ILPB1/415-316/14-2/IM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 17 marca 2014 r. (data wpływu 20 marca 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest nieprawidłowe.

W dniu 20 marca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Na podstawie umowy sprzedaży z dnia 9 listopada 1993 r. gmina zbyła na rzecz ówczesnych najemców lokal mieszkalny o łącznej powierzchni użytkowej 109,72 m^2. Do przedmiotowego lokalu przylegało 1-izbowe pomieszczenie o pow. 13,53 m² z częścią korytarza, nie nadające się do samodzielnego zagospodarowania. Jednakże pomieszczenie to w połączeniu z przedmiotowym lokalem mogłoby utworzyć samodzielną nieruchomość lokalową. W związku z powyższym lokal ten sprzedano umową z dnia 2 października 2013 r. w drodze bezprzetargowej właścicielowi mieszkania jako tzw. uzupełnienie nieruchomości przyległej, w oparciu o art. 37 ust. 2 pkt 6 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 z późn. zm.).

Przy sprzedaży nieruchomości w drodze bezprzetargowej, cenę nieruchomości ustala się w wysokości nie niższej niż jej wartość (art. 63 ust. 3 ww. ustawy). Jednak za zgodą odpowiednio wojewody, albo rady lub sejmiku, właściwy organ może udzielić bonifikaty ustalonej od ceny, jeżeli nieruchomość jest sprzedawana na cele mieszkaniowe.

Na podstawie uchwały z dnia 27 czerwca 2013 r. Rada Miejska wyraziła zgodę na udzielenie 60% bonifikaty nabywcy pomieszczeń o łącznej powierzchni 13,53 m^2, stanowiących własność Miasta, które łącznie z dotychczas wyodrębnionym lokalem stanowić będą samodzielny lokal mieszkalny.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy udzielenie 60% bonifikaty nabywcy pomieszczeń wyrażonej w indywidualnej uchwale stanowi dla dłużnika przysporzenie majątkowe podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych i w związku z powyższym, czy na płatniku ciąży obowiązek wystawienia tej osobie i przekazania właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego informacji, o której mowa w art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. PIT-8C.

Zdaniem Wnioskodawcy, udzielenie 60% bonifikaty nabywcy pomieszczeń wyrażonej w indywidualnej uchwale, nie stanowi źródła przychodów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w zw. art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym. W tej sytuacji bowiem uzyskanie korzyści o charakterze majątkowym nie jest równoznaczne z osiągnięciem przychodu z nieodpłatnego świadczenia.

Udzielenie bonifikaty ma w określonym przedziale czasowym charakter warunkowy. Stosownie do art. 68 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami, jeżeli nabywca nieruchomości przed upływem 5 lat licząc od dnia nabycia zbył nieruchomość lub wykorzystał ją na inne cele niż cele uzasadniające udzielenie bonifikaty w przypadku nieruchomości stanowiącej lokal mieszkalny, jest zobowiązany do zwrotu kwoty równej udzielonej bonifikacje po jej waloryzacji. Zwrot następuje na żądanie właściwego organu. Jednakże ustalona bonifikata stanowiła obniżenie ceny nieruchomości, które nastąpiło przed jej sprzedażą.

W opisanej sytuacji strona sprzedająca zgodziła się na wyzbycie lokalu za cenę niższą niż jego wartość, a kupujący nabył ją pocenie preferencyjnej. Kupujący mógł wnioskować o udzielenie bonifikaty, jednak nie miał wpływu na decyzję organu samorządu terytorialnego.

Wyrażając wolę zbycia nieruchomości za cenę odbiegającą od jej wartości - w formie uchwały generalnej lub indywidualnej, organ nie wykonuje na rzecz kupującego żadnego świadczenia, zaś kupujący żadnego świadczenia nie otrzymuje.

Co prawda nabywca nieruchomości z bonifikatą osiągnął korzyść materialną, ponieważ zapłacił za nieruchomość cenę obniżoną o wysokość bonifikaty, jednakże uzyskanie korzyści o charakterze majątkowym nie jest równoznaczne z osiągnięciem przychodu z nieodpłatnego świadczenia. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że przychód z nieodpłatnego świadczenia powstaje wówczas, gdy podatnik takie świadczenie otrzyma.

Ponieważ ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia "nieodpłatnego świadczenia", przyjąć należy, iż zgodnie z definicją stosowaną przez sądy administracyjne - obejmuje ono wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy (uchwała składu 7 sędziów NSA z dnia 24 maja 2010 r. sygn. akt II FPS 1/10).

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż nieruchomości z bonifikatą nie mieści się w zakresie pojęcia nieodpłatnego świadczenia, a ponadto na skutek tej czynności nie nastąpiło otrzymanie nieodpłatnego świadczenia. W rezultacie kupujący mimo uzyskania niewątpliwej korzyści majątkowej, nie otrzymał nieodpłatnego świadczenia i w rezultacie tego nie uzyskał przychodu podlegającego opodatkowaniu.

Stanowisko to potwierdza wyrok WSA w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 16 października 2013 r. (sygn. akt I SA/Go 428/13) oraz wyrok NSA z 23 sierpnia 2012 r. (sygn. akt II FSK 129/11).

Niemniej, Wnioskodawca pragnie zaznaczyć, że z uwagi na termin wystawienia informacji PIT-8C za 2013 r., który upłynął 28 lutego 2014 r., Urząd Miejski sporządził ww. informację w przedmiotowej sprawie i przekazał ją zarówno właściwemu urzędowi skarbowemu, jak i podatnikowi.

Powyższe podyktowane było brakiem jednolitej wykładni przepisów prawa w przedmiotowej sprawie oraz analizą zapisów otrzymanej przez Urząd Miejski interpretacji indywidualnej nr ILPB2/415-1092/13-2/AJ z dnia 13 lutego 2014 r. wydanej w sprawie odstąpienia od żądania zwrotu udzielonej bonifikaty na podstawie art. 68 ust. 2c ustawy o gospodarce nieruchomościami: "Jeżeli zatem prawo beneficjentów nie będzie ograniczone do konkretnych osób lub grup osób indywidualnie oznaczonych i bonifikata na takich samych zasadach przyznana będzie wszystkim potencjalnym nabywcom (najemcom), to korzystanie z tej bonifikaty należy uznać za neutralne podatkowo.

Inaczej przedstawia się sytuacja, gdy gmina miejska oprócz bonifikat wynikających ze swoich uchwał, przyznaje konkretnym podatnikom dodatkowe opusty, bonifikaty lub inne ulgi w zapłacie."

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 tej ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Jak wynika z treści wniosku, na podstawie uchwały z dnia 27 czerwca 2013 r. Rada Miejska wyraziła zgodę na udzielenie 60% bonifikaty nabywcy pomieszczeń o łącznej powierzchni 13,53 m^2, stanowiących własność Miasta, które łącznie z dotychczas wyodrębnionym lokalem stanowić będą samodzielny lokal mieszkalny.

Należy zauważyć, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia bonifikaty, rabatu. Słownik języka polskiego (pod. red. E. Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2005 r., s. 62) definiuje pojęcie - bonifikata jako zniżkę, ustępstwo od ustalonej ceny towaru na rzecz nabywcy. W praktyce udzielenie bonifikaty polega więc na obniżeniu ceny zakupu usług lub towarów. Ceną - zgodnie z definicją zawartą w art. 3 ust. 1 pkt 1 zdanie pierwsze ustawy z dnia 5 lipca 2001 r. o cenach (Dz. U. z 2001 r. Nr 97, poz. 1050 z późn. zm.) jest wartość wyrażona w jednostkach pieniężnych, którą kupujący jest obowiązany zapłacić przedsiębiorcy za towar lub usługę. Skoro cena sprzedaży ulega zmniejszeniu, u nabywcy następuje przysporzenie majątku stanowiące różnicę pomiędzy wartością towaru, a faktycznie zapłaconą ceną.

Stosownie do treści art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Jak dowodzi użycie sformułowania "w szczególności", definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy.

O przychodzie podatkowym z innych źródeł będziemy mówić zatem w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

Biorąc jednak pod uwagę treść wniosku i ww. przepisy prawa stwierdzić należy, że kwota bonifikaty dotycząca jednego pomieszczenia stanowi przychód podlegający opodatkowaniu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Bonifikata taka dotyczy bowiem konkretnej osoby, a nie wszystkich potencjalnych osób, które mogą wystąpić o udzielenie bonifikaty w przypadku sprzedaży lokali mieszkalnych.

Wobec powyższego stwierdzić należy, że na Wnioskodawcy ciąży obowiązek wystawienia, na podstawie art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, informacji PIT-8C. Zgodnie bowiem z treścią art. 42a ww. ustawy, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego przekazać podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych.

W związku z powyższym wskazać należy, że w przedmiotowej sprawie udzielenie 60% bonifikaty nabywcy pomieszczeń o łącznej powierzchni 13,53 m² stanowi dla niej przychód z innych źródeł, a w konsekwencji na Wnioskodawcy spoczywa obowiązek sporządzenia informacji PIT-8C i przekazania jej podatnikowi oraz właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Końcowo Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu informuje, że dokonując weryfikacji prawidłowości zajętego przez Wnioskodawcę stanowiska tut. Organ odniósł się do kwestii dotyczących przysporzenia majątkowego i obowiązków płatnika z związku z udzieleniem 60% bonifikaty do mieszkania, albowiem zagadnienie to było przedmiotem zapytania. Natomiast Organ nie odniósł się do innych kwestii poruszanych przez Wnioskodawcę we własnym stanowisku w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego.

Odnosząc się do powołanego przez Wnioskodawcę pisma co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, tut. organ informuje, że zostało ono wydane w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Odnosząc się do natomiast do powołanych przez Wnioskodawcę wyroków sądów administracyjnych tut. Organ informuje, że w myśl zasady wyrażonej w art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.) zostały one wydane w indywidualnych sprawach i dotyczą wyłącznie tych spraw, w których zapadły.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.