ILPB1/415-277/09-4/AMN

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 27 lutego 2009 r. (data wpływu 3 marca 2009 r.) uzupełnionym w dniu 11 maja 2009 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych dla podatnika prowadzącego pozarolniczą działalność gospodarczą świadczącego usługi budowlane we Francji - jest prawidłowe.

W dniu 3 marca 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych dla podatnika prowadzącego pozarolniczą działalność gospodarczą świadczącego usługi budowlane we Francji.

W związku ze stwierdzeniem braków formalnych, pismem z dnia 28 kwietnia 2009 r. nr ILPB1/415-277/09-2/AMN Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku.

Wezwanie prawidłowo doręczono w dniu 8 maja 2009 r., wniosek uzupełniono w dniu 11 maja 2009 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą związaną z usługami ogólnobudowlanymi (malowanie, tynkowanie, kładzenie gładzi szpachlowej).

Usługi te wykonuje na terenie Polski, a od sierpnia 2008 r. również we Francji, gdzie jest podwykonawcą firmy z siedzibą w A. (Korsyka). Z firmą tą Wnioskodawca zawarł kilka kontraktów na usługi wykończeniowe w różnych remontowanych obiektach.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy Wnioskodawca ma obowiązek po upływie dwunastu miesięcy wykonywania ww. prac odprowadzić podatek dochodowy od zysków z wykonywanej działalności gospodarczej we Francji.

Czy wykonując usługi w wielu obiektach, które nie stanowią jednej budowy (ale każdy z nich jest oddzielną budową), gdzie całkowity czas wykonywania Wnioskodawcy usługi na każdym z tych obiektów nie przekracza miesiąca lub kilku miesięcy, Wnioskodawca ma po upływie okresu (ogólnej pracy we Francji) dwunastu miesięcy potraktować jako moment "powstania" zakładu i odprowadzać podatek dochodowy we Francji.

Zdaniem Wnioskodawcy, w umowie między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej, a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodów i majątku określenie "zakład" oznacza stałą placówkę, w której całkowicie albo częściowo wykonuje działalność przedsiębiorstwo, oraz określenie "zakład" obejmuje również budowę, albo montaż, który przekracza 12-e miesięcy.

Wnioskodawca twierdzi, że z ww. określenia wynika, że uznaniem budowy lub placu budowy za "zakład" jest kryterium czasowe i o istnieniu "zakładu" można mówić dopiero wtedy, gdy budowa trwa dłużej niż dwanaście miesięcy.

Zainteresowany wskazał, iż należy również pamiętać, że za jedną budowę lub plac budowy są uznane prace stanowiące całość w sensie handlowym. W przypadku Wnioskodawcy nigdy prace remontowe na żadnym z obiektów nie przekraczają kilku miesięcy, nigdy nie są to prace, których realizacja przewiduje przekroczenie dwunastu miesięcy. Zdaniem Wnioskodawcy nie ma więc przekroczenia limitu czasowego, który zmusiłby Wnioskodawcę do utworzenia "zakładu" na placu remontowym we Francji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do treści art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

Stosownie do treści art. 4a ww. ustawy przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Definicja zagranicznego zakładu zawarta jest w przepisach art. 5a pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tą definicją "zagraniczny zakład" oznacza to:

Umowa między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku została podpisana w Warszawie dnia 20 czerwca 1977 r. (Dz. U. z 1977 r. Nr 1, poz. 5).

W myśl art. 7 ust. 1 ww. umowy zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa mogą podlegać opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowanie w drugim Umawiającym się Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Wskazać należy, że wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę stanowi Modelowa Konwencja, jak i brzmienie Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień.

Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Zatem, obowiązki podatkowe podmiotów z siedzibą w odrębnych państwach należy rozpatrywać z uwzględnieniem postanowień umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz Modelowej Konwencji OECD wraz z Komentarzem.

Warunek określony w art. 7 ust. 1 umowy należy interpretować zgodnie z Komentarzem Modelowej Konwencji w Sprawie Podatku od Dochodu i Majątku (OECD) (pkt 3 Komentarza do art. 7 ust. 1), przyjmując, że przedsiębiorstwo jednego Państwa nie może być opodatkowane w drugim Państwie, chyba że prowadzi ono w tym drugim Państwie działalność handlową lub przemysłową za pośrednictwem położonego w tym Państwie zakładu.

Przedsiębiorstwo mające siedzibę w jednym Państwie, a prowadzące działalność na terytorium drugiego, co do zasady, podlega opodatkowaniu w państwie swojej siedziby. Państwu, w którym prowadzona jest działalność, służy prawo do opodatkowania zysków osiąganych przez przedsiębiorstwo pochodzące z innego kraju, pod warunkiem, że przedsiębiorstwo to prowadzi działalność w tym państwie w formie zakładu. W przeciwnym przypadku, dochody przedsiębiorstwa zagranicznego podlegają opodatkowaniu w państwie jego siedziby.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku, określenie "zakład" oznacza stałą placówkę, w której całkowicie albo częściowo wykonuje się działalność przedsiębiorstwa.

W myśl art. 5 ust. 2 ww. umowy określenie "zakład" obejmuje w szczególności:

Przepis art. 5 ust. 3 tej umowy stanowi natomiast, że określenie "zakład" nie obejmuje:

Ustęp 3 art. 5 Konwencji Modelowej, precyzuje natomiast pojęcie "zakładu" w odniesieniu do prac budowlanych, montażowych lub instalacyjnych. Z Komentarza do Modelowej Konwencji wynika, że za "prace budowlane lub montażowe" należy uznać również planowanie oraz nadzór budowlany. Ze względu na specyfikę działalności budowlanej (montażowej lub instalacyjnej), charakteryzującą się zwykle tymczasowością istniejącej placówki, zostaje określony czas trwania budowy, którego upływ świadczy o elemencie stałości i tym samym determinuje powstanie zakładu. Zgodnie z ust. 3 art. 5 Konwencji Modelowej plac budowy, prace budowlane (montażowe) lub instalacyjne stanowią zakład tylko wtedy, jeżeli trwają dłużej niż dwanaście miesięcy. Użycie zwrotu "tylko wtedy" oznacza, że za zakład nie uznaje się budowy trwającej faktycznie krócej niż dwanaście miesięcy. Wypełnienie warunku "istnienia placówki" nie wymaga prowadzenia robót budowlanych w ściśle określonym miejscu (budowa np. autostrady, czy rurociągu).

Upływ okresu prowadzenia budowy decyduje o ustanowieniu zakładu w państwie źródła. Początku biegu tego okresu należy upatrywać w faktycznym rozpoczęciu prac, służących prowadzonej budowie.

Zakończenie prowadzenia budowy (montażu, instalacji) następuje wtedy, gdy roboty budowlane zostaną całkowicie wykonane. Jako moment zakończenia budowy można zasadniczo przyjąć dzień podpisania ostatecznego protokołu odbioru robót budowlanych.

Zdarzeniem, z którego zaistnieniem wiąże się powstanie obowiązku podatkowego, jest upływ czasu określonego w danej umowie, prowadzący do powstania zakładu. Nawet jeżeli w kontrakcie budowlanym przewidziany jest dłuższy okres prac, zakład nie powstaje w momencie faktycznego rozpoczęcia budowy, lecz w dacie przekroczenia okresu przewidzianego w art. 5 ust. 3 Konwencji Modelowej OECD - tzn. okresu 12 miesięcy. Dopiero przekroczenie tego okresu, które powoduje powstanie zakładu, rodzi w rezultacie ograniczony obowiązek podatkowy dla przedsiębiorstwa w państwie źródła, rozciągający się na dochody osiągnięte od dnia rozpoczęcia prowadzenia robót budowlanych.

Z przedstawionych we wniosku informacji wynika, iż Wnioskodawca prowadzi w Polsce działalność gospodarczą, polegającą na świadczeniu usług ogólnobudowlanych. Od sierpnia 2008 r. wykonuje również usługi wykończeniowe w różnych remontowanych obiektach we Francji, jako podwykonawca francuskiej firmy, z którą zawarł kilka kontraktów na ww. usługi. Wykonywane prace remontowe w poszczególnych obiektach, które nie stanowią jednej budowy, nie przekraczają dwunastu miesięcy.

Mając powyższe na uwadze należy uznać, że w przypadku wykonywania przez Wnioskodawcę na terenie Francji usług ogólnobudowlanych w wielu obiektach, które nie stanowią jednej budowy (każdy z nich jest oddzielną budową), gdzie całkowity czas wykonywania usługi na każdym z tych obiektów nie przekracza dwunastu miesięcy, nie doprowadzi po upływie dwunastu miesięcy ogólnej pracy we Francji do prowadzenia przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej przez położony tam zakład w rozumieniu art. 5 ust. 1 i 2 ww. umowy o zapobieżeniu podwójnemu opodatkowaniu. W tym przypadku dochody uzyskiwane z tej działalności, w myśl art. 7 ust. 1 ww. umowy, będą podlegały opodatkowaniu w Polsce - zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.