ILPB1/415-34/09-4/AA - Czy w związku z planowaną w terminie do 31 marca 2010 r. budową parkingu przed lokalem przeznaczonym na prowadzenie działalności gospodarczej można uznać ten koszt za koszt uzyskania przychodów w latach 2009-2010?

Pisma urzędowe
Status:  Aktualne

Pismo z dnia 26 marca 2009 r. Izba Skarbowa w Poznaniu ILPB1/415-34/09-4/AA Czy w związku z planowaną w terminie do 31 marca 2010 r. budową parkingu przed lokalem przeznaczonym na prowadzenie działalności gospodarczej można uznać ten koszt za koszt uzyskania przychodów w latach 2009-2010?

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 2 stycznia 2009 r. (data wpływu 2 stycznia 2009 r.), uzupełnionym w dniu 27 stycznia 2009 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 stycznia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 23 stycznia 2009 r., znak ILPB1/415-34/09-2/AA, na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 27 stycznia 2009 r., i w tym też dniu wniosek uzupełniono o brakujące informacje.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca od dnia 1 czerwca 2001 r., jako osoba fizyczna wraz z małżonką ze wspólnego domu dwupokoleniowego wynajmuje różnym (od 1 czerwca 2001 r. już 5-ciu) podmiotom gospodarczym część domu o powierzchni 99,99 m2. Od tamtego czasu do dzisiaj od tych przychodów opłacany jest podatek dochodowy. Ta wynajmowana powierzchnia przylega do ulicy za pośrednictwem powierzchni zielonej i trawnika. Od kwietnia 2008 r. kiedy na ulicy oddano do użytku dom handlowy wprowadzono zakaz zatrzymywania się uniemożliwiając najemcy możliwość za i wyładunku towarów do swojej firmy.

Jak Wnioskodawca powyżej wspomina - wynajmowana powierzchnia, (99,99 m2) aktualnie za 2.000 zł miesięcznie - poprzez trawnik przylega do ulicy, stąd na tej powierzchni trawnikowej Zainteresowany planuje wykonać parking na około 3-4 auta. Parking wjazdem i zjazdem umożliwi najemcy swobodny wjazd i wyjazd do swojej działalności gospodarczej bez narażania się na mandaty.

W zawartej dnia 6 grudnia 2008 r. umowie najmu zapisano regulację, że "od dnia 1 stycznia 2010 czynsz zostanie podwyższony o 2 zł za 1 m2 i wynosić będzie 2.200 zł miesięcznie brutto z uwagi na podniesienie standardu przedmiotu najmu w postaci udostępnienia parkingu". Jak z powyższego wynika kwota do opodatkowania zwiększy się o 200 zł. W grudniu 2008 r. Wnioskodawca wystąpił do Urzędu Miasta o stosowne zezwolenia na budowę tego parkingu, którego zakończenie realizacji planuje do 31 marca 2010 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w związku z planowaną w terminie do 31 marca 2010 r. budową parkingu przed lokalem przeznaczonym na prowadzenie działalności gospodarczej, bądź jego wynajmowanie na prowadzenie działalności gospodarczej - Wnioskodawca ma prawo zaliczyć koszt budowy tego parkingu jako koszt uzyskania przychodu w latach 2009 oraz 2010.

Zdaniem Wnioskodawcy, wybudowanie opisanego wyżej parkingu dla potrzeb działalności gospodarczej spowoduje wygodę przedsiębiorcy, przestrzeganie kodeksu drogowego, ale przede wszystkim spowoduje zwiększenie przychodu, a co za tym idzie zwiększy kwotę podatku dochodowego.

Wobec powyższego koszt wykonania parkingu Wnioskodawca ma prawo w 2009 r. i 2010 r. odliczyć od uzyskanego przychodu z wynajmu lokalu w 2009 r. i 2010 r., bo w konsekwencji zarówno wynajmowany lokal o pow. 99,99 m2 jak również przyległy parking będą tworzyć jedną wspólną całość do prowadzenia działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na Wnioskodawcy, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

*

pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

*

nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

*

być właściwie udokumentowany.

Stosownie do art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1.

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2.

maszyny, urządzenia i środki transportu,

3.

inne przedmioty

-

o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z treścią art. 22c pkt 2 ww. ustawy amortyzacji nie podlegają budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu (...).

W myśl art. 22g ust. 17 powołanej ustawy jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Przepis art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. c) ww. ustawy stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych.

W związku z powyższym należy stwierdzić, iż dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od ww. środków trwałych uzależnione jest od decyzji podatnika. Jeżeli podejmie decyzję o amortyzowaniu środka trwałego - wówczas winien stosować wszelkie reguły określone w tym zakresie w przepisach art. 22a - 22o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jeżeli natomiast decyzji takiej nie podejmie - wówczas regułom tym nie podlega. Jednakże w obu przypadkach zastosowanie znajduje regulacja ww. art. 23 powołanej ustawy zabraniająca bezpośredniego obciążania kosztów wydatkami na ulepszenie środków trwałych.

Ulepszenie polega na przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji środka trwałego. Wyliczenie zawarte w omawianym przepisie stanowi katalog zamknięty, co oznacza, że tylko wydatki związane chociaż z jedną z tych prac, które w konsekwencji skutkują wymienionymi efektami, czyli przebudową, rozbudową rekonstrukcją adaptacją lub modernizacją środka trwałego, mogą zostać uznane za wydatki ulepszające ten środek. Przebudową jest rezultat prac budowlanych, którego istotą jest zmiana struktury wewnętrznej obiektu już istniejącego, niepowodująca jednak zwiększenia ani jego powierzchni, ani też kubatury. Rozbudowa polega na zwiększeniu, w wyniku prac budowlanych, powierzchni lub kubatury budynku. Rekonstrukcja to ponowna budowa, w efekcie której nastąpi odtworzenie określonych elementów obiektu w tej przestrzeni, którą dotychczas elementy te zajmowały. Zazwyczaj dotyczy elementów zużytych lub zniszczonych. Adaptacja natomiast polega na przystosowaniu obiektu do nowej funkcji, której dotychczas nie pełnił, a modernizacja to unowocześnienie, tj. wyposażenie obiektu bądź jego elementów składowych w takie urządzenia lub cechy, których wcześniej nie miał, a które są wytworem nowszej myśli technicznej.

Ulepszenie środka trwałego polega zatem na dokonywaniu nakładów na tenże środek, które powodują wzrost wartości użytkowej tego środka.

Zatem wydatki poniesione na przebudowę, rozbudowę, adaptację, rekonstrukcję, modernizację zwiększają wartość początkową środka trwałego i stanowić będą koszt uzyskania przychodu w wartości odpisów amortyzacyjnych dokonywanych zgodnie z przepisami art. 22a - 22o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ze złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca wynajmuje podmiotom gospodarczym część domu i w celu umożliwienia najemcy dojazdu do posesji zamierza wybudować parking. Zgodnie z objaśnieniami szczegółowymi do 1 grupy Klasyfikacji środków trwałych obejmującej budynki i lokale, w skład budynku, jako pojedynczego obiektu inwentarzowego, wlicza się również tzw. "obiekty pomocnicze" obsługujące dany budynek, np. chodniki, dojazdy, podwórka, place, ogrodzenia, studnie itp. Obiekty pomocnicze, obsługujące więcej niż jeden budynek, należy zaliczać do właściwych rodzajów zgodnie z ich przeznaczeniem.

Tak więc ww. prace należy uznać za prace związane z samym budynkiem. Przy ustalaniu sposobu obciążenia kosztów tymi wydatkami uwzględnić trzeba uwagi wyżej przedstawione, mianowicie jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, określaną w sposób wskazany w tej ustawie, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie.

Zatem wydatki związane z wybudowaniem parkingu - jeśli ich wartości przekroczy kwotę 3.500 zł - stanowią koszt uzyskania przychodów jedynie poprzez odpisy amortyzacyjne.

Natomiast jeśli wydatki poniesione na budowę parkingu nie przekroczą kwoty 3.500 zł, to Wnioskodawca może zaliczyć je bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl