ILPB1/415-1354/14-2/AG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 21 listopada 2014 r. (data wpływu 1 grudnia 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dochodów - jest prawidłowe.

W dniu 1 grudnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dochodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi od x kwietnia 2009 r. jednoosobową działalność gospodarczą (...), sklasyfikowaną według Polskiej Klasyfikacji Działalności z 2007 r. pod symbolem 49.41.Z. - jako transport drogowy towarów. W ramach powyższej działalności świadczy usługi kierowania pojazdami na rzecz innych podmiotów. Pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie usług transportowych traktuje jako działalność opodatkowaną na zasadach ogólnych. Z działalnością tą związane jest ryzyko gospodarcze oraz odpowiedzialność za wykonanie usługi, które ponosi Wnioskodawca. Wykonywane przez Wnioskodawcę usługi transportowe w 2010 i 2011 r. polegały na świadczeniu usług poza jego granicami, tj. na terytorium Szwecji. Pojazdy, którymi świadczone były usługi nie należały do Wnioskodawcy i nie były jego własnością, ale stanowiły własność kontrahenta, dla którego świadczył wyżej wymienione usługi. Pojazdy te posiadały ładowność powyżej 7,5 ton. Wnioskodawca nie posiada licencji na przewóz towarów - licencję posiada jedynie firma zlecająca Wnioskodawcy wykonanie usług. Każdorazowo usługi dokumentowane były fakturami VAT, od których odprowadzany był podatek dochodowy. Miejscem zamieszkania Wnioskodawcy jest terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Pod tym adresem zlokalizowane jest również centrum interesów osobistych i gospodarczych Wnioskodawcy. Usługi transportowe poza granicami kraju świadczone były na rzecz zagranicznego kontrahenta, tj. mającego swoją siedzibę w Szwecji. Wnioskodawca zgłosił swoją działalność wyłącznie na terenie Rzeczypospolitej Polskiej i nie prowadził jej na terytorium innych krajów w rozumieniu umów zawartych między RP a rządami tych krajów. Również w Szwecji Wnioskodawca nie prowadził swojej działalności np. za pośrednictwem położonego tam zakładu, a świadczył wyłącznie usługi transportowe pojazdami będącymi własnością kontrahenta.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy opisana pozarolnicza działalność gospodarcza prowadzona w zakresie usług transportowych, świadczonych w 2010 i 2011 r. na rzecz zagranicznego kontrahenta z siedzibą w Szwecji, opodatkowana będzie wyłącznie na terenie Rzeczypospolitej Polskiej podatkiem dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z ustawą z dnia 26 lipca 1991 r.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawa ta reguluje opodatkowanie podatkiem dochodowym dochodów uzyskanych przez osoby fizyczne. Ponadto w art. 3 ust. 1 zaznaczono, iż osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów), bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy). Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się, zgodnie z art. 3 ust. 1a pkt 1 ww. ustawy, osobę fizyczną, która posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych. Z kolei art. 3 ust. 2b pkt 3 stanowi, iż za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z działalności gospodarczej. Ponadto w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy jako jedno ze źródeł przychodów określono pozarolniczą działalność gospodarczą.

Zgodnie z art. 5a pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych - ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej - oznacza to działalność zarobkową:

* wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,

* polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,

* polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych,

* prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

W myśl art. 5b ust. 1 ww. ustawy, za pozarolniczą działalność gospodarczą nie uznaje się z kolei czynności, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

* odpowiedzialność wobec osób trzecich za rezultat tych czynności oraz ich wykonywanie, z wyłączeniem odpowiedzialności za popełnienie czynów niedozwolonych ponosi zlecający wykonanie tych czynności;

* są one wykonywane pod kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez zlecającego te czynności;

* wykonujący te czynności nie ponosi ryzyka gospodarczego związanego z prowadzoną działalnością.

Mając na uwadze powyższe uregulowania prawne Wnioskodawca pragnie podkreślić fakt, iż zamieszkuje terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Pod tym samym adresem Wnioskodawca prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie usług transportowych, które w 2010 i 2011 r. świadczone były na terytorium Szwecji. Działalność usługowa ma bez wątpienia charakter zarobkowy, prowadzona jest we własnym imieniu, w sposób zorganizowany i ciągły. Poza tym obarczona jest ryzykiem gospodarczym i odpowiedzialnością za jej rezultat.

W związku z powyższym, mając na uwadze zapis art. 9 ust. 1 ustawy o p.d.o.f., Wnioskodawca uważa, że w latach 2010-2011 opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają osiągnięte przez Wnioskodawcę dochody w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej. Obowiązek opodatkowania tych dochodów występuje wyłącznie na terenie Rzeczypospolitej Polskiej z uwagi na spełnienie wymaganych warunków oraz fakt, że uzyskane przez Wnioskodawcę w ramach prowadzonej działalności gospodarczej dochody nie są wymienione w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy oraz nie należą do dochodów, od których zaniechano poboru podatku.

Mając powyższe na uwadze, zgodnie z zapisem art. 9a ust. 1 ustawy, dochody osiągnięte przez Wnioskodawcę w latach 2010-2011 z pozarolniczej działalności gospodarczej opodatkowane są na zasadach określonych w art. 27, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska - o czym stanowi art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do ww. art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zgodnie z art. 5a pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ilekroć w ustawie jest mowa o zagranicznym zakładzie - oznacza to:

#8722; chyba że umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, stanowi inaczej.

Konwencja między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Królestwa Szwecji w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu została podpisana w Sztokholmie dnia 19 listopada 2004 r. (Dz. U. z 2006 r. Nr 26, poz. 193).

W myśl art. 7 ust. 1 tej Konwencji zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi w drugim Umawiającym się Państwie działalność gospodarczą poprzez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej można przypisać je temu zakładowi.

Wskazać należy, że wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę stanowi Modelowa Konwencja, jak i brzmienie Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień.

Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Zatem, obowiązki podatkowe podmiotów z siedzibą w odrębnych państwach należy rozpatrywać z uwzględnieniem postanowień umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz Modelowej Konwencji OECD wraz z Komentarzem.

Warunek określony w art. 7 ust. 1 Konwencji należy interpretować zgodnie z Komentarzem Modelowej Konwencji w Sprawie Podatku od Dochodu i Majątku (OECD) (pkt 3 Komentarza do art. 7 ust. 1), przyjmując, że przedsiębiorstwo jednego Państwa nie może być opodatkowane w drugim Państwie, chyba że prowadzi ono w tym drugim Państwie działalność handlową lub przemysłową za pośrednictwem położonego w tym Państwie zakładu.

Zgodnie z Komentarzem do Konwencji Modelowej OECD (pkt 4 Komentarza do art. 3 ust. 1) fakt, czy działalność jest prowadzona w ramach przedsiębiorstwa powinien być interpretowany na podstawie ustawodawstwa wewnętrznego poszczególnych Państw. Termin "przedsiębiorstwo" należy przy tym rozumieć nie w znaczeniu podmiotowym, ale jako prowadzenie działalności handlowej lub przemysłowej przez rezydenta państwa będącego stroną umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Przedsiębiorstwo mające siedzibę w jednym Państwie, a prowadzące działalność na terytorium drugiego, co do zasady, podlega opodatkowaniu w państwie swojej siedziby. Państwu, w którym prowadzona jest działalność, służy prawo do opodatkowania zysków osiąganych przez przedsiębiorstwo pochodzące z innego kraju, pod warunkiem, że przedsiębiorstwo to prowadzi działalność w tym państwie w formie zakładu. W przeciwnym przypadku, dochody przedsiębiorstwa zagranicznego podlegają opodatkowaniu w państwie jego siedziby.

W rozumieniu art. 5 ust. 1 Konwencji między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Królestwa Szwecji określenie "zakład" oznacza stałą placówkę, przez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność przedsiębiorstwa.

W myśl art. 5 ust. 2 Konwencji określenie "zakład" obejmuje w szczególności:

Natomiast z przepisu art. 5 ust. 3 ww. Konwencji wynika, że plac budowy, prace budowlane lub instalacyjne albo czynności związane z takimi pracami stanowią zakład tylko wtedy, jeżeli taka budowa, prace albo czynności trwają dłużej niż dwanaście miesięcy.

Przepis art. 5 ust. 4 stanowi natomiast, że bez względu na poprzednie postanowienia tego artykułu, określenie "zakład" nie obejmuje:

Z treści złożonego wniosku wynika, że w latach 2010/2011 prowadząc działalność gospodarczą w Polsce Wnioskodawca wykonywał usługi związane z transportem drogowym dla szwedzkiego kontrahenta. Usługi te odbywały się na terenie Szwecji, na sprzęcie powierzonym przez firmę zlecającą. Wnioskodawca nie prowadził w Szwecji działalności za pośrednictwem położonego tam zakładu, a świadczył wyłącznie usługi transportowe pojazdami będącymi własnością kontrahenta. Siedziba firmy Wnioskodawcy znajduje się w Polsce.

Mając na względzie przedstawione we wniosku informacje oraz przytoczone wyżej przepisy stwierdzić należy, że dochody o których mowa we wniosku są dochodami z pozarolniczej działalności gospodarczej, które kwalifikować należy jako zyski przedsiębiorstwa uzyskiwane za granicą, jednakże nie za pośrednictwem znajdującego się w Szwecji zakładu w rozumieniu art. 5 cytowanej Konwencji.

Wobec tego dochód osiągnięty z działalności gospodarczej prowadzonej w Szwecji, zgodnie z art. 7 ust. 1 Konwencji między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Królestwa Szwecji w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podlega opodatkowaniu w Polsce. W takim przypadku nie następuje podwójne opodatkowanie, a zatem nie należy stosować przewidzianej w umowie metody zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu. Całość uzyskiwanego z działalności gospodarczej dochodu podlega bowiem opodatkowaniu tylko w Polsce na zasadach przewidzianych w polskim prawie podatkowym.

Reasumując powyższe rozważania należy uznać, że prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że opisana pozarolnicza działalność gospodarcza prowadzona w zakresie usług transportowych, świadczonych w 2010 i 2011 r. na rzecz zagranicznego kontrahenta z siedzibą w Szwecji, opodatkowana będzie wyłącznie na terenie Rzeczypospolitej Polskiej podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.