ILPB1/415-191/08-4/AMN

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Ośrodka Pomocy Społecznej reprezentowanego przez Pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 17 marca 2008 r. (data wpływu 19 marca 2008 r.), uzupełnionym w dniu 16 kwietnia 2008 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie określenia świadczeń rzeczowych - jest prawidłowe.

W dniu 19 marca 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie określenia świadczeń rzeczowych.

W związku ze stwierdzeniem braków formalnych, pismem z dnia 8 kwietnia 2008 r. nr ILPB1/415-191/08-2/AMN, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku.

Wezwanie prawidłowo doręczono w dniu 10 kwietnia 2008 r., wniosek uzupełniono w dniu 16 kwietnia 2008 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Ośrodek Pomocy Społecznej ma wątpliwości związane z interpretacją art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Trudności sprawia określenie i sposób udokumentowania otrzymywanych przez pracowników świadczeń rzeczowych, sfinansowanych w całości z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Zdaniem Wnioskodawcy, pod pojęciem świadczeń rzeczowych należy rozumieć odzież, żywność, artykuły gospodarstwa domowego, artykuły chemiczne, galanterię, obuwie oraz inne (katalog otwarty).

Wnioskodawca uważa, że nie ma definicji, z której wynika, co nie zalicza się do świadczeń rzeczowych.

Zdaniem Wnioskodawcy, zakup świadczeń rzeczowych może zostać udokumentowany rachunkiem, fakturą lub notą księgową wystawioną na Ośrodek Pomocy Społecznej. Wnioskodawca podał, że do rachunków należy dołączyć listę pracowników, którzy otrzymali świadczenie rzeczowe wraz z określeniem kwoty otrzymanego świadczenia, przypadającej na poszczególnych pracowników. Wnioskodawca jest zdania, iż rachunki wystawione na zakup świadczeń rzeczowych dla pracowników mogą zawierać zapis ogólny określający zakupione świadczenia, np. artykuły żywnościowe. Wnioskodawca uważa, że w dokumentacji dotyczącej zakupu świadczeń rzeczowych dla pracowników, nie musi znajdować się dokument poświadczający rodzaj zakupionych "świadczeń rzeczowych" dla danego pracownika.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W art. 10 ww. ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie między innymi wymienia się: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkowstwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 67 ww. ustawy wolna od podatku dochodowego jest wartość rzeczowych świadczeń otrzymywanych przez pracownika, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych - do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 380 zł; rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi.

W związku z tym, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje rzeczy ani świadczenia rzeczowego, należy odwołać się do znaczenia tych pojęć w języku potocznym lub definicji stosowanych w innych dziedzinach prawa.

Definicję rzeczy wprowadza ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.).

Z definicji zawartej w przepisie art. 45 ustawy - Kodeks cywilny wynika, iż rzeczami są tylko przedmioty materialne.

Świadczenie według znaczenia ze słownika języka polskiego to przedmiot zobowiązania lub uprawnienia. Świadczenie rzeczowe można więc otrzymać lub ponosić.

Zatem, świadczeniem rzeczowym jest świadczenie o charakterze materialnym - nieodpłatnym, odpłatnym, bądź częściowo odpłatnym.

Uwzględniając powyższe definicje, materialny charakter, dający podstawę do zakwalifikowania jako świadczenia rzeczowe mają, np. odzież, żywność, obuwie, galanteria, artykuły gospodarstwa domowego, artykuły chemiczne.

Należy zauważyć, iż ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje świadczeń rzeczowych, jak i nierzeczowych, to jednak w treści art. 21 ust. 1 pkt 67 ww. ustawy, wymienia co świadczeniem rzeczowym nie jest. Z przepisu tego wynika, że do świadczeń rzeczowych nie zaliczają się bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi.

Reasumując, ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji świadczeń rzeczowych, a także definicji świadczeń nie będących świadczeniami rzeczowymi. Odnosząc się do definicji zawartych w innych dziedzinach prawa i znaczenia słownikowego tych pojęć należy uznać, że przykładowo wymienione: odzież, żywność, obuwie, galanteria, artykuły gospodarstwa domowego, artykuły chemiczne są przedmiotami materialnymi, zatem zaliczają się do świadczeń rzeczowych.

Jednocześnie zaznaczyć należy, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wskazują w jaki sposób winny być udokumentowane wydatki, poniesione ze środków pochodzących z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Cytowany wyżej art. 21 ust. 1 pkt 67 tejże ustawy nie wymaga szczególnego rodzaju udokumentowania poniesionych wydatków, ich rejestrowania bądź opisywania, by stanowiły podstawę do uznania ich za wolne od podatku.

Tut. Organ wskazuje jednak, iż obowiązki takie mogą zawierać przepisy zawarte w ustawie z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (tekst jedn. Dz. U. z 1996 r. Nr 70, poz. 335 z późn. zm.) oraz wydanych na jej podstawie przepisów wykonawczych.

Jeśli zatem z przepisów ww. ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych oraz wydanych na jej podstawie przepisów wykonawczych nie wynika szczególny sposób dokumentowania wydatków, to faktury, rachunki bądź noty księgowe, których adresatem jest Wnioskodawca, dokumentujące poniesione przez Ośrodek wydatki z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, oraz imienne listy, z których wynikało będzie kto i jakie świadczenia rzeczowe otrzymał, będą stanowiły podstawę do ich uznania za będące wydatkami, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 67 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.