ILPB1/415-264/07-2/AG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana M. S., przedstawione we wniosku z dnia 13 grudnia 2007 r. (data wpływu 17 grudnia 2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego - jest prawidłowe.

W dniu 17 grudnia 2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Dnia 3 grudnia 2001 r. Wnioskodawca zakupił nieruchomość stanowiącą zagrodę rolną, w skład której wchodziły: działka gruntowa, zabudowana budynkiem mieszkalnym będącym w częściowej przebudowie oraz cztery budynki gospodarcze. W akcie notarialnym dokumentującym nabycie ww. nieruchomości nie określono wartości poszczególnych obiektów budowlanych.

Od następnego roku po uzyskaniu pozwolenia budowlanego, Wnioskodawca przystąpił do remontu i przebudowy poszczególnych obiektów, zwłaszcza jednego, który zdecydowano przeznaczyć (w części) pod potrzeby mieszkaniowe.

W ramach wykonywanych robót, część obiektów (dwa pomieszczenia szopo-garaży) uległo likwidacji (rozbiórka). Przystąpiono do wznoszenia dwóch nowych obiektów. Wnioskodawca uzyskał stosowne decyzje - pozwolenie na przebudowę budynku mieszkalno-gospodarczego na mieszkalno-produkcyjny.

Wszystkie te działania nie były związane z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą (usługi budowlane), a środki na ich realizację pochodziły z wypracowanego zysku oraz prywatnych kredytów i sprzedaży mieszkania. Szereg prac Wnioskodawca wykonał własnymi siłami, także z pomocą rodziny. Nie prowadzono w związku z tym ewidencji ponoszonych wydatków. Wnioskodawca nie ustalił również - przed przystąpieniem do wykonywania robót budowlanych - wartości poszczególnych obiektów.

We wrześniu 2007 r. Wnioskodawca zakończył przebudowę budynków i po dopełnieniu wszelkich formalności, wynikających z przepisów prawa budowlanego, mógł zacząć je użytkować. Dla potrzeb ustalenia wartości majątku firmy, w tym środków trwałych, Wnioskodawca, aby móc rozliczyć ich amortyzację, przystąpił do ustalania ich wartości początkowej. Okazało się, że nie jest możliwe ustalenie wartości początkowej przebudowanego budynku oraz późniejszych niektórych nakładów. Wnioskodawca jest zdecydowany na zlecenie wykonania wyceny biegłemu rzeczoznawcy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

W jaki sposób w zaistniałej sytuacji Wnioskodawca powinien ustalić wartość początkową przebudowanego budynku, aby móc go zaewidencjonować jako środek trwały i rozpocząć naliczanie amortyzacji:

Wnioskodawcy uważa, iż chcąc ustalić wartość środka trwałego, nie mogąc jednocześnie ustalić jego kosztów wytworzenia, można - stosownie do zapisu zawartego w art. 22g ust. 9 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, posłużyć się wyceną uwzględniającą ceny rynkowe wykonaną przez biegłego, która stanowiłaby wartość początkową środka trwałego. Stosownie bowiem do treści art. 22g ust. 9 ww. ustawy, jeżeli podatnik nie może ustalić kosztów wytworzenia na podstawie art. 22g ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej przez biegłego powołanego przez podatnika. Biegły określając wartość początkową takich środków trwałych ma obowiązek wziąć pod uwagę ich ceny rynkowe.

Zdaniem Wnioskodawcy oznacza to, że wartość początkowa budynku zmodernizowanego systemem gospodarczym, może być ustalona na podstawie wyceny dokonanej przez biegłego rzeczoznawcę, gdyż budynek ten nie został zakupiony, a następnie przebudowany na cele mieszkaniowo-produkcyjne z zamiarem wykorzystania w bieżącej działalności gospodarczej oraz na ten cel przeznaczony.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Podatkową definicję środków trwałych zawiera art. 22a ust. 1 ww. ustawy. Zgodnie z treścią tego artykułu, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

Zasady ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych, która stanowi podstawę obliczenia odpisów amortyzacyjnych, określa art. 22g ustawy podatkowej. Prawidłowe ustalenie wartości początkowej jest więc bardzo istotne, ponieważ jej wysokość kształtować będzie wartość odpisów amortyzacyjnych. Stosownie do przepisów art. 22g ust. 1 pkt 1 cytowanej ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie nabycia w drodze kupna - cenę ich nabycia.

W myśl art. 22g ust. 1 pkt 2 ustawy za wartość początkowa środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia.

Przepisy art. 22g ust. 4 wyżej wymienionej ustawy stanowią, że za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Jednocześnie uwzględniając treść tych przepisów, należy wyjaśnić, że jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w ust. 8, przez biegłego, powołanego przez podatnika. W cytowanym zaś ust. 8 mowa jest o cenach rynkowych środka trwałego tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Ustalenie wartości początkowej środków trwałych w sposób wskazany w art. 22g ust. 9 ustawy jest uzasadnione przede wszystkim w sytuacji, gdy podatnik nie posiada dowodów potwierdzających zakupu materiałów i usług do ich wytworzenia i nie jest ich w stanie uzyskać; gdy nie może z różnych przyczyn ustalić kosztu wytworzenia środka trwałego w sposób podany w art. 22g ust. 4 ustawy.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż rok po uzyskaniu pozwolenia budowlanego, Wnioskodawca przystąpił do remontu i przebudowy poszczególnych obiektów, zwłaszcza jednego, który zdecydowano przeznaczyć (w części) pod potrzeby mieszkaniowe. W ramach wykonywanych robót, część obiektów (dwa pomieszczenia szopo-garaży) uległo likwidacji (rozbiórka). Przystąpiono do wznoszenia dwóch nowych obiektów, a wszystkie te działania nie były związane z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą (usługi budowlane), zaś środki na ich realizację pochodziły z wypracowanego zysku oraz prywatnych kredytów, sprzedaży mieszkania. Fakt ten miał wpływ na brak pełnego udokumentowania poniesionych wydatków związanych z budową. W przypadku podjęcia przez Wnioskodawcę decyzji o wprowadzeniu przebudowanego budynku do ewidencji środków trwałych i jego amortyzacji, z uwagi na brak pełnego udokumentowania poniesionych wydatków na jego przebudowę, ustalona wartość początkowa tego środka trwałego wg zasad określonych w art. 22g ust. 4 ustawy, nie odzwierciedlałaby jego rzeczywistej wartości. A zatem, w opisanym stanie faktycznym przy ustaleniu wartości początkowej tego środka trwałego będzie przysługiwało Wnioskodawcy prawo ustalenia jego wartości początkowej zgodnie z art. 22g ust. 9 ustawy, t j. wg wartości ustalonej przez biegłego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.