadczeniach użytkowników samochodów służbowych, jako miejsce parkowania samochodów służbowych wskazali oni miejsce zamieszkania użytkownika samochodu, co umożliwia im realizację celu służbowego.

Zatem należy stwierdzić, że przydzielenie samochodu służbowego pracownikom i wyznaczenie przez płatnika miejsca garażowania w miejscu zamieszkania tych osób gwarantującym jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku pracy o ile samochody te będą wykorzystywane w celach służbowych. W konsekwencji przejazdy z oraz do miejsca garażowania nie będą również generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy oraz parkowanie będą stanowiły realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Spółki.

W świetle wskazanych wyżej przepisów pracownicy dojeżdżający samochodami służbowymi z wyznaczonego miejsca parkowania do siedziby Spółki (płatnika) oraz z siedziby Spółki do wyznaczonego miejsca parkowania nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci innego nieodpłatnego świadczenia w sytuacji, gdy miejsce parkowania samochodu służbowego zostało im wyznaczone przez Spółkę zgodnie z obowiązującym Regulaminem.

Zatem należy stwierdzić, iż w przedstawionym stanie faktycznym przydzielenie samochodu służbowego, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku służbowego, o ile samochód ten jest wykorzystywany w celach służbowych. W konsekwencji przejazdy z oraz do miejsca parkowania nie będą również generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy stanowią realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Spółki wyrażająca się poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu.

Reasumując należy stwierdzić, iż pracownik korzystający z samochodu służbowego do/z miejsca parkowania do siedziby Spółki oraz w związku z wyznaczeniem miejsca parkowania samochodu służbowego w miejscu zamieszkania pracownika - o ile nie służą osobistym celom pracowników, lecz wykorzystywane są w ramach realizacji zadań służbowych - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem ich wartości nie można uważać za przychód pracowników ze stosunku pracy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.