ILPB1/415-378/10-3/AGr

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 19 marca 2010 r. (data wpływu 29 marca 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków ciążących na wypłacającym należność z tytułu umowy o dzieło - jest nieprawidłowe.

W dniu 29 marca 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków ciążących na wypłacającym należność z tytułu umowy o dzieło oraz w zakresie rozliczenia rocznego.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych określonych w art. 14f § 1 i § 2 ustawy - Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 21 czerwca 2010 r. nr ILPB1/415-378/10-2/AGr wezwano Zainteresowanego do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania. W wezwaniu wskazano, iż nieuzupełnienie wniosku w wyznaczonym terminie spowoduje, iż podanie zostanie rozpatrzone tylko w zakresie obowiązków ciążących na wypłacającym należność z tytułu umowy o dzieło.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 23 czerwca 2010 r., a zatem wyznaczony termin upłynął z dniem 30 czerwca 2010 r. i w tym czasie Wnioskodawca nie uzupełnił wniosku o wskazane w wezwaniu elementy. W związku z powyższym podanie zostało rozpatrzone tylko w części dotyczącej obowiązków ciążących na wypłacającym należność z tytułu umowy o dzieło.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jako student w 2005 r. był zatrudniony na podstawie umowy o dzieło. Zgodnie z wyżej wymienioną umową Zainteresowany powinien otrzymać wynagrodzenie w kwocie netto. Do 2008 r. Wnioskodawca nie otrzymał wynagrodzenia, ani żadnego dokumentu umożliwiającego rozliczenie z urzędem skarbowym. W związku z powyższym Zainteresowany założył sprawę sądową przeciwko jego pracodawcy. Wnioskodawca wystąpił w formie pozwu o wypłatę zaległego wynagrodzenia netto jakie gwarantowała Mu umowa z 2005 r. wraz z ustawowymi odsetkami. Wyrokiem sądu rejonowego - pracodawca Zainteresowanego otrzymał nakaz zapłaty (8 grudnia 2008 r.) wynagrodzenia w kwocie 5.106 zł oraz odsetki do dnia zapłaty (zgodnie z umową o dzieło była to kwota netto, zatem płatnikiem podatku powinien być pracodawca Zainteresowanego).

W 2009 r. wyrok sądu Wnioskodawca przekazał do postępowania komorniczego. W wyniku postępowania komorniczego Zainteresowany nie odzyskał wynagrodzenia. Wnioskodawca został poinformowany przez komornika sądowego, iż dłużnik cały swój majątek w dwa dni po wyroku sądu przepisał swojej żonie i córce. W związku z powyższym Zainteresowany mógł ubiegać się o uznanie darowizny za bezskuteczną zwłaszcza, że licytacja innych składników majątku dłużnika nie odniosła skutku. Wnioskodawca założył następną sprawę sądową ponieważ żona i córka świadome były zaległości finansowych dłużnika Wnioskodawcy (pracodawcy). W wyniku postępowania sądowego 29 grudnia 2009 r. pozwane żona i córka w obecności sądu wypłaciły należną Wnioskodawcy kwotę zgodnie z wyrokiem sądu.

W urzędzie skarbowym Wnioskodawca został poinformowany, że do końca lutego mogę otrzymać dokumenty rozliczeniowe (PIT-11) od płatnika, jednak do tej pory Zainteresowany nie otrzymał żadnego rozliczenia. Pracownik urzędu skarbowego sugerował, iż sytuacja ta jest opisana w art. 42e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Urząd skarbowy w którym mowa wyżej jest organem właściwym dla płatnika wynagrodzenia (netto) Zainteresowanego.

Żaden z wyroków sądu rejonowego nie zabezpieczył kwestii podatkowej w opisanej sprawie, a Wnioskodawca jako pracownik mógł ubiegać się jedynie o kwotę należną jemu zgodnie z umową o dzieło (kwota netto).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie w zakresie obowiązków ciążących na wypłacającym należność z tytułu umowy o dzieło.

Zdaniem Wnioskodawcy, skoro umowa opiewała na kwotę netto i zgodnie z wyrokiem sądu pracodawca był zobowiązany do wypłaty Mu kwoty zgodnej z umową o dzieło (kwoty netto) osoby dokonujące wypłaty kwoty przyznanej wyrokiem sądu przejęły wszystkie obowiązki płatnika i to właśnie one powinny dokonać rozliczenia z urzędem skarbowym, oraz powinny przesłać Wnioskodawcy właściwe dokumenty umożliwiające rozliczenie roczne z urzędem skarbowym właściwym dla jego miejsca zameldowania. Zatem płatnikiem podatku w zaistniałej sytuacji powinien być płatnik lub osoba dokonująca za niego rozliczenie z pracownikiem.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Płatnikiem jest podmiot wyznaczony "na podstawie przepisów prawa podatkowego" do obliczania, pobierania i wpłacania podatku. Zgodnie z art. 3 pkt 2 ustawy - Ordynacja podatkowa, ilekroć w ustawie jest mowa o przepisach prawa podatkowego - rozumie się przez to przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych. Zatem, płatnikiem może być podmiot wyznaczony przez ustawę, a także akty podustawowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy źródłem przychodów jest działalność wykonywana osobiście.

Zgodnie z art. 13 pkt 8 lit. a) ww. ustawy za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.

Stosownie zaś do treści art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 9 ust. 2 ww. ustawy dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 ww. ustawy nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Stosownie do treści art. 22 ust. 9 pkt 4 ww. ustawy koszty uzyskania przychodów z tytułów określonych w art. 13 pkt 2, 4, 6 i 8 określa się w wysokości 20% uzyskanego przychodu, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

Inaczej jest traktowana sprawa kosztów uzyskania przychodów twórców i autorów w przypadku uzyskiwania przychodów z tytułu wykonywania usług na podstawie umów o dzieło. O zastosowaniu 50% kosztów uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich decyduje wyłącznie fakt uzyskania przychodu z tytułu wykonania dla zamawiającego utworu, bądź innego przedmiotu praw własności intelektualnej będących przedmiotem prawa autorskiego. W takim przypadku koszty uzyskania przychodów ustala się zgodnie z przepisem art. 22 ust. 9 pkt 3 ww. ustawy, który stanowi, iż koszty uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami określa się w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z tym, że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

Zakwalifikowanie przychodów do działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 13 pkt 8 ww. ustawy powoduje, iż na osobach fizycznych prowadzących działalność gospodarczą, osobach prawnych i jej jednostkach organizacyjnych oraz jednostkach organizacyjnych niemających osobowości prawnej, jako płatnikach dokonujących wypłat z powyższych tytułów ciąży obowiązek określony w art. 41 ust. 1 ww. ustawy.

W myśl tego przepisu osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Zaliczkę od dochodów, o których mowa w ust. 1, obliczoną w sposób określony w tym przepisie zmniejsza się o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, o której mowa w art. 27b, pobranej ze środków podatnika przez płatnika, o którym mowa w ust. 1 (art. 41 ust. 1a ww. ustawy).

Płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) - na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby (art. 42 ust. 1 ustawy).

Zgodnie z art. 42 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani przesłać podatnikom, o których mowa w art. 3 ust. 1, oraz urzędom skarbowym, którymi kierują naczelnicy urzędów skarbowych właściwi według miejsca zamieszkania podatnika - imienne informacje o wysokości dochodu, o którym mowa w art. 41 ust. 1, sporządzone według ustalonego wzoru (PIT-11).

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, iż Wnioskodawca w 2005 r. był zatrudniony na podstawie umowy o dzieło. Do 2008 r. Wnioskodawca nie otrzymał wynagrodzenia, w związku z powyższym Zainteresowany założył sprawę sądową przeciwko jego pracodawcy. Wyrokiem sądu rejonowego pracodawca Zainteresowanego otrzymał nakaz zapłaty wynagrodzenia w kwocie 5.106 zł oraz odsetki do dnia zapłaty. W 2009 r. wyrok sądu Wnioskodawca przekazał do postępowania komorniczego. W wyniku postępowania komorniczego również Zainteresowany nie odzyskał wynagrodzenia. Dłużnik Wnioskodawcy cały swój majątek w dwa dni po wyroku sądu przepisał swojej żonie i córce. W związku z powyższym Zainteresowany mógł ubiegać się o uznanie darowizny za bezskuteczną zwłaszcza, że licytacja innych składników majątku dłużnika nie odniosła skutku. W wyniku postępowania sądowego 29 grudnia 2009 r. pozwane żona i córka w obecności sądu wypłaciły należną Wnioskodawcy kwotę zgodnie z wyrokiem sądu.

Zgodnie z art. 917 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) przez ugodę strony czynią sobie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku prawnego w tym celu, aby uchylić niepewność co do roszczeń wynikających z tego stosunku lub zapewnić ich wykonanie albo by uchylić spór istniejący lub mogący powstać. Ugoda reguluje zatem prawa i obowiązki stron w ramach poprzednio istniejącego miedzy nimi stosunku prawnego. Nie stanowi tym samym nowej podstawy prawnej do ustalonych już praw i obowiązków.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzi, iż osoba, która zawarła z Wnioskodawcą umowę o dzieło była obowiązana jako płatnik pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych z ww. tytułu oraz wystawić informację PIT-11.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Wniosek w części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie rozliczenia rocznego rozstrzygnięto w dniu 6 lipca 2010 r. postanowieniem nr ILPB1/415-378/10-4/AGr.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.