ILPB1/415-369/11-2/AGr - Zwolnienie z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych odszkodowania zasądzonego przez sąd od pracodawcy na rzecz byłego pracownika z tytułu pobierania zaniżonej emerytury na skutek błędnego zakwalifikowania przez pracodawcę wykonywanej pracy w okresie zatrudnienia.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2, § 6 i § 10 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 10 marca 2011 r. (data wpływu 17 marca 2011 r.), uzupełnionym w dniu 18 kwietnia 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania odszkodowania - jest prawidłowe.

W dniu 17 marca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania odszkodowania.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych określonych w art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 8 kwietnia 2011 r. nr ILPB1/415-369/11-2/AGr wezwano Zainteresowanego do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 12 kwietnia 2011 r., natomiast w dniu 18 kwietnia 2011 r. wniosek uzupełniono.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wyrokiem z dnia XXX r. Sąd Rejonowy zasądził od "A" S.A. na rzecz Wnioskodawcy odszkodowanie tytułem pobierania emerytury w zaniżonym wymiarze wraz z należnymi odsetkami ustawowymi.

Powyższe było wynikiem tego, iż w okresie od 1 stycznia 2006 r. do 31 stycznia 2008 r. na skutek błędnego zakwalifikowania przez pracodawcę wykonywanej przez Zainteresowanego w okresie zatrudnienia w "A" pracy, pobierał On zaniżone świadczenie emerytalne.

"A" w wystawionym na rzecz Zainteresowanego świadectwie pracy nie wykazała, iż wykonywana przez Niego praca miała charakter pracy górniczej w wymiarze półtorakrotnym, wskutek czego organ rentowy przyznając prawo do emerytury górniczej, do jej wysokości nie zastosował przelicznika 1.8, lecz przelicznik 1.2 i w konsekwencji Wnioskodawca pobierał niższą emeryturę niż w rzeczywistości powinien.

Jednakże nie zgadzając się z wysokością przyznanego świadczenia emerytalnego, Zainteresowany ponownie wystąpił o przeliczenie przyznanej emerytury. W konsekwencji, organ rentowy decyzją z dnia XXX r. ponownie przeliczył wysokość przyznanej emerytury, tym razem z zastosowaniem przelicznika 1.8. W konsekwencji, ponownie naliczona emerytura była znacznie wyższa od tej pierwotnie przyznanej.

Z uwagi zatem na fakt, iż w okresie od 1 stycznia 2006 r. do 31 stycznia 2008 r. Zainteresowany otrzymywał zaniżone świadczenie emerytalne, wystąpił do Sądu Rejonowego z powództwem przeciwko "A" S.A. o zapłatę stosowanego odszkodowania za okres pobierania zaniżonej emerytury.

Podstawą dochodzonego roszczenia był art. 471 kodeksu cywilnego w związku z treścią art. 300 kodeksu pracy, zgodnie z którymi: "Dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi". Zasady ustalania odszkodowania wynikają zatem wprost z art. 471 kodeksu cywilnego w związku z art. 300 kodeksu pracy. Wysokość należnego odszkodowania stanowiła zaś różnicę między emeryturą, którą Wnioskodawca faktycznie otrzymał, a tą którą powinien był otrzymywać, gdyby pracodawca wystawił prawidłowe dokumenty. Różnicę tę ustaliła opinia biegłego sądowego, dopuszczona przez Sąd Rejonowy. Zasądzone na rzecz Wnioskodawcy przez Sąd Rejonowy odszkodowanie w kwocie XXX zł stanowiło kwotę netto, bowiem zostało uprzednio pomniejszone o podatek dochodowy od osób fizycznych oraz składki na ubezpieczenie zdrowotne.

Zdaniem Sądu Rejonowego, "A" S.A. nie wykonała ciążących na niej obowiązków w sposób należyty, bowiem w wystawionym świadectwie pracy nie wskazała, iż Zainteresowany wykonywał pracę górniczą podlegającą zaliczeniu do wysokości emerytury w wymiarze półtorakrotnym, wskutek czego poniósł szkodę w postaci obniżonej wysokości emerytury.

W konsekwencji "A" była zobligowana do wypłaty na rzecz Wnioskodawcy odszkodowania w kwocie XXX zł wraz z należnymi odsetkami ustawowymi. Wypłacona kwota odszkodowania była kwotą netto i stanowiła różnicę pomiędzy faktycznie otrzymaną emeryturą w kwocie netto a tą którą Zainteresowany powinien otrzymać, gdyby otrzymał prawidłowe świadectwo pracy również w kwocie netto.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, iż Sąd Rejonowy w trakcie postępowania przeciwko "A" o zapłatę stosownego odszkodowania za okres pobierania przez Wnioskodawcę zaniżonej emerytury, zobowiązał biegłego sądowego z zakresu ekonomii i rachunkowości, do wyliczenia należnego Zainteresowanemu odszkodowania w kwocie netto, a więc pomniejszonego o podatek dochodowy od osób fizycznych oraz składki na ubezpieczenie zdrowotne.

W ślad za tym, Sąd Rejonowy wydał wyrok w dniu XXX r. i zasądził od "A" na rzecz Wnioskodawcy kwotę netto, a więc pomniejszoną o podatek dochodowy od osób fizycznych oraz składki na ubezpieczenie zdrowotne, gdyż taką faktycznie szkodę Wnioskodawca poniósł, ponieważ w takiej właśnie wysokości otrzymywałby emeryturę netto, gdyby szkody Jemu nie wyrządzono.

W niniejszej sprawie nikt jako płatnik nie naliczał, nie pobierał i nie odprowadzał podatku, ponieważ to odszkodowanie jest zwolnione od podatku dochodowego - na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ponadto Wnioskodawca wskazuje, iż według aktualnego stanowiska Ministra Finansów, które posiada Sąd Rejonowy, odszkodowanie takie jak Wnioskodawcy zdaniem Ministra Finansów jest zwolnione od podatku dochodowego od osób fizycznych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy otrzymane odszkodowanie jest - zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, zwolnione z opodatkowania podatkiem od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, zasądzone wyrokiem z dnia XXX r. przez Sąd Rejonowy odszkodowanie w kwocie XXX zł netto, które zostało pomniejszone o obowiązkową składkę na ubezpieczenie zdrowotne oraz podatek dochodowy od osób fizycznych, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest zwolnione z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Z treści art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy wynika bowiem, iż: "wolne od podatku dochodowego są: inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

Zasądzone na rzecz Wnioskodawcy odszkodowanie zostało pomniejszone o należny podatek dochodowy od osób fizycznych oraz składki na ubezpieczenie zdrowotne. Zasądzone wyrokiem z dnia XXX r. przez Sąd Rejonowy odszkodowanie stanowiło zatem kwotę netto. Co więcej, w ocenie Zainteresowanego, zasądzone odszkodowanie stanowiło emeryturę netto, której w okresie od 1 stycznia 2006 r. do 31 stycznia 2008 r. został faktycznie pozbawiony, z uwagi na fakt, iż pracodawca nienależycie wywiązał się ze swoich obowiązków i nieprawidłowo zakwalifikował wykonywaną przez Wnioskodawcę pracę.

Szkoda, którą w wyniku nienależytego wywiązania się przez pracodawcę ze swoich obowiązków Zainteresowany poniósł, spowodowała, iż w spornym okresie otrzymał emeryturę niższą od tej, do której faktycznie był uprawniony. Szkoda ta mieści się zatem w ocenie Zainteresowanego, w zakresie tzw. damnum emergens - szkody rzeczywiście poniesionej i w związku z tym jej naprawienie powinno obejmować stratę, którą w jej wyniku poniósł, czyli wypłatę kwoty, o którą została pomniejszona faktycznie wypłacana przez organ rentowy emerytura. Zasadą jest bowiem, że w razie niewykonania ważnego zobowiązania z przyczyn, za które dłużnik odpowiada - tak jak w niniejszej sprawie pracodawca ("A"), odszkodowanie ma przywrócić sytuację majątkową poszkodowanego - czyli Wnioskodawcy - do takiej, w jakiej znajdowałby się, gdyby mu szkody nie wyrządzono, tj. gdyby zobowiązanie zostało wykonane, a zatem obejmuje wszystko to, co poszkodowany uzyskałby wskutek wykonania zobowiązania (vide pismo z dn. 3 sierpnia 2007 r. (...)). Wypłacone odszkodowanie stanowiło jedynie kwotę, o którą w okresie 1 stycznia 2006 r. do 31 stycznia 2008 r. została pomniejszona emerytura. Szkoda, o której naprawienie wnosił Wnioskodawca, z całą pewnością nie miała zatem charakteru korzyści. Gdyby bowiem pracodawca wystawił na rzecz Zainteresowanego prawidłowe dokumenty, to od momentu przejścia na emeryturę otrzymywałby wyższą emeryturę. To oznacza z kolei, iż wyrządzona przez pracodawcę szkoda polegała na zmniejszeniu tego, co się należało Zainteresowanemu, a więc na zaniżeniu należnego świadczenia emerytalnego, zasądzone zaś przez Sąd odszkodowanie miało na celu zrekompensowanie tej szkody.

Jak wynika zaś z utrwalonej w tym zakresie, linii orzeczniczej: (...) funkcja społeczno-gospodarcza odszkodowania polega na wyrównaniu, a nie polepszeniu pozycji majątkowej poszkodowanego. Stratą (damnum emergens) jest zmniejszenie aktywów lub zwiększenie pasywów majątku, utraconym zaś zyskiem (lucrum cessans) - udaremnienie zwiększenia się majątku. (...) istotą zwolnienia podatkowego jest fakt, iż świadczenie takie nie wzbogaca beneficjenta w żaden sposób, lecz jedynie rekompensuje poniesioną stratę - w tym także w sferze niematerialnej. W konsekwencji uznania, że kwota, o której mowa w interpretacji stanowi odszkodowanie dla skarżącego, jej wysokość została określona w orzeczeniu sądu i nie dotyczy prowadzonej działalności gospodarczej ani korzyści (lurum cessans) oznacza, że spełnione są warunki zwolnienia przewidziane w art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy (vide wyrok WSA/Bydgoszcz z dn. 17 lutego 2010 r., (...)).

A skoro tak, to przedmiotowe odszkodowanie korzysta ze zwolnienia podatkowego wymienionego w art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Co więcej, takie stanowisko prezentuje również Sąd Najwyższy, który na skutek wniesienia przez "A" skargi kasacyjnej w analogicznej sprawie, co Wnioskodawcy, wypowiedział się wprost, iż zasądzone wyrokiem odszkodowanie z tytułu nienależytego wykonania zobowiązania do wystawienia dokumentu w celu udowodnienia pracy górniczej - z mocy art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy - jest wolne od podatku (vide wyrok SN z dn. 25 maja 2010 r., (...)).

Powyższe stanowisko jest tym bardziej zasadne, iż wypłacone odszkodowanie zostało już na etapie wyliczania jego wysokości przez biegłego sądowego pomniejszone o podatek dochodowy oraz składki zdrowotne i stanowi wyrównanie straty, którą rzeczywiście poniesiono.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione od podatku, bądź od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Jednakże, stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

Natomiast zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy zwalnia się z opodatkowania inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

Zgodnie z art. 471 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Natomiast w art. 300 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) wskazano, iż w sprawach nie unormowanych przepisami prawa pracy do stosunku pracy stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu cywilnego, jeżeli nie są one sprzeczne z zasadami prawa pracy.

Jak wskazano we wniosku, odszkodowanie zostało zasądzone wyrokiem sądu rejonowego. Podstawą wypłaty ww. odszkodowania były postanowienia art. 471 Kodeksu cywilnego w związku z art. 300 Kodeksu pracy. Wysokość odszkodowania stanowiła różnica pomiędzy emeryturą jaką Wnioskodawca winien otrzymać, gdyby pracodawca wystawił prawidłowe dokumenty, a emeryturą otrzymaną w okresie objętym żądaniem. Obejmuje ono wyłącznie stratę, jakiej doznał Zainteresowany w związku z błędami popełnionymi przez byłego pracodawcę, a nie utratę zarobku, który byłby się urzeczywistnił gdyby zdarzenie wywołujące szkodę nie nastąpiło.

W świetle powyższego, stwierdzić należy, iż przedmiotowe odszkodowanie korzysta ze zwolnienia przedmiotowego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji jego wypłata nie rodzi u Wnioskodawcy obowiązku podatkowego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.