ILPB1/415-270/08-2/AG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 15 kwietnia 2008 r. (data wpływu 22 kwietnia 2008 r.), uzupełnionym w dniu 13 maja 2008 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.

W dniu 22 kwietnia 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 8 maja 2008 r. znak ILPB1/415-270/08-2/AG na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 9 maja 2008 r., a w dniu 13 maja 2008 r. wniosek uzupełniono o brakujące informacje.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

W lutym ubiegłego roku, Wnioskodawca został pomówiony przez redaktorów gazety o przekroczenie uprawnień w zakresie sprawowanej funkcji w ramach nadzoru służbowego, tj. wpływanie na stan sprawy w jednym z nadzorowanych przez Wnioskodawcę postępowań.

Wnioskodawca pełnił wówczas ważną funkcję w administracji państwowej, z której - po medialnej wrzawie - podał się do dymisji. Od tego czasu Wnioskodawca walczył o przywrócenie swojego dobrego imienia.

Wnioskodawca, w celu wyjaśnienia sprawy, odbywał podróże do W., G. i P., po to, aby na własną rękę wyjaśnić wszystkie okoliczności związane z gazetowym pomówieniem. W związku z tym Wnioskodawca ponosił koszty dojazdu, hoteli, za informacje i porady.

Po trzech miesiącach własnego dochodzenia, będąc na urlopie i zwolnieniach lekarskich, Wnioskodawca dostarczył niezbędne dowody działania w złej wierze dziennikarzy i przedstawił je swoim przedstawicielom prawnym. Po kilkunastu niezbędnych przyjazdach do W. i przygotowaniu całej procedury prawnej, mecenasi doradzili Wnioskodawcy podpisanie ugody, w oparciu o którą redaktorzy gazety zgodzili się na stawiane warunki zadośćuczynienia w wysokości 50.000,00 zł brutto, jednocześnie w październiku 2007 r. ukazały się przeprosiny.

Wnioskodawca podał, że wszystkim na czym najbardziej Mu zależało to przede wszystkim chęć jak najszybszego oczyszczenia własnego nazwiska, co spowodowało, że nie skierował sprawy na drogę sądową. Wówczas przewidywane odszkodowanie byłoby zdaniem prawników zdecydowanie większe, ale czasochłonne.

Mimo tak szybkiego działania, Wnioskodawca nie powrócił już na poprzednio zajmowane stanowisko. Wnioskodawca podał, że obecnie pełniona przez Niego funkcja gwarantuje niezbędne dochody, jednak koszty rodzinne są ogromne, ponieważ z uwagi na miejsce pracy nie może przebywać z własną rodziną.

Wnioskodawca stwierdził, że tego wszystkiego został pozbawiony przez nieodpowiedzialne i niezgodne z prawem działanie dziennikarzy. Doprowadziło to do psychicznego zachwiania, zarówno u Wnioskodawcy, jak i u Jego rodziny. Wnioskodawca podał, że nie zachował rachunków za hotele, nie posiada biletów za przejazdy, a także dowodów opłat za informacje. Wnioskodawca podał również, że nie zbierał dowodów opłat, ponieważ doczytał się w przepisach prawnych o zwolnieniach podatkowych za odszkodowania, ale niestety dotyczyły one zupełnie innych zagadnień.

Wnioskodawca wskazał, że obecna analiza przepisów podatkowych skłania do takiej interpretacji, że otrzymana kwota w całości podwyższa u Wnioskodawcy podatek dochodowy, a że z tą kwotą wkroczył w próg 40%, przekazał już do rozliczenia roczne zeznanie podatkowe z kwotą obciążeń przekraczającą 26.000,00 zł.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy jest możliwość zastosowania jakiejkolwiek ulgi podatkowej wobec zapłaconego 40% podatku od otrzymanego odszkodowania i uwzględnienia kosztów w wysokości 15.000,00 zł, jakie Wnioskodawca poniósł wyjaśniając przedmiotową sprawę, mimo braku rachunków potwierdzających wydatki.

Zdaniem Wnioskodawcy, w oparciu o przepisy Ordynacji podatkowej można uzyskać zwolnienie lub zwrot nadpłaty, co w tym przypadku powinno mieć zastosowanie, ponieważ zapłacony podatek z otrzymanego odszkodowania jest niewspółmiernie wysoki w stosunku do podatku za rok 2007, który w przypadku Wnioskodawcy, w zdecydowanej większości mieścił się w 30% progu podatkowym, a otrzymane odszkodowanie spowodowało konieczność zapłacenia podatku z progu 40%.

Wnioskodawca podał, że nie uwzględnił kosztów jakie poniósł w wyniku dochodzenia do prawdy, a co oczywiste - Wnioskodawca musiał je ponieść.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na Wnioskodawcy, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Kosztami uzyskania przychodu są zatem wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z uzyskanymi przychodami. Z oceny związku z uzyskanym przychodem winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie mógł się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* być właściwie udokumentowany.

Z przestawionych informacji wynika, że Wnioskodawca nie posiada dowodów poniesienia wydatków, związanych ze zbieraniem informacji świadczących o bezzasadności zarzutów. Nie został więc zachowany jeden z podstawowych warunków do zaliczenia poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów.

W związku z tym Wnioskodawca nie może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatków nieudokumentowanych dowodami ich poniesienia.

Jednocześnie tut. Organ wskazuje, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy - Ordynacja podatkowa nie przewidują ulg podatkowych z tytułu wydatków związanych z uzyskaniem odszkodowania, na które podatnik nie posiada dowodów potwierdzających ich poniesienie.

Ponadto wskazuje się, że w myśl art. 9 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Jeżeli podatnik uzyskuje dochody z więcej niż jednego źródła, przedmiotem opodatkowania w danym roku podatkowym jest, z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3, art. 29-30c, art. 30e oraz art. 44 ust. 7e i 7f, suma dochodów z wszystkich źródeł przychodów (art. 9 ust. 2 ww. ustawy).

Nie ma zatem podstaw prawnych do wyłączenia z opodatkowania części uzyskanych dochodów tylko dlatego, że w wyniku ich otrzymania i zsumowania z pozostałymi dochodami, podatnik przekroczył kolejny próg podatkowy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.