ILPB1/415-274/08-2/AMN

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością reprezentowanej przez doradcę podatkowego, przedstawione we wniosku z dnia 18 kwietnia 2008 r. (data wpływu 23 kwietnia 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie źródeł przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 23 kwietnia 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie źródeł przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Pracownicy Spółki wykorzystują samochody będące jej własnością do celów służbowych. Ze względu na brak możliwości parkowania samochodów służbowych w siedzibie Spółki, zostały wyznaczone inne miejsca ich parkowania. Miejsca parkowania Spółka wyznaczyła w pobliżu miejsca zamieszkania pracowników korzystających z tych samochodów. Zasady wykorzystywania samochodów służbowych zostały uregulowane w obowiązującym w Spółce Regulaminie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy pracownikom należy doliczyć do przychodów ze stosunku pracy wartość dojazdów samochodem służbowym z miejsca parkowania do siedziby Spółki.

Zdaniem Wnioskodawcy, przejazdy pracowników samochodem służbowym na trasie pomiędzy miejscem parkowania, a miejscem, w którym znajduje się siedziba Spółki nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem ich wartości nie można uważać za przychód pracowników ze stosunku pracy.

Wnioskodawca uważa, że stosownie do treści art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W świetle wskazanego wyżej przepisu pracownicy dojeżdżający samochodami służbowymi z miejsca parkowania do Spółki oraz ze Spółki do miejsca parkowania nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci innego nieodpłatnego świadczenia.

Spółka pragnie bowiem zwrócić uwagę, że miejsce parkowania samochodu służbowego zostało pracownikowi wyznaczone przez Spółkę zgodnie z obowiązującym Regulaminem. Spółka nie dysponuje bowiem zabezpieczonym placem bądź garażem, w którym mogłaby bezpiecznie parkować samochody stanowiące jej własność.

W ocenie Spółki przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników Spółki określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie Spółki.

Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Wnioskodawca jest zdania, że w świetle powyższych wniosków należy wskazać, iż przydzielenie samochodu służbowego, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku służbowego, o ile samochód ten jest wykorzystywany w celach służbowych. W konsekwencji przejazdy z oraz do miejsca parkowania nie będą również generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy te bowiem stanowią realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Spółki wyrażająca się poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu.

Wnioskodawca wskazał, że powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w interpretacjach organów podatkowych. Naczelnik Urzędu Skarbowego w Pile w interpretacji z dnia 6 października 2006 r., znak DD/415/6104/39/06 stwierdził, że: "Z przedstawionego przez wnioskodawcę stanu faktycznego wynika, że pracownicy Nadleśnictwa wykorzystują samochody służbowe na dojazdy z miejsca zamieszkania do siedziby Nadleśnictwa. Spowodowane jest to miejscem postoju samochodu służbowego, na które, z uwagi na brak garaży w siedzibie, Nadleśnictwo wyznaczyło miejsce zamieszkania pracowników, korzystających z tych samochodów. Wobec tego należy uznać, że pracownicy ci wykorzystują w ten sposób samochody do celów służbowych, a co za tym idzie nie otrzymują świadczeń w naturze czy innych nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych."

Podobne stanowisko prezentuje Naczelnik Urzędu Skarbowego w Kędzierzynie-Koźlu w interpretacji z dnia 8 lutego 2008 r., znak PDIB/415-12/06, w której wskazał, iż:

"Z przedstawionego w piśmie stanu faktycznego wynika, że pracownicy wymienieni we wniosku dysponują samochodami służbowymi, których miejsca garażowania zostały wyznaczone w miejscach zamieszkania tych osób. Samochody wykorzystywane są przy wykonywaniu powierzonych im obowiązków, a także na przejazdy z miejsca garażowania do miejsca siedziby "płatnika".

Zatem przydzielenie ww. pracownikom samochodów służbowych jest uzasadnione charakterem powierzonej pracy.

Wobec powyższego przejazd z miejsca garażowania do miejsca siedziby "płatnika" stanowi realizacje celu służbowego. Zatem nie jest nieodpłatnym świadczeniem i nie stanowi przychodu ze stosunku pracy."

Wnioskodawca uznał, iż warto również wskazać wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 12 lutego 2008 r., sygnatura akt l SA/Po 1597/07, który został orzeczony w innym stanie faktycznym, lecz zdaniem Spółki argumenty wskazane przez Sąd znajdują zastosowanie w przedmiotowej sprawie.

W wyroku tym Sąd stwierdził, że " (...) Skoro więc pracownicy są zobowiązani do wzięcia udziału w szkoleniu i uczestniczą w nim w ramach wykonywania obowiązków ze stosunku pracy, to nie można kosztu tych szkoleń uznawać za przychód uczestników szkolenia.

Przyjęcie odmienionego poglądu oznaczałoby, iż jak to wskazano wyżej ustawodawca nakładałby obowiązki na pracodawców w zakresie podnoszenia kwalifikacji zawodowych, ale skutkami finansowymi obciążał wyłącznie samych pracowników. Pracodawcy bowiem nie ponosiliby żadnych skutków podatkowych swoich decyzji, skoro po zaliczeniu wspomnianych wydatków do kosztów uzyskania przychodu umniejszaliby swoje obciążanie podatkowe. (...)"

Zdaniem Wnioskodawcy z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.