ILPB1/415-326/08-3/AK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Jawnej, przedstawione we wniosku z dnia 22 kwietnia 2008 r. (data wpływu 12 maja 2008 r.)o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania świadczenia w postaci wycieczki - jest nieprawidłowe.

W dniu 12 maja 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego w zakresie opodatkowania świadczenia w postaci wycieczki.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenia przyszłe.

Wnioskodawca - Spółka Jawna - zatrudnia pracowników na podstawie umowy o pracę.

Wnioskodawca na podstawie art. 4 pkt 3 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, wspólnie z przedstawicielem pracowników (w drodze porozumienia), ustalił wysokość odpisu na Fundusz. Wysokość odpisu w 2008 r. na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych wynosi 75% z rocznego odpisu podstawowego, naliczanego w stosunku do przeciętnej liczby zatrudnionych.

Wnioskodawca wykupił dla swoich pracowników i ich osób towarzyszących bilety wstępu na kabaret. Koszt jednego biletu wyniósł 30,00 zł. Wnioskodawca stwierdza również, że całość została sfinansowana z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Pracownicy młodociani z klasy I, II i III również otrzymali bilety wstępu na kabaret. Kabaret odbył się w lutym 2008 r.. Powyższe informacje Wnioskodawca określił jako zaistniały stan faktyczny.

Wnioskodawca wykupił 3-dniową wycieczkę zagraniczną (Czechy) dla pracowników (wyjazd w maju 2008 r.). Ponieważ część pracowników zrezygnowała z wyjazdu, na wycieczkę pojedzie kilka osób towarzyszących, którym Wnioskodawca w obowiązującym w Spółce Regulaminie Gospodarowania Zakładowym Funduszem Świadczeń Socjalnych, przyznał prawo do korzystania ze świadczeń socjalnych finansowanych z Funduszu. Koszt wycieczki na jedną osobę wynosi 720,00 zł.

Całość kosztów związanych z wykupem wycieczki została sfinansowana z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Z wyjazdu skorzystają również pracownicy młodociani z klasy II i III oraz pracownicy, którzy mają ustalony stopień inwalidztwa lub stopień niepełnosprawności.

Ponadto wystąpiła sytuacja, gdy pracownik, który nie może jechać na wycieczkę chciałby, aby w zamian niego jechała jego żona, która nie jest pracownikiem Wnioskodawcy, lecz ma własną działalność gospodarczą. Wnioskodawca, na podstawie art. 2 pkt 5 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych wyraził na taką zamianę zgodę.

Powyższe informacje Wnioskodawca określił jako zdarzenia przyszłe.

W związku z powyższym zadano następujące pytania w zakresie opodatkowania świadczenia w postaci wycieczki.

Czy spółka ma obowiązek odprowadzić podatek od całości kwoty, tzn. od 780,00 zł na jedną osobę (2 x 30,00 zł za bilety + 720,00 zł za wycieczkę) - w przypadku osób towarzyszących na jednego pracownika przypadałaby kwota 1500,00 zł (2 x 30,00 zł bilety + 2 x 720,00 zł wycieczka), czy też uwzględniając art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpowiednio: na jednego pracownika 400,00 zł < (2 x 30,00 zł + 720,00 zł) - 380,00 zł}, a w przypadku osób towarzyszących od kwoty 1120,00 zł < (2 x 30,00 zł + 2 x 720,00 zł) - 380,00 zł>.

Wnioskodawca interpretując wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 18 kwietnia 2007 r., stwierdza, że w obecnym stanie prawnym, może pokryć koszty wycieczki zorganizowanej poza granicami kraju ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Wnioskodawca uważa, że wykupioną wycieczkę dla pracowników i osób uprawnionych do skorzystania z wyjazdu, która w całości sfinansowana jest z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, można uznać jako świadczenie rzeczowe, o którym mowa w art. 21 ust. pkt 67. Zdaniem Wnioskodawcy, należy kierować się tym, że jest to świadczenie w naturze, a nie w pieniądzu. Dlatego Wnioskodawca uważa, że wartość otrzymanego świadczenia rzeczowego otrzymanego przez pracownika, zwolniona jest od podatku do kwoty 380,00 zł w roku podatkowym. Wartość powyżej 380,00 zł będzie opodatkowaną wartością rzeczowych świadczeń otrzymaną przez pracownika.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy źródłami przychodów są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 cytowanej ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z powyższego wynika, iż przychodem ze stosunku pracy nie jest jedynie wynagrodzenie za pracę, ale także inne przysporzenia majątkowe, takie jak nieodpłatne świadczenia, czy też świadczenia częściowo nieodpłatne. Do nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych na rzecz pracownika związanych ze stosunkiem pracy zalicza się między innymi różnego rodzaju wyjazdy o charakterze wycieczek pracowniczych.

Zgodnie z art. 12 ust. 2 i 3 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców, jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy, natomiast dla innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych - według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b ustawy.

Z przytoczonych przepisów wynika więc, że wszelkie świadczenia otrzymywane od pracodawcy, zarówno nieodpłatne jak i częściowo odpłatne stanowią przychód ze stosunku pracy.

Jednocześnie w art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwalnia się od podatku dochodowego wartość rzeczowych świadczeń otrzymywanych przez pracownika, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych - do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 380 zł; rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi.

Jak wynika z powyższego, zwolniona od podatku jest wartość rzeczowych świadczeń otrzymywanych przez pracownika, jeżeli spełnione zostaną łącznie następujące przesłanki:

W związku z tym, że ustawa o podatku dochodowym nie określa definicji rzeczy ani świadczenia rzeczowego, należy odwołać się do znaczenia tych pojęć w języku potocznym lub definicji stosowanych w innych dziedzinach prawa.

Zgodnie z art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks Cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) rzeczami w rozumieniu niniejszego kodeksu są tylko przedmioty materialne.

Z powyższego wynika zatem, że ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, korzystają jedynie świadczenia o charakterze rzeczowym (np. bilety do kina, teatru, karnety na basen, paczki świąteczne itp.), nie można natomiast uznać, iż dofinansowanie do kosztów wycieczki, jest świadczeniem rzeczowym, bowiem beneficjenci nie otrzymują świadczenia o charakterze materialnym. Przedmiotem świadczenia jest usługa turystyczna, a nie rzecz.

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, iż otrzymywane przez pracowników Wnioskodawcy dofinansowanie z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, przeznaczone na pokrycie kosztów wycieczki, stanowi formę świadczeń pieniężnych ponoszonych za pracowników.

Wartość takiego świadczenia nie podlega zatem zwolnieniu na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy podatkowej i stanowi przychód pracownika podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych z tytułu przychodów ze stosunku pracy.

Wartość dofinansowania do wypoczynku dla pracownika - w kwocie ponoszonej przez pracodawcę z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych - Wnioskodawca, jako płatnik, ma obowiązek doliczyć do wynagrodzenia wypłacanego w danym miesiącu i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z przepisami art. 31, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie należy podkreślić, iż dopłaty do wycieczek stanowią dla osób towarzyszących pracownikom Wnioskodawcy przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W tym przypadku na Wnioskodawcy nie ciążą obowiązki płatnika do pobrania zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego. Jednakże w myśl art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52 i art. 52a oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów (PIT-8C) i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego przekazać podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych.

Odnosząc się do powołanego przez Wnioskodawcę wyroku Trybunału Konstytucyjnego, (wyrok z dnia 28 marca 2007 r. sygn. akt K-40/04, opublikowany w Dz. U. z 2007 r. Nr 69, poz. 467 ze sprost.) tut. Organ zauważa, że dotyczył on stosowania przepisu art. 2 pkt 1 oraz art. 8 ust. 2a ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (tekst jedn. Dz. U. z 1996 r. Nr 70, poz. 335 z późn. zm.) i nie miał wpływu na zakres stosowania przepisów prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Rozstrzygnięcie przedstawionego we wniosku pytania dotyczącego podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania świadczenia w postaci biletu na kabaret zawarto w interpretacji indywidualnej z dnia 7 sierpnia 2008 r. nr ILPB1/415-326/08-2/AK, natomiast w zakresie opodatkowania świadczenia w postaci wycieczki dla żony pracownika zawarto w interpretacji indywidualnej z dnia 7 sierpnia 2008 r. nr ILPB1/415-326/08-4/AK.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.