ILPB1/415-420/09-2/IM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana x, przedstawione we wniosku z dnia 27 marca 2009 r. (data wpływu 1 kwietnia 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 1 kwietnia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest radcą prawnym, wspólnikiem (komandytariuszem) spółki komandytowej, dalej zwanej w skrócie Spółką.

Działalność Spółki obejmuje wyłącznie świadczenie usług prawniczych. Dodatkowo z dniem 1 kwietnia 2009 r. Zainteresowany rozpocznie równolegle prowadzenie indywidualnej (jednoosobowej) działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej, której zakres także obejmować będzie wyłącznie świadczenie usług prawniczych.

W ramach tej indywidualnej działalności Wnioskodawca będzie świadczyć na podstawie umowy cywilnoprawnej usługi prawnicze na rzecz Spółki. Precyzyjniej rzecz ujmując, Spółka będzie "podzlecać" Wnioskodawcy świadczenie usług prawniczych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wynagrodzenia, które Wnioskodawca będzie otrzymywać od Spółki z tytułu świadczenia na jej rzecz usług prawniczych w ramach indywidualnej działalności gospodarczej, będą stanowić dla Zainteresowanego - jako jej wspólnika (komandytariusza) - koszty uzyskania przychodów z działalności Spółki w części odpowiadającej udziałowi Wnioskodawcy w jej zyskach.

Zdaniem Wnioskodawcy, po pierwsze, wydatki te bez wątpienia będą bezpośrednio związane z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą w zakresie świadczenia pomocy prawnej na rzecz podmiotów gospodarczych. Po drugie, wydatki te prowadzić będą do uzyskiwania zysków przez Spółkę (a więc przychodów jej wspólników - z podatkowego punktu widzenia). Spółka świadczone przez Wnioskodawcę na jej rzecz usługi prawnicze będzie bowiem dalej odsprzedawać swoim klientom, uzyskując z tego tytułu stosowne wynagrodzenie.

Z drugiej strony wydatki, która Spółka będzie ponosić na rzecz Wnioskodawcy jako odrębnego jednoosobowego przedsiębiorcy z tytułu świadczenia przez Zainteresowanego na jej rzecz usług prawniczych, nie są wyłączone z katalogu kosztów uzyskania przychodów przez przepisy art. 23 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.).

W powyższym kontekście wskazać należy, że w analizowanej sytuacji w szczególności nie ma zastosowania art. 23 ust. 1 pkt 10 ww. ustawy, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, a w przypadku prowadzenia działalności w formie spółki cywilnej lub osobowej spółki handlowej - także małżonków i małoletnich dzieci wspólników. Przepis ten wyłącza bowiem z kosztów uzyskania przychodów jedynie te wydatki, które stanowią wynagrodzenie wypłacane wskazanym w tym przepisie osobom z tytułu stosunku pracy.

Do takich wniosków, zdaniem Zainteresowanego prowadzi wykładnia literalna, która w prawie podatkowym ma znaczenie najważniejsze - przepis art. 23 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi bowiem o "wartości pracy", a nie ogólnie o "wydatkach", czy też "wynagrodzeniach".

Rozwijając powyższe, wskazać należy, jak podaje Wnioskodawca, za Trybunałem Konstytucyjnym, że celem regulacji przewidzianej w przepisie art. 23 ust. 1 pkt 10 ww. ustawy było "oddzielenie kosztów uzyskania przychodów z działalności gospodarczej od zryczałtowanych kosztów uzyskania przychodów z tytułu wynagrodzenia związanego ze świadczoną pracą. Rozwiązanie to jest uzasadnione potrzebą jednolitego traktowania pod względem podatkowym przychodu z określonego źródła. Likwidacja tego rozwiązania powodowałaby, że kwota przychodu z działalności gospodarczej byłaby pomniejszona o wartość pracy własnej podatnika wypłacającego sobie samemu wynagrodzenie, które z kolei byłoby znowu przychodem tego podatnika, ale z innego źródła (nie z działalności gospodarczej ale ze stosunku pracy lub osobiście wykonywanej działalności). Prowadziłoby to do sytuacji, gdy kwota wypłacona jako wartość pracy własnej stanowiłaby koszt uzyskania przychodu (a więc automatycznie obniżałaby wysokość dochodu), ale z kolei z niej, jako przychodu ze stosunku pracy (lub osobiście wykonywanej działalności) byłyby obliczane koszty uzyskania przychodów w formie zryczałtowanej. Oznacza to, że pewna kwota byłaby w istocie dwa razy traktowana jako koszt uzyskania przychodów, co obniżałoby wysokość zobowiązania podatkowego z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych." (por. wyrok TK SK 30/99 z 24 stycznia 2001 r., przy czym dokonana w międzyczasie nowelizacja art. 23 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie pozbawia zaprezentowanej argumentacji aktualności).

Zdaniem Wnioskodawcy, identyczne stanowisko w powyższym zakresie zajął Minister Finansów działający poprzez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 12 grudnia 2007 r., nr ILPB1/415-85/07-2/IM, w której stwierdził, że wydatki ponoszone przez spółkę na rzecz komandytariusza, który jest osobą fizyczną, tytułem wynagrodzenia z umów cywilnoprawnych, stanowią w całości koszt uzyskania przychodu spółki komandytowej, jeżeli zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów. Każdy wspólnik winien ujmować te koszty w przypadającej mu części, za koszty uzyskania przychodu w sposób określony przez spółkę tzn. w wielkości proporcjonalnej do udziału w zyskach spółki, stosując uregulowania przewidziane w ustawie o podatku dochodowym dla każdego wspólnika osobno.

Reasumując, wartość usług prawniczych wynikająca z faktury VAT wystawionej przez radcę prawnego na rzecz spółki komandytowej, w której jest komandytariuszem, będzie faktura kosztowa dla wszystkich wspólników spółki (również dla niego samego), proporcjonalnie do udziału w zysku przysługującego im w spółce."

Prezentowana przez Wnioskodawcę interpretacja przepisu art. 23 ust. 1 pkt 10 cyt. ustawy, jak podaje Wnioskodawca, znajduje potwierdzenie także w następujących innych pismach organów podatkowych:

Mając powyższe na uwadze, w opinii Zainteresowanego wynagrodzenia, które będzie otrzymywać od Spółki z tytułu świadczenia na jej rzecz usług prawniczych w ramach indywidualnej działalności gospodarczej, będą stanowić dla Wnioskodawcy - jako jej wspólnika (komandytariusza) - koszty uzyskania przychodów z działalności Spółki w części odpowiadającej udziałowi Wnioskodawcy w jej zyskach.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę pism stwierdzić należy, że zapadły one w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.