ILPB1/415-139/11-2/AA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 27 stycznia 2011 r. (data wpływu 1 lutego 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych związanych z kontynuowaniem działalności gospodarczej po śmierci spadkodawcy - jest prawidłowe.

W dniu 1 lutego 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych związanych z kontynuowaniem działalności gospodarczej po śmierci spadkodawcy.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni jest powołana do spadku na mocy testamentu Spadkodawca prowadzi obecnie usługową działalność gospodarczą opodatkowaną podatkiem VAT, jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Spadkodawca zapisał Wnioskodawczyni na wypadek śmierci przedsiębiorstwo, w którego skład wchodzą między innymi nieruchomości związane z prowadzonym przedsiębiorstwem. Po nabyciu spadku Zainteresowana będzie kontynuowała działalność gospodarczą prowadzoną dotychczas przez spadkodawcę.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z art. 925 Kodeksu cywilnego spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku, natomiast art. 924 Kodeksu cywilnego precyzuje, że spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy. Na mocy rozporządzenia spadkowego dokonanego przez testament, Wnioskodawczyni nabędzie całość przedsiębiorstwa spadkodawcy w dniu śmierci zmarłego podatnika.

Nabycie przedsiębiorstwa w drodze spadku jest zdarzeniem skutkującym sukcesją podatkową W takiej sytuacji zasadą jest przejęcie wszelkich praw i obowiązków, wynikających z przepisów prawa podatkowego poprzednika prawnego, chyba, że przepis odrębny stanowi inaczej.

Oznacza to, że przepisy materialnego prawa podatkowego stanowią lex specialis w stosunku do przepisów Ordynacji podatkowej wprowadzających sukcesję podatkową. Tym samym tylko wyraźne przepisy prawa podatkowego mogą modyfikować zakres praw i obowiązków podlegających przejęciu przez następców prawnych.

Wnioskodawczyni nie znajduje w obowiązującym stanie prawnym warunku przejęcia uprawnień i obowiązków podatkowych, w postaci dodatkowych podstaw dla takiej sukcesji w przepisach materialnego prawa podatkowego. Oznacza to, iż w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie ma podstawy do kwestionowania przejęcia prawa do rozliczenia straty. Takie wnioski mogą być także potwierdzone wykładnią systemową i celowościową. Sukcesja podatkowa ma obejmować jak najszerszy zakres praw i obowiązków podatkowych, albowiem ma ona charakter generalnego następstwa prawnego.

Wnioskodawczyni stoi na stanowisku, że jako spadkobierca, przejmie wszelkie obowiązki i uprawnienia, ponieważ będzie kontynuowała działalność gospodarczą prowadzoną przez spadkodawcę.

Z treści art. 97 Ordynacji Podatkowej wynika, ze spadkobierca kontynuujący działalność gospodarczą zmarłego podatnika nabywa materialne i niematerialne prawa obowiązki podatkowe zmarłego.

Zdaniem Wnioskodawczyni, przepis ten stanowi, że spadkobierca kontynuujący działalność nabytego w drodze spadku przedsiębiorstwa wchodzi we wszelkie praw i obowiązki zmarłego podatnika, a intencją ustawodawcy było umożliwienie płynnego kontynuowania działalności gospodarczej pomimo zmiany podmiotu wykonującego tą działalność.

Według § 1 art. 104 Ordynacji podatkowej, jeżeli spadkodawca był podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, organ podatkowy informuje spadkobierców, na podstawie posiadanych danych, o wysokości dochodu lub przychodu spadkodawcy oraz o wysokości wpłaconych zaliczek na podatek lub podatku, podając równocześnie przypadającą do zapłacenia kwotę podatku lub kwotę nadpłaty. § 2 tego artykułu mówi z kolei, że jeżeli spadkodawca poniósł wydatki uprawniające do ulg podatkowych, spadkobierca w terminie 30 dni od dnia otrzymania informacji, o której mowa w § 1, zawiadamia organ podatkowy o wysokości poniesionych wydatków. Po upływie tego terminu, o którym mowa w § 2, organ podatkowy doręcza spadkobiercom decyzję ustalającą wysokość zobowiązania podatkowego lub stwierdzającą nadpłatę (art. 104 § 3 Ordynacji podatkowej).

Przepisy zawarte w art. 104 Ordynacji podatkowej sprawiają, że Wnioskodawczyni nie będzie miała obowiązku składania zeznania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych w imieniu spadkodawcy.

Zgodnie z art. 24 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w przypadku likwidacji działalności gospodarczej ustala się dochód z tego tytułu i powstaje obowiązek zapłaty tzw. podatku likwidacyjnego. Ten sam przepis zawiera jednak wyjątki, w których ww. obowiązków spełniać nie trzeba. Jednym z nich jest sytuacja, kiedy w wyniku zmiany formy prawnej lub połączenia przedsiębiorstw wartość składników objętych remanentem została wniesiona w formie wkładu lub aportu do nowo powstałego lub istniejącego przedsiębiorcy.

Zatem Wnioskodawczyni stoi na stanowisku, iż jako spadkobierca kontynuujący działalność gospodarczą spadkodawcy-poprzednika prawnego nie będzie miał obowiązku wykazywania dochodu opłacenia podatku likwidacyjnego, ponieważ likwidacja działalności gospodarczej nie nastąpi.

Zainteresowana uważa, że taki wniosek jest uzasadniony, mimo że art. 24 ust. 3 expressis verbis nie reguluje sytuacji kontynuacji działalności gospodarczej spadkobierców. Jednak niewątpliwie przejmie on składniki majątkowe spadkodawcy, jako wkład do swojego przedsiębiorstwa, co będzie zgodne z celem regulacji art. 24 ust. 3, czyli wykorzystaniem składników majątkowych w dalszej działalności gospodarczej przez inny podmiot, jak i zasadami sukcesji podatkowej. Podatnik planuje jednak i tak sporządzić remanent, ponieważ będzie on służył ustaleniu dochodu podatkowego za rok podatkowy, który skończył się w dniu śmierci podatnika, a ustalenie tego dochodu nastąpi w specjalnej decyzji, o której mowa w art. 104 Ordynacji podatkowej.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera żadnych szczególnych rozwiązań dotyczących odliczenia straty przez spadkobierców. Jednakże, zgodnie z art. 9 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stratę ze źródła przychodów, czyli w przypadku Wnioskodawczyni z działalności gospodarczej, ewentualnie wolnego zawodu pokrywa się w równych częściach z dochodu uzyskanego z tego źródła w najbliższych, kolejno po sobie następujących, 5 latach. Warunkiem odliczenia straty jest istnienie danego źródła przychodów oraz uzyskiwanie z niego dochodu. Należy zatem uznać, iż skoro Wnioskodawczyni będzie w dalszym ciągu prowadziła działalność spadkodawcy, to dane źródło przychodów nadal będzie istniało i będzie miała prawo odliczenia straty.

Treść art. 22g ust. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera przepis, że w razie nabycia przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części w drodze spadku lub darowizny, łączną wartość początkową nabytych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowi suma ich wartości rynkowej, nie wyższa jednak od różnicy pomiędzy wartością tego przedsiębiorstwa albo jego zorganizowaną częścią a wartością składników mienia, nie będących środkami trwałymi ani wartościami niematerialnymi i prawnymi określoną dla celów podatku od spadków i darowizn. Przepis ten stanowi szczególne rozwiązanie w kwestii amortyzacji dla spadkobierców kontynuujących działalność spadkodawców.

W związku z powyższym Wnioskodawczyni stoi na stanowisku, że pod warunkiem spełnienia przesłanek z art. 22g ust. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych będzie mogła dokonywać odpisów amortyzacyjnych od wartości rynkowej. Ponieważ ww. przepis został wprowadzony przed wejściem w życie Ordynacji podatkowej, czyli sukcesji generalnej w przypadku spadkobrania, to mogłaby powstać wątpliwość, czy wartość rynkowa będzie wartością początkową wówczas, gdy spadkobierca bądź spadkobiercy prowadzą w dalszym ciągu działalność gospodarczą spadkodawcy i w myśl art. 97 § 2 Ordynacji podatkowej przejmują prawa niemajątkowe związane z kontynuacją takiej działalności. Skoro jednak ustawodawca nie zmienił art. 22g ust. 15 mimo wprowadzenia sukcesji podatkowej dla spadkobierców, to Wnioskodawczyni uważa, że przepis ten stanowi lex specialis w stosunku do zasady wstąpienia w ogół tych samych praw i obowiązków poprzednika.

Ponieważ dziedziczenie nastąpi na podstawie testamentu, Wnioskodawczyni stoi na stanowisku, że możliwość kontynuowania amortyzacji na zasadach powyżej wskazanych będzie możliwe już od momentu otwarcia spadku.

W związku z powyższym Wnioskodawczyni stoi na stanowisku, że:

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) nie precyzuje wprost skutków prawnych związanych ze śmiercią podatnika podatku dochodowego od osób fizycznych, jednak śmierć podatnika jest jedną form zakończenia bytu prawnego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, a więc również zakończeniem występowania podmiotu w obrocie gospodarczym w charakterze podatnika podatku dochodowego od osób fizycznych.

Natomiast w przepisach podatkowych sukcesję praw podatkowych regulują przepisy art. 97-art. 105 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.)

Zgodnie z art. 7 § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, podatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, podlegająca na mocy ustaw podatkowych obowiązkowi podatkowemu. Zatem, byt prawny podatnika - osoby fizycznej, na którego przepisy podatkowe nakładają obowiązek podatkowy ustaje z chwilą śmierci.

W myśl art. 97 § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa spadkobiercy podatnika, z zastrzeżeniem § 2, przejmują przewidziane w przepisach prawa podatkowego majątkowe prawa i obowiązki spadkodawcy. Natomiast § 2 ww. artykułu przewiduje, że jeżeli, na podstawie przepisów prawa podatkowego, spadkodawcy przysługiwały prawa o charakterze niemajątkowym, związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, uprawnienia te przechodzą na spadkobierców pod warunkiem dalszego prowadzenia tej działalności na ich rachunek.

W chwili śmierci prawa i obowiązki podatnika przechodzą na spadkobierców. Krąg spadkobierców ustalany jest zgodnie z przepisami Kodeksu cywilnego. Do odpowiedzialności spadkobierców za zobowiązania podatkowe spadkodawcy znajdują zastosowanie przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.).

Treść art. 922 § 1 Kodeksu cywilnego stanowi, że prawa i obowiązki majątkowe zmarłego przechodzą z chwilą jego śmierci na jedną lub kilka osób stosownie do przepisów księgi niniejszej. Z tym momentem następuje ustalenie, kto staje się spadkobiercą oraz co wchodzi w skład masy spadkowej.

Natomiast zgodnie z art. 924 Kodeksu cywilnego spadek otwiera się z chwilą śmiercią spadkodawcy, natomiast spadkobierca nabywa spadek z chwilą jego otwarcia (art. 925 Kodeksu cywilnego).

W związku z powyższym, do czasu postanowienia o nabyciu spadku oraz dokonania podziału spadku, cały majątek wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej przez zmarłego stanowi masę spadkową, a zarząd majątkiem spadkowym sprawują spadkobiercy, chyba że został ustanowiony wykonawca testamentu, kurator spadku lub dozór.

Wobec powyższego mając na uwadze powyższe przepisy należy stwierdzić, że spadkobiercy nie dziedziczą obowiązków o charakterze niemajątkowym, do których należy m.in. obowiązek złożenia zeznania, deklaracji.

Zgodnie z art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obowiązek złożenia zeznania podatkowego o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym ciąży na podatniku. Podatnik obowiązany jest do potwierdzenia własnoręcznym podpisem danych wykazanych w zeznaniu podatkowym, a więc nie można złożyć zeznania w imieniu zmarłego podatnika.

Dlatego też skutkiem śmierci podatnika podatku dochodowego od osób fizycznych w trakcie roku podatkowego brak osoby uprawnionej do złożenia zeznania podatkowego. Jedyny wyjątek od tej zasady przewidziany został w art. 6a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 104 § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, jeżeli spadkodawca był podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, organ podatkowy informuje spadkobierców, na podstawie posiadanych danych, o wysokości dochodu lub przychodu spadkodawcy oraz o wysokości wpłaconych zaliczek na podatek lub podatku, podając równocześnie przypadającą do zapłacenia kwotę podatku lub kwotę nadpłaty.

Na tej podstawie zgodnie z art. 104 § 2 ww. ustawy, w sytuacji, gdy spadkodawca poniósł wydatki uprawniające do ulg podatkowych, spadkobierca w terminie 30 dni od dnia otrzymania informacji, o której mowa w § 1, zawiadamia organ podatkowy o wysokości poniesionych wydatków.

Po upływie wskazanego powyżej terminu, na postawie art. 104 § 3 ww. ustawy, o którym mowa w § 2, organ podatkowy doręcza spadkobiercom decyzję ustalającą wysokość zobowiązania podatkowego lub stwierdzającą nadpłatę.

Reasumując, spadkobierca nie będzie zobowiązany do składania w imieniu spadkodawcy zeznania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem stanowisko Wnioskodawczyni w powyższym zakresie należy uznać za prawidłowe.

Odnosząc się do obowiązku sporządzenia przez Wnioskodawczynię remanentu w przypadku śmierci spadkodawcy należy stwierdzić, że zgodnie z treścią art. 24 ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w razie likwidacji działalności gospodarczej, w tym także w formie spółki niebędącej osobą prawną, lub wystąpienia wspólnika ze spółki niebędącej osobą prawną, sporządza się wykaz składników majątku na dzień likwidacji działalności gospodarczej lub na dzień wystąpienia wspólnika z takiej spółki. Wykaz powinien zawierać co najmniej następujące dane: liczbę porządkową, określenie (nazwę) składnika majątku, datę nabycia składnika majątku, kwotę wydatków poniesionych na nabycie składnika majątku oraz kwotę wydatków poniesionych na nabycie składnika majątku zaliczoną do kosztów uzyskania przychodów, wartość początkową, metodę amortyzacji, sumę odpisów amortyzacyjnych oraz wysokość wypłaconych środków pieniężnych należnych wspólnikom z tytułu udziału w spółce niebędącej osobą prawną na dzień wystąpienia lub likwidacji.

Wśród wymienionych okoliczności, powodujących powstanie obowiązku sporządzenia spisu z natury, nie wymienia się jednak śmierci podatnika. Wobec powyższego, następca prawny nie jest obowiązany do sporządzenia remanentu likwidacyjnego i tym samym odprowadzenia z tego tytułu podatku. Również na mocy przepisów Ordynacji podatkowej, spadkobierca nie jest obowiązany tego uczynić, gdyż przepisy te przewidują jedynie odpowiedzialność spadkobiercy za zobowiązania spadkodawcy, ale tylko tych powstałych za jego życia, zaś obowiązek sporządzenia remanentu powstaje po zaprzestaniu wykonywania czynności opodatkowanych, czyli po śmierci podatnika.

Ponadto tut. organ wskazuje, iż nowelizacja ustawy z dnia 25 listopada 2010 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. Nr 226, poz. 1478) z dniem 1 stycznia 2011 r. uchyliła treść art. 44 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych co oznacza, że podatnik nie ma obowiązku zapłaty podatku z tytułu sporządzenia remanentu likwidacyjnego.

Zatem podsumowując stwierdza się, iż w sytuacji przedstawionej we wniosku, Wnioskodawczyni, jako spadkobierca po zmarłym podatniku, nie będzie miała obowiązku zapłaty podatku z tytułu sporządzenia remanentu likwidacyjnego.

Zatem stanowisko Wnioskodawczyni w powyższym zakresie należy uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Natomiast w myśl art. 9 ust. 3 ww. ustawy o wysokość straty ze źródła przychodów, poniesionej w roku podatkowym, można obniżyć dochód uzyskany z tego źródła w najbliższych kolejno po sobie następujących pięciu latach podatkowych, z tym że wysokość obniżenia w którymkolwiek z tych lat nie może przekroczyć 50% kwoty tej straty.

Jak już wyżej wspomniano zgodnie z treścią art. 97 § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa spadkobiercy podatnika, z zastrzeżeniem § 2, przyjmują przewidziane w przepisach prawa podatkowego majątkowe prawa i obowiązki spadkodawcy. Stosownie do art. 97 § 2 ww. ustawy jeżeli na podstawie przepisów prawa podatkowego, spadkodawcy przysługiwały prawa o charakterze niemajątkowym, związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, uprawnienia te przechodzą na spadkobierców, pod warunkiem dalszego prowadzenia tej działalności na ich rachunek.

Z powyższego wynika zatem, że:

* wszelkie, zarówno prawa i obowiązki majątkowe spadkodawcy, spadkobiercy płatnika przejmują zawsze i bezwarunkowo,

* prawa o charakterze niemajątkowym przechodzą na spadkobierców, pod warunkiem dalszego prowadzenia tej działalności na ich rachunek (przy czym dotyczy to tylko uprawnień związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą).

Prawa majątkowe to te prawa, które są bezpośrednio uwarunkowane interesem ekonomicznym uprawnionego, ponadto mają swój materialny i wymierny kształt. Do praw majątkowych należą m.in. prawo do zwrotu podatku, odroczenia lub rozłożenia na raty zapłaty zaległości podatkowej wraz z odsetkami za zwłokę, odroczenia zapłaty podatku, prawo do nadpłaty oraz prawo do umorzenia w całości lub w części zaległości podatkowych, odsetek za zwłokę lub opłat prolongacyjnych, a także prawo do rozliczenia straty w następnych okresach rozliczeniowych. Natomiast prawa niemajątkowe obejmują m.in. prawo do złożenia korekty deklaracji, czy zeznania, prawo do złożenia odwołania, czy też skargi od decyzji.

Reasumując, mając na uwadze przedstawione informacje oraz powołane przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, iż prawo do obniżenia, na podstawie art. 9 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dochodu z pozarolniczej działalności gospodarczej uzyskanego przez spadkobiercę o wysokość starty z tego źródła przychodu, poniesionej przez spadkodawcę jest prawem majątkowym. A zatem Wnioskodawczyni będzie mogła obniżyć dochód uzyskany przez siebie z kontynuowanej działalności gospodarczej, o wysokość straty poniesionej przez spadkodawcę.

Zatem stanowisko Wnioskodawczyni w powyższym zakresie należy uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczania źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. a) ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych nieodpłatnie, z wyjątkiem nabytych w drodze spadku lub darowizny, jeżeli:

* nabycie to nie stanowi przychodu z tytułu nieodpłatnego otrzymania rzeczy lub praw, lub

* dochód z tego tytułu jest zwolniony od podatku dochodowego, lub

* nabycie to stanowi dochód, od którego na podstawie odrębnych przepisów zaniechano poboru podatku.

Sposób ustalenia wartości początkowej środków trwałych nabytych w drodze spadku został określony w art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stosownie do uregulowań zawartych w tym przepisie, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych m.in. w drodze spadku uważa wartość rynkową z dnia nabycia (...).

Treść art. 22g ust. 15 ww. ustawy, wskazuje że w razie nabycia przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części w drodze spadku lub darowizny, łączną wartość początkową nabytych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowi suma ich wartości rynkowej, nie wyższa jednak od różnicy pomiędzy wartością tego przedsiębiorstwa albo jego zorganizowaną częścią a wartością składników mienia, niebędących środkami trwałymi ani wartościami niematerialnymi i prawnymi, określoną dla celów podatku od spadków i darowizn.

Zgodnie z art. 22g ust. 16 powołanej ustawy przy ustalaniu wartości początkowej poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z ust. 1 pkt 3-5 oraz ust. 2, 8, 9, 14 i 15, przepis art. 19 stosuje się odpowiednio.

W myśl art. 19 ust. 3 ww. ustawy wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia.

Jak już powyżej wspomniano art. 924 Kodeksu cywilnego stanowi, że spadek otwiera się z chwilą śmiercią spadkodawcy, natomiast spadkobierca nabywa spadek z chwilą jego otwarcia (art. 925 Kodeksu cywilnego).

Zatem, Wnioskodawczyni będzie mogła dokonać odliczeń amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych wchodzących w skład przedsiębiorstwa spadkodawcy ustalonej według cen rynkowych, zgodnie z art. 22g ust. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od momentu otwarcia spadku.

Zatem stanowisko Wnioskodawczyni w powyższym zakresie należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.