ILPB1/415-345/11-4/AMN

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 10 marca 2011 r. (data wpływu 15 marca 2011 r.), uzupełnionym w dniu 8 czerwca 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie źródeł przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 15 marca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie źródeł przychodów.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 1 czerwca 2011 r. znak ILPB1/415-345/11-2/AMN na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawczynię do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 3 czerwca 2011 r., wniosek uzupełniono w dniu 8 czerwca 2011 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W roku 2007 Wnioskodawczyni wraz z mężem rozpoczęła budowę domu jednorodzinnego, w którym zamieszkali wiosną roku 2008. Budowę zlecono firmie budowlanej. Już jesienią 2008 r. w domu doszło do pierwszej awarii rur ciepłej wody. Po kilku, a z biegiem czasu kilkunastu awariach/wyciekach z rur ciepłej wody, po kontaktach z wykonawcą początkowo wykonywanych przez niego naprawach w ramach gwarancji okazało się, że bezpośrednią przyczyną jest wadliwy materiał (wadliwe kształtki tzw. "kolanka") jakie nabył wykonawca od firmy XX sp. z o.o. W trakcie licznych wizji lokalnych okazało się, że wymienione powinny zostać wszystkie wadliwe kształtki, czyli cała instalacja znajdująca się w domu pod podłogą. Oznaczało to wymianę płytek w garażu, kuchni, korytarzu, toalecie, kotłowni, pierwszej łazience, korytarzu, drugiej łazience. Razem około 90 m ² powierzchni. Wymianie podlegać będą oczywiście nie tylko same rury, czy też kształtki, lecz również wszystkie płytki. Naruszyć trzeba zabudowaną kuchnię, wannę, dwie kabiny prysznicowe, dwa bidety, trzy toalety oraz cztery umywalki. Naprawić trzeba naruszone i spleśniałe fragmenty ścian uszkodzonych przez wodę. Uwzględniwszy fakt, że niektórych płytek nie można już dokupić oraz, że czteroosobowa rodzina tzn. Wnioskodawczyni, mąż, teściowa oraz niepełnosprawna szwagierka musi znaleźć lokum na czas tak kompleksowego remontu. Zainteresowana wynegocjowała z firmą XX kwotę 36.999,14 PLN w ramach reklamacji i zgodziła się po wypłacie ww. kwoty nie rościć dalszych pretensji z tytułu wymiany instalacji wodnej wykonanej z kształtek, których dystrybutorem jest XX, tj. z tytułu robót związanych z wymianą tej instalacji, remontów będących wynikiem wymiany instalacji, kosztów zakupu i montażu nowej instalacji i innych materiałów związanych z wymianą, a także wszelkich innych roszczeń, jakie powstały lub mogą powstać w związku z wadliwością kształtek zakupionych od XX założonych w domu Wnioskodawczyni.

Pieniądze Wnioskodawczyni otrzymała w sierpniu 2010 r.. W lutym 2011 r., w przypadku Zaintresowanej już po złożeniu w Urzędzie Skarbowym formularzy PIT-36, Wnioskodawczyni wraz z mężem otrzymała od firmy XX dokumenty PIT-8C. Po ponownym przeliczeniu PIT-36 okazało się, że Wnioskodawczyni wraz z mężem będą zmuszeni zapłacić 18% podatku od otrzymanej ww. kwoty.

Z informacji jakie Wnioskodawczyni uzyskała od urzędników Urzędu Skarbowego wynika, że zgodnie z art. 21 pkt 3g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z dnia 26 lipca 1991 r. podatek jest należny.

Zainteresowana podała, że z firmą XX podpisała wprawdzie "ugodę", ale jej intencją było tylko to, że wyczerpywać ona będzie roszczenia wobec firmy XX. W wynegocjowanej kwocie nie zostało zawarte odszkodowanie za cierpliwość jaką Wnioskodawczyni wraz z rodziną musiała i musi wykazywać wobec niespodzianek w postaci np. porannej kałuży wody wybijającej się spod płytek na środku kuchni lub każdorazowej niepewności przy opuszczeniu domu na okres dłuższy niż dwa, trzy dni do czasu wykonania remontu nowowybudowanego domu.

Z punktu widzeniu Wnioskodawczyni nie powinna płacić podatku od kwoty, którą w całości, a może jej nawet nie starczyć przeznaczy na doprowadzenie domu do stanu jaki by miał gdyby nie zamontowano w mm wadliwych kształtek.

Zainteresowana pozwoliła sobie napisać w prosty sposób, jak rozumie swoją obecną sytuację. Zakupiła buty, które okazały się wadliwe. Otrzymała od producenta w ramach reklamacji odszkodowanie na naprawę tych butów u szewca i musi od tej kwoty odprowadzić podatek do skarbu państwa. Pozostała po opodatkowaniu kwota nie wystarczy na naprawę uszkodzonych butów.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni wskazała, że w przedmiotowej sprawie otrzymana przez Nią kwota została wypłacona na podstawie ustawy z dnia 27 lipca 2002 r. o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej oraz o zmianie Kodeksu cywilnego (Rozdział I, art. 8)

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy zasadne jest, tak jak sugerują to pracownicy Urzędu Skarbowego, przeliczenie złożonego PIT-36 przy uwzględnieniu otrzymanego w terminie późniejszym PIT-8C, co nakładałoby na nas obowiązek zapłaty 18% podatku od otrzymanej przez nas kwoty na naprawę towaru konsumpcyjnego.

Zdaniem Wnioskodawczyni, uznanie konieczności zapłacenia podatku od osób fizycznych od kwoty otrzymanej na towar niezgodny z umową jest w świetle art. 8 pkt 1, 2 i 4 ustawy z dnia 27 lipca 2002 r. o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej oraz o zmianie Kodeksu cywilnego, jest bezzasadne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione z podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku.

Na mocy art. 10 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy, źródłami przychodów są inne źródła.

Stosownie do treści art. 20 ust. 1 wyżej powołanej ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Sformułowanie "w szczególności" dowodzi, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy. O przychodzie podatkowym z innych źródeł należy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 11 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Natomiast zgodnie z art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

Dla celów podatkowych przez nieodpłatne świadczenie należy rozumieć te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne (tj. nie związane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu) przysporzenie majątku, mające konkretny wymiar finansowy.

Z treści złożonego wniosku wynika, że w roku 2007 Wnioskodawczyni wraz z mężem rozpoczęła budowę domu jednorodzinnego, w którym zamieszkali wiosną roku 2008. Już jesienią 2008 r. w domu doszło do pierwszej awarii rur ciepłej wody. Po kilkunastu awariach/wyciekach z rur ciepłej wody, po kontaktach z wykonawcą początkowo wykonywanych przez niego naprawach w ramach gwarancji okazało się, że bezpośrednią przyczyną jest wadliwy materiał (wadliwe kształtki tzw. "kolanka") jakie nabył wykonawca od firmy XX sp. z o.o. W trakcie licznych wizji lokalnych okazało się, że wymienione powinny zostać wszystkie wadliwe kształtki, czyli cała instalacja znajdująca się w domu pod podłogą. Zainteresowana podała, że z firmą XX podpisała wprawdzie "ugodę", ale jej intencją było tylko to, że wyczerpywać ona będzie roszczenia wobec firmy XX.

Wnioskodawczyni wynegocjowała z firmą XX kwotę 36.999,14 PLN w ramach reklamacji i zgodziła się po wypłacie ww. kwoty nie rościć dalszych pretensji z tytułu wymiany instalacji wodnej wykonanej z kształtek, których dystrybutorem jest XX. Pieniądze Wnioskodawczyni otrzymała w sierpniu 2010 r.. Otrzymana przez Nią kwota została wypłacona na podstawie ustawy z dnia 27 lipca 2002 r. o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej oraz o zmianie Kodeksu cywilnego (Rozdział I, art. 8).

W tym miejscu wskazać należy na treść przepisu art. 8 powołanej przez Wnioskodawczynię ustawy z dnia 27 lipca 2002 r. o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej oraz o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2002 r. Nr 141, poz. 1176 z późn. zm.).

Zgodnie z brzmieniem ust. 1 art. 8 ww. ustawy, jeżeli towar konsumpcyjny jest niezgodny z umową, kupujący może żądać doprowadzenia go do stanu zgodnego z umową przez nieodpłatną naprawę albo wymianę na nowy, chyba że naprawa albo wymiana są niemożliwe lub wymagają nadmiernych kosztów. Przy ocenie nadmierności kosztów uwzględnia się wartość towaru zgodnego z umową oraz rodzaj i stopień stwierdzonej niezgodności, a także bierze się pod uwagę niedogodności, na jakie naraziłby kupującego inny sposób zaspokojenia.

Z treści ust. 2 art. 8 omawianej ustawy wynika, iż nieodpłatność naprawy i wymiany w rozumieniu ust. 1 oznacza, że sprzedawca ma również obowiązek zwrotu kosztów poniesionych przez kupującego, w szczególności kosztów demontażu, dostarczenia, robocizny, materiałów oraz ponownego zamontowania i uruchomienia.

W myśl art. 10 ust. 1 ustawy o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej oraz o zmianie Kodeksu cywilnego, na mocy którego sprzedawca odpowiada za niezgodność towaru konsumpcyjnego z umową jedynie w przypadku jej stwierdzenia przed upływem dwóch lat od wydania tego towaru kupującemu. Termin ten biegnie na nowo w razie wymiany towaru. Jeżeli przedmiotem sprzedaży jest rzecz używana, strony mogą ten termin skrócić, jednakże nie poniżej jednego roku.

Tak więc, jeżeli Wnioskodawczyni otrzymała odszkodowanie na podstawie wskazywanej przez Nią ustawy o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej oraz o zmianie kodeksu cywilnego, a niezgodność towaru konsumpcyjnego z umową stwierdzono przed upływem dwóch lat od wydania tego towaru kupującemu, to należy uznać, że otrzymana przez Nią kwota rekompensaty nie spełnia definicji przychodów, o których mowa w art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i nie ciąży na Niej obowiązek zapłaty 18% podatku dochodowego od otrzymanej kwoty na naprawę towaru konsumpcyjnego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie zauważa się, że stosownie do art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, minister właściwy do spraw finansów publicznych na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem w przedmiotowej sprawie powyższa interpretacja wywiera skutki prawne tylko dla Wnioskodawczyni.

Ponadto tut. Organ wskazuje, że do wniosku Wnioskodawczyni dołączyła kserokopię Ugody zawartej w dniu 1 lipca 2010 r. pomiędzy XX, a XX Sp. o.o. oraz kserokopie informacji o przychodach z innych źródeł oraz niektórych dochodach z kapitałów pieniężnych (PIT-8C), sporządzone przez XX Sp. z o.o., dla XX. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do oceny przedłożonych wraz z wnioskiem dokumentów; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę. W związku z tym analizie pod kątem stosowania przepisów prawa podatkowego zostanie poddany tylko opis zaistniałego stanu faktycznego przedstawiony na wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.