ILPB1/415-333/11-4/AO

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 13 czerwca 2011 r. Izba Skarbowa w Poznaniu ILPB1/415-333/11-4/AO

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 9 marca 2011 r. (data wpływu 14 marca 2011 r.), uzupełnionym w dniach 25 i 30 maja 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 marca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej oraz w zakresie ustalenia stawki amortyzacyjnej.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych określonych w art. 14b § 3 oraz art. 14f § 1 i § 2 ustawy - Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 20 maja 2011 r. nr ILPB1/415-333/11-2/AO wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 23 maja 2011 r., natomiast w dniu 30 maja 2011 r. Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 27 maja 2011 r.). Brakująca opłatę uzupełniono w dniu 25 maja 2011 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W 1998 r. rodzice Wnioskodawcy na gruncie będącym ich własnością rozbudowali dom mieszkalny o pomieszczenia służące działalności gospodarczej - gabinet lekarski i gabinet stomatologiczny.

W 2008 r. w tych pomieszczeniach użyczonych przez rodziców, Zainteresowany rozpoczął własną działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług.

W 2009 r. po otrzymaniu zgody od rodziców, Wnioskodawca uzyskał stosowne pozwolenie na rozbudowę tegoż obiektu w celu utworzenia NZOZ-u. Do istniejącego obiektu dobudował kolejne pomieszczenie z przeznaczeniem na gabinet, poczekalnię dla pacjentów, sterylizatornię i pomieszczenie gospodarcze. Po adaptacji pomieszczeń wybudowanych wcześniej przez rodziców i zagospodarowaniu terenu służącego jako dojście do gabinetów i trzech parkingów oraz spełnieniu wymagań określonych odrębnymi przepisami od 1 stycznia 2011 r. obiekt funkcjonuje jako NZOZ. Z uwagi na to, że rozbudowa była zrealizowana tzw. systemem gospodarczym Zainteresowany nie posiada kompletu faktur na poniesione wydatki na inwestycję w obcym środku trwałym.

W uzupełnieniu wniosku Zainteresowany wskazał, iż odwołując się do powołanych przepisów ma na myśli przepisy art. 22g ust. 9 i art. 22j ust. 4 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie w zakresie ustalenia wartości początkowej.

Czy w oparciu o powołane przepisy, Wnioskodawca może ustalić wartość początkową inwestycji w obcym środku trwałym na podstawie opinii biegłego rzeczoznawcy z uwzględnieniem cen rynkowych poniesionych nakładów.

Zdaniem Wnioskodawcy, powołane przepisy dają mu prawo do ustalenia wartości początkowej inwestycji w oparciu o opinię biegłego, uwzględniającą cenę rynkową tej inwestycji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodu.

W myśl art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do postanowień art. 22a ust. 2 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania:

1.

przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej "inwestycjami w obcych środkach trwałych",

2.

budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie,

3.

składniki majątku, wymienione w ust. 1, niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy określonej w art. 23a pkt 1, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami tych składników - jeżeli zgodnie z przepisami rozdziału 4a odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający

- zwane także środkami trwałymi.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje wprost, co należy rozumieć przez inwestycję w obcych środkach trwałych, ale definiuje pojęcie inwestycji.

Zgodnie z brzmieniem art. 5a pkt 1 ww. ustawy, inwestycje to środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn. Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223 z późn. zm.). Z kolei, środki trwałe w budowie, zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 16 ustawy o rachunkowości, to zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego.

Biorąc pod uwagę powyższe definicje można stwierdzić, że inwestycje w obcych środkach trwałych to ogół działań (nakładów) podatnika odnoszących się do niestanowiącego jego własności środka trwałego, które zmierzają do jego ulepszenia, tzn. polegają na jego przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, albo polegają na stworzeniu składnika majątku mającego cechy środka trwałego.

Podejmując inwestycję w obcym środku trwałym podatnik powinien dysponować zezwoleniem uzyskanym od właściciela ulepszanego środka trwałego. Jednocześnie należy mieć na uwadze, że ww. wydatki inwestycyjne będą mogły zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów poprzez dokonywane odpisy amortyzacyjne, jeżeli nie zostaną podatnikowi zwrócone w jakiejkolwiek formie, np. przez właściciela środka trwałego, o czym stanowi art. 23 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Nie wszystkie czynności podejmowane przez podatnika odnośnie obcego środka trwałego stanowią inwestycję w obcym środku trwałym. W sytuacji, gdy będą to czynności konserwacyjne lub mające charakter odtworzeniowy, przywracający środkowi trwałemu pierwotny poziom techniczny (remont), poniesione na ten cel nakłady nie będą stanowiły u podatnika "inwestycji w obcym środku trwałym" i będą mogły zostać zaliczone bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów.

Przykładem ponoszenia nakładów w obcych środkach trwałych jest konieczność dostosowania używanych na podstawie umowy użyczenia, najmu czy dzierżawy lub innej umowy, obcych budynków albo lokali do potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej użytkownika. O tym, czy poniesione nakłady stanowią wydatki na remont, bezpośrednio zaliczane do kosztów uzyskania przychodów, czy też będą uznane za nakłady na ulepszenie obcego środka trwałego i będą zaliczane do kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne - zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami - decyduje zakres przeprowadzonych robót.

Zgodnie z art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

W myśl art. 22g ust. 7 ww. ustawy, wartość początkową inwestycji w obcych środkach trwałych oraz budynków i budowli wybudowanych na obcym gruncie ustala się, stosując odpowiednio przepisy ust. 3-5 tej ustawy.

Stosownie do treści art. 22g ust. 4 cyt. ustawy, za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za pracę wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Zgodnie z brzmieniem art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Natomiast przepis art. 22g ust. 9 ww. ustawy, stanowi, że jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w ust. 8, przez biegłego, powołanego przez podatnika.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Zainteresowany już w 2008 r. w pomieszczeniach użyczonych przez rodziców, rozpoczął własną działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług, a w 2009 r. po otrzymaniu zgody od rodziców uzyskał stosowne pozwolenie na rozbudowę tegoż obiektu w celu utworzenia NZOZ-u. Z uwagi na to, że rozbudowa była zrealizowana tzw. systemem gospodarczym Wnioskodawca wskazał, że nie posiada kompletu faktur na poniesione wydatki na inwestycję w obcym środku trwałym.

Stosownie do powyższego należy stwierdzić, że wszelkie wykonane prace, zmierzające do rozbudowania budynku i do oddania go do użytku będą miały charakter ulepszenia, a więc stanowić będą inwestycję w obcym środku trwałym.

W tym miejscu należy podkreślić, że cytowany powyżej art. 22g ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w powiązaniu z art. 22g ust. 4 tej ustawy zawiera generalną zasadę ustalania wartości początkowej inwestycji w obcych środkach trwałych, tj. według wszelkich wydatków poniesionych przed przyjęciem tej inwestycji do używania (kosztów wytworzenia). Jedynie w wyjątkowych sytuacjach możliwe jest ustalenie wartości początkowej inwestycji w obcych środkach trwałych na zasadach określonych w art. 22g ust. 9 ww. ustawy. Podatnik dokonując inwestycji w obcym środku trwałym z zamiarem wykorzystywania jej na potrzeby działalności gospodarczej obowiązany jest do gromadzenia dowodów dokumentujących poniesione wydatki.

Prowadzenie budowy tzw. systemem gospodarczym odbywa się często przy wykorzystaniu pracy własnej rodziny. Mając jednak na względzie powołany wyżej przepis art. 22g ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podkreślić należy, iż równowartość pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci nie stanowi kosztu wytworzenia, dlatego też nie może zwiększać wartości początkowej wytworzonego środka trwałego. Sam fakt budowania systemem gospodarczym oraz nieposiadania dowodów dokumentujących poniesione wydatki nie stanowi jeszcze wystarczającej przesłanki do ustalenia wartości początkowej na podstawie opinii powołanego biegłego.

Zatem, niemożność ustalenia wartości początkowej inwestycji w obcych środkach trwałych zgodnie z art. 22g ust. 7 ww. ustawy w powiązaniu z art. 22g ust. 4 i art. 22g ust. 9 cyt. ustawy musi być spowodowana szczególnymi, wyjątkowymi okolicznościami Za takie nie można przyjąć faktu, że rozbudowa była zrealizowana tzw. systemem gospodarczym i Zainteresowany nie posiada kompletu faktur na poniesione wydatki, bowiem Wnioskodawca dokonywał inwestycji w obcym środku trwałym z zamiarem wykorzystywania jej na potrzeby prowadzenia swojej działalności gospodarczej.

Reasumując, Wnioskodawca nie może ustalić wartości początkowej inwestycji w obcym środku trwałym zgodnie z brzmieniem art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. na podstawie opinii biegłego rzeczoznawcy z uwzględnieniem cen rynkowych poniesionych nakładów. Okoliczności przedstawione we wniosku nie uzasadniają bowiem takiego sposobu ustalenia wartości początkowej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie tut. Organ informuje, że w dniu 13 czerwca 2011 r. wydano odrębną interpretację indywidualną dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia stawki amortyzacyjnej nr ILPB1/415-333/11-5/AO.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl