ILPB1/415-187/11-4/AA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2, § 6 i § 10 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 30 stycznia 2011 r. (data wpływu 16 lutego 2011 r.), uzupełnionym w dniu 29 kwietnia 2011 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych - jest prawidłowe.

W dniu 16 lutego 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 4 i art. 14f § 1ustawy - Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 14 kwietnia 2011 r., znak ILPB1/415-187/11-2/AA na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków, w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 19 kwietnia 2011 r., w dniu 29 kwietnia 2011 r. wniosek uzupełniono (nadano na polskiej placówce pocztowej w dniu 26 kwietnia 2011 r.).

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Na podstawie umowy z dnia 30 września 2010 r. A. (dalej Wnioskodawca) sprzedał B. (dalej finansujący) całoroczny jacht pełnomorski. W związku z tą umową strony podpisały jednocześnie w tym samym dniu umowę leasingu finansowego. Wartość przedmiotu leasingu finansowego została określona na taką samą kwotę jak w poprzedzającej ją umowie sprzedaży. W związku z zawarciem ww. umów protokołem odbioru z dnia 13 października 2010 r. jacht został odebrany przez finansującego od Wnioskodawcy, a następnie przekazany przez finansującego Wnioskodawcy. Zainteresowany tym samym objął jacht w posiadanie zależne w oparciu o umowę leasingu finansowego. Jednocześnie zgodnie z art. 17f ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i odpowiednio art. 23f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych finansujący wystawił na rzecz Wnioskodawcy fakturę VAT z dnia 13 października 2010 r. dokumentującą dostawę przedmiotowego jachtu i opiewającą na całą wartość świadczenia wynikającego z umowy leasingu finansowego, tj. obejmującą spłatę wartości początkowej środka trwałego będącego przedmiotem leasingu oraz wynagrodzenie finansującego w postaci odsetek. W efekcie na fakturze wyodrębniono wstępną opłatę leasingową stanowiącą w całości ratę kapitałową oraz wszystkie okresowe opłaty leasingowe za cały okres leasingu z podziałem na część kapitałową i na część odsetkową.

Liczba okresowych opłat leasingowych została określona na 69. Na podstawie § 3 umowy sprzedaży z dnia 30 września 2010 r. Wnioskodawca wyraził zgodę na potrącenie przez finansującego z ceny sprzedaży jachtu opłaty administracyjnej, wstępnej opłaty leasingowej oraz kwoty podatku VAT od sumy wszystkich opłat leasingowych opisanych w umowie leasingu.

Po objęciu jachtu w posiadanie zależne Wnioskodawca wpisał jacht do ewidencji środków trwałych spółki. W trakcie trwania umowy leasingu finansowego Wnioskodawca dokonywał odpisów amortyzacyjnych według stawek podatkowych przewidzianych dla jachtu będącego w leasingu. Odpisy amortyzacyjne i odsetki z rat leasingowych stanowiły dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu. Wnioskodawca na podstawie umowy leasingu finansowego zobowiązany został również do ubezpieczenia przedmiotu leasingu we własnym imieniu i na swój koszt, lecz na rzecz finansującego.

Zgodnie z umową spółki i wpisem do KRS przedmiotem działalności gospodarczej Wnioskodawcy jest transport morski i przybrzeżny pasażerski oraz transport wodny śródlądowy pasażerski oraz wypożyczanie i dzierżawa sprzętu rekreacyjnego i sportowego. Powyższe klasyfikacje obejmują swoim zakresem wypożyczenie i dzierżawę sprzętu łodzi wycieczkowych i jachtów zarówno bez załogi, jak i z załogą. Przedmiotowy jacht został przez Wnioskodawcę wzięty w leasing w celu jego gospodarczego wykorzystania polegającego na jego wynajmie. Oferta i faktyczna możliwość jego wynajęcia jest aktualna przez cały rok kalendarzowy jednak z uwagi na znikome zainteresowanie powyższą usługą w miesiącach zimowych, w praktyce klienci będą korzystać z powyższej oferty w okresie wiosenno-letnim. Wnioskodawca bez względu na to czy jacht jest wynajmowany, czy też stoi nieużywany obowiązany jest na podstawie umowy najmu z dnia 24 czerwca 2010 r. podpisanej z A., płacić comiesięczny czynsz z tytułu najmu powierzchni na nadbrzeżu oraz miejsca przy kei gdzie jest cumowany. W przypadku zgłoszenia się klienta przez cały rok kalendarzowy istnieje możliwość wynajęcia przedmiotowego jachtu. Od dnia rozpoczęcia korzystania z przedmiotowego jachtu na podstawie umowy leasingu do dnia wystąpienia z niniejszym wnioskiem jacht nie został jeszcze nikomu wynajęty z uwagi na brak klientów spowodowany najprawdopodobniej pogodą.

Wnioskodawca podaje, iż przedmiotowy jacht będzie wykorzystywany wyłącznie na cele związane z prowadzeniem działalności.

W związku z powyższym zadano następujące pytania dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z zasadą określoną w art. 23f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych cechą charakterystyczną leasingu finansowego jest dokonywane odpisów amortyzacyjnych z tytułu nabycia środka trwałego przez korzystającego (leasingobiorcę). Podkreślić jednak należy, że amortyzacji podlega wyłącznie równowartość wartości początkowej środka trwałego. Z kolei wartością początkową środka trwałego jest cena jego nabycia, tj. zgodnie z art. 22h ust. 3 u.p.d.o.f. kwota należna zbywcy powiększona o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego. Na gruncie przedmiotowego stanu faktycznego będzie to zatem cała rata kapitałowa (łącznie z opłatą wstępną), które będą amortyzowane przez Wnioskodawcę na zasadach określonych w art. 22h-22k u.p.d.o.f., a comiesięczne odpisy amortyzacyjne będą zaliczane w poczet kosztów uzyskania przychodów, zgodnie z art. 22 ust. 8 u.p.d.o.f. Pozostała kwota stanowiąca część odsetkową zgodne z art. 22 ust. 5c u.p.d.o.f. podlegać będzie zaliczeniu w poczet kosztów uzyskania przychodów na zasadach ogólnych, jako koszt pośredni prowadzenia działalności gospodarczej, tj. w dacie jego poniesienia.

Do przedmiotowego stanu taktycznego nie będą miały zastosowania postanowienia art. 22h ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym od używanych sezonowo środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych wyłącznie w okresie ich wykorzystywania, a wysokość odpisu miesięcznego ustali się według wyboru podatnika poprzez podzielenie rocznej kwoty odpisów amortyzacyjnych przez liczbę miesięcy w sezonie albo przez 12 miesięcy w roku. Podkreślić bowiem należy, że powyższa regulacja ma zastosowanie wyłącznie wówczas, gdy dany środek trwały ze swej istoty przeznaczony jest wyłącznie do wykorzystywania w pewnych tylko okresach w ciągu roku. Zainteresowany podaje, że z taką sytuacją będziemy mieli do czynienia np. w przypadku, gdy pensjonat nadmorski będzie świadczyć usługi wyłącznie przez sezon wiosenno-letni, zaś w pozostałej części roku będzie zamknięty i klienci, nawet gdyby byli zainteresowani jego ofertą, nie mogliby korzystać z jego usług. Przepisów powyższych nie stosuje się jednak w sytuacji, gdy ten sam pensjonat funkcjonuje przez cały rok, lecz w określonych jego miesiącach nie ma żadnych klientów z uwagi np. na złe warunki pogodowe.

Sezonowość świadczenia usług nie jest bowiem oceniana pod kątem popytu na nie w danych okresach lecz uzależniona jest od faktycznej gotowości przedsiębiorcy do ich świadczenia. Przenosząc powyższe uwagi na grunt przedmiotowej sprawy podkreślić należy, że przeznaczony pod wynajem przez Wnioskodawcę jacht ma zastosowanie całoroczne. Wynika to zarówno z jego konstrukcji jak i wyposażenia. Posiada m.in. zaawansowane systemy grzewcze, które zapewniają komfortowe warunki żeglugi nawet w miesiącach zimowych. Jednocześnie przez cały rok jest on cumowany w tym samym miejscu i w ten sam sposób, tj. w ośrodku D. W przypadku gdyby jakikolwiek klient chciał skorzystać z oferty Wnioskodawcy w każdym czasie może on zatem przedmiotowy jacht wynająć. Sam fakt, że jak dotąd, żaden klient w okresie jesienno-zimowym nie korzystał z oferty Wnioskodawcy jest wynikiem wyłącznie niszowego charakteru świadczonej przez niego usługi a nie wynika z faktu, iż jest ona świadczona wyłącznie sezonowo. Z tą drugą sytuacją mielibyśmy do czynienia w sytuacji, gdyby potencjalny klient Wnioskodawcy miał możliwość skorzystania z jego oferty wyłącznie w określonych przez niego miesiącach. Powyższa okoliczność na gruncie przedmiotowej sprawy z całą pewnością nie zachodzi, a zatem w przedstawionym stanie faktycznym nie znajdzie zastosowania art. 22h ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zaś Wnioskodawca będzie mógł dokonywać comiesięcznych odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej jachtu wynikającej z faktury z dnia 13 października 2010 r. wystawionej przez leasingodawcę.

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje swoje odzwierciedlenie w aktualnym orzecznictwie. W powyższym zakresie warto przytoczyć chociażby wyrok WSA w Łodzi z dnia 9 grudnia 2010 r. (sygn. I SA/Łd 1269/10) w którym stwierdzono, że "nie sposób jednak podzielić poglądu organu zawartego w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji co do sezonowości prowadzonej działalności gospodarczej przez stronę a tym samym konieczność stosowania rozwiązań zawartych w art. 22h ust. 1 pkt 3 pdf, zgodnie z którym odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od używanych sezonowo środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w okresach ich wykorzystywania. W warunkach geograficznych i klimatycznych naszego kraju nie sposób uznać, że roboty drogowe należy w sposób kategoryczny zaliczyć do prac sezonowych przyjmując, że z całą pewnością można założyć występowanie okresu czasu uniemożliwiającego ich prowadzenie." Powyższy pogląd oznacza, że nie można stosować art. 22h ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f. w sytuacji, gdy sezonowość nie wynika z istoty danej działalności, lecz z wypadków w pewnym sensie losowym takie jak określone niekorzystne warunki pogodowe, czy też brak zleceń, zaś przedsiębiorca jest organizacyjne technicznie przygotowany do świadczenia danej usługi przez cały rok.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie tut. Organ wskazuje, że przedstawiając własne stanowisko, Wnioskodawca wskazał art. 22h ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jako przepis, zgodnie z którym odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od używanych sezonowo środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w okresie ich wykorzystywania; w tym przypadku wysokość odpisu miesięcznego ustala się przez podzielenie rocznej kwoty odpisów amortyzacyjnych przez liczbę miesięcy w sezonie albo przez 12 miesięcy w roku. Mając jednak na uwadze merytoryczną treść przedmiotowego wniosku, tut. Organ zrozumiał, iż Wnioskodawca miał na uwadze treść art. 22h ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), na który powołuje się przedstawiając własne stanowisko w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do art. 22 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych koszty uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 5 i 6, są potrącane tylko w roku podatkowym, w którym zostały poniesione.

Zgodnie z art. 22 ust. 5 powołanej ustawy u podatników prowadzących księgi rachunkowe, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 5a i 5b.

W myśl natomiast art. 22 ust. 5c ww. ustawy koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów stosownie do art. 22 ust. 5d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Natomiast zgodnie z art. 22 ust. 6 powołanej ustawy zasady określone w ust. 5-5c, z zastrzeżeniem ust. 6b, mają zastosowanie również do podatników prowadzących podatkowe księgi przychodów i rozchodów, pod warunkiem że stale w każdym roku podatkowym księgi te będą prowadzone w sposób umożliwiający wyodrębnienie kosztów uzyskania przychodów odnoszących się tylko do tego roku podatkowego.

W myśl art. 22 ust. 6b ww. ustawy za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów w przypadku podatników, o których mowa w ust. 6, z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ww. ustawy kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 23a pkt 1 ww. ustawy, ilekroć w rozdziale jest mowa o umowie leasingu rozumie się przez to umowę nazwaną w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks Cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana "finansującym", oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej "korzystającym" podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty.

W myśl art. 23f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do przychodów finansującego i odpowiednio do kosztów uzyskania przychodów korzystającego nie zalicza się opłat, o których mowa w art. 23b ust. 1, w części stanowiącej spłatę wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, jeżeli są spełnione łącznie następujące warunki:

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, iż zawarta przez Wnioskodawcę umowa leasingu jest umową leasingu finansowego.

Umowa leasingu finansowego, której dotyczy art. 23f ust. 1 ustawy, charakteryzuje się tym, że z jej zapisów wynika, że odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych będących jej przedmiotem, w czasie trwania tej umowy, dokonuje korzystający. W konsekwencji, korzystający musi dla każdego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej będącej przedmiotem podatkowej umowy leasingu przypisać wartość początkową i wykazać ją w swojej ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonej dla potrzeb podatku dochodowego.

Zgodnie bowiem z art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W myśl art. 22a ust. 2 ww. ustawy amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania:

Wskazać przy tym należy, iż przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie określają dla korzystającego szczególnych zasad ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, będących przedmiotem umowy leasingu finansowego.

Regulacje w tym zakresie - art. 23a pkt 7 ww. ustawy - odsyłają do zasad ogólnych wyrażonych w art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który określa sposób ustalania przez podatników wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych - w zależności od sposobu ich nabycia, rodzaju składnika majątkowego oraz okoliczności modyfikujących wielkość wartości początkowej.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 powołanej ustawy za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia.

Stosownie do treści art. 22g ust. 3 ww. ustawy za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Należy zwrócić uwagę, iż w przypadku zawarcia umowy leasingu finansowego korzystający uiszcza ratę leasingową składającą się z części kapitałowej (stanowiącej spłatę wartości przedmiotu leasingu) oraz części odsetkowej (stanowiącej wynagrodzenie laesingodawcy). Przy ustaleniu wartości początkowej przedmiotu leasingu finansowego dla celów naliczania odpisów amortyzacyjnych należy wziąć pod uwagę, wyłącznie sumę kapitałowych części rat leasingowych, oraz ewentualne inne koszty związane z zawarciem umowy leasingu poniesione do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Treść art. 22h ust. 1 pkt 3 ww. ustawy stanowi, że odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od używanych sezonowo środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w okresie ich wykorzystywania; w tym przypadku wysokość odpisu miesięcznego ustala się przez podzielenie rocznej kwoty odpisów amortyzacyjnych przez liczbę miesięcy w sezonie albo przez 12 miesięcy w roku.

Wysokość odpisu miesięcznego może zostać zatem ustalona na dwa sposoby:

* przez podzielenie rocznej kwoty odpisów amortyzacyjnych przez liczbę miesięcy w sezonie (w miesiącach używania składniki majątku ulegają przyspieszonej amortyzacji, a suma odpisów w tych miesiącach jest w tym przypadku równa odpisowi rocznemu) lub

* przez podzielenie rocznej kwoty odpisów amortyzacyjnych przez 12 miesięcy w roku (następuje wówczas wydłużenie okresu amortyzowania).

W obu przypadkach odpisy amortyzacyjne ujmowane są w kosztach uzyskania przychodów tylko w miesiącach wykorzystywania środków trwałych.

Ze złożonego wniosku wynika, że po objęciu jachtu w posiadanie zależne Wnioskodawca wpisał jacht do ewidencji środków trwałych spółki. W trakcie trwania umowy leasingu finansowego Wnioskodawca dokonywał odpisów amortyzacyjnych według stawek podatkowych przewidzianych dla jachtu będącego w leasingu. Ponadto przeznaczony pod wynajem przez Wnioskodawcę jacht ma zastosowanie całoroczne i nie będzie wykorzystywany sezonowo.

Mając na uwadze przedstawione we wniosku informacje oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, iż w sytuacji gdy zainteresowanie wynajmem jachtu wśród klientów będzie przypadać na okres wakacyjny, natomiast Wnioskodawca jest przygotowany do świadczenia usługi przez cały rok, wówczas Zainteresowany powinien dokonywać odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środka trwałego, zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy.

Wnioskodawca winien ustalić wartość początkową przedmiotu leasingu w wysokości wartości netto rozumianej jako sumę kapitałowych rat leasingowych, która będzie zaliczana do kosztów jako odpisy amortyzacyjne, natomiast pozostała kwota stanowiąca część odsetkową podlega zaliczeniu w koszty w momencie poniesienia.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. organ informuje, że wniosek w części dotyczącej:

* podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów zostanie rozstrzygnięty odrębną interpretacją indywidualną z dnia 19 maja 2011 r., nr ILPB1/415-187/11-5/AA,

* podatku od towarów i usług w zakresie prawa, terminu i sposobu odliczenia podatku VAT w związku z zawartą umową leasingu finansowego jachtu pełnomorskiego zostanie rozstrzygnięty odrębną interpretacją indywidualną z dnia 19 maja 2011 r., nr ILPP1/443-279/11-4/MK.

Odnosząc się do powołanego przez Wnioskodawcę wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego tut. Organ informuje, że w myśl zasady wyrażonej w art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.) został on wydany w indywidualnej sprawie i dotyczy wyłącznie tej sprawy, w której zapadł.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.