ILPB1/415-245/11-4/AO

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2, § 6 i § 10 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 8 lutego 2011 r. (data wpływu 28 lutego 2011 r.), uzupełnionym w dniu 29 kwietnia 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.

W dniu 28 lutego 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodu.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych określonych w art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 14 kwietnia 2011 r. nr ILPB1/415-245/11-2/AO wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 18 kwietnia 2011 r., natomiast w dniu 29 kwietnia 2011 r. Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 26 kwietnia 2011 r.).

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi zakład przetwórstwa mięsnego. W 2004 r. zakończył inwestycję rozbudowy masarni, której wartość ustalono na kwotę.... W koszty ww. inwestycji weszły m.in. roboty budowlane bezpośrednio związane z inwestycją (budowa do stanu surowego, tynki, malowanie, ślusarka i stolarka, elewacje, roboty elektryczne, przyłącze wodociągowe), ale także samodzielne urządzenia: pompa ciepła, wentylacja mechaniczna oraz studnie głębinowe, które obsługują więcej niż jeden budynek. Oddana inwestycja zgodnie z wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych będącego załącznikiem nr 1 do ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) jest amortyzowana stawką amortyzacyjną w wysokości 2,5%.

Jednakże w myśl definicji zawartej w ustawie z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2009 r. Nr 157, poz. 1241), poprzez środek trwały - rozumie się rzeczowe aktywa trwałe i zrównane z nimi, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, kompletne, zdatne do użytku i przeznaczone na potrzeby jednostki.

Zatem, wentylacja mechaniczna i pompa ciepła spełniają kryteria wymagane dla uznania ich za samodzielny środek trwały, gdyż mogą one pracować samodzielnie i nie są trwale połączone z budynkiem, tzn. z punktu widzenia przeznaczenia i funkcjonalności; stanowią one kompleksowy i dający się wyodrębnić zespół urządzeń zdatny do użytku w takiej postaci, w jakiej zostały zmontowane, a ponadto mogą być zdemontowane i w całości przeniesione i ponownie zainstalowane w innym miejscu bez uszczerbku dla danego urządzenia (i ich elementów), jak również dla samego budynku masarni.

Studnie głębinowe zaś jako obiekty pomocnicze, obsługujące więcej niż jeden budynek, należy zaliczyć do właściwych rodzajów środków trwałych, zgodnie z ich przeznaczeniem.

Z ww. względu Wnioskodawca chciałby w bieżącym okresie sprawozdawczym oddzielić koszty poniesione na studnie głębinowe, które należą do grupy KŚT 211 "Rurociągi sieci rozdzielczej oraz lokalne linie rozdzielcze", wentylację mechaniczną - KŚT 652 "Klimatyzatory pozostałe, zawierające agregat chłodniczy", pompę ciepła - KŚT 440 "Maszyny i urządzenia do przetłaczania i sprężania cieczy i gazów" od rzeczywistych kosztów poniesionych podczas rozbudowy masarni i zakwalifikowanych do grupy KŚT 101 "Budynki i lokale".

W wyniku tej operacji gospodarczej zmniejszyłaby się wartość początkowa budynku masarni, ustalona w 2004 r., o kwotę stanowiącą różnicę pomiędzy ceną nabycia (kosztem wytworzenia) odłączonej części, czyli wentylacji mechanicznej, pompy ciepła oraz studni głębinowych, a przypadającą na nią (w okresie połączenia) sumą odpisów amortyzacyjnych. Zgodnie z art. 22g ust. 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wartość początkowa budynku ulegałaby zmniejszeniu w miesiącu następnym po miesiącu odłączenia.

W wyniku odłączenia części wydatków od wartości budynku, zostałyby wyodrębnione samodzielne środki trwałe:

* wentylacja mechaniczna - KŚT 652 "Klimatyzatory pozostałe, zawierające agregat chłodniczy",

* pompa ciepła - KŚT 440 "Maszyny i urządzenia do przetłaczania i sprężania cieczy i gazów",

* studnie głębinowe - KŚT 211 "Rurociągi sieci rozdzielczej oraz lokalne linie rozdzielcze", które na podstawie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych będą amortyzowane stawkami amortyzacyjnymi w zależności od rodzaju środka trwałego od miesiąca następującego po miesiącu odłączenia.

W uzupełnieniu wniosku Zainteresowany podał, iż odłączenie, wskazanych przez Niego we wniosku: wentylacji mechanicznej i pompy ciepła oraz studni głębinowej, jako części składowej samodzielnych urządzeń, nie spowoduje trwałego uszkodzenia środka trwałego ani istotnej zmiany budynku masarni. Odłączenie nie spowoduje również trwałego uszkodzenia przedmiotu odłączonego ani trwałej istotnej zmiany przedmiotu odłączanego.

Na moment ustalenia wartości rozbudowanego budynku masarni i rozpoczęcia jego amortyzacji, urządzenia, tj. wentylacja mechaniczna, pompa ciepła oraz studnia głębinowa stanowiły własność Wnioskodawcy, były kompletne i zdatne do użytku, a przewidywany okres ich użytkowania był dłuższy niż rok. Urządzenia te były wykorzystywane przez Zainteresowanego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy możliwa jest korekta wartości początkowej budynku masarni poprzez odłączenie części składowej w postaci samodzielnych urządzeń - wentylacji mechanicznej i pompy ciepła oraz studni głębinowych, bez konieczności korekty kosztów uzyskania przychodów z tytułu zaniżonych kosztów odpisów amortyzacyjnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, obecnie nie funkcjonują w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepisy regulujące dokonywanie korekt wartości początkowej środków trwałych, za wyjątkiem korekt następujących w wypadku ulepszenia środka trwałego bądź odłączenia części składowej lub peryferyjnej (art. 22g ust. 20 i 21 ww. ustawy).

Wartość początkową środka trwałego należy ustalić w razie odpłatnego nabycia jako cenę ich nabycia. W sytuacji nieprawidłowego ustalenia podstawy dokonywania odpisów amortyzacyjnych zachodzi konieczność dokonanie korekty. Korekta wartości początkowej skutkuje zaś zmianą wysokości dokonanych odpisów amortyzacyjnych, a co za tym idzie - korektą kosztów uzyskania przychodu z tego tytułu. Jednakże, w myśl art. 22g ust. 20 i 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeśli od środka trwałego trwale odłącza się jego część składową lub peryferyjną, to zmniejszeniu ulega wartość początkowa tego środka trwałego. Wartość tę zmniejsza się o kwotę stanowiącą różnicę pomiędzy ceną nabycia (kosztem wytworzenia) odłączonej części, a przypadającą na nią (w okresie połączenia) sumą odpisów amortyzacyjnych. Wartość początkowa ulega zmniejszeniu w miesiącu następnym po miesiącu odłączenia. Jeżeli natomiast odłączona część zostanie następnie przyłączona do innego środka trwałego, w miesiącu połączenia zwiększa się wartość początkową tego innego środka trwałego o różnicę ustaloną w identyczny sposób jak w przypadku odłączenia.

W przypadku Wnioskodawcy, po odłączeniu część staje się samodzielnym środkiem trwałym. W myśl ww. przepisu, według Zainteresowanego, możliwa jest korekta wartości początkowej budynku masarni poprzez odłączenie części składowej w postaci samodzielnych urządzeń - wentylacji mechanicznej i pompy ciepła oraz studni głębinowych, bez konieczności korekty kosztów uzyskania przychodów z tytułu zaniżonych kosztów odpisów amortyzacyjnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określa art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Kosztami uzyskania przychodu są zatem wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie znajdować się na liście kosztów nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* być właściwie udokumentowany.

W myśl art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Z treści przepisu art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

Reasumując powyższe rozważania stwierdzić należy, że aby składnik majątku podatnika można było uznać za środek trwały musi spełniać on następujące warunki:

* musi stanowić własność lub współwłasność podatnika,

* przewidywany okres jego używania jest dłuższy niż rok,

* jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Co istotne, przedmiot ten w dniu przyjęcia do używania powinien być kompletny i zdatny do użytku, jednak w przepisach podatkowych brak jest wyjaśnienia tych pojęć. Przyjąć należy więc, iż składnik majątku spełnia te kryteria, jeśli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem oraz jest sprawny technicznie i zalegalizowany prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie.

Stosownie do postanowień art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. c) cyt. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych.

Zgodnie z art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli środki trwałe ulegają ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Natomiast, stosownie do przepisu art. 22g ust. 20 ww. ustawy, w razie trwałego odłączenia od danego środka trwałego części składowej lub peryferyjnej wartość początkową tego środka zmniejsza się, od następnego miesiąca po odłączeniu, o różnicę między ceną nabycia (kosztem wytworzenia) odłączonej części a przypadającą na nią, w okresie połączenia, sumą odpisów amortyzacyjnych obliczoną przy zastosowaniu metody amortyzacji i stawki amortyzacyjnej stosowanej przy obliczaniu odpisów amortyzacyjnych tego środka trwałego. Jeżeli odłączona część zostanie następnie przyłączona do innego środka trwałego, w miesiącu połączenia zwiększa się wartość początkową tego innego środka o różnicę, o której mowa w ust. 20 (art. 22g ust. 21 cyt. ustawy).

Powyższe przepisy nakładają więc obowiązek korekty wartości początkowej środka trwałego w wyniku zaistnienia zdarzeń związanych z trwałym odłączeniem od danego środka trwałego części składowej lub peryferyjnej. Zmniejszenia podstawy dokonywania odpisów amortyzacyjnych należy dokonać wówczas, gdy część składowa lub peryferyjna danego środka trwałego zostanie trwale od niego odłączona.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiują pojęcia "części składowej". Wobec powyższego, należy odwołać się do definicji zawartej w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.). Zgodnie z treścią art. 47 § 2 ww. ustawy, częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego. Zatem trwałe odłączenie tak rozumianej części składowej powoduje:

* trwałe uszkodzenie środka trwałego lub istotną zmianę środka trwałego albo

* trwałe uszkodzenie przedmiotu odłączonego lub trwałą istotną zmianę przedmiotu odłączanego.

Przepisy podatkowe nie definiują również pojęcia "części peryferyjnej", która - o ile traktować ją jako przynależność w rozumieniu art. 51 Kodeksu cywilnego - jest rzeczą odrębną od rzeczy głównej, pozostającą z nią w stosunku gospodarczego przyporządkowania, o charakterze pomocniczym.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, iż Zainteresowany w 2004 r. zakończył inwestycję rozbudowy masarni. W koszty inwestycji weszły m.in. roboty budowlane bezpośrednio związane z inwestycją, ale także samodzielne urządzenia: pompa ciepła, wentylacja mechaniczna oraz studnie głębinowe, które obsługują więcej niż jeden budynek. Wnioskodawca chciałby w bieżącym okresie sprawozdawczym oddzielić koszty poniesione na studnie głębinowe, wentylację mechaniczną i pompę ciepła od rzeczywistych kosztów poniesionych podczas rozbudowy masarni. W wyniku odłączenia części wydatków od wartości budynku, zostałyby wyodrębnione samodzielne środki trwałe. Wnioskodawca wskazał, iż odłączenie wentylacji mechanicznej i pompy ciepła oraz studni głębinowej, jako części składowych samodzielnych urządzeń, nie spowoduje trwałego uszkodzenia środka trwałego ani istotnej zmiany budynku masarni. Odłączenie nie spowoduje również trwałego uszkodzenia przedmiotu odłączonego ani trwałej istotnej zmiany przedmiotu odłączanego. Na moment ustalenia wartości rozbudowanego budynku masarni i rozpoczęcia jego amortyzacji, urządzenia, tj. wentylacja mechaniczna, pompa ciepła oraz studnia głębinowa stanowiły własność Wnioskodawcy, były kompletne i zdatne do użytku, a przewidywany okres ich użytkowania był dłuższy niż rok. Urządzenia te były wykorzystywane przez Zainteresowanego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Zatem nie można przyjąć, iż samodzielne urządzenia: pompa ciepła, wentylacja mechaniczna oraz studnie głębinowe, stanowią części składowe, bowiem ich odłączanie nie powoduje trwałych zmian środka trwałego (budynku masarni) lub jego uszkodzenia oraz odłączanie tych elementów nie powoduje ich uszkodzenia lub ich trwałych zmian. W konsekwencji przepisy art. 22g ust. 20 i ust. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie będą miały w przedmiotowej sprawie zastosowania.

Zgodnie z objaśnieniami wstępnymi zawartymi w części I Klasyfikacji Środków Trwałych stanowiącej załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. Nr 242, poz. 1622) - Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. Z uwag szczegółowych do grupy 1 - budynki i lokale Klasyfikacji Środków Trwałych wynika, iż do wyposażenia budynku zalicza się wszystkie instalacje wbudowane w konstrukcję budynku na stałe, np. instalacje sanitarne, elektryczne, sygnalizacyjne, komputerowe, telekomunikacyjne, przeciwpożarowe oraz normalne wyposażenie budynku np. wbudowane meble. W skład budynku, jako pojedynczego obiektu inwentarzowego, wlicza się również tzw. "obiekty pomocnicze" obsługujące dany budynek, np. chodniki, dojazdy, podwórka, place, ogrodzenia, studnie, itp.

Należy jednak zauważyć, iż tut. Organ podatkowy nie jest uprawniony do klasyfikowania środków trwałych wg Klasyfikacji Środków Trwałych. Obowiązek prawidłowego zaklasyfikowania środków trwałych do właściwej grupy spoczywa na podatniku. Podatnik jako osoba prowadząca działalność gospodarczą, w przypadku wątpliwości dotyczących odpowiedniej klasyfikacji, może zwrócić się o dokonanie klasyfikacji do Urzędu Statystycznego.

Uznać należy więc, iż skoro na moment ustalenia wartości rozbudowanego budynku masarni i rozpoczęcia jego amortyzacji, urządzenia, tj. wentylacja mechaniczna, pompa ciepła oraz studnia głębinowa zamontowano w sposób umożliwiający ich swobodne odłączenie od budynku bez uszczerbku dla jego konstrukcji, ponadto stanowiły własność Wnioskodawcy, były kompletne i zdatne do użytku, a przewidywany okres ich użytkowania był dłuższy niż rok i były wykorzystywane przez Zainteresowanego na potrzeby prowadzenia działalności gospodarczej stanowiły one odrębne środki trwałe podlegające amortyzacji przy zastosowaniu adekwatnych stawek amortyzacyjnych.

W sytuacji nieprawidłowego ustalenia podstawy dokonywania odpisów amortyzacyjnych (co ma miejsce w rozpatrywanym przypadku) zachodzi konieczność dokonania korekty. Korekta wartości początkowej skutkuje zmianą wysokości dokonanych odpisów amortyzacyjnych, co ma wpływ na wysokość należnego podatku. Zauważyć ponadto należy, iż podatnik ma obowiązek prawidłowo ustalić dochód i wysokość podatku dochodowego. W przypadku ustalenia błędnej wartości podstawy (wartości początkowej) do obliczenia odpisów amortyzacyjnych, niż wynika to z przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, następuje zaniżenie bądź zawyżenie odpisów i tym samym wykazanie błędnej wysokości kosztów uzyskania przychodów.

W związku z powyższym, w przypadku zawyżenia wartości początkowej środka trwałego (budynku masarni) - Wnioskodawca powinien dokonać obniżenia podstawy dokonywania odpisów amortyzacyjnych od dnia przyjęcia środka trwałego do używania (zakładając, że już w tym momencie nastąpiło zawyżenie wartości początkowej) i skorygować odpowiednio wartość dokonanych już odpisów amortyzacyjnych za ten okres.

Reasumując, nie jest możliwa korekta wartości początkowej budynku masarni poprzez odłączenie części składowej w postaci samodzielnych urządzeń - wentylacji mechanicznej i pompy ciepła oraz studni głębinowych zgodnie z art. 22g ust. 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bez konieczności korekty kosztów uzyskania przychodów z tytułu zaniżonych kosztów odpisów amortyzacyjnych, bowiem zgodnie z przedstawionym we wniosku zdarzeniem przyszłym powyższe urządzenia nie stanowią części składowej budynku masarni, lecz samodzielne środki trwałe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.