ILPB1/415-1411/14-5/AA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 10 grudnia 2014 r. (data wpływu 12 grudnia 2014 r.), uzupełnionym w dniu 9 marca 2015 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej samochodu osobowego - jest nieprawidłowe.

W dniu 12 grudnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej nieruchomości, oraz w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej samochodu osobowego.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 20 lutego 2015 r. znak ILPB1/415-1411/14-2/AA na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia w części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej samochodu osobowego.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 24 lutego 2015 r., natomiast w dniu 9 marca 2015 r. wniosek uzupełniono (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 3 marca 2015 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca w 2009 r. wprowadził do ewidencji środków trwałych samochód osobowy marki Peugeot, zakupiony pierwotnie na potrzeby osobiste zgodnie z fakturą VAT z dnia 30 września 2004 r. i dla jego amortyzacji zastosował indywidualną stawkę amortyzacyjną przewidzianą w art. 22j ust. 1 pkt 2 u.p.d.o.f.

Ponadto w uzupełnieniu do wniosku wskazano, że samochód został zakupiony jako pojazd nowy (rok produkcji 2004).

Przed wprowadzeniem samochodu do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Wnioskodawca nie ponosił wydatków na jego ulepszenie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej samochodu osobowego.

Czy w świetle przedstawionego stanu faktycznego samochód można było uznać za "używany środek trwały", a w związku z czym Wnioskodawca prawidłowo zastosował stawkę indywidualną do amortyzacji samochodu osobowego zakupionego na potrzeby osobiste w 2004 r. i przeznaczonego na cele działalności gospodarczej w 2009 r.

Treść pytania oraz własne stanowisko w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego wynika z uzupełnienia do wniosku.

Zdaniem Wnioskodawcy, na tle zestawienia przepisów art. 22j ust. 1 pkt 2 i ust. 2 pkt 1 u.p.d.o.f. powstała wątpliwość co do możliwości uwzględnienia przez Wnioskodawcę indywidualnej stawki amortyzacyjnej (w granicach zakreślonych w art. 22j ust. 1 pkt 2 - tj. przez okres do 30 miesięcy) dla samochodu osobowego po raz pierwszy wprowadzonego przez Wnioskodawcę do ewidencji środków trwałych, wcześniej używanego przez niego do celów osobistych, przy czym okres jego wykorzystywania do celów prywatnych wielokrotnie przekraczał przewidziane w art. 22j ust. 2 pkt 1 sześć miesięcy jako minimum okresu używania przed nabyciem ich przez podatnika dla uznania środka transportu (w tym samochodu osobowego) za używany.

Wprowadzenie do majątku przedsiębiorstwa jako środka trwałego samochodu osobowego uprzednio nabytego do celów prywatnych jest swoistym nabyciem środka trwałego. Wprawdzie w takiej sytuacji prawo własności pozostaje przy tej samej osobie, jednak następuje istotna zmiana przeznaczenia i statusu środka trwałego (z rzeczy używanej na potrzeby osobiste na środek trwały wykorzystywany w działalności gospodarczej).

Za takim rozumieniem nabycia przemawia przepis art. 22g ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f., gdzie stwierdzono, że środek trwały można nabyć na drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób. Ustawodawca celowo użył w tym przepisie klauzuli generalnej, chcąc ująć w hipotezie tego przepisu jak najszerszą grupę stanów faktycznych i prawnych. W konsekwencji nabycie w inny nieodpłatny sposób może oznaczać także przekazanie dla celów prowadzonej działalności gospodarczej rzeczy dotychczas używanej prywatnie, zwłaszcza że rzecz wykorzystywana na cele związane z wykonywaną działalnością gospodarczą poddana jest zupełnie innemu reżimowi prawnemu niż rzecz wykorzystywana jedynie dla prywatnych celów (np. podatnik nabywa prawo do jej amortyzowania).

W sytuacji, gdy Wnioskodawca wprowadził do majątku swego przedsiębiorstwa jako środek trwały samochód osobowy uprzednio nabyty do celów prywatnych i tak wykorzystywany przez okres dłuższy niż 6 miesięcy, to doszło do swoistego nabycia środka trwałego, bowiem wprawdzie nie zmienia się właściciel pojazdu, jednakże pojazd ten zaczyna z momentem przekazania go na cele związane z prowadzoną działalnością gospodarczą służyć uzyskiwaniu przychodu przez Wnioskodawcę, podczas gdy w okresie wcześniejszym nie pozostawał z tą działalnością w żadnym związku.

W związku z tym, iż w momencie nabycia przez Wnioskodawcę samochodu Peugeot był on już użytkowany przez okres ponad 51 miesięcy (data nabycia 30 września 2004 r. data wprowadzenia do ewidencji środków trwałych 12 stycznia 2009 r.), to był on środkiem trwałym używanym w rozumieniu art. 22j ust. 2 pkt 1 u.p.d.o.f., a w związku z czym Wnioskodawca mógł zastosować do jego amortyzacji stawkę indywidualną (art. 22j ust. 1 u.p.d.o.f.).

Należy podkreślić, że prawo do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej w przypadku wprowadzenia do ewidencji środków trwałych samochodu osobowego nabytego wcześniej do majątku osobistego było już przedmiotem rozważań Naczelnego Sądu Administracyjnego, który w podobnym stanie faktycznym uznał prawo podatnika do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej (por. wyrok z dnia 10 listopada 2006 r. sygn. akt II FSK 1231/05, wyrok z dnia 18 grudnia 2007 r. II FSK 1420/06).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Z treści art. 22a ust. 1 ww. ustawy wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Podstawę naliczenia odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkową środków trwałych, której zasady ustalania zawarte są w art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia.

Zgodnie z art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

W myśl art. 22f ust. 3 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h-22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3500 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h-22 m albo jednorazowo - w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Stosownie do treści art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Jednocześnie w myśl art. 22i ust. 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Jednakże stosownie do treści art. 22j ust. 1 pkt 2 powołanej ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22I, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż: dla środków transportu, w tym samochodów osobowych - 30 miesięcy.

Środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 2, uznaje się za używane - jeżeli podatnik udowodni, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 6 miesięcy (art. 22j ust. 2 pkt 1 ww. ustawy).

Z powyższego przepisu wynika zatem, że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną, jeżeli nabył samochód, który był wykorzystywany u poprzedniego właściciela (przed nabyciem przez podatnika) przez wymagany okres wynoszący co najmniej 6 miesięcy.

Wnioskodawca nabył nowy samochód, zatem nie może on zostać uznany za używany środek trwały, o którym mowa w powołanym wcześniej art. 22j ust. 2 pkt 1 ww. ustawy. W związku z powyższym nie można ustalić dla tego pojazdu indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

Ponadto nie można zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że wprowadzenie do majątku przedsiębiorstwa jako środka trwałego samochodu osobowego uprzednio nabytego do celów prywatnych jest swoistym nabyciem środka trwałego. Sama bowiem zmiana przeznaczenia składnika majątku, nie powoduje zmiany jego statusu właścicielskiego: Wnioskodawca (właściciel samochodu), nie zbywa na rzecz samego siebie, ani od siebie nie nabywa tego samochodu. Nie można bowiem nabyć rzeczy od samego siebie. Właściciel samochodu podejmuje jedynie decyzję o zmianie formy jego wykorzystywania.

Mając na uwadze przedstawione informacje oraz powołane przepisy stwierdzić należy, że przedmiotowy samochód nie może zostać uznany za używany środek trwały. W związku z powyższym Wnioskodawca nie może dla potrzeb amortyzacji zastosować indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Ponadto tut. Organ wskazuje, że wniosek w części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej nieruchomości w dniu 12 marca 2015 r. został rozstrzygnięty odrębną interpretację indywidualną nr ILPB1/415-1411/14-4/AA.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę wyroków sądów administracyjnych tut. Organ informuje, że w myśl zasady wyrażonej w art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.) zostały one wydane w indywidualnych sprawach i dotyczą wyłącznie tych spraw, w których zapadły.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.