ILPB1/415-214/13-2/AA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 5 listopada 2012 r. (data wpływu do Biura KIP w Lesznie: 25 lutego 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.

W dniu 28 listopada 2012 r. w Izbie Skarbowej X został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów. Pismem z dnia 21 lutego 2013 r. nr (...) Dyrektor Izby Skarbowej X - działając na podstawie art. 15 § 1 i art. 170 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) - przekazał wniosek Pana X, według właściwości do rozpatrzenia Dyrektorowi Izby Skarbowej w Poznaniu. Pismo wraz z wnioskiem wpłynęło do tut. Organu w dniu 25 lutego 2013 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka cywilna, której Wnioskodawca jest wspólnikiem, niebędąca czynnym podatnikiem VAT z powodu wykonywania czynności przedmiotowo zwolnionych z opodatkowania podatkiem VAT, podpisała umowę najmu samochodu osobowego będącego własnością jednego ze wspólników. Samochód ten jest wpisany do ewidencji środków trwałych właściciela.

Zgodnie z umową najmu Spółka ponosi koszty użytkowania samochodu - obejmujące koszty eksploatacyjne tj.: wydatki na paliwo, drobne naprawy, części zamienne, koszty konserwacji i mycia, opłaty parkingowe, opłaty za korzystanie z autostrad, rozlicza zgodnie z ograniczeniami wynikającymi z art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Poniesione koszty potwierdzane są przez prawnie dopuszczone dokumenty:

nbspnbsp - faktury wystawiane na spółkę, a w przypadku zdarzeń gospodarczych, dla których dokumentacji dopuszczone są paragony, na których brak jest oryginalnie wpisanego przez dostawcę odbiorcy, dane te są uzupełniane zgodnie z § 14 Rozporządzenia Ministra Finansów z 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Spółka również otrzymuje zgodnie z umową rachunki miesięczne za czynsz najmu samochodu, które dla wystawcy są przychodem z działalności.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wartość kwoty czynszu najmu należy rozliczać zgodnie z art. 22 ustawy, z ograniczeniami wynikającymi z art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, ograniczeniu wynikającemu z art. 23 ust. 1 pkt 46 podlegają wydatki stricte eksploatacyjne, świadczące o faktycznym wykorzystywaniu pojazdu. Natomiast czynsz najmu wynikający z umowy jest czynnością cywilnoprawną poprzedzającą użytkowanie samochodu. Tak też ponoszony przez spółkę wydatek z tytułu czynszu najmu jest jedynie opłatą za udostępnienie pojazdu i jest niezależny od tego, czy samochód w danym momencie jest użytkowany czy też nie.

Wobec tego Wnioskodawca uważa, że wydatki na najem samochodu poniesione przez spółkę nie podlegają ograniczeniu z art. 23 ust. 1 pkt 46 i powinny być rozliczane na zasadach ogólnych. Analogiczne stanowisko zajął NSA w swoim wyroku z dnia 16 marca 2012 r. w sprawie II FSK 2030/10.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Kosztami podatkowymi są zarówno koszty, które pozostają w bezpośrednim związku przyczynowo-skutkowym z przychodami podatkowymi, jak również koszty pośrednie, których powiązanie z konkretnym przychodem nie jest możliwe, jednak dla prawidłowego funkcjonowania przedsiębiorstwa poniesienie ich jest uzasadnione.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów poniesionych wydatków zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem pkt 36, z tytułu używania niewprowadzonego do ewidencji środków trwałych samochodu osobowego, w tym także stanowiącego własność osoby prowadzącej działalność gospodarczą, dla potrzeb działalności gospodarczej podatnika - w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu oraz stawki za 1 km przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra; w celu ustalenia faktycznego przebiegu samochodu podatnik jest obowiązany do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu.

W myśl przepisu art. 23 ust. 5 wyżej cytowanej ustawy przebieg pojazdu, o którym mowa w ust. 1 pkt 36 i 46, powinien być, z wyłączeniem ryczałtu pieniężnego, udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu potwierdzonej przez podatnika na koniec każdego miesiąca. Do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu obowiązana jest osoba używająca tego pojazdu. W razie braku tej ewidencji wydatki ponoszone przez podatnika z tytułu używania samochodów na potrzeby podatnika nie stanowią kosztu uzyskania przychodów.

Ewidencja przebiegu pojazdu, o której mowa w ust. 5, powinna zawierać co najmniej następujące dane: nazwisko, imię i adres zamieszkania osoby używającej pojazdu, numer rejestracyjny pojazdu i pojemność silnika, kolejny numer wpisu, datę i cel wyjazdu, opis trasy (skąd - dokąd), liczbę faktycznie przejechanych kilometrów, stawkę za 1 km przebiegu, kwotę wynikającą z przemnożenia liczby faktycznie przejechanych kilometrów i stawki za 1 km przebiegu oraz podpis podatnika (pracodawcy) i jego dane (art. 23 ust. 7 ustawy).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka, w której Wnioskodawca jest wspólnikiem, podpisała umowę najmu samochodu osobowego będącego własnością jednego ze wspólników. Samochód ten jest wpisany do ewidencji środków trwałych właściciela. Zgodnie z umową najmu Spółka ponosi koszty użytkowania samochodu - obejmujące koszty eksploatacyjne tj. wydatki na paliwo, drobne naprawy, części zamienne, koszty konserwacji i mycia, opłaty parkingowe, opłaty za korzystanie z autostrad. Spółka również otrzymuje zgodnie z umową rachunki miesięczne za czynsz najmu samochodu, które dla wystawcy są przychodem z działalności.

Z treści zawartego we wniosku pytania wynika, iż wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą zasad zaliczania do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków z tytułu uiszczanego czynszu w związku z używaniem samochodu osobowego na podstawie umowy najmu.

Powołane powyżej przepisy stanowią o wydatkach z tytułu używania samochodu.

Ponieważ ustawodawca na gruncie prawa podatkowego nie definiuje pojęcia "wydatków z tytułu używania" odwołać należy się do Słownika Języka Polskiego. I tak, "wydatek" zgodnie z definicją zawartą w Słowniku Języka Polskiego PWN (Wydawnictwo Naukowe PWN S.A., wydanie internetowe http://sjp.pwn.pl) to: «suma, która ma być wydana albo suma wydana na coś».

Natomiast "używać" (użyć) oznacza:

Przenosząc tę definicję na grunt ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, uznać należy, iż będą to wszelkie wydatki, które podatnik ponosi w związku z wykorzystywaniem samochodu osobowego dla potrzeb podatnika - podmiotu gospodarczego, np. takie jak: zakup paliwa, kosztów drobnych napraw, akcesoriów samochodowych, myjnia, itp., pod warunkiem ich zgodnego z przepisami udokumentowania. Również wydatki z tytułu czynszu za najem, jako opłata za możliwość korzystania z rzeczy, mieszczą się w tym pojęciu.

Mając powyższe na uwadze, w przypadku najmu samochodów osobowych wykorzystywanych w działalności gospodarczej, można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów poniesione i udokumentowane wydatki z tytułu czynszu za najem samochodu - jednak wyłącznie do wysokości nie wyższej niż odpowiadająca kwocie wynikającej z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu oraz stawki za jeden kilometr przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra, pod warunkiem prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu.

Ww. wydatki należy zatem ująć w ewidencji przebiegu pojazdów. Część kwoty wynikającej z przemnożenia liczby faktycznie przejechanych kilometrów i stawki za 1 km przebiegu, doliczona proporcjonalnie do prawa udziału Wnioskodawcy w zysku spółki, zgodnie z art. 8 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie należy zauważyć, iż zgodnie z treścią art. 14b § 1 ww. ustawy - Ordynacja podatkowa, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Zatem interpretacje indywidualne prawa podatkowego wydawane są wyłącznie na pisemny wniosek zainteresowanego i tylko w jego indywidualnej sprawie. Zainteresowanym jest każdy, kto złoży wniosek w sprawie indywidualnej, która jego dotyczy. W związku z tym zaznacza się, że niniejsza interpretacja odnosi się tylko i wyłącznie do Wnioskodawcy i nie ma zastosowania do pozostałych wspólników spółki.

Ponadto, w odniesieniu do powołanego przez Stronę wyroku sądu administracyjnego należy stwierdzić, iż orzeczenia sądów administracyjnych wydawane są w indywidualnych sprawach podatników w oparciu o aktualnie obowiązujące przepisy prawa i stan faktyczny przedstawiony przez podatnika. Wyroki nie stanowią źródła powszechnie obowiązującego prawa. Jest to zgodne z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 270 z późn. zm.), w którym ustawodawca postanowił, że ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia. Zasada ta znajduje również potwierdzenie w treści art. 87 Konstytucji RP, w którym postanowiono, iż źródłami powszechnie obowiązującego prawa Rzeczypospolitej Polskiej są: Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.