ILPB1/415-205/07-2/IM - Możliwość korygowania kosztów o wartości niesprzedanych towarów i wyrobów gotowych, oraz nieużytych materiałów raz w roku w przypadku ustalania miesięcznych zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani D. J. przedstawione we wniosku z dnia 5 listopada 2007 r. (data wpływu 20 listopada 2007 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalania miesięcznych zaliczek na podatek dochodowy - jest prawidłowe.

W dniu 20 listopada 2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalania miesięcznych zaliczek na podatek dochodowy.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji gotowych mieszanek przyprawowych i środków funkcjonalnych, głównie do branży mięsnej oraz handlu mieszankami przyprawowymi.

Wnioskodawca prowadzi księgi rachunkowe, zgodnie z przepisami ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn. Dz. U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694 z późn. zm.). Płaci podatek dochodowy na zasadach określonych w art. 30c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z przyjętą polityką rachunkowości wydatki na zakup materiałów i towarów handlowych są odnoszone w całości w koszty działalności w momencie zakupu. Następnie na koniec każdego kwartału Wnioskodawca sporządza spis z natury materiałów, towarów handlowych oraz wyrobów gotowych wg cen zakupu. Kwota wartości zapasu koryguje wówczas wartość kosztów w celu ustalenia dochodu podatkowego.

Od 2008 r. Wnioskodawca chciałby zmienić przyjętą zasadę w polityce rachunkowości co do częstotliwości sporządzania spisu z natury uznając, że okresem sprawozdawczym jest rok podatkowy (pokrywający się z rokiem kalendarzowym), a w związku z tym chciałby sporządzać spis z natury tylko na dzień 31 grudnia każdego roku.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy z punktu widzenia poprawności ustalania miesięcznych zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, możliwe jest korygowanie kosztów o wartość niesprzedanych towarów i wyrobów gotowych, oraz nieużytych materiałów tylko raz w roku.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z przyjętą metodą ewidencji kosztów zużycia materiałów oraz ewidencji towarów i wyrobów gotowych, korekta kosztów za pomocą sporządzonego spisu z natury z częstotliwością raz w roku jest wystarczająca dla ustalenia miesięcznych zaliczek na podatek dochodowy. Z brzmienia art. 22 ust. 5 i 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że koszty powinny być bezpośrednio związane z przychodami w ramach danego roku podatkowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) nie regulują częstotliwości dokonywania remanentu u osób zobowiązanych do prowadzenia ksiąg rachunkowych.

Powyższe regulacje znajdują się w ustawie z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn. Dz. U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694 z późn. zm.). Należy zatem przyjąć, że jeżeli przepisy ustawy o rachunkowości dopuszczają możliwość sporządzania remanentu we wskazanych przez Wnioskodawcę terminach, to stanowisko podatnika jest prawidłowe.

Ustawa z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości rozstrzyga techniczne kwestie ewidencjonowania zdarzeń gospodarczych przez podatników prowadzących księgi rachunkowe. Przy czym zapisy w księgach rachunkowych dokonywane zgodnie z przepisami ww. ustawy mają stworzyć możliwość ustalenia wysokości dochodu lub straty zgodnie z zasadą ustalania dochodu, wyrażoną w cyt. wyżej art. 24 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

W myśl art. 22 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, u podatników prowadzących księgi rachunkowe koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 5a i 5b. Stosownie do treści art. 22 ust. 5a tej ustawy, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

Koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 5a pkt 1 albo pkt 2, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane jest zeznanie u podatników prowadzących księgi rachunkowe (art. 22 ust. 5b ww. ustawy). Natomiast zgodnie z art. 22 ust. 5c ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Stosownie do art. 22 ust. 5d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Ujęcie (zaksięgowanie) kosztu w księgach rachunkowych określa zatem datę powstania kosztu podatkowego. Przepisy o rachunkowości decydują, na który dzień ujmuje się w księgach rachunkowych koszt, a tym samym przesądzają o dacie poniesienia kosztu podatkowego, z zastrzeżeniem rezerw i biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. W związku z tym koszt podatkowy powstaje w dniu faktycznego zaksięgowania kosztu w księgach rachunkowych, a nie w dniu przeprowadzenia operacji gospodarczej, np. w dniu wystawienia faktury. Fakt posiadania zapasów towarów (przeznaczonych do sprzedaży) nie oznacza, że wydatki poniesione na ich zakup w danym okresie sprawozdawczym są kosztem uzyskania przychodów tego okresu. Ww. wydatki poniesione na zakup towarów handlowych stają się bowiem kosztem uzyskania przychodu z chwilą sprzedaży tych towarów, wtedy bowiem mają związek z osiągniętym w tym okresie przychodem. Poniesione przez podatnika wydatki niezwiązane z osiągniętym w danym okresie przychodem z działalności gospodarczej nie mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów tego okresu a więc nie są uwzględniane przy ustalania dochodu do opodatkowania. Wartość niesprzedanego na koniec okresu rozliczeniowego, tj. miesiąca czy roku, towaru handlowego stanowiącego zapas jest elementem remanentu końcowego tego okresu.

Zauważa się zatem, że wartość tego towaru będzie kosztem uzyskania przychodów okresu, w którym ten towar zostanie sprzedany, czyli zostanie uzyskany przychód.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.