ILPB1/415-172/09-2/AK - Czy przychody z tytułu świadczonych przez menedżera usług wynikających z zawartego kontraktu menedżerskiego można zaliczyć do przychodów z tytułu działalności wykonywanej osobiście?

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z dnia 21 stycznia 2009 r. (data wpływu 5 lutego 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 5 lutego 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka w dniu 30 kwietnia 2008 r. rozwiązała umowę o pracę z prezesem Spółki aby w dniu 1 maja 2008 r. zawrzeć z nim kontrakt menadżerski. Przedmiotem umowy było stworzenie podstawy prawnej do świadczenia przez menadżera usług menadżerskich i konsultingowych w charakterze menadżera (dyrektora naczelnego) Spółki. Menadżer nie prowadzi działalności gospodarczej. Menadżer zobowiązał się do świadczenia usług polegających m.in. na codziennym zarządzaniu bieżącą działalnością Spółki, w tym zapewnienie realizacji przez Spółkę zobowiązań wynikających z prowadzonej działalności.

Do obowiązków Spółki należy m.in. wypłata menadżerowi wynagrodzenia ustalonego w kontrakcie. Od należnego menadżerowi wynagrodzenia Spółka zobowiązała się pobierać składki na ubezpieczenie społeczne oraz inne obowiązkowe składki zgodnie z prawem polskim, a także zaliczki na poczet podatku dochodowego od osób fizycznych.

Spółka zobowiązała się do pokrywania kosztów wyjazdów służbowych (krajowych i zagranicznych) w wysokości nie wyższej niż dla pracowników Spółki.

Menadżerowi przysługuje prawo do 26 dni roboczych płatnego wypoczynku za każdy rok kalendarzowy trwania umowy, za które otrzyma wynagrodzenie w takiej samej wysokości, jak gdyby w tym czasie wykonywał swoje obowiązki. Termin i czas trwania wypoczynku będzie za każdym razem uzgadniany przez strony umowy.

W przypadku nieobecności menadżera spowodowanej chorobą poświadczoną na druku ZUS ZLA trwającej nie dłużej niż 30 dni kalendarzowych w każdym roku trwania umowy, która uniemożliwia wykonywanie w tym czasie obowiązków wynikających z umowy, menadżer zachowuje prawo do wynagrodzenia określonego w umowie.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy przychody z tytułu świadczonych przez menadżera usług wynikających z zawartego kontraktu menadżerskiego można zaliczyć do przychodów z tytułu działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), w związku z czym podlegają opodatkowaniu zgodnie z art. 41 ust. 1 ww. ustawy, czy też powinny być zaliczone do przychodów z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, w związku z czym podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym zgodnie z art. 27 wspomnianej ustawy.

Zdaniem Wnioskodawcy, przychody menadżera powinny zostać potraktowane jako przychody z działalności wykonywanej osobiście, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowane zgodnie z art. 41 ust. 1 ww. ustawy.

Zgodnie z art. 13 ww. ustawy za przychody z działalności wykonywanej osobiście uważa się m.in. przychody uzyskane na podstawie umów o zarządzanie przedsiębiorstwem, kontraktów menadżerskich lub umów o podobnym charakterze.

Spółka uważa, że kontrakt zawarty z menadżerem nie ma charakteru umowy o pracę, a menadżera nie można uznać za pracownika Spółki. Zgodnie z art. 12 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za pracownika uważa się osobę pozostającą m.in. w stosunku służbowym lub stosunku pracy. Porównując definicję stosunku pracy zawartą w art. 22 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141 z późn. zm.) z treścią kontraktu menadżerskiego widać, że kontrakt ten nie spełnia warunków, iż pracownik zobowiązany jest do wykonywania pracy w miejscu i czasie wskazanym przez pracodawcę. Kontrakt menadżerski daje też menadżerowi swobodę w wyborze sposobu zarządzania przedsiębiorstwem, samodzielność w zakresie kierowania nim, możliwość wykorzystania dotychczasowych kontaktów handlowych, doświadczenia zawodowego, umiejętności organizacyjnych, reputacji, własnego wizerunku. Wszystkich tych cech nie wskazuje stosunek pracy. Nie można więc powiedzieć, że menadżera łączy ze Spółką stosunek pracy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) wyróżnia się wśród źródeł przychodów działalność wykonywaną osobiście.

W myśl art. 13 pkt 9 ww. ustawy, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody uzyskane na podstawie umów o zarządzanie przedsiębiorstwem, kontraktów menedżerskich lub umów o podobnym charakterze, w tym przychody z tego rodzaju umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej - z wyjątkiem przychodów o których mowa w pkt 7.

Ustawodawca, w treści przepisu art. 13 pkt 9 ww. ustawy wprost wyraził pogląd, iż przychody z tytułu umów o charakterze opisanym w tym przepisie, bez względu na formę organizacyjną, w jakiej są wykonywane, stanowią przychód z działalności wykonywanej osobiście. Taka kwalifikacja przychodów z tytułu umów, o których mowa w art. 13 pkt 9 tej ustawy wynika przede wszystkim z osobistego charakteru usług zarządzania przedsiębiorstwem.

Jednocześnie, z uwagi na fakt, iż w przypadku zawarcia umowy powierzającej zarząd przedsiębiorstwem występuje duża dowolność nazewnictwa, przepis art. 13 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dotyczy nie tylko przychodów uzyskanych na podstawie kontraktu menedżerskiego lecz wszelkich umów o podobnym charakterze, z których wynika, że podatnikowi w drodze umowy cywilnoprawnej zostało zlecone sprawowanie zarządu przedsiębiorstwem, spółką czy instytucją.

Wykładnia art. 13 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje, że dla zakwalifikowania przychodu do tego źródła niezbędnym jest, by przychód osiągany był na podstawie umów o zarządzanie przedsiębiorstwem, kontraktów menedżerskich lub umów o podobnym charakterze. w umowie o zarząd, zarządzający zobowiązuje się do prowadzenia przedsiębiorstwa za wynagrodzeniem, w imieniu oraz na rachunek i ryzyko oddającego przedsiębiorstwo w zarząd. Kontrakt menedżerski natomiast może dotyczyć zarządzania całym przedsiębiorstwem, jego częścią lub rodzajem działalności. Istotą zatem kontraktu menedżerskiego, czy umów o zarządzanie przedsiębiorstwem lub umów o podobnym charakterze, zawieranych pomiędzy przedsiębiorcą zlecającym zarząd a samodzielnym podmiotem - zarządcą jest zarządzanie przez ten ostatni podmiot tymże (cudzym) przedsiębiorstwem, na rzecz i w interesie przedsiębiorcy, na jego rachunek i ryzyko.

Ponadto należy podkreślić, że kontrakty menedżerskie w polskim prawodawstwie co do zasady stanowią umowę nienazwaną do których stosuje się wprost albo odpowiednio, na mocy art. 750 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), przepisy regulujące umowy zlecenia. Istotną cechą tego rodzaju kontraktów zawieranych między odpowiednimi organami przedsiębiorstwa a osobą fizyczną jest zarządzanie przez tę ostatnią tymże przedsiębiorstwem, bez podległości służbowej zarządcy i bez kierownictwa dającego zlecenie, za określonym wynagrodzeniem.

W piśmiennictwie dotyczącym kontraktów menedżerskich i umów o podobnym charakterze podkreśla się samodzielność menedżera oraz cel umowy, którym jest przeniesienie prowadzenia przedsiębiorstwa na menedżera z przyznaniem mu samodzielności w zakresie zarządzania przedsiębiorstwem.

Dochody podatnika osiągającego przychody z osobiście wykonywanej działalności, o której mowa w art. 13 pkt 9 ustawy, podlegają opodatkowaniu na zasadach ogólnych przy zastosowaniu skali podatkowej określonej w art. 27 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wyodrębnienie dla celów podatku dochodowego działalności wykonywanej osobiście, jako odrębnego od pozarolniczej działalności gospodarczej źródła przychodów, znajduje uzasadnienie również w postanowieniach art. 41 ust. 1 ustawy, zgodnie z którymi podmioty dokonujące wypłaty należności z tytułów określonych w art. 13 pkt 9 ustawy są obowiązane jako płatnicy pobierać zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Reasumując, z uwagi na bezspornie osobisty charakter kontraktu menedżerskiego lub umów o podobnym charakterze, ustawodawca zawarł w treści art. 13 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych regulację szczególną, stanowiącą, iż przychody z tego tytułu są przychodami z działalności wykonywanej osobiście oraz podlegają opodatkowaniu wg skali podatkowej, określonej w art. 27 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od których płatnik na mocy art. 41 ust. 1 tej ustawy zobowiązany jest pobrać w trakcie roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Do wniosku dołączono plik dokumentów. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.