ILPB1/415-214/11-2/AG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 17 lutego 2011 r. (data wpływu 21 lutego 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zmiany wysokości stawki amortyzacyjnej - jest nieprawidłowe.

W dniu 21 lutego 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zmiany wysokości stawki amortyzacyjnej oraz w zakresie wartości początkowej środka trwałego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W sierpniu 2005 r. Wnioskodawca dokonał zakupu spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego z założoną księgą wieczystą z przeznaczeniem na wynajem (lokal w budynku z lat 60-tych - mieszkanie nr 1). W styczniu 2008 r. zakupił kolejne mieszkanie na wynajem tym razem jednak jako odrębną własność z księgą wieczystą (lokal w budynku z lat 80-tych - mieszkanie nr 2). W roku 2009 zmienił sposób opodatkowania wynajmu mieszkań będących jego własnością z opodatkowania ryczałem na opodatkowanie na zasadach ogólnych.

Na mocy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 1991 r. Nr 80, poz. 350) - art. 22j - Wnioskodawca ustalił indywidualne stawki amortyzacyjne dla używanych środków trwałych po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji dla mieszkań będących jego własnością, odpowiednio:

* dla mieszkania nr 1 stawka w wysokości 10%,

* dla mieszkania nr 2 stawka w wysokości 6%.

Ustalenie tych stawek było błędne, gdyż mieszkanie nr 1 jest własnością Wnioskodawcy na zasadach spółdzielczego własnościowego prawa dla lokalu i stawka amortyzacji powinna być ustalona na mocy ustawy - art. 22m w wysokości 2,5%, o czym Zainteresowany nie był świadom pierwotnie. Ze względu na błędne przyjęcie stawki dla mieszkania nr 1 (zawyżona stawka), Wnioskodawca przyjął także błędnie stawkę dla mieszkania nr 2, którą zaniżył w porównaniu do możliwości, jakie dała ustawa (przyjął 6% zamiast 10%).

Wartości początkowe dla obu mieszkań zostały przyjęte zgodnie z art. 22g ust. 1 ustawy, jako ceny ich nabycia z umów notarialnych.

W lutym 2011 r. Zainteresowany zdał sobie sprawę z błędnie przyjętych stawek amortyzacyjnych i dokonał korekty zeznania rocznego za rok 2009, uwzględniając w niej nowe poprawne po korekcie współczynniki amortyzacji mieszkań odpowiednio:

* dla mieszkania nr 1 stawka w wysokości 2,5%,

* dla mieszkania nr 2 stawka W wysokości 10%.

Przyjęte poprawne stawki amortyzacyjne wpłynęły na zmianę wysokości kosztów przychodu rozliczonych w roku 2009.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie w zakresie zmiany wysokości stawki amortyzacyjnej.

Czy ze względu na błędnie przyjęty sposób amortyzacji spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu (mieszkanie nr 1), związaną z tym błędną wysokość stawki amortyzacyjnej i wynikającą z tego faktu możliwość i konieczność dokonania korekty, Wnioskodawca ma także możliwość dokonania korekty wysokości stawki amortyzacyjnej dla mieszkania nr 2, dla którego przyjął indywidualnie ustaloną stawkę amortyzacyjną.

Zdaniem Wnioskodawcy, na wysokość indywidualnej stawki amortyzacyjnej ustalonej pierwotnie dla mieszkania nr 2 miał bezpośredni wpływ fakt równoczesnego błędnego ustalenia stawki dla mieszkania nr 1. Są to zatem dwie nierozerwalnie złączone ze sobą sprawy. W takim przypadku na mocy art. 84 § 1 oraz § 2 Kodeksu Cywilnego ze względu na błąd istotny, jaki miał miejsce przy określaniu indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla mieszkania nr 2, Wnioskodawca ma prawo uchylenia się od oświadczenia woli złożonego w roku 2009 i dokonania korekty stawki amortyzacyjnej także dla tego mieszkania obok korekty stawki amortyzacyjnej dla mieszkania nr 1.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Kosztem uzyskania przychodów, stosownie do art. 22 ust. 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zasady amortyzacji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych określone zostały w przepisach art. 22a - 22o tej ustawy.

W świetle art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

Stosownie do art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Natomiast zgodnie z art. 22h ust. 2 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Przepisy art. 22j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy stanowią, iż podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:

Zgodnie z art. 22j ust. 3 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

Z przywołanych przepisów art. 22j ust. 3 pkt 1 wynika, że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, jeżeli nabył używany środek trwały, który był wykorzystywany u poprzedniego właściciela (przed nabyciem przez podatnika) przez wymagany okres co najmniej 60 miesięcy.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, iż Wnioskodawca nabył środek trwały, który może zostać uznany za używany, dla którego okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat i Zainteresowany miał prawo zastosować 10% stawkę amortyzacyjną (art. 22j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy). Jednakże z przedstawionych informacji wynika, iż dla mieszkania nr 2 Wnioskodawca wybrał stawkę amortyzacyjną w wysokości 6%, czyli okres amortyzacji będzie dłuższy niż 10 lat.

Natomiast na podstawie art. 22m ust. 4 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych od własnościowego spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego, spółdzielczego prawa do lokalu użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej dokonuje się przy zastosowaniu rocznej stawki amortyzacyjnej w wysokości 2,5%. Wnioskodawca dla takiegoż lokalu błędnie dokonał wyboru stawki amortyzacyjnej, w wyniku czego konieczne było dokonanie jej korekty.

Zainteresowany uważa, w związku z powyższym, iż możliwe jest również dokonanie korekty wybranej uprzednio prawidłowo stawki amortyzacyjnej dla lokalu mieszkalnego nr 2.

Reasumując, mając na uwadze przedstawione przepisy prawa podatkowego oraz opisany stan faktyczny, należy stwierdzić, iż nie jest możliwa zmiana wysokości stawki amortyzacyjnej dla lokalu mieszkalnego oznaczonego we wniosku nr 2, dla którego Wnioskodawca dokonał prawidłowego wyboru indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 6%. Zgodnie bowiem z przepisem art. 22h ust. 2 ww. ustawy, wybór danej stawki i metody amortyzacyjnej dotyczy całego okresu amortyzacji danego środka trwałego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. organ informuje, że w zakresie pozostałej problematyki dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych (tj. wartości początkowej środka trwałego) wniosek rozstrzygnięto interpretacją indywidualną z dnia 11 maja 2011 r. nr ILPB1/415-214/11-3/AG.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.