ILPB1/415-333/11-5/AO

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 9 marca 2011 r. (data wpływu 14 marca 2011 r.), uzupełnionym w dniach 25 i 30 maja 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia stawki amortyzacyjnej - jest prawidłowe.

W dniu 14 marca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej oraz w zakresie ustalenia stawki amortyzacyjnej.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych określonych w art. 14b § 3 oraz art. 14f § 1 i § 2 ustawy - Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 20 maja 2011 r. nr ILPB1/415-333/11-2/AO wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 23 maja 2011 r., natomiast w dniu 30 maja 2011 r. Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 27 maja 2011 r.). Brakująca opłatę uzupełniono w dniu 25 maja 2011 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W 1998 r. rodzice Wnioskodawcy na gruncie będącym ich własnością rozbudowali dom mieszkalny o pomieszczenia służące działalności gospodarczej - gabinet lekarski i gabinet stomatologiczny.

W 2008 r. w tych pomieszczeniach użyczonych przez rodziców, Zainteresowany rozpoczął własną działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług.

W 2009 r. po otrzymaniu zgody od rodziców, Wnioskodawca uzyskał stosowne pozwolenie na rozbudowę tegoż obiektu w celu utworzenia NZOZ-u. Do istniejącego obiektu dobudował kolejne pomieszczenie z przeznaczeniem na gabinet, poczekalnię dla pacjentów, sterylizatornię i pomieszczenie gospodarcze. Po adaptacji pomieszczeń wybudowanych wcześniej przez rodziców i zagospodarowaniu terenu służącego jako dojście do gabinetów i trzech parkingów oraz spełnieniu wymagań określonych odrębnymi przepisami od 1 stycznia 2011 r. obiekt funkcjonuje jako NZOZ. Z uwagi na to, że rozbudowa była zrealizowana tzw. systemem gospodarczym Zainteresowany nie posiada kompletu faktur na poniesione wydatki na inwestycję w obcym środku trwałym.

W uzupełnieniu wniosku Zainteresowany wskazał, iż odwołując się do powołanych przepisów ma na myśli przepisy art. 22g ust. 9 i art. 22j ust. 4 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie w zakresie ustalenia stawki amortyzacyjnej.

Czy w oparciu o powołane przepisy, Wnioskodawca może amortyzować tę inwestycję w okresie nie krótszym niż 10 lat.

Zdaniem Wnioskodawcy, całość nakładów należy zakwalifikować do kategorii KŚT-1 i amortyzować w okresie nie krótszym niż 10 lat. Odpisy amortyzacyjne można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów Jego działalności NZOZ-u.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodu.

W myśl art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do postanowień art. 22a ust. 2 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania:

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje wprost, co należy rozumieć przez inwestycję w obcych środkach trwałych, ale definiuje pojęcie inwestycji.

Zgodnie z brzmieniem art. 5a pkt 1 ww. ustawy, inwestycje to środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn. Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223 z późn. zm.). Z kolei, środki trwałe w budowie, zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 16 ustawy o rachunkowości, to zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego.

Biorąc pod uwagę powyższe definicje można stwierdzić, że inwestycje w obcych środkach trwałych to ogół działań (nakładów) podatnika odnoszących się do niestanowiącego jego własności środka trwałego, które zmierzają do jego ulepszenia, tzn. polegają na jego przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, albo polegają na stworzeniu składnika majątku mającego cechy środka trwałego.

Podejmując inwestycję w obcym środku trwałym podatnik powinien dysponować zezwoleniem uzyskanym od właściciela ulepszanego środka trwałego. Jednocześnie należy mieć na uwadze, że ww. wydatki inwestycyjne będą mogły zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów poprzez dokonywane odpisy amortyzacyjne, jeżeli nie zostaną podatnikowi zwrócone w jakiejkolwiek formie, np. przez właściciela środka trwałego, o czym stanowi art. 23 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Nie wszystkie czynności podejmowane przez podatnika odnośnie obcego środka trwałego stanowią inwestycję w obcym środku trwałym. W sytuacji, gdy będą to czynności konserwacyjne lub mające charakter odtworzeniowy, przywracający środkowi trwałemu pierwotny poziom techniczny (remont), poniesione na ten cel nakłady nie będą stanowiły u podatnika "inwestycji w obcym środku trwałym" i będą mogły zostać zaliczone bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów.

Przykładem ponoszenia nakładów w obcych środkach trwałych jest konieczność dostosowania używanych na podstawie umowy użyczenia, najmu czy dzierżawy lub innej umowy, obcych budynków albo lokali do potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej użytkownika. O tym, czy poniesione nakłady stanowią wydatki na remont, bezpośrednio zaliczane do kosztów uzyskania przychodów, czy też będą uznane za nakłady na ulepszenie obcego środka trwałego i będą zaliczane do kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne - zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami - decyduje zakres przeprowadzonych robót.

Zgodnie z art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Jednakże stosownie do treści art. 22j ust. 4 pkt 1 ww. ustawy, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla przyjętych do używania inwestycji w obcych środkach trwałych, z tym że dla inwestycji w obcych budynkach (lokalach) lub budowlach - okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Ustalenie przez ustawodawcę minimalnego okresu amortyzacji środka trwałego na 10 lat oznacza, że maksymalna wysokość rocznej stawki amortyzacyjnej dla inwestycji w obcym budynku będzie wynosić 10%.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Zainteresowany w 2008 r. w pomieszczeniach użyczonych przez rodziców, rozpoczął własną działalność gospodarczą. W 2009 r. po otrzymaniu zgody od rodziców, Wnioskodawca uzyskał stosowne pozwolenie na rozbudowę tegoż obiektu w celu utworzenia NZOZ-u. Do istniejącego obiektu dobudował kolejne pomieszczenie z przeznaczeniem na gabinet, poczekalnię dla pacjentów, sterylizatornię i pomieszczenie gospodarcze. Po adaptacji pomieszczeń wybudowanych wcześniej przez rodziców i zagospodarowaniu terenu służącego jako dojście do gabinetów i trzech parkingów oraz spełnieniu wymagań określonych odrębnymi przepisami od 1 stycznia 2011 r. obiekt funkcjonuje jako NZOZ.

Stosownie do powyższego należy stwierdzić, że wszelkie wykonane prace, zmierzające do rozbudowania budynku i do oddania go do użytku będą miały charakter ulepszenia, a więc stanowić będą inwestycję w obcym środku trwałym, podlegającą amortyzacji w okresie nie krótszym niż 10 lat.

Reasumując, Wnioskodawca może amortyzować inwestycję w obcym środku trwałym w okresie nie krótszym niż 10 lat, zgodnie z brzmieniem art. 22j ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie tut. Organ informuje, że w dniu 13 czerwca 2011 r. wydano odrębną interpretację indywidualną dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej nr ILPB1/415-333/11-4/AO.

Należy zauważyć, że dokonując weryfikacji prawidłowości zajętego przez Wnioskodawcę stanowiska tut. Organ nie odniósł się do kwestii zakwalifikowania nakładów do właściwej kategorii KŚT oraz zaliczenia odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodów działalności NZOZ-u, albowiem zagadnienia te nie były przedmiotem zapytania.

Ponadto zaznacza się, iż tut. Organ podatkowy nie jest uprawniony do klasyfikowania środków trwałych wg Klasyfikacji Środków Trwałych. Obowiązek prawidłowego zaklasyfikowania środków trwałych do właściwej grupy spoczywa na podatniku. Podatnik jako osoba prowadząca działalność gospodarczą, w przypadku wątpliwości dotyczących odpowiedniej klasyfikacji, może zwrócić się o dokonanie klasyfikacji do Urzędu Statystycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.