ILPB1/415-326/08-2/AK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Jawnej, przedstawione we wniosku z dnia 22 kwietnia 2008 r. (data wpływu 12 maja 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania świadczenia w postaci biletu na kabaret

* w części dotyczącej opodatkowania świadczenia dla pracowników - jest prawidłowe,

* w części dotyczącej opodatkowania świadczenia dla osób towarzyszących pracownikom - jest nieprawidłowe.

W dniu 12 maja 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego w zakresie opodatkowania świadczenia w postaci biletu na kabaret.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenia przyszłe.

Wnioskodawca - Spółka Jawna - zatrudnia pracowników na podstawie umowy o pracę.

Wnioskodawca na podstawie art. 4 pkt 3 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, wspólnie z przedstawicielem pracowników (w drodze porozumienia), ustalił wysokość odpisu na Fundusz. Wysokość odpisu w 2008 r. na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych wynosi 75% z rocznego odpisu podstawowego, naliczanego w stosunku do przeciętnej liczby zatrudnionych.

Wnioskodawca wykupił dla swoich pracowników i ich osób towarzyszących bilety wstępu na kabaret. Koszt jednego biletu wyniósł 30,00 zł. Wnioskodawca stwierdza również, że całość została sfinansowana z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Pracownicy młodociani z klasy I, II i III również otrzymali bilety wstępu na kabaret. Kabaret odbył się w lutym 2008 r.. Powyższe informacje Wnioskodawca określił jako zaistniały stan faktyczny.

Wnioskodawca wykupił 3-dniową wycieczkę zagraniczną (Czechy) dla pracowników (wyjazd w maju 2008 r.). Ponieważ część pracowników zrezygnowała z wyjazdu, na wycieczkę pojedzie kilka osób towarzyszących, którym Wnioskodawca w obowiązującym w Spółce Regulaminie Gospodarowania Zakładowym Funduszem Świadczeń Socjalnych, przyznał prawo do korzystania ze świadczeń socjalnych finansowanych z Funduszu. Koszt wycieczki na jedną osobę wynosi 720,00 zł.

Całość kosztów związanych z wykupem wycieczki została sfinansowana z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Z wyjazdu skorzystają również pracownicy młodociani z klasy II i III oraz pracownicy, którzy mają ustalony stopień inwalidztwa lub stopień niepełnosprawności.

Ponadto wystąpiła sytuacja, gdy pracownik, który nie może jechać na wycieczkę chciałby, aby w zamian niego jechała jego żona, która nie jest pracownikiem Wnioskodawcy, lecz ma własną działalność gospodarczą. Wnioskodawca, na podstawie art. 2 pkt 5 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych wyraził na taką zamianę zgodę.

Powyższe informacje Wnioskodawca określił jako zdarzenia przyszłe.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie w zakresie opodatkowania świadczenia w postaci biletu na kabaret.

Czy bilety wstępu na kabaret należy zaliczyć do świadczeń rzeczowych, czy do świadczeń pieniężnych.

Wnioskodawca, uwzględniając art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, oraz art. 45 Kodeksu Cywilnego, nie odprowadził podatku od kupna biletów wstępu do kabaretu w lutym 2008 r., ponieważ uznał, że bilety te są świadczeniami rzeczowymi.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe w części dotyczącej opodatkowania świadczenia dla pracowników oraz nieprawidłowe w części dotyczącej opodatkowania świadczenia dla osób towarzyszących pracownikom.

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Przepis art. 10 ust. 1 ww. ustawy wymienia poszczególne źródła przychodów podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy źródłami przychodów są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 12 ust. 1 cytowanej ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z przytoczonych przepisów wynika więc, że świadczenia rzeczowe nieodpłatne lub częściowo odpłatne, stanowią przychód podlegający opodatkowaniu.

Jednocześnie jednak na podstawie w art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwalnia się od podatku dochodowego wartość rzeczowych świadczeń otrzymywanych przez pracownika, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych - do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 380 zł; rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi.

Biorąc pod uwagę, iż ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia "rzeczy", ani też pojęcia "świadczenia rzeczowego" dla ich ustalenia należy odwołać się do definicji zawartej w innych aktach prawnych.

Definicję rzeczy wprowadza ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks Cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.). Zgodnie z art. 45 tejże ustawy rzeczami w rozumieniu niniejszego kodeksu są tylko przedmioty materialne.

Uwzględniając powyższą definicję, materialny charakter, dający podstawę do zakwalifikowania jako świadczenie rzeczowe mają, np. paczki świąteczne, wartość biletów do kabaretu, wartość biletów do kina, wartość karnetu na basen czy siłownię itp. W związku z powyższym świadczeniem rzeczowym jest nie usługa basenu czy teatru, ale bilet wstępu.

W związku z powyższym zakup biletów wstępu do kabaretu dla pracowników Wnioskodawcy z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych jest świadczeniem o charakterze rzeczowym i podlega regulacji zawartej w art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem - w przedmiotowej sprawie - wartość biletu na kabaret przekazanego pracownikowi, podlega zwolnieniu z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Inaczej ma się rzecz w przypadku świadczeń stawianych do dyspozycji osobom towarzyszącym pracownikom Wnioskodawcy. Należy bowiem zauważyć, że treść art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie wskazuje, że zwolnienie dotyczy wartości rzeczowych świadczeń otrzymywanych przez pracownika, z przedstawionych zaś informacji wynika, iż świadczenie otrzymała także osoba nie będąca pracownikiem Wnioskodawcy. Wobec tego należy uznać, iż świadczenie w postaci biletu na kabaret stanowić będzie dla osoby towarzyszącej pracownikowi przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W tym przypadku na Wnioskodawcy nie ciążą obowiązki płatnika do pobrania zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego. Jednakże w myśl art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52 i art. 52a oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów (PIT-8C) i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego przekazać podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Rozstrzygnięcie przedstawionego we wniosku pytania dotyczącego podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania świadczenia w postaci wycieczki zawarto w interpretacji indywidualnej z dnia 7 sierpnia 2008 r. nr ILPB1/415-326/08-3/AK, natomiast w zakresie opodatkowania świadczenia w postaci wycieczki dla żony pracownika zawarto w interpretacji indywidualnej z dnia 7 sierpnia 2008 r. nr ILPB1/415-326/08-4/AK.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.