ILPB1/415-324/09-4/AK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 5 marca 2009 r. (data wpływu 12 marca 2009 r.), uzupełnionym w dniu 6 kwietnia 2009 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 12 marca 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W związku ze stwierdzeniem braków formalnych, o których mowa w art. 14b § 4 ustawy - Ordynacja podatkowa, pismem z dnia 26 marca 2009 r. nr ILPB1/415-324/09-2/AK, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku.

Wezwanie prawidłowo doręczono w dniu 30 marca 2009 r., wniosek uzupełniono w dniu 6 kwietnia 2009 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka na podstawie zobowiązania wynikającego z Zakładowego Układu Zbiorowego (ZUZ) organizuje przewóz swoich pracowników do i z pracy. Spółka zawarła 11 umów z przewoźnikami na świadczenie usług przewozu pracowników autobusami na 113 trasach przewozowych oznaczonych numerami.

Codziennie do zakładu Spółki przyjeżdża 113 autobusów przywożących, a po zakończeniu zmiany odwożących pracowników. Z przewozów zorganizowanych przez Spółkę korzysta około 5.560 pracowników, są oni przypisani do konkretnej linii przewozowej, której trasa przebiega w pobliżu ich miejsca zamieszkania. Potwierdzeniem prawa do przejazdu danym autobusem jest wydana przez Spółkę Karta Przejazdu zawierająca imię i nazwisko pracownika, określoną trasę przejazdu, numer przewozu oraz aktualny rok. Dojazd do i z pracy zorganizowany przez Spółkę jest dla pracowników częściowo odpłatny.

W załączniku do Zarządzenia Prezesa Zarządu - Dyrektora Generalnego ustalony jest cennik opłat za przewozy pracownicze oraz termin od kiedy obowiązuje. Podana jest w nim odległość w kilometrach, miesięczna cena brutto w zł, miesięczna odpłatność pracownika w wysokości 50% ceny brutto oraz wartość nieodpłatnego świadczenia na rzecz pracownika 50% ceny brutto. Autobusy dowożą pracowników z różnych miejsc w promieniu kilkudziesięciu kilometrów od zakładu Spółki, dlatego odpłatność jest zróżnicowana. Co miesiąc, w odpowiedniej dla każdego pracownika wysokości, odpłatność jest potrącana z wynagrodzenia. Pozostałe 50% ceny biletu, które pokrywa Spółka stanowi przychód pracowników ze stosunku pracy i podlega opodatkowaniu zgodnie z przepisami ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.). Koszty dojazdu do i z pracy ponoszone przez pracowników dojeżdżających z miejscowości znacznie oddalonych od zakładu Spółki przewyższają zryczałtowane koszty uzyskania przychodu, o których mowa w art. 22 ust. 2 wymienionej ustawy. Pracownicy chcą w rocznym rozliczeniu podatku skorzystać z możliwości odliczenia wydatków na dojazd do pracy w oparciu o art. 22 ust. 11 ustawy tj. w wysokości wydatków faktycznie poniesionych. Wydatki te muszą być jednak właściwie udokumentowane - imiennymi biletami okresowymi. Pracownicy zwracają się więc do pracodawcy o umożliwienie im skorzystania z tego prawa.

Spółka wydała swoim pracownikom Karty Przejazdu uprawniające do korzystania z przewozów pracowniczych i zawierające:

* logo Spółki

* pieczątkę Spółki i Działu Przewozów Pracowniczych,

* imię i nazwisko pracownika uprawnionego do przejazdu,

* trasę przejazdu,

* numer biletu,

* numer przewozu pracowniczego (linii przewozowej),

* okres na jaki wydana jest karta przejazdu (rok),

oraz wyda za dany rok zaświadczenie zawierające:

* cenę całkowitą,

* odpłatność potrąconą z wynagrodzenia,

* kwotę dofinansowania podlegającą opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych,

które będzie załącznikiem do wydanej Karty Przejazdu.

Brak konkretnej, wyrażonej w złotych ceny na wydanej pracownikowi Karcie Przejazdu, wynika z charakteru rozliczeń z tytułu przewozów pracowniczych. Zwiększająca się liczba pracowników zmieniających miejsce zamieszkania wymaga zmiany linii przewozowej co powoduje konieczność zmiany odpłatności i kwoty dofinansowania. Wymiana Kart Przejazdu po każdej zmianie odpłatności, przy tak dużej ilości osób, jest dużym i kosztownym przedsięwzięciem. Organizacja przewozów pracowniczych nie jest podstawową działalnością Spółki, nie powinna zatem nadmiernie angażować sił i środków, które służą realizacji podstawowego celu jaką jest działalność Spółki. W związku z tym, że z Karty Przejazdu nie wynika kwota wydatków, Spółka każdemu zainteresowanemu pracownikowi, który dojeżdża do i z pracy przewozem pracowniczym i który wystąpi z takim wnioskiem, wyda po zakończeniu roku zaświadczenie o wysokości potrąconej z wynagrodzenia odpłatności za przewóz pracowniczy oraz o wysokości dofinansowania dokonanego przez pracodawcę opodatkowanego podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Zaświadczenie takie będzie uzupełnieniem (załącznikiem) posiadanej przez pracownika Karty Przejazdu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy na podstawie art. 22 ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w rocznym rozliczeniu podatku można odliczyć koszty na dojazd do zakładu pracy w wysokości faktycznie poniesionych wydatków, udokumentowanych opisaną powyżej Kartą Przejazdu wraz z zaświadczeniem.

Zdaniem Wnioskodawcy, wydane pracownikom dojeżdżającym do i z pracy przewozami zorganizowanymi przez pracodawcę Karty Przejazdu dają prawo do odliczenia wydatków na dojazd w wysokości poniesionych na ten cel wydatków.

Wydatki te będą udokumentowane okresowymi imiennymi Kartami Przejazdu oraz wydanymi po zakończeniu roku zaświadczeniami. Wyżej wymienione dokumenty wydane i potwierdzone przez pracodawcę organizującego przewozy pracownicze będą zawierały wszystkie informacje niezbędne do potwierdzenia, że pracownik poniósł w danym roku wydatki na dojazd do i z pracy. Z treści art. 22 ust. 11 wymienionej ustawy nie wynika, że imienny bilet okresowy nie może być dwuczęściowy. Nadmienić należy, że pracownicy nie mają możliwości dojazdu do pracy innymi środkami transportu zorganizowanego, bo taki nie funkcjonuje na trasie do zakładu Spółki. Biorąc powyższe pod uwagę oraz uwzględniając przedstawiony stan faktyczny Spółka uważa, że pracownicy, którzy chcą w rocznym rozliczeniu podatku odliczyć koszty w wysokości faktycznie poniesionych wydatków na dojazd do zakładu pracy, mają do tego prawo, ponieważ mogą je udokumentować imiennymi, okresowymi Kartami Przejazdu wraz z załączonym zaświadczeniem.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 zd. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Natomiast stosownie do treści art. 22 ust. 2 ww. ustawy koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej:

Z kolei, w myśl przepisu art. 22 ust. 11 ww. ustawy, jeżeli roczne koszty uzyskania przychodów określone w ust. 2 są niższe od wydatków na dojazd do zakładu lub zakładów pracy środkami transportu autobusowego, kolejowego, promowego lub komunikacji miejskiej, w rocznym rozliczeniu podatku koszty te mogą być przyjęte w wysokości wydatków faktycznie poniesionych, udokumentowanych wyłącznie imiennymi biletami okresowymi.

Wykładnia gramatyczna tego przepisu wskazuje, iż koszty uzyskania przychodów ze stosunku pracy podatnik może przyjąć w wysokości faktycznie poniesionych tylko wówczas, gdy spełnione są jednocześnie następujące przesłanki:

Użyty przez ustawodawcę w ostatniej przesłance zwrot "wyłącznie", wskazuje nie tylko, iż warunkiem koniecznym udokumentowania jest imienny bilet okresowy, ale również bilet tak określony nie może być zastąpiony jakimkolwiek innym biletem.

W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca nie wskazał definicji pojęcia "imiennego biletu okresowego", wobec czego należy odwołać się do znaczenia językowego składowych tego pojęcia.

Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2005, s. 53: "bilet" to "karteczka, kartonik, będący dokumentem uprawniającym do czegoś jej posiadacza albo nabywcę". Tamże, s. 274, zdefiniowano słowo: "imienny" jako "określający imię i nazwisko (to znaczy odpowiednią osobę); zawierający spis nazwisk", a s. 600, słowo "okresowy" jako "obejmujący pewien okres; dotyczący danego okresu".

Bilet ten w swej treści musi zatem określać osobę uprawnioną do korzystania z niego - imienny bilet i dodatkowo musi to być bilet uprawniający do korzystania z komunikacji przez pewien okres czasu.

Z przedstawionych we wniosku informacji wynika, iż przedmiotowa karta przejazdu uprawnia jej posiadacza do dojazdów do zakładu pracy, określa jego imię i nazwisko, numer przewozu pracowniczego jak również wskazuje okres, którego dotyczy. Zatem, na tle powyższego, stwierdzić należy, iż spełnia przesłanki do uznania jej za imienny bilet okresowy.

Przedmiotowy bilet winien pozwolić również na określenie jego ceny, jednakże kwestia czy bilet imienny i okresowy jest sporządzony w postaci jednego dokumentu, czy też dokumentu z załącznikiem ma charakter techniczny, a nie normatywny i nie może pozbawić go cech dowodu w postępowaniu podatkowym. Brak jest normy prawnej określającej jednolity wzór biletu w rozumieniu powołanego przepisu. Z tego względu należy uznać, że, świetle treści art. 22 ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, istotnym jest, ażeby w samym bilecie lub innym dokumencie z nim związanym, określona została cena biletu, a więc koszt jaki pracownik poniósł na dojazd do zakładu pracy w ciągu roku, tym bardziej, że koszty te rozliczane są w deklaracji rocznej.

Stosownie do treści art. 22 ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepisów ust. 2 pkt 3 i 4 oraz ust. 11 nie stosuje się w przypadku, gdy pracownik otrzymuje zwrot kosztów dojazdu do zakładu pracy, z wyjątkiem, gdy zwrócone koszty zostały zaliczone do przychodów podlegających opodatkowaniu.

Według opisanego we wniosku stanu faktycznego, część kosztów przewozów pokrywa Wnioskodawca, co stanowi przychód pracowników ze stosunku pracy i podlega opodatkowaniu zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zaś wydatki poniesione na dojazd pracowników do i z pracy będą udokumentowane imiennym biletem "okresowym" (karta przejazdu), czego wymaga art. 22 ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Imienny bilet okresowy zawiera wszystkie informacje niezbędne do potwierdzenia, że pracownik poniósł w danym roku wydatki na dojazd do i z pracy, tyle tylko, że wysokość wydatków wynikać będzie z wydanego po zakończeniu roku zaświadczenia. Obie części biletu będą wydane przez pracodawcę organizującego przewozy. W związku z powyższym pracownicy Wnioskodawcy mogą skorzystać z prawa płynącego z treści art. 22 ust. 11 ww. ustawy.

W związku z powyższym pracownicy Wnioskodawcy mają prawo odliczyć koszty na dojazd do zakładu pracy w wysokości faktycznie poniesionych wydatków, udokumentowanych kartą przejazdu wraz z zaświadczeniem, zgodnie z treścią art. 22 ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.