ILPB1/415-158/10-2/AG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 1 lutego 2010 r. (data wpływu 3 lutego 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 3 lutego 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą - sklep z rowerami i częściami rowerowymi oraz serwis rowerowy. Zamierza sponsorować grupę rowerzystów startujących w maratonach rowerowych w celu reklamy sklepu, zwiększenia jego popularności i prestiżu oraz, co najważniejsze, dotarcia do szerszego grona potencjalnych klientów. Maratony bowiem skupiają pasjonatów jazdy na rowerze - są to zarówno zawodnicy, jak i kibice.

Koszty związane z uczestnictwem zawodników w maratonach rowerowych to:

* opłaty startowe,

* pozostałe koszty okołorajdowe (posiłki, dojazdy, noclegi),

* specjalistyczne odżywki,

* stroje rowerowe z logo firmy,

* rowery i części rowerowe,

* opłata za trenera.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy koszty wymienione we wniosku można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów jako koszty reklamy.

Zdaniem Wnioskodawcy, koszty wymienione we wniosku można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów jako koszty reklamy poniesione zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych w celu osiągnięcia przychodów lub zabezpieczenia źródła przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na Wnioskodawcy, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* być właściwie udokumentowany.

W przedmiotowej sprawie rozstrzygnięcia wymaga kwestia, czy koszty związane z uczestnictwem zawodników w maratonach rowerowych mogą zostać uznane za koszty uzyskania przychodów poprzez uznanie ich za wydatki związane z reklamą.

Przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji reklamy. Zatem należy odwołać się do wykładni językowej tych pojęć.

"Słownik języka polskiego" pod redakcją profesora Stanisława Dubisza definiuje jako działania podmiotu gospodarczego kształtujące popyt na dane towary, usługi lub markę, poprzez poszerzenie wiedzy o nich, mające na celu zachęcenie jak największej liczby potencjalnych klientów do zakupu towarów lub usług tego podmiotu gospodarczego. Może to być realizowane za pomocą rozmaitych środków wyrazu oraz przy użyciu zróżnicowanych środków przekazu, w tym poprzez rozpowszechnianie logo firmy. Za logo uznać bowiem należy znak handlowy o charakterze graficznym, używany przez daną firmę do identyfikowania marki swojego produktu lub oferowanych usług oraz odróżniania ich od innych. Logo może obejmować zarówno nazwę przedsiębiorcy, jej skrót jak też nazwę konkretnego produktu lub usługi. Każda z tych form, jeżeli jest stosowana w określonych okolicznościach spełnia funkcje reklamowe. Identyfikowana bowiem jest z daną firmą i oferowanymi przez nią towarami lub usługami, zwiększając ich rozpoznawalność oraz pośrednio zachęcając do ich nabycia.

Wnioskodawca podał, że zamierza sponsorować grupę rowerzystów startujących w maratonach rowerowych w celu reklamy sklepu.

W związku z brakiem ustawowej definicji pojęcia "sponsoringu" zachodzi konieczność sięgnięcia w tym zakresie do definicji słownikowej, stosownie do której sponsoring oznacza "finansowanie czegoś, często w zamian za reklamowanie własnej działalności" (Słownik wyrazów obcych PWN - wersja internetowa). Potocznie jako sponsoring określa się odpłatne przysporzenie majątkowe wyrażające się w pieniądzach, rzeczach lub usługach dokonywane przez określony podmiot gospodarczy (sponsora), na rzecz wybranej osoby fizycznej, organizacji, instytucji lub innej struktury prawnej (sponsorowanego), w celu wykonania przez niego czynności wskazanych w umowie sponsoringu, a zmierzające do utrwalenia bądź spotęgowania renomy tego podmiotu, do podwyższenia stopnia jego popularności w środowisku społecznym oraz do zwiększenia jego zysków (por. L. Stecki, Sponsoring, Toruń 1995).

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, iż co do zasady wydatki poczynione przez sponsora w związku z zawartą umową sponsoringu stanowią wydatki na działalność reklamową i jako takie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Umowa sponsoringu należy do umów nienazwanych, co oznacza iż strony mają swobodę formułowania jej treści. Zgodnie z art. 353¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), strony zwierające umowę mogą ułożyć stosunek zobowiązaniowy według swojego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Istotą umowy sponsoringu jest fakt, iż jest to mowa dwustronnie zobowiązująca. Na jej podstawie sponsor zobowiązuje się do poniesienia określonych nakładów pieniężnych, bądź fundowania nagród konkursowych itp., zaś sponsorowany zobowiązuje się do reklamowania działalności sponsora.

Sponsoring - w zależności od zasięgu prowadzonej przez sponsorowanego działalności - można podzielić na publiczny i niepubliczny, jednakże na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obowiązujących od dnia 1 stycznia 2007 r. wskazany podział nie ma znaczenia. Zgodnie bowiem z nowym brzmieniem art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych. Tym samym wszystkie wydatki na reklamę zarówno publiczną jak i niepubliczną, o ile spełniają przesłanki z art. 22 ust. 1 ww. ustawy stanowią koszt uzyskania przychodów.

Podkreślić przy tym należy, że nie stanowią kosztów uzyskania przychodów wydatki związane ze sponsoringiem niewłaściwym tj. mającym cechy darowizny, w którym to sponsor zobowiązuje się do jednostronnego finansowania sponsorowanego.

W takim przypadku strony nie podpisują umowy zobowiązującej sponsorowanego do jakichkolwiek działań w zamian za uzyskane od sponsora finansowanie, tym samym mamy do czynienia z umową darowizny, przy czym w praktyce darowiznę może stanowić:

* całe świadczenie sponsora (w sytuacji gdy brak jest jakiegokolwiek świadczenia "zwrotnego" ze strony sponsorowanego), lub

* tylko jego część (w przypadku, gdy świadczenia stron są nieekwiwalentne). W tym przypadku darowiznę przekazuje ta ze stron umowy, której świadczenie ma wyższą wartość (wartość świadczeń każdej ze stron powinna być określona w zawartej umowie).

Zgodnie natomiast z art. 23 ust. 1 pkt 11 cytowanej ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów darowizn i ofiar wszelkiego rodzaju.

A zatem, jeżeli kwota przekazywana na rzecz grupy rowerzystów startujących w maratonach rowerowych odpowiada wartości wykonywanych przez nich świadczeń, będzie ona stanowić w całości koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy. W pozostałych przypadkach, Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów tylko tę część wydatków poniesionych na sponsoring, która odpowiada wartości otrzymanych od grupy rowerzystów świadczeń.

Kwalifikacja prawna przedmiotowych wydatków wymaga zatem oceny wartości świadczeń, do których zobowiązana będzie grupa rowerzystów sponsorowana przez Wnioskodawcę. Tutejszy Organ nie jest uprawniony do dokonania takich ustaleń w ramach postępowania w przedmiocie wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej. Z tego względu, niniejsza interpretacja ogranicza się do wykładni przepisu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i wskazania elementów faktycznych, które są istotne dla kwalifikacji przedmiotowych kosztów.

Podsumowując, w przypadku, gdy świadczenie niepieniężne o charakterze reklamowym wykonywane przez grupę rowerzystów pozostaje ekwiwalentne do wydatków poniesionych przez Wnioskodawcę na realizację umowy sponsoringu, wydatki te będą w całości kosztem uzyskania przychodów, o ile zostaną prawidłowo udokumentowane.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.