ILPB1/415-198/08-2/AMN

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 8 marca 2008 r. (data wpływu do Biura KIP w Lesznie: 20 marca 2008 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zwolnienia z opodatkowania kwoty dofinansowania dla pracowników wycieczki integracyjnej - jest nieprawidłowe.

W dniu 12 marca 2008 r. do Drugiego Wielkopolskiego Urzędu Skarbowego w Kaliszu wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zwolnienia z opodatkowania kwoty dofinansowania dla pracowników wycieczki integracyjnej.

Pismem z dnia 17 marca 2008 r. nr DP/422-084/08 4379/2008 Naczelnik Drugiego Wielkopolskiego Urzędu Skarbowego w Kaliszu - działając na podstawie art. 15 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) - przekazał ww. wniosek do rozpatrzenia Dyrektorowi Izby Skarbowej w Poznaniu. Wniosek wpłynął do tut. organu w dniu 20 marca 2008 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca organizuje dla swoich pracowników wyjazd integracyjny za pośrednictwem biura turystycznego, który zostanie sfinansowany ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Będzie to kilkudniowa wycieczka dla pracownika oraz wskazanej przez niego osoby towarzyszącej. Wycieczka odbędzie się w miesiącu maju 2008 r.. Koszt wyjazdu dla jednej osoby wynosi 600 zł. Kwota, która zostanie sfinansowana ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych to 900 zł (100% kosztów wyjazdu pracownika i 50% kosztów osoby towarzyszącej). Pozostałe 300 zł pokrywa pracownik z własnych środków. Kwota 600 zł obejmuje koszty przejazdu autokarem, noclegu, wyżywienia. Pozostałe koszty, którymi są m.in. bilety wstępu będą indywidualnie nabywane przez pracowników podczas wycieczki.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wycieczka zorganizowana przez Spółkę na rzecz pracowników ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych podlega opodatkowaniu, czy też jest świadczeniem rzeczowym, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, przedmiotowa wycieczka jest świadczeniem, do którego ma zastosowanie art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca twierdzi, że zakup usługi turystycznej jest niewątpliwie świadczeniem rzeczowym, o czym świadczy sformułowanie przepisu, iż " rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towar lub usługi".

Zdaniem Wnioskodawcy wyjazd sfinansowany ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych jest świadczeniem rzeczowym, które korzysta ze zwolnienia od podatku do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 380,00 zł.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z zasadą powszechnego opodatkowania wyrażonej w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52 i 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do treści art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartości otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przy czym art. 11 ust. 2a pkt 2 ww. ustawy stanowi, iż wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się - jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu.

Jak wskazuje art. 11 ust. 2b ww. ustawy, jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.

Natomiast zgodnie z art. 12 ust. 1 cytowanej ustawy, przychodem ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z powyższej definicji przychodów pracownika wynika, iż ustawodawca zaliczył do nich nie tylko otrzymane pieniądze, ale i świadczenia, które przybrały postać rzeczy, wykonywania usługi, bądź udostępnienia rzeczy lub prawa. Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje, iż w każdym przypadku, w którym uzyska on jakąś realną korzyść, będzie to rodzić obowiązek zwiększenia jego przychodu z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień, zawartym w art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń rzeczowych otrzymywanych przez pracownika, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych - do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 380 zł; z zastrzeżeniem, iż rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi.

Z przytoczonego wyżej przepisu wynika więc, że zwolnienie od podatku dochodowego rzeczowych świadczeń otrzymanych przez pracowników, możliwe jest, jeżeli spełnione zostaną łącznie następujące przesłanki:

* świadczenie ma charakter świadczenia rzeczowego,

* jest w całości sfinansowane ze środków ZFŚS lub funduszy związków zawodowych,

* wysokość tych świadczeń nie przekracza w roku podatkowym kwoty 380 zł.

Powyższy przepis wskazuje na zastosowanie zwolnienia w przypadku otrzymywania świadczeń rzeczowych. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia rzeczy, ani też świadczenia rzeczowego, dlatego też należy posłużyć się definicją zawartą w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.).

W myśl art. 45 Kodeksu cywilnego, rzeczami są tylko przedmioty materialne.

Jak wynika z powyższego, ze zwolnienia w limitowanej części korzystają jedynie świadczenia o charakterze rzeczowym, np. paczki świąteczne, wartość biletów do kina, teatru, muzeum czy karnetu na basen.

Nie można uznać, iż wartość wycieczki w postaci kosztów przewozu, noclegu, wyżywienia, zorganizowanej i finansowanej (w całości lub części) przez zakład pracy jest świadczeniem rzeczowym, bowiem uczestnicy wycieczki nie otrzymują świadczenia o charakterze materialnym, tj. rzeczowym. Przedmiotem świadczenia jest usługa turystyczna, a nie rzecz w rozumieniu Kodeksu cywilnego.

Fakt, iż wycieczka nie została wymieniona w art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie czyni z niej bynajmniej świadczenia rzeczowego. Pracownicy mają prawo do skorzystania z usługi turystycznej zakupionej przez pracodawcę, ale wartość takiego świadczenia stanowi przychód pracownika i przychód ten nie podlega zwolnieniu na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle powyższego stanowisko podatnika, iż wartość wycieczki zorganizowanej dla pracowników nieodpłatnie, bądź częściowo odpłatnie jest wolna od podatku dochodowego należy uznać za nieprawidłowe.

Reasumując zakupiona przez płatnika wycieczka, nie podlega zwolnieniu na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i stanowi przychód pracownika podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym z tytułu przychodów ze stosunku pracy na podstawie art. 12 ust. 1 ww. ustawy.

Wartość świadczeń opłaconych za pracownika i wskazaną przez niego osobę towarzyszącą pracodawca ma obowiązek doliczać do wynagrodzenia wypłaconego w danym miesiącu i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z art. 31, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.