ILPB1/415-39/11-4/AA

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 11 kwietnia 2011 r. Izba Skarbowa w Poznaniu ILPB1/415-39/11-4/AA

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 10 stycznia 2011 r. (wg daty wpływu), uzupełnionym w dniu 15 marca 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 stycznia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 3 marca 2011 r., znak ILPB1/415-39/11-2/AA na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków, w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 9 marca 2011 r., a w dniu 15 marca 2011 r. wniosek uzupełniono o brakujące informacje.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest operatorem filmowym, obecnie na emeryturze, posiada uprawnienia producenta w zakresie produkcji filmowej. Firma Zainteresowanego nazywa się "A". Działalność ta przez kilka lat była zawieszona, ponieważ Wnioskodawca ze swoich uprawnień korzystał tylko przy produkcji własnych filmów, realizowanych głównie dla "B". Po zakończeniu realizacji działalność została zawieszona. Obecnie Wnioskodawca znalazł się w sytuacji, że nie wie jak wpisać do książki koszty poniesione przed odwieszeniem działalności.

Wnioskodawca podaje, że "C" - reżyser filmów dokumentalnych, z którą współpracował odeszła gwałtownie, pozostawiając testament, w którym przekazała Zainteresowanemu wszystkie swoje dobra, również konta bankowe, na których gromadziła swoje oszczędności głównie z otrzymanych nagród z myślą o realizacji swoich przyszłych projektów filmowych. Wnioskodawca postanowił, aby te oszczędności przeznaczyć na wydanie w formie DVD wszystkich filmów, które zrealizowała, aby w ten sposób spopularyzować i zachować w pamięci jej twórczy dorobek, 29 filmów, a wszystkie były nagrodzone. Dziesięć z tych filmów wybranych przez "D", wydaje Narodowy (...) w cyklu mistrzowie dokumentu. Pozostałe 19 filmów Wnioskodawca postanowił wydać we własnym zakresie. Jego pomysł zyskał akceptację Polskiego (...), jednak trzeba było złożyć wniosek o dofinansowanie, a to może tylko zrobić podmiot gospodarczy. Zainteresowany wskazuje, że zwrócił się do dyrektora o wystąpienie z takim wnioskiem i wydanie tych filmów. W międzyczasie Wnioskodawca podaje, że z konta oszczędnościowego "C" wykonał transfery filmów w technice cyfrowej, poniósł również koszty za materiały oraz przejazdy na trasie "A - B. P (...) przyznał "E" dofinansowanie 20.000 zł na realizację tego projektu, ale niestety dyrektor uległ tragicznemu wypadkowi i odszedł. Dyrektorka, która zajęła jego miejsce sporządziła umowę na podstawie, której wszystkie wykonane prace oraz poniesione koszty przekazuje na rzecz "E", która wyda 10 filmów, które są własnością "E".

Zainteresowany tej umowy nie podpisał, i w nowej sytuacji był zmuszony uaktywnić swoją działalność i przejąć na swoją firmę odpowiedzialność za realizację wydania w formie, która by odpowiadała jego wyobrażeniom, tym bardziej, że po porozumieniu z "B", która przystąpi do projektu jako współwydawca i w ten sposób zostanie wydane 19 filmów. Nowa Pani dyrektor "E" dokonała cesji dofinansowania przez P (...) na firmę Wnioskodawcy.

Zainteresowany podaje, że w tym miejscu powstaje problem jak wprowadzić do książki przychodów i rozchodów koszty powstałe przed wznowieniem działalności.

Wnioskodawca poinformował, że zwracał się do kilku Urzędów Skarbowych jak rozwiązać tę kwestię, ale otrzymał sprzeczne zdanie na ten temat.

W uzupełnieniu wniosku Zainteresowany wskazał, że wydatki które poniósł były udokumentowane fakturami i rachunkami wystawianymi nie na firmę, a na jego nazwisko. Firma Wnioskodawcy jest firmą jednoosobową niepodlegającą rozliczeniu VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

W jaki sposób wprowadzić do Podatkowej księgi przychodów i rozchodów koszty poniesione przed wznowieniem działalności.

Zdaniem Wnioskodawcy, logiczne wydaje się przyjąć te koszty jako stan zastany i wpisanie w książkę jako koszty przyjęte z okresu przed odwieszeniem firmy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Stosownie do art. 44 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) podatnicy osiągający dochody z działalności gospodarczej, zgodnie z ust. 1 pkt 1 są obowiązani bez wezwania wpłacać w ciągu roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy według zasad określonych w ust. 3, bądź też określonych w ust. 3f, czy też 3g, w terminach wskazanych w ustępie 6 i 6b ww. ustawy.

Zgodnie z art. 44 ust. 10 ww. ustawy podatnik o którym mowa w ust. 1 pkt 1 (osiągający dochody z działalności gospodarczej, o której mowa w art. 14), który na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej zawiesił wykonywanie działalności gospodarczej, jest zwolniony, w zakresie tej działalności, z obowiązków wynikających z ust. 1 pkt 1, ust. 3, 3f, 3g, 6 i 6b za okres objęty zawieszeniem.

Natomiast w myśl art. 44 ust. 13 ww. ustawy, po okresie zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej podatnicy, o których mowa w ust. 10 i 11, wpłacają zaliczki według zasad, o których mowa w ust. 3, 3f, 3g, 6 i 6b.

Przepis cytowanego art. 44 ust. 10 powołanej ustawy odnosi się wyłącznie do sytuacji zawieszenia działalności dokonanego zgodnie z przepisami o swobodzie działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 14a ust. 1 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (tekst jedn. Dz. U. z 2007 r. Nr 220, poz. 1447 z późn. zm.) przedsiębiorca niezatrudniający pracowników może zawiesić wykonywanie działalności gospodarczej na okres od 1 miesiąca do 24 miesięcy.

W przypadku wykonywania działalności gospodarczej w formie spółki cywilnej zawieszenie wykonywania działalności gospodarczej jest skuteczne pod warunkiem jej zawieszenia przez wszystkich wspólników (art. 14a ust. 2 ww. ustawy).

W myśl art. 14a ust. 3 ww. ustawy, w okresie zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej przedsiębiorca nie może wykonywać działalności gospodarczej i osiągać bieżących przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej.

W okresie zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej zgodnie z ust. 4 tegoż artykułu przedsiębiorca:

1.

ma prawo wykonywać wszelkie czynności niezbędne do zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów;

2.

ma prawo przyjmować należności lub obowiązek regulować zobowiązania, powstałe przed datą zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej;

3.

ma prawo zbywać własne środki trwałe i wyposażenie;

4.

ma prawo albo obowiązek uczestniczyć w postępowaniach sądowych, postępowaniach podatkowych i administracyjnych związanych z działalnością gospodarczą wykonywaną przed zawieszeniem wykonywania działalności gospodarczej;

5.

wykonuje wszelkie obowiązki nakazane przepisami prawa;

6.

ma prawo osiągać przychody finansowe, także z działalności prowadzonej przed zawieszeniem wykonywania działalności gospodarczej;

7.

może zostać poddany kontroli na zasadach przewidzianych dla przedsiębiorców wykonujących działalność gospodarczą.

Zestawiając brzmienie przepisów obu tych ustaw należy stwierdzić, że podatnik niezatrudniajacy pracowników może zgłosić zawieszenie wykonywania działalności gospodarczej na okres od 1 miesiąca do 24 miesięcy.

Aby podatnik był zwolniony z obowiązku zapłaty zaliczek na podatek dochodowy, w okresie zawieszenia działalności gospodarczej nie może on wykonywać działalności gospodarczej, tj. usług będących przedmiotem tejże działalności. Może jednak wykonywać czynności niezbędne do zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, przyjmować należności lub regulować zobowiązania powstałe przed datą zawieszenia wykonywania działalności.

Jednakże, zwolnienie z obowiązku uiszczania zaliczek nie zwalnia z obowiązku prowadzenia w sposób prawidłowy stosownej ewidencji księgowej i ujmowania w niej tych zdarzeń gospodarczych, które podatnik zgodnie z zapisami ustawy o swobodzie działalności gospodarczej ma prawo dokonywać w okresie zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej.

Kwestię kosztów uzyskania przychodów należy rozpatrywać także w oparciu o ogólną zasadę dotyczącą kosztów uzyskania przychodów zawartą w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którą kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W powołanym przepisie ustawodawca nie wymienia enumeratywnie, jakie konkretne wydatki mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów. Wskazuje jedynie, że aby określony wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu:

* musi być ponoszony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu;

* nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów;

* musi być należycie udokumentowany.

Zwrot "w celu" użyty w ww. przepisie oznacza, że aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, poniesienie wydatku musi mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, bądź też ewentualnie zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodu. Definicja kosztów wskazuje ponadto, że kosztami mogą być wydatki o bardzo zróżnicowanej naturze, gdyż mogą to być wydatki bezpośrednio, jak również pośrednio związane z celem, jakim jest uzyskanie przychodu.

W przypadku źródła przychodów, jakim jest prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej można przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Należy podkreślić, że o tym co jest celowe i potrzebne, czyli racjonalnie uzasadnione w prowadzonej działalności, decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania, że dany wydatek spełnia ustawowe kryteria uznania go za koszt uzyskania przychodu, tj. w szczególności obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z działalnością gospodarczą, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

Ze złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca od kilku lat miał zawieszoną działalność. Zainteresowany w okresie zawieszenia działalności gospodarczej poniósł wydatki w związku z wydaniem filmów dokumentalnych.

Zatem wydatki związane z wydaniem filmów, koszty materiałów oraz przejazdów nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów, ponieważ zostały poniesione w okresie zawieszenia działalności gospodarczej.

W odniesieniu do tych wydatków możliwość ich zaliczenia do kosztów zaistniałaby wyłącznie w sytuacji, gdyby Wnioskodawca poniósłby je przed zawieszeniem działalności.

W świetle przytoczonych powyżej przepisów stwierdzić należy, że wydatki w związku z wydaniem filmów dokumentalnych, poniesione w okresie zawieszenia działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę nie mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i rozchodów w dacie wznowienia działalności gospodarczej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl