ILPB1/415-168/11-2/TW

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 13 maja 2011 r. Izba Skarbowa w Poznaniu ILPB1/415-168/11-2/TW

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej, przedstawione we wniosku z dnia 8 lutego 2011 r. (data wpływu 14 lutego 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 lutego 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (dalej Wnioskodawca, Oddział) jest jednym z Oddziałów Spółki. Jest pracodawcą w rozumieniu przepisu art. 3 Kodeksu Pracy oraz płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych w rozumieniu przepisu art. 8 Ordynacji podatkowej.

W ramach prowadzonej działalności, Wnioskodawca użytkuje samochody osobowe. Część z nich może zostać przydzielona pracownikom kadry zarządzającej zakładem pracy w rozumieniu przepisu art. 128 § 2 Kodeksu pracy.

W umowach o pracę zawartych z ww. pracownikami ich wymiar czasu pracy został określony jako "pełny". Niemniej jednak pracownicy ci należą do kadry zarządzającej Wnioskodawcy, w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy, których nie obowiązują ograniczenia czasowe dotyczące wymiaru tygodniowego czasu pracy łącznie z godzinami nadliczbowymi i okresu nieprzerwanego odpoczynku. o których mowa w art. 131 oraz art. 132 Kodeksu pracy.

Wnioskodawca jest jednym z Oddziałów Spółki, rozproszonych na terytorium kilku gmin województwa dolnośląskiego. Ponadto Spółka posiada Biuro Zarządu. w którym siedzibę ma Zarząd Spółki. W związku z tym spotkania z Zarządem Spółki oraz z kadrą zarządzającą innych Oddziałów, udział w negocjacjach z przedstawicielami innych podmiotów gospodarczych, wymagają od kadry zarządzającej dojazdu do różnych miejscowości, czasami oddalonych o kilkadziesiąt kilometrów od miejsca świadczenia pracy wskazanego w umowie o pracę. Zatem wykonywanie obowiązków służbowych przez kadrę zarządzającą Oddziału wiąże się z koniecznością zachowania wysokiej dyspozycyjności oraz mobilności.

W Spółce obowiązuje Regulamin używania samochodów służbowych, którego postanowienia mają zastosowanie również do Wnioskodawcy. Zgodnie z regulaminem Wnioskodawca może przekazać samochód służbowy do wyłącznego korzystania przez pracownika, po zawarciu umowy o używanie samochodu służbowego. Umowa szczegółowo określać będzie zasady eksploatacji samochodu oraz rozliczania kosztów eksploatacji i jego utrzymania. Pracownik, któremu Wnioskodawca przekazałby w przyszłości samochód. zobowiązany będzie w szczególności do:

* używania samochodu w sposób odpowiadający jego przeznaczeniu i właściwościom,

* należytego zabezpieczenie samochodu przed kradzieżą, zniszczeniem lub uszkodzeniem,

* wydania pojazdu Spółce w stanie nie pogorszonym po rozwiązaniu umowy,

* przestrzegania terminów przeglądów i badań technicznych.

Ponadto pracownik, w okresie pozostawania samochodu w jego dyspozycji, ponosić będzie pełną odpowiedzialność materialną za ten samochód na warunkach określonych w art. 124 Kodeksu pracy.

Miejsce świadczenia pracy kadry zarządzającej często znajduje się w znacznym oddaleniu od ich miejsca zamieszkania, a dotarcie transportem publicznym jest niemożliwe bądź znacznie utrudnione. Dlatego też Wnioskodawca może w umowie zezwolić na garażowanie samochodu służbowego w miejscu zamieszkania pracownika.

Na podstawie umowy pracownik będzie mógł korzystać z samochodu nie tylko do celów służbowych, ale również do celów prywatnych. Za cele prywatne, zgodnie z Regulaminem używania samochodów służbowych, Wnioskodawca uznaje przejazdy samochodem służbowym (parkowanym w miejscu zamieszkania) z miejsca zamieszkania do miejsca pracy i z powrotem. Zasady rozliczeń z tytułu korzystania z samochodu służbowego do celów prywatnych, w przypadku zawarcia umowy, określone zostaną w niej następująco. Wszelkie koszty związane z bieżącą eksploatacją i utrzymaniem samochodu pokrywać będzie Wnioskodawca. Wnioskodawca ustali dla pracownika miesięczny ryczałt ilości kilometrów, które pracownik będzie mógł przejechać samochodem służbowym w celach prywatnych tj. z miejsca zamieszkania do pracy i z powrotem. Ryczałt ten ustalony zostanie na podstawie faktycznej odległości pomiędzy miejscem zamieszkania lub pobytu pracownika, a miejscem zatrudnienia. Ponadto Wnioskodawca może zezwolić pracownikowi na korzystanie z samochodu w celach prywatnych ponad miesięczny ryczałt kilometrów, o którym mowa wyżej. Umowa będzie zobowiązywać pracownika do składania Wnioskodawcy, po upływie każdego miesiąca, oświadczenia o rzeczywistej ilości przejechanych w miesiącu kilometrów w celach prywatnych. Koszty związane z dojazdami samochodem służbowym z miejsca zamieszkania (pobytu) do miejsca świadczenia pracy i z powrotem pokrywać będzie w ramach przyznanego ryczałtu kilometrów w całości Wnioskodawca. Dodatkowy przychód pracownika z tego tytułu, doliczany będzie do pozostałych przychodów ze stosunku pracy, podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a jego wyceny Wnioskodawca dokona zgodnie z przepisem art. 11 ust. 2a ustawy o p.d.o.f. Natomiast w przypadku, gdy pracownik korzystać będzie z samochodu w celach prywatnych innych niż dojazdy do pracy i z powrotem lub przekroczy określony w umowie limit kilometrów, koszty z tym związane (wyceniane zgodnie z art. 11 ust. 2a ustawy o p.d.o.f.) pokrywane będą w całości przez pracownika, poprzez ich potrącenie z wynagrodzenia pracownika.

Regulamin używania samochodów służbowych nie nakłada na pracownika obowiązku przekazania Wnioskodawcy samochodu na czas jego nieobecności w pracy, w związku z urlopem, absencją chorobową, bądź inną planowaną, bądź nieplanowaną nieobecnością, ani umowa. Również w umowie, w przypadku jej zawarcia, takiego zapisu nie będzie. Jeśli pracownik np. w trakcie urlopu korzystać będzie z samochodu służbowego w celach prywatnych, to sfinansuje z własnych środków koszty z tym związane. Wysokość tych kosztów ustali Wnioskodawca zgodnie z art. 11 ust. 2a ustawy o p.d.o.f.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionym opisie zdarzenia przyszłego, pracownik kadry zarządzającej, który korzystać będzie z samochodu służbowego w celu dojazdu z miejsca zamieszkania do miejsca pracy i z powrotem, uzyskiwać będzie z tego tytułu przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, pracownik kadry zarządzającej, korzystając w przyszłości z powierzonego mu samochodu służbowego w celu dojazdu z miejsca zamieszkania do miejsca pracy i z powrotem, realizować będzie cel prywatny i uzyska z tego tytułu przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W doktrynie i interpretacjach organów skarbowych ugruntował się pogląd, iż wartość otrzymanego od pracodawcy świadczenia w zakresie przewozu pracownika do pracy jak i z pracy stanowi przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przykładowo w Interpretacji indywidualnej z dnia 20 listopada 2009 r. (znak: ILPB2/415-832/09-4/ES) oraz z dnia 24 listopada 2008 r. (znak: ILPB1/415-696/08-2/AA), Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu wskazał, iż "Wartość otrzymanego od pracodawcy świadczenia w zakresie przewozu pracownika do pracy jak i z pracy - co do zasady - stanowi przychód pracownika ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych".

Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w Interpretacji indywidualnej z dnia 8 listopada 2010 r. (znak: ITPB2/415-750/10/IL) stwierdził "A zatem, wszystko co pracownik otrzymuje od swojego pracodawcy - o ile nie stanowi dochodu zwolnionego od podatku lub dochodu, od którego został zaniechany pobór podatku w drodze rozporządzenia Ministra Finansów - podlega opodatkowaniu jako przychód ze źródła, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dochodem takim jest również wartość zindywidualizowanego świadczenia w postaci dowozu pracownika do pracy jak i z pracy na koszt pracodawcy. Pracownik otrzymuje bowiem konkretną korzyść finansową w postaci możliwości skorzystania z oferowanego przez pracodawcę transportu, co powoduje u niego przysporzenie w majątku w postaci możliwości korzystania z usług, za które nie zapłacił".

Opierając się na powyższym Wnioskodawca stoi na stanowisku, że finansowanie przez pracodawcę dojazdu pracownika do miejsca pracy i z powrotem, niezależnie czy jest to pracownik kadry zarządzającej, czy też innej grupy zawodowej, powoduje uzyskanie przez pracownika nieodpłatnego świadczenia, podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Oddziały Wnioskodawcy, które ze względu na specyficzną lokalizację i pracę zmianową, organizują i finansują szerokiej grupie pracowników dojazd do pracy, doliczają im wartość tego świadczenia do przychodu i pobierają z tego tytułu zaliczki na podatek. Ustawodawca nie zróżnicował pod kątem dojazdów do pracy pracowników kadry kierowniczej od pozostałych pracowników. W katalogu zwolnień od podatku nie zostały bowiem wymienione świadczenia uzyskiwane przez kadrę zarządzającą, w związku z finansowaniem przez pracodawcę dojazdów do pracy i z powrotem samochodem służbowym powierzonym pracownikowi. Zwolnione od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 112 ustawy o p.d.o.f. są jedynie zwracane koszty dojazdów pracowników do zakładu pracy, jeżeli obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy wynika wprost z przepisów innych ustaw. Zatem zgodnie z zasadą równości w prawie podatkowym, która wymaga jednakowego traktowania wszystkich podatników uzyskujących takie same świadczenia, pracownicy kadry zarządzającej w opisanym zdarzeniu przyszłym, uzyskają z tytułu dojazdów z miejsca zamieszkania do miejsca pracy samochodem służbowym nieodpłatne świadczenie podlegające, opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Mając powyższe na względzie Wnioskodawca uważa, że obowiązujące przepisy prawa nie dają podstaw do nie doliczania w przyszłości do przychodów podlegających opodatkowaniu kadry zarządzającej, kosztów związanych z ich dojazdami z miejsca zamieszkania do pracy i z powrotem samochodami służbowymi, które ponosiłby za nich Wnioskodawca w przypadku zawarcia umowy i przekazania samochodów służbowych do korzystania. Zatem Wnioskodawca zobowiązany będzie do doliczania do przychodów ze stosunku pracy kadry zarządzającej kosztów tych dojazdów i pobierania z tego tytułu zaliczek na podatek.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Na podstawie art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty, niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że na podstawie umowy pracownik będzie mógł korzystać z samochodu służbowego nie tylko do celów służbowych ale również do celów prywatnych. Za cele prywatne, zgodnie z Regulaminem używania samochodów służbowych Spółka uznaje przejazdy samochodem służbowym (parkowanym w miejscu zamieszkania) z miejsca zamieszkania do miejsca pracy i z powrotem.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, iż w przedstawionym we wniosku opisie zdarzenia przyszłego przydzielenie pracownikom samochodu służbowego, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku przy jednoczesnym korzystaniu przez tego pracownika z samochodu do celów prywatnych stanowi przychód pracownika ze stosunku pracy, w sytuacji gdy samochody te są wykorzystywane w celach osobistych - prywatnych, a nie służbowych. W konsekwencji dojazdy samochodem służbowym do i z miejsca parkowania (zamieszkania) do miejsca świadczenia pracy generują przychód ze stosunku pracy.

Należy zgodzić się ze stanowiskiem Spółki, iż parkowanie samochodu w miejscu zamieszkania pracownika stanowić będzie realizację celu prywatnego pracownika i uzyskanie z tego tytułu przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Wartość nieodpłatnego świadczenia jakie pracownik uzyska od pracodawcy ma obowiązek doliczać do wynagrodzenia wypłaconego w danym miesiącu i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z treścią art. 31, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Oznacza to, że dojazdy samochodem służbowym do i z miejsca parkowania do miejsca świadczenia pracy, gdzie dojazdy te służą osobistym celom pracowników i nie są wykorzystywane są w ramach realizacji zadań służbowych, są nieodpłatnym świadczeniem stanowiącym przychód ze stosunku służbowego w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, w przedstawionym opisie zdarzenia przyszłego, pracownik kadry zarządzającej, który korzystać będzie z samochodu służbowego w celu dojazdu z miejsca zamieszkania do miejsca pracy i z powrotem, uzyskiwać będzie z tego tytułu przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, tut. organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl