ILPB1/415-1394/09-2/AMN

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 18 grudnia 2009 r. (data wpływu 23 grudnia 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 23 grudnia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w spółce cywilnej (spółka posiada dwóch wspólników). Siedziba Spółki znajduje się pod adresem XXX. We wpisie do ewidencji działalności gospodarczej nie ma wyszczególnionego innego stałego miejsca wykonywania działalności gospodarczej, przedmiotem działalności jest transport wodny śródlądowy PKD 61.20 Z. i polega na świadczeniu usług przewozowych barką, którą obsługują wspólnicy. Obecnie Spółka nie zatrudnia pracowników.

Barka, kiedy nie pływa, stacjonuje w porcie w YYY, który traktowany jest jako miejsce stałego wykonywania pracy.

Usługi przewozowe są świadczone na rzecz ZZZ, z którą jest zawarta umowa na ich świadczenie.

Trasy przewozów obejmują rejon kraju jak i drogi wodne poza krajem, głównie w Niemczech. Wyjazd poza granice kraju wiąże się z kilkudniowym, a nawet kilkutygodniowym tam pobytem w zależności od ilości zleceń.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wyjazdy osób prowadzących działalność gospodarczą związane ze świadczeniem usług poza granicami kraju są podróżą służbową osób prowadzących działalność gospodarczą, o których mowa w art. 23 ust. 1 pkt 52 i w związku z tym diety są kosztem uzyskania przychodów w kwotach nie wyższych niż przysługują pracownikom.

Zdaniem Wnioskodawcy, wyjazd poza miejsce prowadzenia działalności jest podróżą służbową osoby prowadzącej działalność gospodarczą, bo wyjazd następuje w celu uzyskania przychodu, dieta w określonej przepisami wysokości jest kosztem uzyskania przychodów.

Spotykane ostatnio interpretacje organów skarbowych głoszących, że nie każdy wyjazd przedsiębiorcy jest podróżą służbową mimo, że bez tego wyjazdu nie osiągnie przychodu, nie ma oparcia w przepisach o podatku dochodowym od osób fizycznych i wydaje się być nadinterpretacją. Dieta jest rekompensatą zwiększonych kosztów wyżywienia w czasie wyjazdu poza miejsce stałego wykonywania działalności. Jaka jest różnica między wyjazdem w celu świadczenia usługi a wyjazdem w celu podpisania umowy, z punktu widzenia poziomu wydatków na koszty wyżywienia... W jednym i drugim wypadku są podwyższone.

Na marginesie, to wyjazd w celu świadczenia usługi ma bezpośredni związek z uzyskanym przychodem a podpisanie umowy nie zawsze.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

* musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,

* musi być należycie udokumentowany.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 52 ww. ustawy, nie uznaje się za koszt uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących - w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

Powyższe oznacza, że osoby prowadzące działalność gospodarczą mają prawo zaliczyć w ciężar kosztów uzyskania przychodów wartość diet związanych z własnymi podróżami służbowymi oraz osób współpracujących do wysokości nieprzekraczającej wysokości diet określonych dla wskazanej grupy pracowników w rozporządzeniach Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r.:

* w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990 z późn. zm.) oraz

* w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991 z późn. zm.).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w spółce cywilnej. Przedmiotem działalności gospodarczej jest transport wodny śródlądowy w zakresie świadczenia usług transportowych - kod PKD 61.20.Z, w związku z powyższym odbywa krajowe i zagraniczne podróże służbowe.

Mając na względzie cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, iż jeżeli usługi świadczone przez Wnioskodawcę, wykonywane są w ramach odbywanych przez niego podróży służbowych, to Zainteresowany może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wartości diet za czas tych podróży, do wysokości wskazanej w ww. rozporządzeniach.

Wskazać przy tym należy, iż pojecie: "podróży służbowej" unormowane jest w przepisach prawa pracy, tj. w art. 77⁵ § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.), a w konsekwencji rozstrzygnięcie kwestii, czy podróże jakie Wnioskodawca odbywa są podróżami służbowymi, nie leży w kompetencji organów podatkowych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.