ILPB1/415-142/11-5/AP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 4 lutego 2011 r. (data wpływu 7 lutego 2011 r.), uzupełnionym w dniu 9 maja 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ciążących na Spółce obowiązków płatnika oraz dokumentowania incydentalnych wyjazdów prywatnych prokurentów - jest prawidłowe.

W dniu 7 lutego 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ciążących na Spółce obowiązków płatnika oraz dokumentowania incydentalnych wyjazdów prywatnych prokurentów.

Z uwagi na fakt, iż przedmiotowy wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, pismem z dnia 26 kwietnia 2011 r. nr ILPB1/415-142/11-2/AP oraz pismem z dnia 4 maja 2011 r. nr ILPB1/415-142/11-3/AP Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwania wysłano w dniu 26 kwietnia 2011 r. (skutecznie doręczono w dniu 29 kwietnia 2011 r.) oraz w dniu 4 maja 2011 r., natomiast w dniu 9 maja 2011 r. do tut. Organu wpłynęła odpowiedź na ww. wezwania, w której Zainteresowany uzupełnił ww. wniosek (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 5 maja 2011 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca dysponuje pięcioma samochodami osobowymi. Dwa z nich użytkowane są przez przedstawicieli handlowych, jeden przez prokurenta - dyrektora produkcji, a dwa pozostają do dyspozycji w miarę bieżących potrzeb całego zakładu. Samochody użytkowane są wyłącznie na potrzeby działalności firmy. Od stycznia bieżącego roku została wprowadzona możliwość korzystania z samochodów służbowych również do celów prywatnych. Istnieje w związku z tym konieczność ustalenia sposobów rozliczeń kosztów użytkowania przypadających na użytkowanie prywatne i służbowe oraz obciążeń pracowników z tego tytułu.

Spółka zamierza wprowadzić następujące zasady korzystania z samochodów.

Z tytułu wykorzystania samochodów do celów prywatnych pracownikom Spółki zostanie doliczony przychód, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Wartość przychodu zostanie skalkulowana w następujący sposób.

Przychód = (liczba przejechanych k.m. w jazdach prywatnych x stawka za 1 km) + (średnie zużycie paliwa dla danego modelu x cena paliwa z ostatniego w danym miesiącu tankowania).

Liczba przejechanych k.m. w jazdach prywatnych będzie ustalana:

* dla przedstawicieli na podstawie książki przebiegu pojazdu,

* dla pozostałych osób - na podstawie oświadczenia o ilości k.m. w jazdach prywatnych.

Stawka za 1 km zostanie ustalona na stałym poziomie dla danego roku. Podstawą do obliczenia tej stawki jest oferta otrzymana od firmy świadczącej usługi wynajmu / leasingu samochodów, w której firma ta podaje miesięczne wynagrodzenie z tytułu wykorzystania poszczególnych modeli samochodów przy zadeklarowanym rocznym przebiegu. Wynagrodzenie obejmuje kwotę miesięczną za określony przebieg k.m. oraz opłatę za opony zimowe.

Spółka obliczyła na tej podstawie stawkę za 1 km, tj.:

stawka za 1 km = (suma czynszów miesięcznych dla zbliżonego modelu i rocznego przebiegu + opłata za opony zimowe) / podany w ofercie roczny przebieg kilometrów +VAT.

Odnośnie osoby prokurenta należy wskazać, że ma on możliwość wykorzystywania samochodu na co dzień. Wynika to z faktu, że Spółka oczekuje od dyrektora możliwości pełnej dyspozycyjności, tj. dotarcia w razie konieczności do firmy, niezależnie od pory. Ponadto, dyrektor reprezentuje Spółkę przed urzędami i kooperantami w Polsce i poza formalnymi godzinami pracy odbywa spotkania jako przedstawiciel Spółki. Prokurent ma nienormowany czas pracy. Spółka dodatkowo zobowiązuje prokurenta do dbania o powierzony składnik majątku, utrzymywania odpowiedniego stanu technicznego oraz pokrycia szkód związanych z nieprawidłową eksploatacją. Miejsce parkowania samochodu prokurenta ustalone zostało w miejscu jego zamieszkania. Zasady wykorzystywania samochodów służbowych zostały uregulowane w obowiązującym w Spółce regulaminie.

W uzupełnieniu wniosku Zainteresowany wskazał, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej nie prowadzi usługi najmu samochodów osobowych.

Prokurent / dyrektor produkcji wykonuje swoje obowiązki w Spółce na podstawie umowy o pracę. Spółka załącza umowę o pracę oraz uchwalę o powołaniu prokurenta. Wnioskodawca informuje, iż brak jest dodatkowych dokumentów wskazujących na wykonywanie zadań służbowych. Dotyczy to również dojazdów do pracy. Prokurent dojeżdża do pracy i nie otrzymuje w tym zakresie codziennych poleceń służbowych na piśmie, również w odniesieniu do sytuacji, kiedy pojawia się konieczność dodatkowej wizyty w siedzibie firmy. Wnioskodawca prowadzi produkcję w systemie trzyzmianowym i udostępnił prokurentowi / dyrektorowi produkcji samochód również z uwagi na fakt, że jego obecność może okazać się konieczna w siedzibie firmy o najróżniejszych porach, których spółka nie jest w stanie przewidzieć.

Jest to także związane z treścią umowy o pracę, w której strony w § 5 umowy postanowiły, że stanowisko, na którym zatrudniony jest pracownik mieści się w wykazie funkcji wymienionych w art. 135 kodeksu pracy w wersji obowiązującej na dzień zawarcia umowy.

Zgodnie z tym przepisem, pracownicy zarządzający, w imieniu pracodawcy, zakładem pracy, główni księgowi i kierownicy wyodrębnionych komórek organizacyjnych zakładu pracy, a także zastępcy tych osób, wykonują, w razie konieczności, pracę poza normalnymi godzinami pracy bez prawa do oddzielnego wynagrodzenia z tytułu pracy w godzinach nadliczbowych.

Z uwagi na powyższe oraz w związku z faktem, że brak jest w przepisach definicji oraz warunków określających pojęcie zadania służbowego Wnioskodawca wnosi aby organ, w ramach przedstawionego stanu faktycznego udzielił odpowiedzi na pytanie, czy przejazdy prokurenta w ramach przedstawionego stanu faktycznego stanową nieodpłatne świadczenie w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ww. ustawy i art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

W uzupełnieniu wniosku Zainteresowany doprecyzował trzecie z ww. pytań poprzez wskazanie, iż w całości dotyczy ono prokurenta (dyrektora produkcji) będącego zatrudnionym na podstawie umowy o pracę.

Zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do pytania nr 1, na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku pracy uważa się m.in. wartość nieodpłatnych świadczeń.

Z powyższego wynika, że nieodpłatne świadczenie w postaci wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych powinno zostać doliczone do przychodów pracownika ze stosunku pracy.

Wartość otrzymanych nieodpłatnych świadczeń należy wycenić zgodnie z art. 12 ust. 3 w zw. z art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w następujący sposób:

W związku z powyższym najeży uznać, że sposób obliczenia przychodu przez Spółkę jest prawidłowy, bowiem został on skalkulowany na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług najmu samochodu tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

W odniesieniu do pytania nr 2, zdaniem Wnioskodawcy, przejazdy dyrektora samochodem służbowym na trasie pomiędzy miejscem zamieszkania, które też przez Spółkę zostało wyznaczone jako miejsce parkowania, a miejscem wykonywania pracy, oraz w ramach normalnego codziennego funkcjonowania nie stanowią nieodpłatnego świadczenia, a zatem ich wartości nie można uważać za przychód pracowników ze stosunku pracy w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ani za przychód z działalności wykonywanej osobiście (art. 13 pkt 9 cyt. ustawy). Skoro wskazana osoba nie uzyskuje przychodu z powyższych tytułów, to Spółka uważa, że nie jest obowiązana do wystąpienia w roli płatnika podatku dochodowego w związku z wykorzystywaniem samochodu w wyżej wymieniony sposób.

Pomimo że prokurent, co do zasady, wykonuje czynności w siedzibie pracodawcy, to może on zostać zobowiązany do wykonania obowiązków poza tym miejscem. Nie bez znaczenia pozostaje również to, że ma on nienormowany czas pracy. Spółka oczekuje od dyrektora możliwości dotarcia do firmy w razie konieczności w każdej chwili, niezależnie od pory i miejsca przebywania w danej chwili przez dyrektora. Ponadto, dyrektor reprezentuje Spółkę przed urzędami i kooperantami w Polsce i często poza formalnymi godzinami pracy odbywa spotkania jako przedstawiciel Spółki. Ponadto Spółka zobowiązuje osoby, którym udostępnia samochody do dbania o powierzony składnik majątku, utrzymania odpowiedniego stanu technicznego oraz pokrycia szkód związanych z nieprawidłową eksploatacją. Dlatego też, w ocenie Spółki, po stronie prokurenta nie powstanie przychód ani z tytułu dojazdu do pracy i z powrotem samochodem służbowym, ani używania w ramach normalnego codziennego funkcjonowania, a tym samym Spółka nie będzie obowiązana do odprowadzenia podatku z tego tytułu.

W ocenie Spółki, przepisy dotyczące określenia przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń, należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników Spółki określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie Spółki. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy, pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Powyższe oznacza, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Oznacza to, że przejazdy samochodami służbowym na trasie pomiędzy wyznaczonym miejscem parkowania, a miejscem, w którym znajduje się siedziba spółki oraz w ramach codziennej działalności nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ww. ustawy i art. 11 ust. 1 w zw. z art. 13 pkt 9 cyt. ustawy, a zatem ich wartości nie można uważać za przychód pracowników ze stosunku pracy albo przychód z działalności wykonywanej osobiście. Tym samym, Spółka nie będzie zobowiązana jako płatnik do odprowadzania podatku z tego tytułu.

W celu potwierdzenia swojego stanowiska Wnioskodawca chciałby przytoczyć kilka interpretacji: Dyrektora izby Skarbowej w Katowicach o sygn. IBPBII/415-395/10/ŚS z dnia 5 lipca 2010 r., Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu o sygn. ILPB2/415-928/10-2/JK z dnia 2 listopada 2010 r., Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie o sygn. IPPB4/415-553/10-4/MP z dnia 23 września 2010 r., Dyrektora Izby Skarbowej Poznaniu o sygn. ILPB1/415-637/10-2/AMN z dnia 25 sierpnia 2010 r., Dyrektora izby Skarbowej w Warszawie o sygn. IPPB2/415-168/10-2/AS z dnia 19 maja 2010 r. oraz o sygn. IPPB2/415-361/09-4/MK z dnia 20 sierpnia 2009 r.

W odniesieniu do pytania nr 3 Zainteresowany wskazał, iż równocześnie stanowić będzie przychód pracownika incydentalne użytkowanie samochodu na wyjazdy prywatne. Ze względu jednak na wyjątkowość takich przypadków i uciążliwość prowadzenia książki przebiegu pojazdu, w przypadku prokurenta odbywającego liczne jazdy służbowe na krótkich trasach w obrębie siedziby Spółki, Spółka Stoi na stanowisku, że do określenia przychodu z tytułu incydentalnych wyjazdów prywatnych wystarczające będzie oświadczenie dyrektora o dniu wyjazdu, miejscowości docelowej i ilości przejechanych prywatnie kilometrów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do treści art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub częściowo odpłatnych.

Wartość pieniężną nieodpłatnych świadczeń - w przypadku świadczeń polegających na nieodpłatnym korzystaniu z samochodów służbowych - ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na podstawie art. 11 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Natomiast wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń, w myśl art. 11 ust. 2a ww. ustawy, ustala się:

Jak wynika z powołanych wyżej uregulowań, ustawodawca w art. 11 ust. 2a ściśle określił sposoby ustalenia wartości nieodpłatnych świadczeń.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca dysponuje pięcioma samochodami osobowymi, przy czym dwa z nich użytkowane są przez przedstawicieli handlowych, natomiast jeden przez prokurenta - dyrektora produkcji. Samochody użytkowane są wyłącznie na potrzeby działalności firmy. Zainteresowany wskazuje, że od stycznia 2011 r. Spółka wprowadziła możliwość korzystania z samochodów służbowych również do celów prywatnych. Ponadto, zasady wykorzystywania samochodów służbowych zostały uregulowane w obowiązującym w Spółce regulaminie. Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej nie prowadzi usługi najmu samochodów osobowych.

W związku z powyższym wskazać należy, że wartość nieodpłatnych świadczeń na rzecz pracowników Spółki, w postaci wykorzystania samochodu służbowego do celów prywatnych, stanowi dla tych pracowników przychód ze stosunku pracy.

W przedmiotowej sprawie znajdzie zatem zastosowanie art. 11 ust. 2a pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Oznacza to, że skoro w ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka nie świadczy usług najmu samochodów, to w celu ustalenia wartości świadczenia - Spółka jako pracodawca - powinna uwzględnić ceny rynkowe stosowane przez firmy zajmujące się wynajmem samochodów tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia, w myśl art. 11 ust. 2a pkt 4 ww. ustawy.

W odniesieniu do przedstawionej przez Wnioskodawcę kalkulacji przychodu z tytułu wykorzystywania samochodów do celów prywatnych, tyt. Organ informuje, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Z uwagi na powyższe nie podlegają urzędowej interpretacji zasady rachunkowego określania (wyliczenia) wysokości przychodu z tytułu nieodpłatnego korzystania dla potrzeb prywatnych z samochodu służbowego.

Rolą postępowania w sprawie wydania interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, nie jest ustalenie, czy sposób kalkulacji przychodu z tytułu nieodpłatnego korzystania dla potrzeb prywatnych z samochodu służbowego jest prawidłowy, bowiem stanowi to domenę ewentualnego postępowania podatkowego. Zgodnie z zasadą samoopodatkowania, obowiązującą w polskim systemie podatkowym, na podatniku spoczywa obowiązek dokonania oceny własnej sytuacji prawnopodatkowej, a po jej dokonaniu zachowania się zgodnie z przepisami prawa podatkowego, bowiem prawidłowość takiego wyliczenia podlega weryfikacji przez organ podatkowy.

W konsekwencji tut. Organ nie ustosunkował się do przedstawionej przez Wnioskodawcę kalkulacji wartości przychodu.

W odniesieniu do pytania dotyczącego doliczenia prokurentowi do przychodu ze stosunku pracy wartości świadczeń w postaci wykorzystania samochodu służbowego w przejazdach do oraz z miejsca zamieszkania, tut. Organ stwierdza co następuje.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń, należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie.

Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.), pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że prokurent - dyrektor produkcji - wykonuje swoje obowiązki w Spółce na podstawie umowy o pracę. Prokurent ma nienormowany czas pracy oraz możliwość wykorzystywania samochodu na co dzień. Wynika to z faktu, iż Spółka oczekuje od niego możliwości pełnej dyspozycyjności, tj. dotarcia w razie konieczności do firmy, niezależnie od pory. Spółka dodatkowo zobowiązuje prokurenta do dbania o powierzony składnik majątku, utrzymywania odpowiedniego stanu technicznego oraz pokrycia szkód związanych z nieprawidłową eksploatacją. Miejsce parkowania samochodu prokurenta ustalone zostało w miejscu jego zamieszkania.

Wskazać należy, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Zatem przydzielenie samochodu służbowego pracownikowi i wyznaczenie przez płatnika miejsca garażowania w miejscu zamieszkania tej osoby gwarantującym jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku, nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku pracy, o ile samochód ten będzie wykorzystywany w celach służbowych. W konsekwencji przejazdy z oraz do miejsca garażowania nie będą również generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy te bowiem będą stanowiły realizację celu służbowego, jakim jest dbałość o powierzone mienie Spółki wyrażająca się poprzez garażowanie samochodu służbowego w miejscu zamieszkania.

Reasumując należy stwierdzić, iż przejazdy prokurenta samochodem służbowym na trasie pomiędzy wyznaczonym miejscem parkowania, a miejscem, w którym znajduje się siedziba Spółki - o ile nie służą osobistym celom prokurenta lecz wykorzystywane są w ramach realizacji zadań służbowych - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem ich wartości nie można uważać za przychód ze stosunku pracy. W konsekwencji Spółka nie jest obowiązana do wystąpienia w roli płatnika podatku dochodowego w związku z dojazdami prokurenta do oraz z miejsca wykonywania pracy.

Natomiast w przypadku używania samochodu na cele prywatne przez prokurenta, powstanie u niego - stosownie do wcześniej cytowanych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychód podlegający opodatkowaniu tym podatkiem.

Przepisy ww. ustawy nie precyzują w takim przypadku sposobu dokumentowania przez pracownika ilości przejechanych kilometrów bądź czasu jego wykorzystywania na cele prywatne. Zatem dopuszczalna jest każda forma dokumentowania tego faktu przez pracownika. Istotnym jest za to, aby na podstawie rzetelnie przedstawionych informacji, zakład pracy - działając jako płatnik, mógł w sposób prawidłowy ustalić wartość nieodpłatnego świadczenia.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że dokonując weryfikacji prawidłowości zajętego przez Wnioskodawcę stanowiska w odniesieniu do drugiego z zadanych we wniosku pytań tut. Organ nie odniósł się do kwestii powstania po stronie prokurenta przychodu z tytułu przejazdów samochodem służbowym w ramach normalnego codziennego funkcjonowania, gdyż zagadnienie to nie było przedmiotem zapytania.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, tut. Organ informuje, że zostały ona wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Ponadto, tut. Organ zaznacza, że dokumenty dołączane przez Wnioskodawcę do wniosku nie podlegają analizie i weryfikacji w ramach postępowania o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.