ILPB1/415-362/11-2/AO

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 15 marca 2011 r. (data wpływu 16 marca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia proporcji podziału majątku likwidacyjnego spółki komandytowej - jest prawidłowe.

W dniu 16 marca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia proporcji podziału majątku likwidacyjnego spółki komandytowej oraz w zakresie skutków podatkowych otrzymania środków pieniężnych z tytułu likwidacji spółki komandytowej.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną zamierzającą w przyszłości wraz ze spółką z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: Komplementariusz) utworzyć spółkę komandytową (dalej: SK), w której będzie komandytariuszem (oprócz Wnioskodawcy i Komplementariusza możliwe jest przystąpienie do SK również innych podmiotów).

Wnioskodawca zamierza wnieść do nowoutworzonej SK wkład w postaci pieniężnej. Może okazać się, że ustalona na dzień wniesienia wartość wkładu Wnioskodawcy będzie niższa od wartości wkładu, który zamierza wnieść Komplementariusz. W zamian za wkład, Wnioskodawca stanie się wspólnikiem nowo założonej SK.

Ze względu na fakt, że w prowadzenie każdej działalności gospodarczej wpisane jest ryzyko prowadzenia tej działalności, Wnioskodawca nie wyklucza w przyszłości likwidacji SK - z tego względu, konstruując umowę spółki SK, przyszli wspólnicy SK zamierzają określić zasady podziału majątku na wypadek likwidacji SK. Wynika to z faktu, że przepisy Kodeksu spółek handlowych (dalej: k.s.h.) wskazują, że majątek, pozostały w spółce osobowej po spłaceniu zobowiązań likwidowanej spółki dzieli się między wspólników stosownie do postanowień umowy spółki - co oznacza, że umowa spółki powinna wskazywać zasady podziału majątku. Wnioskodawca przewiduje, że postanowienia jakie zostaną wprowadzone do umowy SK będą przewidywały, iż podział majątku likwidacyjnego nie będzie w pełni odpowiadał proporcji wniesionych przez wspólników wkładów. W szczególności możliwa jest sytuacja, w której zapisy umowy SK będą przewidywały, że Wnioskodawca w wypadku likwidacji otrzyma proporcjonalnie większą część majątku niż wynikałoby to z relacji wartości wkładów wniesionych przez Niego do wkładów wniesionych przez Komplementariusza (i ewentualnie innych wspólników SK). Możliwość tę ilustruje następujący przykład: Wnioskodawca wnosi wkład w wysokości 5.000 PLN, Komplementariusz - w wysokości 10.000; gdyby doszło do likwidacji SK to przyjmując, że na skutek tej likwidacji, po zaspokojeniu roszczeń wszystkich wierzycieli majątek pozostały w spółce wynosił będzie 10.000 PLN, kwota ta zostanie podzielona nieproporcjonalnie do wniesionych wkładów do SK, np. - po połowie pomiędzy obu wspólników (tj. każdy ze wspólników otrzyma po 10.000 PLN). Wnioskodawca zaznaczył, że podane wielkości są wielkościami przykładowymi, mającymi zilustrować sam mechanizm. Dokładne proporcje podziału majątku likwidacyjnego w SK nie są w chwili obecnej znane; przyszli wspólnicy SK nie podjęli w tym zakresie jakichkolwiek decyzji.

W związku z powyższym zadano następujące pytania w zakresie ustalenia proporcji podziału majątku likwidacyjnego spółki komandytowej.

Czy w świetle brzmienia art. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, określającego katalog źródeł przychodu, prawidłowe jest ustalenie w umowie SK proporcji podziału majątku likwidacyjnego (pozostałego po zaspokojeniu wierzycieli) w ten sposób, że na Wnioskodawcę wnoszącego wkład o wartości niższej niż wartość wkładu Komplementariusza, przypadać będzie w wyniku likwidacji majątek SK w wysokości nieproporcjonalnej do wniesionego wkładu. Czy określenie proporcji w opisany wyżej sposób nie spowoduje po stronie Wnioskodawcy powstania z tego tytułu przychodu.

Zdaniem Wnioskodawcy, na gruncie obowiązujących przepisów, prawidłowe będzie ustalenie w umowie spółki proporcji podziału majątku likwidacyjnego SK na dowolnym poziomie, niezależnie od proporcji wartości wkładów wniesionych przez wspólników SK. Zdaniem Zainteresowanego, takie określenie proporcji podziału majątku likwidacyjnego SK samo z siebie nie spowoduje powstania przychodu po stronie Wnioskodawcy.

Regulacje k.s.h. nie zawierają norm, odnoszących się wprost do kwestii związanych z likwidacją spółek komandytowych. Niemniej k.s.h. zawiera stosowne regulacje dotyczące likwidacji spółki jawnej. Z kolei treść art. 103 k.s.h. wskazuje, że w zakresie nieuregulowanym w sposób wyraźny przez regulacje dot. spółek komandytowych, do spółki komandytowej stosuje się odpowiednio przepisy dot. spółek jawnych. Prowadzi to do wniosku, że do kwestii likwidacji spółki komandytowej należy zastosować regulacje dot. likwidacji spółki jawnej.

Problematyka likwidacji spółki jawnej została uregulowana w art. 67 - art. 85 k.s.h.

Jak wynika z tych regulacji, w pierwszej kolejności z majątku spółki spłaca się wszelkie zobowiązania spółki (a także - w przypadku istnienia zobowiązań spornych lub niewymagalnych - pozostawia odpowiednie kwoty na ich pokrycie). Następnie, pozostały majątek dzieli się pomiędzy wspólników. W przypadku braku stosownych postanowień umowy spółki należy spłacić wspólnikom udziały, natomiast nadwyżkę, pozostałą po spłacie udziałów, należy podzielić pomiędzy wspólników w takim stosunku, w jakim uczestniczą oni w zysku. Niemniej jednak procedurę opisaną powyżej należy stosować dopiero wówczas, gdy sama umowa spółki nie przewiduje innego sposobu podziału majątku likwidacyjnego. Wynika to wprost z treści art. 82 § 2 k.s.h. zdanie pierwsze - zgodnie z tym zapisem: "Pozostały majątek dzieli się między wspólników stosownie do postanowień umowy spółki". Zdanie drugie tego przepisu dodatkowo potwierdza powyższy wniosek - wskazuje ono bowiem (poprzez zwrot "przypadku braku stosownych postanowień umowy"), że podział opisany wyżej (tj. spłata udziałów oraz podział wg proporcji w jakiej wspólnicy uczestniczą w zysku) jest rozwiązaniem przewidzianym jedynie w tych sytuacjach, kiedy wspólnicy w umowie spółki nie przyjmą innych zasad. Oznacza to zatem, że wspólnicy mają możliwość innego określenia sposobu podziału majątku w przypadku likwidacji spółki komandytowej, przy czym wspólnicy mają tu daleko idącą swobodę. Wysokość "udziałów likwidacyjnych" (tj. części majątku, przypadającego na poszczególnych wspólników w przypadku likwidacji) może być określona w umowie spółki lub późniejszej uchwale wspólników, którą można podjąć także w toku postępowania likwidacyjnego" (S. Sołtysiński, Sołtysiński, Szajkowski, Szumański, Szwaja, Komentarz k.s.h., t. I, wyd. 2, Warszawa 2006).

Mając powyższe na uwadze, zdaniem Zainteresowanego, bezsprzecznym jest, iż regulacje zawarte w k.s.h. pozwalają na określenie w umowie spółki parytetu podziału wysokości udziałów likwidacyjnych w dowolnej proporcji. A zatem wysokość udziałów likwidacyjnych, przypadających na poszczególnych wspólników nie musi być po pierwsze, równa, po drugie, wprost proporcjonalna do wysokości wniesionych przez wspólników wkładów.

Zdaniem Wnioskodawcy, wprowadzenie tego typu zasad do umowy spółki komandytowej - co, jak wykazano wyżej, zgodnie jest z k.s.h. - nie powoduje powstania przychodu. Po pierwsze, sama taka regulacja, zawarta w umowie spółki komandytowej nie powoduje żadnego realnego przysporzenia po stronie Zainteresowanego. Jest to reguła, która może, ale nie musi się ziścić. O ile nie dojdzie do faktycznej likwidacji to Wnioskodawca - pomimo teoretycznie korzystnego dla siebie zapisu - nie uzyska jakiejkolwiek korzyści majątkowej, która mogłaby zostać zakwalifikowana jako przychód.

W opinii Zainteresowanego, w tym miejscu, wypada stwierdzić, że w orzecznictwie organów podatkowych wielokrotnie potwierdzano pogląd, iż wprowadzenie do umowy spółki osobowej sposobu podziału zysku wypracowanego na poziomie takiej spółki w sposób inny niż proporcjonalny do wniesionych wkładów, nie rodzi przychodu po jakiejkolwiek stronie. Taki wniosek został potwierdzony przykładowo w stanowisku Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, który uznał, że: "cytowane powyżej przepisy art. 51 k.s.h. oraz art. 8 ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (...) mają charakter dyspozytywny, co oznacza, że wspólnicy spółki komandytowej mogą w umowie spółki wprowadzić rozwiązania odbiegające od wskazanego wzorca normatywnego, tj. określić prawo w udziale w zysku w dowolnej proporcji, według której będą rozliczane przychody, koszty uzyskania przychodów i wydatki nie stanowiące kosztów uzyskania przychodów oraz straty z udziału w Spółce. Tym samym pierwszeństwo mają postanowienia umowy spółki". (interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 31 grudnia 2009 r. sygn. ILPB1/415-1076/09-3/TW). Natomiast Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy wyjaśnił, iż: " (...) zasady wykładni systemowej nakazują więc przyjąć, że podział przychodów i kosztów między wspólnikami spółki komandytowej (w tym Wnioskodawcę) powinien być dokonany w takiej proporcji w jakiej Spółka partycypuje w zyskach spółki komandytowej. Zatem zarówno przychody, jak i koszty uzyskania przychodów powinny być rozliczane przez Spółkę będącą wspólnikiem spółki komandytowej - co do zasady - proporcjonalnie do jej udziałów w zyskach tej spółki, niezależnie od wartości wniesionych do spółki komandytowej wkładów przez poszczególnych wspólników". (interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 2 kwietnia 2010 r. sygn. ITPB3/423-5a/10/AM).

Co prawda powołane wyżej stanowiska dotyczyły podziału zysku w spółce osobowej niemniej, zdaniem Wnioskodawcy, rozumowanie w nich zaprezentowane powinno znaleźć również zastosowanie do określenia sposobu podziału majątku na wypadek likwidacji spółki osobowej (w szczególności - spółki komandytowej).

Co ważniejsze, brak jest w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, a w szczególności w art. 10 tej ustawy postanowień wskazujących na to, że sam fakt określenia sposobu podziału majątku likwidacyjnego w spółce osobowej, który jest nieproporcjonalny do wartości wniesionych wkładów, może oznaczać powstanie przychodu po stronie wspólnika, uzyskującego w efekcie wyższy proporcjonalnie udział w majątku likwidacyjnym, niż wielkość jego wkładów w proporcji do wszystkich wkładów wnoszonych do spółki osobowej. Zdaniem Wnioskodawcy, taka sytuacja nie mieści się w katalogu źródeł przychodów, o których mowa w art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten zawiera listę źródeł przychodów opodatkowanych podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Ustawodawca nie wskazał w ww. przepisach, iż czynność określenia sposobu podziału majątku spółki osobowej na wypadek likwidacji sama w sobie implikuje powstanie przychodu, brak jest bowiem w takiej sytuacji powstania realnego przysporzenia majątkowego, którego wartość mogłaby podlegać opodatkowaniu.

Brak jest zatem podstaw do argumentowania, iż planowany przez Wnioskodawcę podział majątku likwidacyjnego w SK w stosunku nie odpowiadającym proporcji wkładów wniesionych przez wspólników do SK spowoduje u Niego powstanie przychodu.

Najważniejszym argumentem, zdaniem Zainteresowanego, przemawiającym za wnioskiem, że określenie w umowie SK sposobu podziału majątku pomiędzy wspólników na wypadek likwidacji w sposób nieproporcjonalny do wkładów poszczególnych wspólników nie rodzi przychodu jest fakt, że jak wynika z wprowadzonych z dniem 1 stycznia 2011 r. zmian do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (analogiczne zmiany wprowadzone zostały do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), otrzymanie środków pieniężnych w wyniku likwidacji spółki osobowej w ogóle nie rodzi przychodu po stronie otrzymującego ten majątek w chwili jego otrzymania. Skoro więc nawet rzeczywiste przekazanie majątku likwidowanej spółki osobowej (a zatem również spółki komandytowej) nie rodzi powstania obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych, to tym bardziej opodatkowane nie może być samo wprowadzenie do umowy SK postanowień określających sposób podziału majątku na wypadek likwidacji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 4 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych (Dz. U. Nr 94, poz. 1037 z późn. zm.), spółka osobowa to - spółka jawna, spółka partnerska, spółka komandytowa i spółka komandytowo-akcyjna.

W myśl art. 51 Kodeksu spółek handlowych, każdy wspólnik ma prawo do równego udziału w zyskach i uczestniczy w stratach w tym samym stosunku bez względu na rodzaj i wartość wkładu. Określony w umowie spółki udział wspólnika w zysku odnosi się, w razie wątpliwości, także do jego udziału w stratach. Umowa spółki może zwolnić wspólnika od udziału w stratach.

Ponieważ spółka komandytowa jest osobową spółką prawa handlowego i tym samym nie posiada osobowości prawnej, z punktu widzenia prawa podatkowego podatnikami są poszczególni wspólnicy tej spółki.

Sposób opodatkowania dochodu z udziału w spółce osobowej będzie uzależniony od cywilnoprawnego statusu danego wspólnika. Jeżeli wspólnikiem spółki komandytowej jest osoba fizyczna, to dochód z udziału w tej spółce będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 5b ust. 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), jeżeli pozarolniczą działalność gospodarczą prowadzi spółka nie mająca osobowości prawnej, przychody wspólnika z udziału w takiej spółce, określone na podstawie art. 8 ust. 1, uznaje się za przychody ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, tj. pozarolniczej działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przychody z udziału w spółce nie będącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa w udziale w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Zasady wyrażane w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczenia kosztów uzyskania przychodów, wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat (art. 8 ust. 2 pkt 1 cyt. ustawy).

W świetle powyższego przepisu, wielkość przychodu przypadającego na podatnika (wspólnika spółki komandytowej) określa się proporcjonalnie do jego prawa w udziale w zysku. Taką samą zasadę należy zastosować przy określaniu kosztów uzyskania przychodu, zysków i strat przypadających na wspólnika.

Cytowane powyżej przepisy art. 51 Kodeksu spółek handlowych oraz art. 8 ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowiące, że wspólnicy mają równe prawa do udziału w zysku spółki mają charakter dyspozytywny, co oznacza, że wspólnicy spółki komandytowej mogą w umowie spółki wprowadzić rozwiązania odbiegające od wskazanego wzorca normatywnego, tj. określić prawo w udziale w zysku w dowolnej proporcji, według której będą rozliczane przychody, koszty uzyskania przychodów i wydatki nie stanowiące kosztów uzyskania przychodów oraz straty z udziału w Spółce. Tym samym, pierwszeństwo mają postanowienia umowy spółki.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Zainteresowany zamierza w przyszłości wraz ze spółką z ograniczoną odpowiedzialnością utworzyć spółkę komandytową, w której będzie komandytariuszem. Wnioskodawca zamierza wnieść do nowoutworzonej spółki wkład w postaci pieniężnej. Może okazać się, że ustalona na dzień wniesienia wartość wkładu Zainteresowanego będzie niższa od wartości wkładu, który zamierza wnieść komplementariusz. Wnioskodawca nie wyklucza w przyszłości likwidacji spółki komandytowej - z tego względu, konstruując umowę tej spółki, przyszli wspólnicy zamierzają określić zasady podziału majątku na wypadek jej likwidacji. Wnioskodawca przewiduje, że postanowienia jakie zostaną wprowadzone do umowy spółki komandytowej będą przewidywały, iż podział majątku likwidacyjnego nie będzie w pełni odpowiadał proporcji wniesionych przez wspólników wkładów.

Likwidację spółki jawnej reguluje m.in. art. 81 § 1 Kodeks spółek handlowych, który stosuje się również do likwidacji spółki komandytowej. Zgodnie z tym przepisem, w przypadku likwidacji spółki sporządza się bilans na dzień rozpoczęcia i zakończenia likwidacji.

Natomiast z art. 82 § 1 i § 2 ww. ustawy wynika, że z majątku spółki spłaca się przede wszystkim zobowiązania spółki oraz pozostawia się odpowiednie kwoty na pokrycie zobowiązań niewymagalnych lub spornych. Pozostały majątek dzieli się między wspólników stosownie do postanowień umowy spółki. W przypadku braku stosownych postanowień umowy spłaca się wspólnikom udziały. Nadwyżkę dzieli się między wspólników w takim stosunku, w jakim uczestniczą oni w zysku.

Tak więc w przypadku likwidacji spółki, wspólnikowi przysługuje prawo zwrotu udziału kapitałowego w takiej proporcji, w jakiej uczestniczył w zysku tej spółki.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Przychodem natomiast są w myśl art. 11 ww. ustawy, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Na podstawie analizy brzmienia tego przepisu nie sposób twierdzić, iż fakt podziału zysku w spółce osobowej, który jest nieproporcjonalny do wartości wniesionych wkładów prowadzi do powstania przychodu po stronie wspólnika, uzyskującego w efekcie wyższy proporcjonalnie udział w zyskach niż wielkość jego wkładów w proporcji do wszystkich wkładów wnoszonych do spółki osobowej. Brak jest bowiem w takiej sytuacji powstania realnego przysporzenia majątkowego, którego wartość mogłaby podlegać opodatkowaniu. Powyższa sytuacja nie mieści się również w katalogu źródeł przychodów, o których mowa w art. 10 ust. 1 cyt. ustawy.

Reasumując, w świetle brzmienia art. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, określającego katalog źródeł przychodu, prawidłowe jest ustalenie w umowie spółki komandytowej proporcji podziału majątku likwidacyjnego (pozostałego po zaspokojeniu wierzycieli) w ten sposób, że na Wnioskodawcę wnoszącego wkład o wartości niższej niż wartość wkładu komplementariusza, przypadać będzie w wyniku likwidacji majątek spółki komandytowej w wysokości nieproporcjonalnej do wniesionego wkładu.

Ponadto, sam fakt określenia proporcji w opisany wyżej sposób, nie spowoduje po stronie Wnioskodawcy powstania z tego tytułu przychodu.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie tut. Organ informuje, że w dniu 14 czerwca 2011 r. wydano odrębną interpretację indywidualną dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania środków pieniężnych z tytułu likwidacji spółki komandytowej nr ILPB1/415-362/11-3/AO.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Ponadto tut. Organ wskazuje, że zgodnie z treścią art. 14b § 1 ww. ustawy - Ordynacja podatkowa, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem interpretacje indywidualne prawa podatkowego wydawane są wyłącznie na pisemny wniosek zainteresowanego i tylko w jego indywidualnej sprawie. Zainteresowanym jest każdy, kto złoży wniosek w sprawie indywidualnej, która jego dotyczy. W związku z tym zaznacza się, że interpretacja odnosi się tylko i wyłącznie do Wnioskodawcy i nie ma zastosowania do pozostałych wspólników spółki komandytowej.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.