ILPB1/415-25/13-2/IM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 28 listopada 2012 r. (data wpływu 2 stycznia 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych związanych ze sprzedażą samochodu osobowego wykupionego po zakończeniu jego leasingu - jest nieprawidłowe.

W dniu 2 stycznia 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych związanych ze sprzedażą samochodu osobowego wykupionego po zakończeniu jego leasingu.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Od dnia 5 grudnia 2008 r. w wyniku cesji umowy leasingowej z dnia 27 lutego 2008 r. dotyczącej najmu samochodu osobowego, rok produkcji 2008, firma Wnioskodawcy będąca firmą osoby fizycznej wstąpiła we wszelkie prawa i obowiązki korzystającego z ww. umowy leasingowej. W wyniku zawartego porozumienia wszelkie koszty (raty leasingowe) związane z kontynuacją umowy leasingowej zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów firmy Wnioskodawcy.

W dniu 31 lipca 2012 r. na podstawie faktury wystawionej przez Bxx (leasingodawcę), Wnioskodawca dokonał zakupu ww. samochodu osobowego za kwotę 86.994,28 zł brutto. Po wykupie samochód ten nie został wprowadzony do majątku firmy i nie był w jakikolwiek sposób wykorzystywany w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. Służył wyłącznie celom prywatnym.

Samochód ten Wnioskodawca eksploatuje do dnia dzisiejszego ale zamierza go sprzedać.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy przychód ze sprzedaży samochodu wykupionego z leasingu na cele prywatne stanowi przychód ze zbycia rzeczy (art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d) ustawy o p.d.o.f. - Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), a w związku z tym powstanie on wyłącznie w sytuacji, gdy do sprzedaży pojazdu dojdzie przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie, czyli wykup z leasingu.

Zdaniem Wnioskodawcy, przychód ze sprzedaży samochodu wykupionego z leasingu na cele prywatne stanowi przychód ze zbycia rzeczy (art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d) ustawy o p.d.o.f. - Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.). Zgodnie z zapisami ustawy powstanie on wyłącznie w sytuacji gdy do sprzedaży pojazdu dojdzie przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca w którym nastąpiło jego nabycie, czyli wykup z leasingu.

Nie mają tu zastosowania przepisy art. 14 ust. 2 ustawy o p.d.o.f. ponieważ samochód ten nigdy nie był ujęty w ewidencji środków trwałych i nie należał do majątku firmy. Nie ujęcie przedmiotowego samochodu w ewidencji środków trwałych nie wynikało z takiej decyzji, czy świadomego i celowego działania firmy w celu uniknięcia w przyszłości opodatkowania jego sprzedaży, ale z faktu nie posiadania tytułu prawnego do własności tego samochodu. Z zapisu ustawy jasno i jednoznacznie wynika, że za przychód z działalności gospodarczej uważa się przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej składników majątku będących:

- ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychody z odpłatnego zbycia składników majątku wymienionych w lit. b, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych z zastrzeżeniem ust. 2c przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Nie ma tutaj zastosowania również zapis art. 10 ust. 2 pkt 3 ustawy który mówi wyraźnie o składnikach majątku wskazanych w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy, czyli dotyczy środków trwałych i wyposażenia będących majątkiem firmy ujętym we właściwych ewidencjach.

Wykupiony przez Wnioskodawcę samochód nie spełnia definicji środka trwałego zawartego w art. 22a ust. 1 ustawy, ponieważ od chwili nabycia pojazd nie był używany na potrzeby działalności gospodarczej, a tym samym nie został nigdy wprowadzony do ewidencji środków trwałych.

Sam fakt wykorzystywania samochodu na podstawie umowy najmu, który nigdy nie był własnością firmy w działalności gospodarczej nie powoduje powstania obowiązku rozliczenia jego sprzedaży na zasadach art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy. Interpretacja językowa tego artykułu bezspornie i jednoznacznie określa warunek konieczny jaki musi być spełniony, aby przychód ze sprzedaży przedmiotowego samochodu był uznany za przychód z działalności gospodarczej. Warunkiem tym jest ujęcie w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Nie ma tutaj znaczenia fakt wcześniejszego wykorzystywania tego samochodu w działalności gospodarczej na podstawie umowy leasingu oraz obciążania kosztów podatkowych ratami leasingowymi i innymi kosztami eksploatacyjnymi. Umowę leasingu należy w tym przypadku traktować identycznie jak każdą inną umowę najmu środka trwałego na potrzeby działalności gospodarczej, gdzie fakt obciążania kosztami podatkowymi mojej firmy nie ma żadnego znaczenia co do określenia źródła przychodu z jego sprzedaży.

Należy zauważyć, iż przepis art. 14 ust. 2 powołanej ustawy nie wymienia wszystkich przychodów z działalności, o której nowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy. Natomiast przepis art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, wskazuje na niektóre rodzaje przychodów zaliczanych również do przychodów z działalności gospodarczej i wymienia m.in. warunki uznania za przychód z działalności gospodarczej zbycie składników majątku wykorzystywanego na potrzeby związane z działalnością gospodarczą uzależniając je od ujęcia środka trwałego w ewidencji środków trwałych firmy. Ustawodawca precyzyjnie określa warunki, których spełnienie warunkuje uznanie sprzedaży środków trwałych wykorzystywanych w działalności gospodarczej za przychód z działalności gospodarczej. To, że przepis art. 14 ust. 2 nie wymienia wszystkich przychodów z działalności nie zmienia faktu, że precyzyjnie określa warunki konieczne do spełnienia, aby sprzedaż środka trwałego wykorzystywanego w działalności uznać za przychód z działalności gospodarczej. Ten przypadek jest jako przykładowy precyzyjnie opisany przez ustawodawcę. Zdaniem ustawodawcy, warunkiem koniecznym uznania sprzedaży środka trwałego wykorzystywanego na potrzeby działalności gospodarczej jest ujęcie jego w ewidencji środków trwałych, czyli wykazanie jego jako majątku firmy. Zdanie ustawodawcy w tym zakresie jest jednoznaczne i precyzyjne. Niedopuszczalna jest interpretacja rozszerzająca oraz nieuwzględniająca warunku koniecznego wykazania wykorzystywanego środka trwałego w majątku firmy.

Przyjęcie odmiennego stanowiska byłoby nie tylko niezgodne z zapisami ww. ustawy, ale rodziłoby konsekwencje odmiennego opodatkowania sprzedaży innych środków trwałych wykorzystywanych w działalności firmy na podstawie umów dzierżawy, co nie ma miejsca.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, z zapisów ustawy p.d.o.f. jasno i jednoznacznie wynika, że wykupiony przez Zainteresowanego samochód należy traktować jak składnik majątku dla którego mają zastosowanie przepisy art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 10 ust. 1 pkt 3, i 8 powołanej ustawy, źródłami przychodów są:

* pozarolnicza działalność gospodarcza (pkt 3),

* odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

* jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c) - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany (pkt 8).

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 cyt. ustawy nie ma zastosowania do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy - nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat (art. 10 ust. 2 pkt 3 ustawy).

Zgodnie z art. 14 ust. 1 powołanej ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Wymieniony wyżej art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że przychodem z działalności gospodarczej jest również odpłatne zbycie składników majątku wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą będących:

- ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychody z odpłatnego zbycia składników wymienionych w lit. b, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Z przedstawionych we wniosku informacji wynika, iż Wnioskodawca od dnia 5 grudnia 2008 r. w wyniku cesji umowy leasingowej z dnia 27 lutego 2008 r. dotyczącej najmu samochodu osobowego wstąpił we wszelkie prawa i obowiązki korzystającego z umowy leasingowej.

W dniu 31 lipca 2012 r. na podstawie faktury Wnioskodawca dokonał zakupu ww. samochodu osobowego. Po wykupie samochód ten nie został wprowadzony do majątku firmy i nie był w jakikolwiek sposób wykorzystywany w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. Służył wyłącznie celom prywatnym. Samochód ten Wnioskodawca eksploatuje do dnia dzisiejszego ale zamierza go sprzedać.

Należy zauważyć, iż przepis art. 14 ust. 1 powołanej ustawy, nie wymienia wszystkich przychodów z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy. Natomiast przepis art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, wskazuje na niektóre rodzaje przychodów, zaliczanych również do przychodów z działalności gospodarczej.

Zatem przychody z odpłatnego zbycia składników majątku wykorzystywanych w działalności gospodarczej (a więc również, ze sprzedaży używanego przy prowadzeniu działalności gospodarczej samochodu, będącego wcześniej przedmiotem leasingu), nawet jeżeli nie został on wprowadzony do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych (a więc nie będzie środkiem trwałym), stanowią przychód z działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym należy uznać, że sprzedaż przedmiotowego samochodu generować będzie przychód ze źródła o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. pozarolniczej działalności gospodarczej.

W konsekwencji powołany w stanowisku Wnioskodawcy art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie ma w przedmiotowej sprawie zastosowania.

Reasumując, nieprawidłowym jest stanowisko Wnioskodawcy stwierdzające, iż przychód ze sprzedaży samochodu wykupionego z leasingu na cele prywatne stanowi przychód ze zbycia rzeczy, a więc przychód zaliczany do źródła opisanego w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d ww. ustawy. Przychód osiągnięty przez Zainteresowanego ze sprzedaży przedmiotowego samochodu jest związany z prowadzoną pozarolniczą działalnością gospodarczą i zaliczany do źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 powołanej ustawy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.