ILPB1/415-1368/14-3/AN

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 1 grudnia 2014 r. (data wpływu 4 grudnia 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.

W dniu 1 grudnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca w 2011 i 2012 r. wykonał usługi transportowe dla kontrahenta zagranicznego. W maju 2012 Zainteresowany otrzymał pismo od tego dłużnika, ze nie może regulować swoich zobowiązań i złoży wniosek o upadłość firmy.

25 czerwca 2012 r. biuro adwokackie poinformowało Wnioskodawcę o upadłości dłużnika i o możliwości zgłoszenia roszczeń do sygnatariusza, który został wyznaczony na pełnomocnika upadłościowego.

Należności nieprzedawnione zostały zgłoszone do masy upadłościowej w imieniu Wnioskodawcy przez firmę windykacyjną. Raport bieżący w sprawie z dnia 15 lutego 2013 r. informuje Zainteresowanego, że dłużnik nie posiada żadnego majątku, a windykacja jest nieskuteczna. 27 czerwca 2013 r. Wnioskodawca otrzymał kolejną informację z firmy windykacyjnej z załączonym sprawozdaniem z postępowania upadłościowego. Administrator postępowania wskazuje, że dłużnik nie posiada majątku, a w ciągu 10 lat funkcjonowania spółki nie generował zysku.

Postępowanie upadłościowe nadal jest prowadzone i poszukiwany jest majątek upadłej firmy. Przedmiotowe wierzytelności zostały uprzednio zarachowane jako przychody należne na podstawie art. 14 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.).

Wierzytelności nie zostały udokumentowane postanowieniem o nieściągalności, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego. Postępowanie upadłościowe jest nadal prowadzone. Wnioskodawca nie posiada postanowienia sądu o oddaleniu wniosku o ogłoszeniu upadłości, postanowienia sądu o umorzeniu postępowania lub postanowienia o ukończeniu postępowania.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy należy zaliczyć w straty wierzytelność w 2012 r. z chwilą zgłoszenia do masy upadłościowej czy do 2013 r. z chwilą otrzymania sprawozdania z postępowania upadłościowego od administratora tegoż postępowania.

Zdaniem Wnioskodawcy, całość wierzytelności zgłoszonej w postepowaniu upadłościowym może zaliczyć w straty w roku 2012.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ww. ustawy.

W świetle powołanego uregulowania, aby dany wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu zaistnieć muszą łącznie trzy warunki:

* celem poniesienia wydatku (bezpośrednim lub pośrednim) powinno być osiągnięcie przychodu, lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,

* wydatek ten nie może być wymieniony w zawartym w art. 23 ust. 1 ww. ustawy katalogu wydatków i odpisów, które nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów,

* musi być prawidłowo udokumentowany.

Negatywny katalog wydatków, które nie należą do kosztów uzyskania przychodu podatkowego, określa art. 23 ww. ustawy.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 17 ww. ustawy, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów wierzytelności odpisane jako przedawnione.

Natomiast zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 20 cyt. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem takich wierzytelności nieściągalnych, które uprzednio na podstawie art. 14 zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została uprawdopodobniona.

Z kolei w myśl art. 23 ust. 2 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 20, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:

W cytowanych przepisach art. 23 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca dokonał ścisłego i wyczerpującego wyliczenia jakimi środkami można dokumentować nieściągalność wierzytelności. Jest to wyliczenie kompletne, co oznacza, że jakikolwiek inny dokument niż wymieniony w tym przepisie nie może skutecznie udokumentować faktu nieściągalności wierzytelności.

Aby więc wierzytelności odpisane jako nieściągalne mogły być zaliczone do kosztów podatkowych, niezbędne jest wcześniejsze zarachowanie tych wierzytelności do przychodów należnych, zgodnie z art. 14 ustawy, a także udokumentowanie ich nieściągalności w sposób wskazany w art. 23 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy czym wierzytelności te nie mogą być przedawnione. Istotne jest przy tym, że przesłanki te muszą być spełnione łącznie.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca zgłosił przez firmę windykacyjną do masy upadłościowej należności nieprzedawnione. Z uzyskanych informacji wynika, że dłużnik nie posiada żadnego majątku, a windykacja jest nieskuteczna. Postępowanie upadłościowe wobec dłużnika jest nadal prowadzone i poszukiwany jest majątek upadłej firmy a Wnioskodawca nie posiada żadnego dokumentu wymienionego w art. 23 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zważywszy zatem, że przepis art. 23 ust. 1 pkt 20 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uzależnia możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wierzytelności nieściągalnej od warunku jej udokumentowania w sposób wskazany w art. 23 ust. 2 pkt 2 cyt. ustawy, a Wnioskodawca nie dysponuje żadnym z dokumentów wskazanych w tym przepisie, nie może zaliczyć wierzytelności, o której mowa we wniosku do kosztów podatkowych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.