ILPB1/415-300/13-2/TW

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 13 czerwca 2013 r. Izba Skarbowa w Poznaniu ILPB1/415-300/13-2/TW

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 8 marca 2013 r. (data wpływu 13 marca 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 marca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca wytwarza komponenty do produkcji samochodów. W związku z potrzebami wynikającymi z prowadzenia działalności gospodarczej, Wnioskodawca wynajmuje od niezależnego przedsiębiorcy samochody osobowe. Samochody te są udostępniane pracownikom Spółki, którzy zajmują stanowiska kierownicze. Pracownicy ci wykorzystują samochody głównie do realizacji obowiązków służbowych, jednak zgodnie z zamiarem Spółki w przyszłości będą mieli również możliwość korzystania z pojazdów dla celów prywatnych. W takim przypadku Spółka będzie określać pracownikom przychód z tytułu nieodpłatnego świadczenia i potrącać zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Pracownicy szczebla kierowniczego zatrudnieni przez Wnioskodawcę wykonują swoje obowiązki służbowe głównie na terenie siedziby Spółki, lecz może się również zdarzyć, że przed lub po czasie pracy muszą wykonać obowiązki służbowe poza tym terenem (np. spotkania z kontrahentami, negocjowanie i podpisywanie umów).

Ponadto, ze względu na zakres obowiązków oraz sprawowane przez te osoby funkcje, Wnioskodawca wymaga od członków kadry kierowniczej Spółki dużej dyspozycyjności oraz mobilności. Zakład produkcyjny Wnioskodawcy funkcjonuje w trybie wielozmianowym, a zatem w przypadku wystąpienia awarii technicznej lub zaistnienia innej naglącej potrzeby biznesowej, menedżerowie muszą liczyć się z koniecznością niezwłocznego stawienia się w miejscu wykonywania pracy. Siedziba Wnioskodawcy znajduje się w miejscowości odległej od miejsca zamieszkania poszczególnych członków kadry menedżerskiej. Dlatego też dojazd samochodem, ze względu na brak połączeń komunikacji publicznej, jest w praktyce jedyną formą sprawnego i niezawodnego dotarcia pracowników Wnioskodawcy do miejsca wykonywania obowiązków służbowych.

Pracownicy nie mają zagwarantowanego prawa do miejsc parkingowych zapewniających całkowite bezpieczeństwo samochodu służbowego na terenie siedziby Spółki. Co prawda, przy siedzibie Spółki znajduje się dozorowany parking, jednak ze względu na ograniczenia infrastrukturalne (tekst jedn.: brak ogrodzenia) pozostawienie na nim samochodu nie eliminuje ryzyka jego uszkodzenia lub utraty.

Wnioskodawca zamierza uregulować kwestię udostępniania samochodów służbowych pracownikom poprzez przygotowanie odpowiedniej dokumentacji wewnętrznej. Dokumentacja będzie obejmowała: (i) regulamin korzystania z samochodów służbowych (dalej: "regulamin"), a także (ii) umowy dotyczące powierzenia samochodów służbowych, na zasadach określonych w art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.), zawierane z poszczególnymi pracownikami (dalej: "umowy") np. w formie aneksu do umowy o pracę.

Spółka wprowadzi do regulaminu i poszczególnych umów postanowienia, zgodnie z którymi pracownicy będą zobowiązani do parkowania (garażowania) samochodów służbowych poza siedzibą Spółki - np. w miejscu zamieszkania pracownika. Ponadto pracownicy będą zobowiązani do utrzymywania pojazdu w należytym stanie technicznym i estetycznym oraz dbałości o bezpieczeństwo powierzonego pojazdu, a także dochowania należytej staranności podczas jego użytkowania.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionym zdarzeniu przyszłym Spółka jako płatnik PIT, będzie zobowiązana do ustalenia i przypisania poszczególnym pracownikom przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych oraz pobrania zaliczek, z tytułu przejazdów samochodami służbowymi z miejsca zamieszkania pracowników do siedziby Spółki oraz z siedziby Spółki do miejsca zamieszkania pracowników, w sytuacji gdy pracownicy są zobowiązani do garażowania samochodów służbowych w miejscu zamieszkania.

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka jako płatnik PIT, nie będzie zobowiązana do ustalenia i przypisania poszczególnym pracownikom przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych oraz pobrania zaliczek, z tytułu przejazdów samochodami służbowymi z miejsca zamieszkania pracowników do siedziby Spółki oraz z siedziby Spółki do miejsca zamieszkania pracowników, w sytuacji gdy pracownicy są zobowiązani do garażowania samochodów służbowych w miejscu zamieszkania.

UZASADNIENIE stanowiska Wnioskodawcy.

W myśl art. 31 ustawy o PIT "Osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej łub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej".

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o PIT "Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych".

Z powyższego wynika, iż opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych jako przychody ze stosunku pracy mogą podlegać jedynie świadczenia (pieniężne lub niepieniężne, nieodpłatne lub częściowo odpłatne) przekazane pracownikowi przez pracodawcę. Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego Wydawnictwa Naukowego PWN, "świadczenie" to:

1.

Obowiązek wykonania łub przekazania czegoś na czyjąś rzecz; też: to, co jest z tytułu

2.

takich zobowiązań wykonywane łub przekazywane

3.

w prawie cywilnym: zachowanie się dłużnika przewidziane treścią zobowiązania" (Słownik Języka Polskiego PWN - t. III, pod red. M. Szymczaka, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1998, s. 426).

Jako świadczenie w myśl art. 12 ust. 1 ustawy o PIT, należy zatem, zdaniem Wnioskodawcy, rozumieć wartość przekazaną przez pracodawcę na rzecz pracownika, która kreuje przysporzenie majątkowe po stronie tego pracownika. Taką wartością jest np. prywatny użytek samochodów służbowych. Natomiast, uzyskanie przez pracownika pewnych możliwości, których celem jest realizacja przez pracownika obowiązków służbowych (np. udostępnienie pracownikowi biurka w miejscu wykonywania pracy lub telefonu służbowego) nie może być równoznaczne z otrzymaniem świadczeń od pracodawcy - to pracodawca w takiej sytuacji korzysta z działań pracownika. Pracodawca, pozostawiając do dyspozycji pracowników samochody służbowe i nakładając na nich obowiązek sprawowania nad nimi pieczy, nie podejmuje działania zmierzającego do spowodowania przysporzenia majątkowego po stronie pracowników. Celem takiego zorganizowanego funkcjonowania przedsiębiorstwa pracodawcy jest maksymalizacja efektywności wykorzystania majątku przedsiębiorstwa.

W opisanym stanie faktycznym, pracownicy zostaną zobowiązani do garażowania (parkowania) samochodu w pobliżu ich miejsca zamieszkania przez Wnioskodawcę. Spółka podkreśla, że wymóg ten zostanie postawiony ze względu na okoliczności leżące w interesie Wnioskodawcy, tj.:

1.

zapewnienie bezpieczeństwa samochodu służbowego,

2.

zapewnienie odpowiedniej mobilności i dyspozycyjności pracowników w celu sprawnego wykonywania przez nich zadań służbowych i, co za tym idzie, niezakłóconego prowadzenia działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę.

Zapewnienie odpowiedniej dyspozycyjności i mobilności pracowników.

Pracownicy kadry menedżerskiej Spółki są zobowiązani do pozostawania w stałej gotowości do wykonywania obowiązków służbowych. Wnioskodawca dąży do zapewnienia możliwie dużej elastyczności i dostępności tej kategorii pracowników i, w przypadku konieczności, umożliwienia im szybkiego dojazdu do miejsca pracy (w tym również o nietypowych porach). Jak opisano powyżej, ze względu na funkcje pełnione przez wymienionych pracowników oraz specyfikę działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę (przedsiębiorstwo produkcyjne), może zdarzyć się, że pracownicy będą zobowiązani do niezwłocznego stawienia się w siedzibie Spółki, w celu rozwiązania nietypowej sytuacji biznesowej lub usunięcia skutków awarii technicznej.

Wyznaczenie miejsca parkowania w miejscu zamieszkania pracownika lub jego okolicy będzie miało więc na celu umożliwienie pracownikom efektywnej realizacji obowiązków pracowniczych oraz przyczyni się do sprawnego funkcjonowania Spółki. Nieracjonalnym, zarówno czasowo jak i ekonomicznie, byłoby wymaganie od tych pracowników aby, poza regularnymi godzinami pracy, w sytuacjach wyjątkowych dojeżdżali do placówki Spółki taksówką (jak wskazano powyżej, do siedziby Wnioskodawcy nie docierają środki komunikacji publicznej).

Potwierdzeniem interesu Spółki w tym zakresie będzie wskazanie przez Wnioskodawcę miejsca zamieszkania pracownika jako miejsca garażowania samochodu służbowego (w umowie podpisanej z pracownikiem). W konsekwencji, nie sposób uznać, iż nałożenie obowiązku na pracownika do zrealizowania ustaleń z pracodawcą odnośnie miejsca parkowania (garażowania) samochodu służbowego i wynikająca z tego konieczność przemieszczania się samochodem z tego miejsca kreuje u niego przychód ze stosunku pracy w myśl ustawy o PIT. Co za tym idzie, nie powstanie też z tego tytułu obowiązek Wnioskodawcy jako płatnika PIT.

Zapewnienie bezpieczeństwa samochodu służbowego.

Jak wskazano powyżej, Wnioskodawca nie jest i nie będzie w stanie zapewnić miejsc parkingowych/garażowych o odpowiednim standardzie bezpieczeństwa. Przechowywanie pojazdów w miejscach niespełniających standardów bezpieczeństwa naraża majątek Spółki na uszczerbek. Każde, nawet czasowe wyłączenie samochodu służbowego z bieżącej eksploatacji ogranicza mobilność i dyspozycyjność pracownika, a przez to zmniejsza efektywność pracy i bezpośrednio przekłada się na efekty ekonomiczne prowadzonej działalności. Z tego względu, kluczowy dla zapewnienia bezpieczeństwa samochodu służbowego jest osobisty nadzór pracownika nad samochodem służbowym.

Dlatego też, Wnioskodawca planuje nałożyć na pracowników (w drodze umieszczenia w regulaminie a także umowach odpowiednich postanowień) osobisty obowiązek dbania o samochody - jako o mienie powierzone w myśl art. 124 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks Pracy i ich zabezpieczenia przed np. kradzieżą, uszkodzeniem czy zniszczeniem. Nadzór pracownika nad samochodem służbowym, po godzinach pracy, warunkujący rzeczywistą odpowiedzialność pracownika za powierzone mu mienie powinien być realizowany poprzez parkowanie samochodu w pobliżu miejsca zamieszkania pracownika.

Z powyższych względów Wnioskodawca zamierza wskazać w regulaminie a także umowach, miejsce zamieszkania pracownika jako miejsce garażowania samochodu służbowego, zobowiązując tym samym pracownika do pozostawienia samochodu we wskazanym miejscu po zakończonym dniu pracy. Pracownik nie będzie więc miał swobody działania w tym zakresie lecz będzie zobowiązany postąpić zgodnie z ustaleniami z pracodawcą. Co za tym idzie, przejazdy między miejscem pracy a miejscem garażowania nie będą stanowiły użytku prywatnego, który byłby zapewniony kosztem pracodawcy. Spółka nie powinna zatem traktować wartości pieniężnej takiego użytku jako przysporzenia majątkowego, które miałoby być opodatkowane po stronie pracownika.

Podsumowując, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że, w przypadku, gdy zobowiąże on pracowników do garażowania samochodów służbowych w miejscu zamieszkania, ich przejazdy pomiędzy miejscem zamieszkania a miejscem wykonywania pracy odbywać się będą w ramach obowiązków służbowych i nie będą stanowić dla pracowników nieodpłatnych świadczeń, które zwiększałyby przychód ze stosunku pracy w myśl art. 12 ust. 1 ustawy o PIT.

Zatem nie powstanie z tego tytułu obowiązek płatnika PIT po stronie Spółki na podstawie art. 31 ustawy o PIT. W związku z powyższym, Wnioskodawca wnosi jak na wstępie.

Ponadto, Spółka wskazuje, iż stanowisko przedstawione przez nią w niniejszym wniosku zostało uznane za prawidłowe w interpretacjach indywidualnych wydanych w zbliżonych stanach faktycznych.

Przykładowo, w interpretacji indywidualnej Ministra Finansów z dnia 12 stycznia 2012 r. (sygn. ILPB1/415-1173/11-2/TW), Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu trafnie wskazał, iż: " (...) przejazdy pracowników samochodami służbowymi z miejsca zamieszkania i garażowania samochodów służbowych do miejsca wykonywania pracy oraz z miejsca pracy do miejsca garażowania samochodów wskazanego w porozumieniu z pracownikiem, nie stanowią dla pracowników w świetle przepisów art. 11 i art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nieodpłatnego świadczenia podlegającego opodatkowaniu tym podatkiem. W związku z tym Wnioskodawca nie będzie zobowiązany jako płatnik do uwzględniania tego faktu przy obliczaniu zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych."

Dodatkowo, stanowisko Spółki znajduje poparcie m.in. w następujących interpretacjach indywidualnych Ministra Finansów:

* z 5 listopada 2012 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, sygn. IBPBII/1/415-707/12/BD,

* z 27 września 2012 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi, sygn. IPTPB1/415-376/12-4/ASZ,

* z 14 sierpnia 2012 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, sygn. IPPB2/415-556/12-2/AS,

* z 10 sierpnia 2012 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, sygn. IPPB4/415-381/12-4/MP,

* z 9 sierpnia 2012 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, sygn. IPPB4/415-480/12-2/MP,

* z 8 czerwca 2012 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, sygn. IBPBII/1/415-312/12/AA.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie.

Z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) wynika, iż pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Stosownie do art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów m.in. przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy.

W świetle wskazanych wyżej przepisów pracownicy dojeżdżający samochodami służbowymi z wyznaczonego miejsca parkowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci nieodpłatnego świadczenia w sytuacji, gdy miejsce parkowania samochodu służbowego zostało im wyznaczone przez Spółkę. Zatem przydzielenie samochodu służbowego pracownikom i wyznaczenie przez pracodawcę miejsca garażowania w miejscu zamieszkania lub jego okolicy tych osób (miejsce postojowe, garaż, posesja) gwarantuje jego bezpieczeństwo, stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu, a tym samym dbałość o powierzone mienie.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, iż przydzielenie samochodu służbowego, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku służbowego, w przypadku wykorzystywania samochodu w celach służbowych. W konsekwencji przejazdy z miejsca parkowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych i z powrotem nie będą również generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy stanowią realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Spółki wyrażająca się poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu.

Tym samym Spółka nie będzie obowiązana do wystąpienia w roli płatnika podatku dochodowego w związku z udostępnieniem samochodów służbowych pracownikom w celach służbowych.

Z uwagi na powyższe, Spółka jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych, nie będzie zobowiązana do ustalenia i przypisania poszczególnym pracownikom przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych oraz pobrania zaliczek, z tytułu przejazdów samochodami służbowymi z miejsca zamieszkania pracowników do siedziby Spółki oraz z siedziby Spółki do miejsca zamieszkania pracowników, w sytuacji gdy pracownicy są zobowiązani do garażowania samochodów służbowych w miejscu zamieszkania.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę pism urzędowych, tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl